.


               ปล.เป็นนิยายที่ไม่ดี ผิดศิลธรรม ต้อนรับเฉพาะคนที่ไม่คิดมากเท่านั้นค่ะ คนจิตใจสูงส่ง ไม่แนะนำให้อ่านค่ะ

               “พี่เมธีนภาอยากไปเที่ยว วันหยุดเราไปต่างจังหวัดกันมั้ยคะ”

               พรนภานั่งเล่นโทรศัพท์มือถือบนโซฟา กำลังดูสถานที่ท่องเที่ยวใกล้ ๆ ที่ ๆ ตนทำงานอยู่ แบบค้างคืนได้ และบรรยากาศได้ที่สุด

              ส่วนเมธียุ่งอยู่กับงาน จากคนก่อนมาเพราะบ้างานบ้าเพื่อน ยังมาเจอคนบ้างานอีก ทว่าแตกต่างกันมาก ถึงจะบ้างานแต่เธอก็สำคัญกว่า ยังมีตัวตนกว่า แยกแยะได้มากกว่าคนนั้น

               “น้องนภาจะไปไหนเหรอคะ” เมธีวางไอแพดลงบนที่นอน หันมาคุยกับเธอ

               “นครนายกมั้ย เพื่อนนภามันไปมาแล้วสวยอยู่นะ บรรยากาศก็โอเคมันบอก” พรนภาฉีกยิ้มดีใจที่สุด เมธีพูดแบบนี้แปลว่าเธอได้ไปเที่ยวแน่นอน ตามใจกันแบบนี้ไงเธอถึงได้หลงรักเขามากมาย เมธีคนที่น่ารักที่สุด

               “ได้ค่ะ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน จัดแน่นอนรอบนี้ต้องมา” เมธีมองเธอด้วยสายตามีเลศนัยอะไรบางอย่าง อมยิ้มนิดหน่อย มองสายตาของเขาเธอก็รู้ไปถึงตับไตไส้พุงหมดแล้ว

               “ไม่! พี่เมธีก็ นภายังไม่พร้อม” พรนภาขมวดคิ้ว ทำหน้าบึ้งตึงให้กับเขา ชอบพูดถึงแต่เรื่องนี้ “อีกอย่างพี่เมธีก็มีลูกแล้วคนนึง จะมีอะไรอีก”

               “เอ๋า ไม่เหมือนกัน ก็ลูกกับนภาไงคนที่พี่รักที่สุด ไม่ต้องห่วงหรอก น้องลิพูลเข้าใจ” เมธีพูดถึงลูกชายคนเดียวกับอดีตภรรยา ที่อย่าขาดกันไปนานหลายปีแล้ว

               “นภาไม่ต้องคิดมากนะคะ นภาก็เห็นแล้วหนิ พี่ตัวเปล่าใบหย่าก็อยู่นี่นภาก็เห็น ครอบครัวพี่ก็ยืนยันแล้วนี่ ลิพูลก็อยู่กับแม่เค้า พี่ก็ยังทำหน้าที่พ่อให้ลิพูลเหมือนเดิม นภาไม่ต้องเกรงใจน้องลิพูลหรอก เคยเจอกันแล้วลิพูลเค้าชอบนภานะคะ” ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เมธีอธิบายเรื่องนี้กับเธอ เธอรู้เข้าใจและทราบดี

               “แต่...”

               “นะคะ สักคนนะพี่แก่แล้วนา จะ 50 อยู่แล้ว จะให้พี่แก่ไปถึงไหน ไปงานโรงเรียนลูกที เพื่อนลูกถามพ่อหรือตา ฮา” เมธีหัวร่อกับคำพูดตัวเอง เดินมาสวมกอดเธอ ทำเสียงออดอ้อน พรนภาอบอุ่นใจมากที่สุด

               เธอชอบที่เมธีเป็นแบบนี้ อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นี่คือสิ่งที่เธอโหยหามานาน วันนี้เมธีเป็นทุกอย่างที่เธอต้องการ เธอเองก็ตลกหัวเราะกับคำพูดของเขา

               “น่าสงสารเนอะ ก็ได้ค่ะ”

               “สองคน หัวปีท้ายปี”

               “ไม่! “ พรนภาหันขวับไปมองหน้าเมธีทันที ได้คืบแล้วจะเอาศอก “นภาขอคิดดูก่อนก็ได้”

