เล่าเรื่องเมืองนอกในวันวาน จากประสบการณ์ตรง - ชุด คำสารภาพของเด็กซ่อง : ตอนที่ 3 นิยายรักน้ำเน่า ฉันเศร้าคนเดียว
คำเตือน... เรต 18+ เนื้อหา ภาษา ไม่เหมาะสำหรับผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
......................................................................................................................................
ความเดินตอนที่แล้ว
https://pantip.com/topic/40324490
https://pantip.com/topic/40329014
Charlieพยายามคิดทบทวนหลายตลบเรื่องที่จะยอมกลืนน้ำลายตัวเอง ด้วยการให้อภัยJohn และกลับมาคืนดีเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง จากส่วนลึกในใจ Charlieยังคงต้องการJohn อยู่ แต่ด้วยทิฐิมานะเป็นกำแพงขวางกั้นเอาไว้ ปากบอกว่าไม่ ใจอยากตอบรับ
จะยอมเสียฟอร์มคืนดีกับเขา หรือจะ strong เริ่ดๆเชิ่ดๆ ให้เขาเสียดายเล่นที่เขวี้ยงเพชรเม็ดงาม(หรือก้อนกรวด?)ทิ้งโดยไม่เห็นคุณค่า (จะเอาแบบไหนดีเน้อ? คิดไม่ตก)
ลองชั่งน้ำหนักดูระหว่าง 2ทางเลือก ในที่สุด Charlie ก็ได้คำตอบของหัวใจ
ผ่านไป 3 วัน คนที่ Charlieอยากเจอหน้ามากที่สุด ไม่มาทำงาน จนกระทั่งเวลาล่วงไปเกือบอาทิตย์ ด้วยความสงสัยจึงตะล่อมถาม Diana ถึงสาเหตุทำไม John ไม่มาทำงาน ซึ่งตัว Diana ให้เหตุผลสั้นๆว่า สงสัยเขาคงไปได้งานสำนักอื่นที่รายได้ดีกว่า ข้อเสนอดีกว่า หรือไม่ก็ตัดสินใจเลิกอาชีพนี้แล้ว
บ้านกุหลาบบุรุษให้อิสระกับพนักงานขายบริการในการรับงานนอกสำนักได้ โดยไม่มีสัญญาเงื่อนไขผูกมัดใดๆทั้งนั้น รวมถึงวันเวลาทำงานด้วย ถ้าพนักงานอยากทำวันไหน ก็สามารถมาเช็คชื่อเข้าบ้านได้ หรือ อยากหยุดวันไหน ก็ไม่ต้องมา ง่ายๆสบายๆ
Charlieรู้สึกใจหายใจคว่ำอย่างบอกไม่ถูก อยากรู้ว่าเขายังสบายดีไหม? เป็นอะไรถึงไม่มาทำงาน? หรือเขาไม่อยากมาเห็นหน้าเราแล้ว?
เพิ่งนึกได้ว่าวันศุกร์ที่จะถึงนี้เป็นวันเกิด John ค่อยรอโอกาสนี้บุกไปเซอร์ไพร์สเลยดีกว่า จะได้มีโมเม้นมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกับเขาหน่อย
Charlieหอบของขวัญกำลังเดินมา ระหว่างทางบังเอิญเจอเจ๊เหลา ซึ่งเป็นผู้จัดการสำนักโคมแดงที่John และเพื่อนๆพักอาศัยอยุ่
Charlie : "สวัสดีครับเจ๊ ไปไหนมา ซื้อของซะเต็มไม้เต็มมือขนาดนี้ เดี๋ยวช่วยถือ"
เจ๊เหลา : "ขอบใจมาก เจ๊ไปตลาด Paddy มา ไม่ได้เจอกันนานแล้วเนอะ ไปไงมาไง สบายดีะหนู?"
Charlie : "สบายดีเจ๊ หนูกำลังจะไปหาพี่ John ตั้งใจไปเซอร์ไพร์สวันเกิดพี่เขา"
เจ๊เหลานิ่งเงียบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ใบหน้าเปลี่ยนจากยิ้มแย้มแจ่มใส กลายเป็นเคร่งเครียด เธอเอื้อมมือมาโอบไหล่Charlie อย่างเบาๆ
เจ๊เหลา : "หนูยังไม่รู้ข่าวอีกเหรอ? เจ๊นึกว่าหนูรู้แล้วซะอีก "
Charlie : "ข่าวอะไรเหรอเจ๊?"
