ตอนนี้เป็นแม่บ้านลูก 1 ลูกวัยกำลังซนค่ะ
อยู่บ้านเลี้ยงลูกคนเดียว ขายของด้วย ทำงานบ้านด้วย ชีวิตเป็นแบบนี้ทุกวัน ไม่ค่อยได้ออกไปไหนค่ะ เพราะว่าลูกซน กลัวออกไปแล้วไปทำให้สถานที่เค้าวุ่นวาย ลูกเราไม่ดื้อมากนะคะ แต่เรากลัวเองมากกว่า เพราะคิดเยอะ
อีกอย่างเราเป็นประเภทคิดถึงคนอื่นก่อน เช่น ลูกออกนอกบ้านไปเล่นของคนอื่น หรือน้องงอแงเราจะอุ้มออกไปเลยค่ะ เพราะเกรงใจทุกคน กลัวเค้าว่า
หรือเราอยากได้อะไร อยากกินอะไร เราก็ไม่ซื้อนะคะ กลัวแฟนไม่ให้กิน เกรงใจแฟน กลัวเงินหมด อยากเก็บเงินให้ลูกเยอะๆ ไม่อยากมีปัญหาการเงินจนต้องไปพึ่งพาคนอื่น ฐานะเราก็ปานกลางค่ะ
เพราะแบบนี้มั้ยคะ ? เราเลยรู้สึกเหนื่อยจนเป็นความเครียด เจออะไรไม่ถูกใจก็เครียด หงุดหงิดกับสิ่งเหล่านั้นค่ะ
แฟนก็ทำงานเลิกงานมาก็ดูลูกบ้าง นิดหน่อย
เราอยู่กับลูกสองคนแอบร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ ทำไมมันเหนื่อยจัง ทำไมท้อจัง พยายามคิดในแง่ดี แต่พอเหนื่อยไม่มีใครให้พูดคุยก็จะวนกลับมาที่เดิม
เคยท้อหรือเหนื่อยแบบสุดๆ คือคิดฆ่าตัวตายเลยค่ะ เหมือนมันไม่ไหวแล้ว ระบายกับใครก็ไม่มีใครเข้าใจ
แต่สุดท้ายก็แบบฮึบไว้ มีลูกต้องดู ถ้าลาโลกไปแล้วลูกจะอยู่กับใคร
ขอวิธีกำจัดความเครียดหน่อยค่ะ
อยู่บ้านเลี้ยงลูกคนเดียว ขายของด้วย ทำงานบ้านด้วย ชีวิตเป็นแบบนี้ทุกวัน ไม่ค่อยได้ออกไปไหนค่ะ เพราะว่าลูกซน กลัวออกไปแล้วไปทำให้สถานที่เค้าวุ่นวาย ลูกเราไม่ดื้อมากนะคะ แต่เรากลัวเองมากกว่า เพราะคิดเยอะ
อีกอย่างเราเป็นประเภทคิดถึงคนอื่นก่อน เช่น ลูกออกนอกบ้านไปเล่นของคนอื่น หรือน้องงอแงเราจะอุ้มออกไปเลยค่ะ เพราะเกรงใจทุกคน กลัวเค้าว่า
หรือเราอยากได้อะไร อยากกินอะไร เราก็ไม่ซื้อนะคะ กลัวแฟนไม่ให้กิน เกรงใจแฟน กลัวเงินหมด อยากเก็บเงินให้ลูกเยอะๆ ไม่อยากมีปัญหาการเงินจนต้องไปพึ่งพาคนอื่น ฐานะเราก็ปานกลางค่ะ
เพราะแบบนี้มั้ยคะ ? เราเลยรู้สึกเหนื่อยจนเป็นความเครียด เจออะไรไม่ถูกใจก็เครียด หงุดหงิดกับสิ่งเหล่านั้นค่ะ
แฟนก็ทำงานเลิกงานมาก็ดูลูกบ้าง นิดหน่อย
เราอยู่กับลูกสองคนแอบร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ ทำไมมันเหนื่อยจัง ทำไมท้อจัง พยายามคิดในแง่ดี แต่พอเหนื่อยไม่มีใครให้พูดคุยก็จะวนกลับมาที่เดิม
เคยท้อหรือเหนื่อยแบบสุดๆ คือคิดฆ่าตัวตายเลยค่ะ เหมือนมันไม่ไหวแล้ว ระบายกับใครก็ไม่มีใครเข้าใจ
แต่สุดท้ายก็แบบฮึบไว้ มีลูกต้องดู ถ้าลาโลกไปแล้วลูกจะอยู่กับใคร