               พอได้ยินแบบนี้ทำเอาเมธียิ้มเก้ออย่างคนมีความหวัง “หาวันหยุดมาเลยจะไปวันไหน ที่ไหน ตามใจนภาค่ะ ไปเหนือก็ดีนะ”

               “อือ พี่เมธีชอบทำให้นภาลังเลอยู่เรื่อยเลย ภาคเหนือนภาก็อยากไป นครนายกนภาก็อยากไป เฮ้อ! ไปสองที่เลยดีมั้ยนา” พรนภาปรายตามองคนตรงหน้า อมยิ้มนิดหน่อย หูอยากได้ยินคำว่า โอเคค่ะตกลงไปสองที่ ๆ สุด

               “โนค่ะ! เลือกได้ที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น “ ฮ่วยพี่เมธี! นึกว่าจะตามใจกัน พรนภามองบนนิดหน่อยกับคำตอบที่ได้ยิน ผิดหวังนิด ๆ ทว่าไม่เป็นไร เลือกก็เลือก ยังมีหลายวาระหลายโอกาสให้เที่ยว แล้วเขาก็กลับไปนั่งบนที่นอนต่อ

               “โอเคเดี๋ยวนภาไปดูตารางวันหยุดก่อนนะ เดี๋ยวบอกว่าจะไปวันไหน” ภายในใจก็ลังเลว่าจะไปไหนดี ไม่ชอบอะไรที่ต้องเลือกเลย น่านก็อยากไป นครนายกก็อยากไป พรนภาถอนหายใจ รอบนี่ไปเหนือก่อน หรือจะไปนครนายกก่อน ฮ่วย! คิดยากแถะนภา

               “พี่เมธี...” พรนภานึกอะไรขึ้นมาได้ เธอแค่อยากถามเฉย ๆ

               “ครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างจริงจัง ละสายตาจากหน้าจอไอแพด ขณะนั่งเทรดหุ้นอยู่บนที่นอน

               “ถ้ามีคนหน้าตาดี ๆ น่ารัก นิสัยดี หน้าที่การงานดีน่าเชื่อถือมาชอบพี่เมธี พี่เมธีจะทิ้งนภามั้ย เด็กกว่าสวยกว่าไรงี้” เธอยิ้มรอเอาคำตอบจากเขา แค่ถามเฉย ๆ หัวใจกลับห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก ถึงอย่างไรก็ไม่มีวันปล่อยเมธีไปง่าย ๆ หรอก แต่ก็อยากถาม ถ้าเกิดว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เธอก็คงต้องถอย

               “ทำไมคะ “ เขายิ้มยั่วยวนกวนประสาทเธอที่สุด

               “ก็ตามนั้นแหละ ก็ตามที่ถามนั่นแหละ ฮ่วย! ตอบมาถะแหมะ” พรนภาหน้าบึ้งจ้องมองเขาจริงจัง จะตอบมาหรือไม่ตอบ และต้องตอบดี ๆ ด้วยนะตอบไม่ดีตายแน่

               “อือ... “ เขาทำท่าทางครุ่นคิด

               “เร็ว ๆ !”

               “ครับ ๆ ดุจังเว้ย! ต่อให้มีคนที่ดีกว่านภาพี่ก็รักนภาค่ะ นภาเป็นคนสุดท้ายของพี่นะครับเด็กน้อยของพี่” เมธีมองหน้าเธออย่างจริงจัง ต่อให้เขามีคนที่ดีกว่าแค่ไหนก็ไม่มีทางทิ้งเด็กคนนี้ไปได้ นภาคือทุกอย่างของเขา และเชื่อว่าเธอจะไม่ทิ้งเขาเหมือนอดีตที่ผ่านมา

                “ว่าแต่ทำไมจู่ ๆ ถึงถามพี่อ่ะ”

               “ถามเฉย ๆ พี่เมธีก็เป็นทุกอย่างของนภานะคะ “ เธอยิ้มให้กับเขา เมธีจะเป็นคนสุดท้ายของหัวใจเธอเช่นกัน น่าเสียดายที่พรหมลิขิตให้พวกเธอเจอกันช้าไป ถ้าสมมติเจอเมธีก่อนที่จะเจอโค๊กเส้นทางความรักและชีวิตของเธอคงดีกว่านี้