เจ๊เหลา : "ฟังเจ๊ให้ดี Johnกับเพื่อนถูกจับตัวส่งกลับเมืองไทยแล้ว อาทิตย์ก่อน immigration มาลงที่บ้าน ตรวจวีซ่าเด็กในบ้านทุกคน พวกเขาล้อมหน้าบ้านหลังบ้านไว้ บังเอิญ John กำลังกินข้าวอยู่ในบ้าน เลยพลอยติดร่างแหกับเขาไปด้วย Johnกับเพื่อนมาวีซ่าท่องเที่ยวและวีซ่าขาดไปหลายเดือนแล้ว เจ๊เสียใจด้วยนะ"
Charlieฟังแล้วถึงเข่าอ่อนทรุดลงไปบนพื้นฟุตบาททางเดิน ของขวัญที่อยู่ในมือร่วงหล่นพร้อมกับตัวคน มันทั้งแน่นทั้งจุกอยู่ในอก ราวกับดิ่งพสุธาลงมาจากตึกสูงระฟ้า แล้วถูกรถบรรทุกทับซ้ำอีกรอบ
ทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกแบบนี้ด้วย? ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้งชัดๆ แม้แต่คำสุดท้ายก็ยังไม่ทันได้มีโอกาสร่ำลากัน ถ้าเรายอมยกโทษให้วันนั้น เรื่องคงไม่ลงเอยแบบนี้ Charlieโทษตัวเอง
เจ๊เหลาลูบหลังCharlie เพื่อปลอบใจ เธอรู้สึกสลดหดหู่ที่เห็นภาพอีกฝ่ายนั่งร้องให้ฟูมฟายราวจะขาดใจ ต่อหน้าต่อตา
ตั้งแต่วันนั้น มิตรภาพระหว่างCharlie กับ เจ๊เหลา แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น Charlieได้แวะเวียนมาหา พูดคุยกับเจ๊เหลาที่สำนักอยู่เป็นประจำ เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว สงสารตัวเองที่สภาพจิตใจย่ำแย่ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ระทมตรมตรอม ไม่มีจิตใจทำงานอีกต่อไป (การมาทำงานโดยไม่มี John เหมือนตอกย้ำให้ เศร้าหนักกว่าเดิม) การที่ได้ปรับทุกข์ พูดคุยกับใครซักคนหนึ่ง มันเปรียบเสมือนการทำจิตบำบัดทางอ้อมไปในตัว สามารถช่วยบรรเทาอาการให้ดีขึ้นมาบ้าง
สภาพจิตใจของCharlie เริ่มดีขึ้นมาตามลำดับ กาลเวลาค่อยๆทำหน้าในการเยียวยาทีละเล็กละน้อย แต่ยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางเป็นปรกติมากนัก โดยเฉพาะเวลาไปทำงาน ภาพความทรงจำที่ดีในสถานที่แห่งนี้ ยังคอยสะกิดใจให้คิดถึงวันคืนเก่าๆอยู่เสมอ
Charlieแวะไปหาเจ๊เหลาที่สำนักเหมือนเช่นเคย ทั้งคู่พูดคุยเม้าท์มอยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปตามประสาอยู่ที่ reception หน้าสำนัก
คืนนี้สำนักค่อนข้างครึกครื้น จำนวนพนักงานไม่เพียงพอต่อจำนวนลูกค้า ระหว่างที่พนักงานทั้งหมดกำลังให้บริการความเสียวกับลูกค้าอยู่นั้น ได้มีลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามา ลูกค้าคนนี้เป็นคนเอเซียอายุไม่เกิน 30ปี รูปร่างค่อนข้างมาตรฐาน ส่วนสูงประมาณ170+ จุดเด่นที่มีเสน่ห์อย่างมากคือใบหน้าหล่อคมเข้ม กับขนตางอนเป็นแพ (บางมุมดูคล้ายๆ ทาเคชิ คาเนชิโร่ )
Charlie : "เจ๊.. ลูกค้าคนนี้หล่อมากๆ ปรกติไม่เคยเห็นหล่อลากดินขนาดนี้มาเที่ยวเลย ส่วนใหญ่มีแต่แก่ๆอ้วนๆพุงพลุ้ยเหมือนคนท้อง ช้างเผือกเชือกงามหลุดเข้ามา ถ้าหนูเป็นเด็กบ้านนี้ หนูให้ฟรี ไม่คิดเงินเลย หล่อบาดใจมาก"
