ก่อนนอนคืนนี้ คิดถึงกันหรือยังคะ

วัยเด็กนั้นฉันวิ่งล้มนอนกลิ้ง โลกทั้งสิ่งยังเล็กดั่งสนามหญ้า จับจักจั่น วิ่งไล่ลม พรมเวลา ฟ้าก็ว่ากว้างใหญ่ให้เราเล่น ขีดเส้นดินเป็นบ้านตามความฝัน เอียงแก้มยันรับแดดอุ่นละมุนเห็น เสียงหัวเราะปลิวไกลไ

อยาก อยากถักถ้อยร้อยคำจำนรรจาอยากบอกผ่านม่านฟ้าพาความหมายอยากฝากลมพรมพลิ้วลิ่วทักทายอยากรู้คลายหายซึ่งคิดถึงใคร อยากเป็นหมอกหยอกเอินเพลินยามเช้าอยากจะเป็นเช่นเงาเข้าชิดใกล้อยากเป็นหมอนนอนหนุนอุ

กลางรัตติกาลอันอ่อนโยน —สายหมอกละมุนคลอเคลียขอบหน้าต่างไม้เก่าฉันเอนกายลงบนหมอนแห่งความคิดปล่อยดวงใจให้ล่องไหลไปกับเสียงลมหายใจของโลก ในห้วงนั้น — ความฝันเข้ามาโอบกอดฉันอย่างแผ่วเบาเหมือนห

จุดที่เรายืนคงที่ตรงนี้ไม่มีใครที่รู้ซึ้งถึงความหมายในชีวิติเดินทางระหว่างไปจะค้นคว้าหาสิ่งใดในใจเรา ล้มจนล้าเหนื่อยท้อก็พ้อบ่นทุกแห่งหนทางเดินเผชิญเหงาเคยฝันใฝ่สิ่งเห็นมาเป็นเงาจะคอยเฝ้าบรรเทายามร้าว

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู

ใครคนหนึ่งใน สยามครับ ว่าฉันคิดถึง และยิ่งคิดถึง เธอหายไปไหนนะวันนี้... แม้ว่าจะมีคนคุยกับฉันเป็นสิบเป็นร้อย ก็ไม่เท่าหนึ่งเธอนั้นที่ทำให้ฉันคลายเเหงา ใครคนหนึ่งในโลกนี้ได้กล่าวไว้ว่า คนที่ทำให

ความเหงา... อยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับเธอ ที่สรรพนามด้วยคำว่า คิดถึง  ความคิดถึง จางหายไปในใจของเธอ เหลือเพียงการเพ้อรำพัน ในใจฉัน  เนิ่นนาน นับวันจะเหนื่อย