               ภายในห้องพักสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ พรนภานอนจินตนาการเป็นตุเป็นตะเรื่องของเธอกับเมธี วันนี้วันหยุดเธอไม่ได้ไปไหน อีกทั้งพี่โค๊กก็ไม่ได้ไปไหนเช่นกัน เมื่อวานเธอบอกกับเมธีเอาไว้ว่าวันนี้หยุด ไม่คุยกัน เมธีก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพราะเที่ยงแล้วไม่มีข้อความของเขาเช่นทุกวันทำงาน

               พี่โค๊กนอนเล่นเกมอยู่บนเตียงนอน ส่วนเธอนอนเช็คโซเชี่ยลอยู่พื้นห้อง หันหลังให้กัน นอนคนละทิศละทาง ยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปอาบน้ำหรือหาอะไรทาน วันหยุดเธอจะปล่อยตัวอย่างไรก็ได้ ในเมื่อไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว

               “เธอ! “ จู่ ๆ พี่โค๊กก็พูดขึ้น น่าจะรอเข้าเกมถึงได้มีเวลาคุยกับเธอ “เราคบกันมานานแล้วนะ แต่งงานก็ก็นานแล้วด้วย เมื่อไหร่เราจะมีลูกสักทีอ่ะ”

               “ไม่! ไม่มีทาง ยังไม่พร้อม อยากมีมากก็ไปเอากับคนอื่นเหอะ” เธอนอนหันหลังพูดกับเขา หัวใจสับสน รีบกดหน้าจออกจากรูปโปรไฟล์ของเมธี

               “แล้วเมื่อไหร่จะพร้อม ถามจริง ๆ หันหน้ามาคุยกันดิ แล้วไปนอนทำอะไรที่พื้น คุยกับใคร”

                เธอหันหน้ามาอย่างรวดเร็ว จ้องมองพี่โค๊กแบบคนไม่พอใจ “ไม่ได้คุยกับใคร แล้วก็ไม่พร้อมด้วย ดูตัวเองดิ ก็เป็นแบบนี้แต่ ส. อยากเป็นพ่อคน”

               “เป็นแบบไหน! จะให้เป็นแบบไหน ต้องการคนแบบไหน”

               “ก็เป็นแบบไหนล่ะ ก็รู้ตัวเองดี” พรนภายอมลดลาวาศอกให้ที่ไหน เถียงมาเถียงกลับไม่มีโกงแน่นอน “นิสัยเหมือนเด็ก เที่ยวเตร่ กูถามหน่อยเค้าทำงานแบบมืงทั่วบ้านทั่วเมืองเค้าก็ไม่เป็นแบบมืงนะเว้ย” ลุกขึ้นนั่งคุยกับพี่โค๊กอย่างจริงจัง น้อยใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา

               “อะไรนภา แล้ววันนี้หยุดทำไม กะจะไปกินเหล้ากับพี่บ่าวสักหน่อย ดันมาหยุดด้วยอีก ไม่ไปทำงานว๊า” พี่โค๊กเลี่ยงที่จะมีเรื่อง เธอรู้! ไม่ต่อปากต่อคำเหมือนเดิม

               “เห็นมั้ยพูดยังไม่ทันขาดคำเลย นี่เหรอจะเป็นพ่อคน!” เธอได้จังหวะพูดประชดเข้าให้ “อยากไปก็ไปดิ ใครห้ามล่ะ ก็อยากหยุดวันนี้ เหนื่อย” ทั้งที่เธออยากหยุดตรงกันทุกวัน ได้ใช้เวลาในวันหยุดด้วยกัน ทว่าพี่โค๊กก็พูดแบบนี้

               ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทำร้ายความรู้สึกเธอมาก เธอคงเสียใจมาก แต่วันนี้มันไม่ใช่ ยังนึกทึ่งตัวเองที่ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

               “ไปทำไม! ไปก็โดนคนบ่นให้ ไปก็โดนโพสต์ด่าในเฟซบุ๊กอีก โดนโทรจิกโทรตามอีก “ พรนภาไม่อยากฟัง นอนลงหันหลังให้เขาเหมือนเดิม