เจ๊เหลา : "กรี๊ด.. หล่อจริงๆด้วย เจ๊อยากได้จัง"
เจ๊เหลาเดินไปทักทายลูกค้ารูปหล่อคนนั้น พร้อมเอ่ยว่า "ขณะนี้ทางสำนักเรามีลูกค้ามาใช้บริการเยอะมากจนพนักงานมีจำนวนไม่พอ ถ้าคุณลูกค้าไม่อยากรอ ทางเรามีพนักงานเหลือแค่ 2คนให้เลือก (เจ๊เหลาเอามือชี้ที่ตัวเอง และชี้มาที่ Charlie ) หากคุณลูกค้ายังไม่พึงพอใจ และต้องการจะดูตัวพนักงานหลายคน ทางเรารบกวนคุณลูกค้ารอประมาณ 45นาที" (แปลภาษาไทย)
Charlie : "เจ๊ไปพูดอย่างนั้นได้ไง หางานให้หนูซะแล้ว เกิดเขาเลือกหนูขึ้นมา หนูจะทำยังไง? หนูไม่เคยขายมาก่อนนะ ถ้าเจ๊อยากได้เขา ทำไมเจ๊ไม่เสนอตัวเจ๊คนเดียว มาชี้หนูด้วยแบบนี้ เจ๊ก็มีคู่แข่งซิ"
เจ๊เหลา : "เด็กเอ๋ยเด็กน้อย ช่างไม่รู้ทันเกมส์เลย ถ้าเจ๊เสนอแค่ตัวเจ๊คนเดียว เกิดเขาไม่เอาเจ๊ขึ้นมา คือสูญหมดเลยนะ ใส้กรอกก็ไม่ได้กิน เงินเข้าบ้านยังไม่ได้อีก เจ๊ถึงเสนอตัวหนูไปด้วย ถ้าเขาไม่เลือกเจ๊ แต่เลือกหนู อย่างน้อยก็ยังได้เงินเข้าบ้าน เมื่อกี้ปากเก่งดีนัก เห็นบอกอยากได้เขา จะให้เขาฟรีบ้างละ ทีตอนนี้ทำเป็นกลัว ไม่ต้องกลัว เชื่อเจ๊ ภาวนาให้เขาเลือกเจ๊ทีเถอะ เจ๊อยากได้ ถ้าเขาเลือกเจ๊ หนูช่วยเฝ้า reception ให้เจ๊ด้วยนะ แต่ถ้าเขาเลือกหนู เดี๋ยวเจ๊อำนวยความสะดวกให้เอง"
เจ๊เหลาพูดยังไม่ทันจบ ลูกค้าสุดหล่อก็ชี้นิ้วมาที่ Charlie
Charlie : "เจ๊.. เขาชี้มาทางหนู ทำไงดี?"
เจ๊เหลา : "เริ่ด.. ยินดีด้วยค่ะ เดี๋ยวเจ๊บอกหลักสูตรเร่งรัดให้"
Charlieกล้าๆกลัวๆ ใจหนึ่งตื่นเต้นนิดๆที่จะได้ทำกิจกามทางเพศกับลูกค้าหนุ่มสุดหล่อ แต่อีกใจหนึ่งหวั่นๆแอบกังวลที่จะต้องมีเซ็กส์ในเชิงการค้าเป็นครั้งแรก มันรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก
เจ๊เหลาจัดเตรียมผ้าเช็ดตัว ถุงยางอนามัย เจลหล่อลื่น และกระดาษชำระ ใส่ตระกร้าใบเล็ก ส่งมอบให้Charlie พร้อมทั้งบอกตำแหน่งห้องเชือดสวาทบนชั้น2
เมื่อเข้าห้องปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย Charlie กับ ลูกค้าหนุ่มรูปงาม ต่างอยู่ในร่างเปลือยเปล่า เตรียมพร้อมปฏิบัติกามกิจอย่างไม่รีรอ จนกระทั่งสู่จุดสุดยอด
เจ๊เหลา : "หน้าระรื่นเชียว หนุ่มญี่ปุ่นคนนั้นคงอร่อยซิท่า นี่จ๊ะ.. ค่าขนม 60ดอล ขอบใจมากนะหนูที่มาช่วยงาน ถึงเจ๊จะไม่ได้กินสุดหล่อคนนั้น เจ๊ก็ดีใจที่เห็นหนูสดชื่นกระชุ่มกระชวย"
Charlieพยักหน้ารับ
คำสารภาพของเด็กซ่อง : ตอนที่ 3 นิยายรักน้ำเน่า ฉันเศร้าคนเดียว
คำเตือน... เรต 18+ เนื้อหา ภาษา ไม่เหมาะสำหรับผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
......................................................................................................................................
