สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในช่วงม.ปลายในวัยรุ่นค่ะ  ชีวิตที่ผ่านมาของดิฉันคนอื่นจะมองว่าเป็นคนเฟรนลี่ ตลก ดูเหมือนจะมีเพื่อนเยอะ ครอบครัวน่าจะอบอุ่น  แต่กลับกันมันไม่ใช่อย่างที่คนอื่นเห็นขากภายนอกเลย  ฉันมีเรื่องที่ทุกข์เเละเป็นปมที่อยากจะมาเล่าให้ฟังค่ะ   ฉันมีปัญหาเรื่องสังคมมากโดยเฉพาะเรื่องเพื่อน  เริ่มตั้งแต่ป.1 ฉันเรียนที่รร.คริส ฉันมีเพื่อนกลุ่มหนึ่งแต่ไม่ใช่เพื่อนจริงๆเราเหมือนทาสที่คอยรับใช้และโดนแกล้งตลอดเป็นตัวตลกในสายตากลุ่มเพื่อน  ตอนเด็กฉันไม่คิดอะไรเพราะด้วยความอายุยังน้อยแต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ความสุขอย่างแน่นอน พอจากนั้นป.2ฉันย้ายไปอยู่รร.อีกแห่งหนึ่งไปแล้วอย่างแรกที่ฉันกลัวคือการเจอเพื่อนแบบป.1แต่กลับกันฉันมีเพื่อนที่ชวนเล่นและพูดคุยด้วยอย่างดีซึ่งฉันมีความสุขมากๆกับชีวิตในช่วงนั้นแต่มันก็ต้องจบลงเพราะขึ้นม.ต้น (ฉันเคยเขียนเรื่องราวนี้ไปแล้วในกระทู้ )ซึ่งมันเเย่มากเพื่อนไม่คบทั้งห้องต่างด่าว่าเพราะแค่โกรธตามเพื่อนและหมั่นไส้ ทั้งโดนบูลลี่ และคำดูถูกต่างๆนาๆ ขนาดครูยังไม่เว้น ดีฉันโดนคำเหล่านี้มา2ปีต้องทนอยู่ไปแบบนั้นหลับบ้านต้องมาแอบร้องคนเดียว แถมต้องให้กำลังใจตัวเองอีกเพราะเคยลองเปิดใจพูดกับแม่แม่บอกมันไร้สาระ  ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกเลยทำร้ายตัวเองบ่อยมากเพราะควบคุมสติไม่ได้จิตใจแย่  แต่คนรอบข้างจะชอบมองว่าเรียกร้องความสนใจวะ  ซึ่งดิฉันเข้าใจว่าถ้าคนไม่โดนจริงๆก็คงไม่รู้สึกหรอกค่ะ  หลังจากนั้นฉันเรียนจนขึ้นม.3 มันก็น่าจะเริ่มโตขึ้นละมั้งทำให้เพื่อนคนอื่นๆมาขอโทษ ฉันก็ให้อภัยค่ะแต่ถ้าให้ลืมคงทำไม่ได้เพราะมันเป็นปมในใจไปแล้ว  ตอนซ้อมรับใบจบ  ฉันโดนครูท่านนึงบอกว่า  สอบเข้า....(รร.ชื่อดัง)ได้ไงวะ  ทุกคนต่างสตั้นรวมถึงดิฉันด้วย ตอนนั้นอยากจะร้องมากเพราะความโกรธที่ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาคือครู เราเลยเก็บไว้ในใจแถมยังโดนแกล้งให้ตัวผมสั้นเลยติ่งหูขึ้นไปอีกเด็กห้องครูเขาก็พากันหัวเราะสะใจ  ฉันเลยคิดอย่างเดียวตอนนั้นว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้เองถ้าจบเหมือนไรจะไม่มาเหยีบบที่นี้อีก  พอจบม.3ฉันก็ดีใจมากๆเลยเหมือนพ้นจากนรก  พอขึ้นม.4เหมือนฉันเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง  ทั้งเพื่อน  ทั้งครู และอื่นๆอีกมากมายฉันก็ได้รู้ว่ามันก็ไม่ได้เเย่ไปซะทุกๆปีหรือทุกๆเรื่องต้องขอบคุณตัวเองที่ให้กำลังใจตัวเองทุกๆวันและผ่านมันมาได้    ถ้าคนที่อ่านอยู่กำลังสงสัยหรือมีคำถามในใจว่า  แล้ว่าพ่อแม่ละ? ดิฉันอยากจะบอกว่า มันแน่พอๆกับสังคมภายนอกเลยค่ะ ทั้งโดนกระทืบ โดนตบ โดนดูถูกจากแม่คนตนเองอีก  ซึ่งนั้นแหละค่ะทำให้ดิฉันไม่ค่อยอยากออกมาพูด  เพราะพวกเขาไม่ได้ทำให้ฉันดีขึ้น  มีแค่ตัวเราตั้งหากที่พยุงตัวเองขึ้นมาได้   คำที่ดิฉันถูกบูลลี่คือ  อีเตี้ยหมาตื่น อีหน้าเหมือนกบ อีเรียกร้องความสนใจ อีไขมันอุดตัน     คนอย่างไม่มีวันเจริญหรอกโตไปก็คงได้เป็นแค่พนังงานซุปเปอร์ชิปหรอก  และอื่นๆมากมาย  ตอนนี้มันกลับกันค่ะดิฉันเปลี่ยนแปลงไปทุกอย่างจากที่พวกเขาพูดหมดแล้วตั้งแต่เริ่มม.4 จนตอนนี้ม.5 พวกเขาก็จำดิฉันไม่ได้เหมือนกัน แต่ดิฉันจำได้คำและการกระทำของทุกคนที่ทำไว้ อยากจะบอกทุกคนที่อ่านว่าเอาคำพูดเขามาผลักดันตัวเองให้ดีขึ้นเถอะค่ะถึงแม้จะไม่มีใครเข้าใจคุณหรือท้อหรืออะไรก็แล้วแต่  แต่คุณอย่าลืมว่าคนที่เข้าใจและสามารถให้กำลังใจคุณได้ คือตัวคุณเอง ทำชีวิตให้ดีขึ้นค่ะเชื่อดิฉันแล้วคุณตะผ่านมันไปได้✌🏻❤️