               “พี่โค๊กเราไปเที่ยวกันมั้ย เดี๋ยวนภาพักร้อน พี่โค๊กลาวันไหนก็ได้ แบบค้างคืนอ่ะ หนาวแล้วนา”

               “ไม่! เที่ยวตลอด เอะอะเที่ยว ๆ ขี้เกียจขับรถ ไปมั้ยบางแสนจะพาไป ใกล้ ๆ หนิ ฮา”

               “บู้ย! ไปคนเดียวเลยมืง ดีแต่ดื่มเหล้าไปวัน ๆ นั่นแหละ เพื่อนสำคัญ หัวหน้าสำคัญนภาลืม” พรนภารู้สึกโมโหมาก ทว่าระงับอารมณ์เอาไว้ ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว แค่ลองชวนเฉย ๆ “อืม ไม่ไปก็ไม่ไป ไปกับคนอื่นก็ได้ แล้วอย่าหาว่าไม่บอก” ว่าจะไม่น้อยใจแล้วมันก็อดไม่ได้ อุตส่าห์เตรียมใจไว้แล้วน้ำตาก็ยังคลอ

               “กับใคร!” ไม่มีคำตอบจากเธอ “นภาขึ้นมานอนบนเตียง ไปนอนทำอะไรตรงนั้น ขึ้นมานอนบนเตียงเร็ว ๆ “ ไม่พูดเฉย ๆ พี่โค๊กเดินลงมานอนด้วย กอดเธอจากด้านหลัง

               รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยที่มาทำลายจินตนาการอันสุดล้ำของเธอ กำลังนอนดูรูปพี่เมธีจินตนาการไปถึงความสุขที่ไม่มีวันได้เกิดขึ้นจริงแน่นอน แต่ถึงอย่างไรมันก็มีความสุข ให้มันเกิดขึ้นแค่ในฝัน ให้มันอยู่ในจินตนาการของเธอ

               “วันหยุดก็อยู่กับเมียตั้ว จะไปหาคนอื่นทำไม” พี่โค๊กพูดกับเธอ พร้อมกอดเธอไว้แน่น ไม่พอยกขาขึ้นมาเกาะไว้ด้วย ฮืม!

               “แอะ”! เธอหันหน้ามาหาพี่โค๊ก “ไม่สบายหรือเปล่า! ไปหาหมอมั้ย”

               “ขั้นเอากูไปเปรียบเที่ยบกับเขากูกะเป็นคนชั่วเมิดปีนั่นล๊า/ ถ้าเอาผมไปเปรียบเที่ยบกับเขาผมก็เป็นคนชั่วทั้งปี” พี่โค๊กพูดขึ้นมาลอย ๆ ยังไม่ยอมปล่อยเธออกจากอ้อมกอด ยังจะมานอนที่พื้นห้องกับเธออีก เกมก็ไม่เล่นแล้วหรือไง “ธันวาไปภูทับเบิกมั้ย พี่เก๋แฟนพี่บ่าวชวน”

                “ป๊าด! เมียชวนไม่ไป คนอื่นชวนไปเฉย” เธอไม่ได้ดีใจสักนิดเดียว มันกลับน้อยใจมากกว่า เธอชวนไม่เคยไปอ้างนู่นอ้างนี่ตลอด ทำไมคนอื่นชวนถึงตกลงไปได้ ไม่เธอไม่ไปแน่นอน! คอยดู

               ความฝันและจินตนาการอันแสนหวานของเธอต้องจบลงเพราะพี่โค๊กเข้ามากวน เธอพับมันไว้ก่อน ค่อยฝันต่อ ตอนนี้ขอจัดการพี่โค๊กก่อน!

               ฝันดีแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องตื่น ความฝันที่มันไม่มีวันได้เกิดขึ้นจริง ความฝันที่มันจะเป็นเพียงฝันตลอดไป เป็นจินตนาการที่ไม่ผิด! เพราะจินตนาการมันคือความคิด แค่คิดไม่ผิด! ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะคิดจะฝันถึงความสุขของตัวเอง ทำไมต้องปิดกลั้นความสุขทางความคิดของตนเองด้วยล่ะ

               ทว่าหวังเล็ก ๆ หวังลึก ๆ ริบหรี่ พรนภาก็ยังหวังว่ามันจะเกิดขึ้นจริง...

จบบท...