ความเดินตอนที่แล้ว https://pantip.com/topic/40324490
https://pantip.com/topic/40329014
Charlieพยายามคิดทบทวนหลายตลบเรื่องที่จะยอมกลืนน้ำลายตัวเอง ด้วยการให้อภัยJohn และกลับมาคืนดีเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง จากส่วนลึกในใจ Charlieยังคงต้องการJohn อยู่ แต่ด้วยทิฐิมานะเป็นกำแพงขวางกั้นเอาไว้ ปากบอกว่าไม่ ใจอยากตอบรับ
จะยอมเสียฟอร์มคืนดีกับเขา หรือจะ strong เริ่ดๆเชิ่ดๆ ให้เขาเสียดายเล่นที่เขวี้ยงเพชรเม็ดงาม(หรือก้อนกรวด?)ทิ้งโดยไม่เห็นคุณค่า (จะเอาแบบไหนดีเน้อ? คิดไม่ตก)
ลองชั่งน้ำหนักดูระหว่าง 2ทางเลือก ในที่สุด Charlie ก็ได้คำตอบของหัวใจ
ผ่านไป 3 วัน คนที่ Charlieอยากเจอหน้ามากที่สุด ไม่มาทำงาน จนกระทั่งเวลาล่วงไปเกือบอาทิตย์ ด้วยความสงสัยจึงตะล่อมถาม Diana ถึงสาเหตุทำไม John ไม่มาทำงาน ซึ่งตัว Diana ให้เหตุผลสั้นๆว่า สงสัยเขาคงไปได้งานสำนักอื่นที่รายได้ดีกว่า ข้อเสนอดีกว่า หรือไม่ก็ตัดสินใจเลิกอาชีพนี้แล้ว
บ้านกุหลาบบุรุษให้อิสระกับพนักงานขายบริการในการรับงานนอกสำนักได้ โดยไม่มีสัญญาเงื่อนไขผูกมัดใดๆทั้งนั้น รวมถึงวันเวลาทำงานด้วย ถ้าพนักงานอยากทำวันไหน ก็สามารถมาเช็คชื่อเข้าบ้านได้ หรือ อยากหยุดวันไหน ก็ไม่ต้องมา ง่ายๆสบายๆ
Charlieรู้สึกใจหายใจคว่ำอย่างบอกไม่ถูก อยากรู้ว่าเขายังสบายดีไหม? เป็นอะไรถึงไม่มาทำงาน? หรือเขาไม่อยากมาเห็นหน้าเราแล้ว?
เพิ่งนึกได้ว่าวันศุกร์ที่จะถึงนี้เป็นวันเกิด John ค่อยรอโอกาสนี้บุกไปเซอร์ไพร์สเลยดีกว่า จะได้มีโมเม้นมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกับเขาหน่อย
Charlieหอบของขวัญกำลังเดินมา ระหว่างทางบังเอิญเจอเจ๊เหลา ซึ่งเป็นผู้จัดการสำนักโคมแดงที่John และเพื่อนๆพักอาศัยอยุ่
Charlie : "สวัสดีครับเจ๊ ไปไหนมา ซื้อของซะเต็มไม้เต็มมือขนาดนี้ เดี๋ยวช่วยถือ"
เจ๊เหลา : "ขอบใจมาก เจ๊ไปตลาด Paddy มา ไม่ได้เจอกันนานแล้วเนอะ ไปไงมาไง สบายดีะหนู?"
Charlie : "สบายดีเจ๊ หนูกำลังจะไปหาพี่ John ตั้งใจไปเซอร์ไพร์สวันเกิดพี่เขา"
เจ๊เหลานิ่งเงียบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ใบหน้าเปลี่ยนจากยิ้มแย้มแจ่มใส กลายเป็นเคร่งเครียด เธอเอื้อมมือมาโอบไหล่Charlie อย่างเบาๆ
เจ๊เหลา : "หนูยังไม่รู้ข่าวอีกเหรอ? เจ๊นึกว่าหนูรู้แล้วซะอีก "
Charlie : "ข่าวอะไรเหรอเจ๊?"
เจ๊เหลา : "ฟังเจ๊ให้ดี Johnกับเพื่อนถูกจับตัวส่งกลับเมืองไทยแล้ว อาทิตย์ก่อน immigration มาลงที่บ้าน ตรวจวีซ่าเด็กในบ้านทุกคน พวกเขาล้อมหน้าบ้านหลังบ้านไว้ บังเอิญ John กำลังกินข้าวอยู่ในบ้าน เลยพลอยติดร่างแหกับเขาไปด้วย Johnกับเพื่อนมาวีซ่าท่องเที่ยวและวีซ่าขาดไปหลายเดือนแล้ว เจ๊เสียใจด้วยนะ"
Charlieฟังแล้วถึงเข่าอ่อนทรุดลงไปบนพื้นฟุตบาททางเดิน ของขวัญที่อยู่ในมือร่วงหล่นพร้อมกับตัวคน มันทั้งแน่นทั้งจุกอยู่ในอก ราวกับดิ่งพสุธาลงมาจากตึกสูงระฟ้า แล้วถูกรถบรรทุกทับซ้ำอีกรอบ
ทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกแบบนี้ด้วย? ดั่งนรกชังหรือสวรรค์แกล้งชัดๆ แม้แต่คำสุดท้ายก็ยังไม่ทันได้มีโอกาสร่ำลากัน ถ้าเรายอมยกโทษให้วันนั้น เรื่องคงไม่ลงเอยแบบนี้ Charlieโทษตัวเอง
เจ๊เหลาลูบหลังCharlie เพื่อปลอบใจ เธอรู้สึกสลดหดหู่ที่เห็นภาพอีกฝ่ายนั่งร้องให้ฟูมฟายราวจะขาดใจ ต่อหน้าต่อตา
ตั้งแต่วันนั้น มิตรภาพระหว่างCharlie กับ เจ๊เหลา แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น Charlieได้แวะเวียนมาหา พูดคุยกับเจ๊เหลาที่สำนักอยู่เป็นประจำ เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว สงสารตัวเองที่สภาพจิตใจย่ำแย่ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ระทมตรมตรอม ไม่มีจิตใจทำงานอีกต่อไป (การมาทำงานโดยไม่มี John เหมือนตอกย้ำให้ เศร้าหนักกว่าเดิม) การที่ได้ปรับทุกข์ พูดคุยกับใครซักคนหนึ่ง มันเปรียบเสมือนการทำจิตบำบัดทางอ้อมไปในตัว สามารถช่วยบรรเทาอาการให้ดีขึ้นมาบ้าง
สภาพจิตใจของCharlie เริ่มดีขึ้นมาตามลำดับ กาลเวลาค่อยๆทำหน้าในการเยียวยาทีละเล็กละน้อย แต่ยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางเป็นปรกติมากนัก โดยเฉพาะเวลาไปทำงาน ภาพความทรงจำที่ดีในสถานที่แห่งนี้ ยังคอยสะกิดใจให้คิดถึงวันคืนเก่าๆอยู่เสมอ
Charlieแวะไปหาเจ๊เหลาที่สำนักเหมือนเช่นเคย ทั้งคู่พูดคุยเม้าท์มอยเรื่องสัพเพเหระทั่วไปตามประสาอยู่ที่ reception หน้าสำนัก
คืนนี้สำนักค่อนข้างครึกครื้น จำนวนพนักงานไม่เพียงพอต่อจำนวนลูกค้า ระหว่างที่พนักงานทั้งหมดกำลังให้บริการความเสียวกับลูกค้าอยู่นั้น ได้มีลูกค้าคนหนึ่งเดินเข้ามา ลูกค้าคนนี้เป็นคนเอเซียอายุไม่เกิน 30ปี รูปร่างค่อนข้างมาตรฐาน ส่วนสูงประมาณ170+ จุดเด่นที่มีเสน่ห์อย่างมากคือใบหน้าหล่อคมเข้ม กับขนตางอนเป็นแพ (บางมุมดูคล้ายๆ ทาเคชิ คาเนชิโร่ )
Charlie : "เจ๊.. ลูกค้าคนนี้หล่อมากๆ ปรกติไม่เคยเห็นหล่อลากดินขนาดนี้มาเที่ยวเลย ส่วนใหญ่มีแต่แก่ๆอ้วนๆพุงพลุ้ยเหมือนคนท้อง ช้างเผือกเชือกงามหลุดเข้ามา ถ้าหนูเป็นเด็กบ้านนี้ หนูให้ฟรี ไม่คิดเงินเลย หล่อบาดใจมาก"
เจ๊เหลา : "กรี๊ด.. หล่อจริงๆด้วย เจ๊อยากได้จัง"
เจ๊เหลาเดินไปทักทายลูกค้ารูปหล่อคนนั้น พร้อมเอ่ยว่า "ขณะนี้ทางสำนักเรามีลูกค้ามาใช้บริการเยอะมากจนพนักงานมีจำนวนไม่พอ ถ้าคุณลูกค้าไม่อยากรอ ทางเรามีพนักงานเหลือแค่ 2คนให้เลือก (เจ๊เหลาเอามือชี้ที่ตัวเอง และชี้มาที่ Charlie ) หากคุณลูกค้ายังไม่พึงพอใจ และต้องการจะดูตัวพนักงานหลายคน ทางเรารบกวนคุณลูกค้ารอประมาณ 45นาที" (แปลภาษาไทย)
Charlie : "เจ๊ไปพูดอย่างนั้นได้ไง หางานให้หนูซะแล้ว เกิดเขาเลือกหนูขึ้นมา หนูจะทำยังไง? หนูไม่เคยขายมาก่อนนะ ถ้าเจ๊อยากได้เขา ทำไมเจ๊ไม่เสนอตัวเจ๊คนเดียว มาชี้หนูด้วยแบบนี้ เจ๊ก็มีคู่แข่งซิ"
เจ๊เหลา : "เด็กเอ๋ยเด็กน้อย ช่างไม่รู้ทันเกมส์เลย ถ้าเจ๊เสนอแค่ตัวเจ๊คนเดียว เกิดเขาไม่เอาเจ๊ขึ้นมา คือสูญหมดเลยนะ ใส้กรอกก็ไม่ได้กิน เงินเข้าบ้านยังไม่ได้อีก เจ๊ถึงเสนอตัวหนูไปด้วย ถ้าเขาไม่เลือกเจ๊ แต่เลือกหนู อย่างน้อยก็ยังได้เงินเข้าบ้าน เมื่อกี้ปากเก่งดีนัก เห็นบอกอยากได้เขา จะให้เขาฟรีบ้างละ ทีตอนนี้ทำเป็นกลัว ไม่ต้องกลัว เชื่อเจ๊ ภาวนาให้เขาเลือกเจ๊ทีเถอะ เจ๊อยากได้ ถ้าเขาเลือกเจ๊ หนูช่วยเฝ้า reception ให้เจ๊ด้วยนะ แต่ถ้าเขาเลือกหนู เดี๋ยวเจ๊อำนวยความสะดวกให้เอง"
เจ๊เหลาพูดยังไม่ทันจบ ลูกค้าสุดหล่อก็ชี้นิ้วมาที่ Charlie
Charlie : "เจ๊.. เขาชี้มาทางหนู ทำไงดี?"
เจ๊เหลา : "เริ่ด.. ยินดีด้วยค่ะ เดี๋ยวเจ๊บอกหลักสูตรเร่งรัดให้"
Charlieกล้าๆกลัวๆ ใจหนึ่งตื่นเต้นนิดๆที่จะได้ทำกิจกามทางเพศกับลูกค้าหนุ่มสุดหล่อ แต่อีกใจหนึ่งหวั่นๆแอบกังวลที่จะต้องมีเซ็กส์ในเชิงการค้าเป็นครั้งแรก มันรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก
เจ๊เหลาจัดเตรียมผ้าเช็ดตัว ถุงยางอนามัย เจลหล่อลื่น และกระดาษชำระ ใส่ตระกร้าใบเล็ก ส่งมอบให้Charlie พร้อมทั้งบอกตำแหน่งห้องเชือดสวาทบนชั้น2
เมื่อเข้าห้องปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย Charlie กับ ลูกค้าหนุ่มรูปงาม ต่างอยู่ในร่างเปลือยเปล่า เตรียมพร้อมปฏิบัติกามกิจอย่างไม่รีรอ จนกระทั่งสู่จุดสุดยอด
เจ๊เหลา : "หน้าระรื่นเชียว หนุ่มญี่ปุ่นคนนั้นคงอร่อยซิท่า นี่จ๊ะ.. ค่าขนม 60ดอล ขอบใจมากนะหนูที่มาช่วยงาน ถึงเจ๊จะไม่ได้กินสุดหล่อคนนั้น เจ๊ก็ดีใจที่เห็นหนูสดชื่นกระชุ่มกระชวย"
Charlieพยักหน้ารับ