ตอน สุภาพบุรุษที่ชื่ออาร์ท พิสุทธิ์
ภายในห้องเรียนศิลปะของโรงเรียนทวีศิลป์ ถิรญากำลังตั้งอกตั้งใจสาละวนอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง นั่นคือการทำงานศิลปะโครงไม้ส่งอาจารย์นั่นเอง เด็กสาวกำลังเพลิดเพลินอยู่กับมัน จนไม่รู้ว่า มีใครคนหนึ่ง มาแอบยืนมองเธออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว
“ขยันจริงนะครับคุณมิ้นท์ ให้พี่ช่วยมั้ย” อาร์ท พิสุทธิ์ รุ่นพี่โรงเรียนทวีศิลป์และอดีตประธานสภานักเรียน ผู้ที่ถิรญาให้ความเคารพรักเสมือนพี่ชายแท้ๆ คนหนึ่ง ถึงแม้จะจบการศึกษาไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มก็ยังแวะเวียนมาที่โรงเรียนเก่าสม่ำเสมอ อาร์ทเคยเป็นดาวเด่นประจำโรงเรียน เขาเรียนหนังสือเก่ง เล่นกีฬาเป็นเลิศ แถมยังเป็นอัจฉริยะในการวาดภาพจนอาจารย์และเพื่อนร่วมรุ่นรู้กันดี รวมทั้งรุ่นน้องต่างพากันโจทจันท์ในฝีมืออันเลื่องลือของเขา
“อ้าว! พี่อาร์ท แอบมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่ส่งเสียงทัก มิ้นท์มัวแต่ทำงานเพลิน ไม่ได้ไหว้พี่อาร์ท” เด็กสาวสะดุ้งนิดนึง รีบยกมือไหว้เขาที่อาวุโสกว่า เธอตกใจที่เขาเข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียง แต่กระนั้นด้วยความเป็นคนนุ่มนวลอ่อนโยนในนิสัยจึงเชื้อเชิญเขาอย่างมีมรรยาท
“นั่งพักกินน้ำก่อนค่ะ เหนื่อยรึเปล่า ไปไหนมา ไม่ได้เห็นตั้งหลายวัน” เด็กสาวรีบกุลีกุจอไปกดน้ำเย็นในแท๊งอาคารเรียนมาให้ เด็กหนุ่มรีบรับมาดื่ม รู้สึกชื่นใจ แต่ก็ไม่อิ่มเอมเหมือนได้เห็นหน้าคนตรงหน้า
“พี่ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก วนๆ เวียนๆ อยู่แถวนี้แหละ แต่ช่วงนี้เพิ่งเข้าปีหนึ่ง ที่ศิลปากร อาจารย์ก็เรียกใช้งานพี่ตลอด เลยไม่ได้แวะมาถิ่นเก่าเลย คิดถึงคุณมิ้นท์คนสวยนะจ๊ะ” เจ้าอาร์ทออดอ้อนเสียงหวาน เด็กหนุ่มมีใจชอบพอถิรญามานานแล้ว ตั้งแต่เธออยู่ชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง โดยคำแนะนำจากหทัยภัทร น้องสาว ความเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทระหว่างถิรญาและหทัยภทร ทำให้เจ้าอาร์ทสามารถเข้ามาตีสนิทกับครอบครัวอัศวชัยบดินทร์ของท่านเจ้าสัวหย่งไท่ และก็ดูเหมือนเจ้าสัวจะชื่นชมในตัวเจ้าอาร์ทเป็นอย่างมาก แต่ติดที่สาวน้อยยังมีความสงวนท่าที จึงทำให้เจ้าอาร์ทนั้นไม่กล้าเปิดเผยความในใจมากนัก
“คุณมิ้นท์คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า” อาร์ทเขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้ ส่งสายตาเป็นเชิงเว้าวอน ใช่ เขาต้องการคำตอบที่ทำให้เขาพอใจ ถิรญาเขยิบตัวออกห่างเขาให้อยู่ในระยะที่เหมาะสม ตามประสาเด็กสาวที่เรียบร้อยและไว้ตัว
“ก็...อืม คิดถึงสิคะ คิดถึงทั้งยัยกวาง คิดถึงทั้งพี่อาร์ท ช่วงนี้มิ้นท์งานวุ่นๆ ไม่ค่อยได้เจอกวางเลย ฝากความคิดถึงไปด้วยนะคะ บอกว่าให้โทรหากันบ้าง” เด็กสาวยิ้มละไมให้เขา แล้วพยายามแสร้งคุยไปเรื่องอื่น แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานศิลปะของเธอต่อไป ส่วนเจ้าอาร์ทก็พยายามชวนคุยไปเรื่อย
“พี่ชอบรอยยิ้มของคุณมิ้นท์จังเลยครับ ยิ้มอีกสิ เห็นแล้วชื่นใจ หายเหนื่อย เอาเป็นว่าเสาร์นี้ว่างมั้ย พี่จะชวนไปดูหนัง เดินห้าง” เจ้าอาร์ทตัดบทเข้าเรื่อง เรื่องที่เขาตั้งใจจะมาถามเธอในวันนี้ ถิรญาเริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ก็ตอบเลี่ยงๆ ไปอย่างฉลาด
“มิ้นท์งานเยอะค่ะ ทั้งงานของอาจารย์ที่ต้องเร่งส่ง ส่วนวันหยุดก็ต้องไปช่วยงานเตี่ยที่โรงยาอีก ต้องขอโทษพี่อาร์ทด้วยนะคะ ถ้ามิ้นท์ว่างจะโทรไปชวนพี่อาร์ทเองค่ะ”
“ว้า...เสียดายจัง ไม่เป็นไรนะ พี่รอได้เสมอ เอ่อ! พี่ซื้อของมาฝากมิ้นท์ด้วยล่ะ หลับตาก่อน” เจ้าอาร์ทพูดพลางเชิดปลายคางมนสวยของเด็กสาวขึ้น ถิรญาจำเป็นต้องทำตามคำสั่งนั้นอย่างไร้เดียงสา เจ้าอาร์ทเปิดกระเป๋าเป้ออก นำพาของบางสิ่งออกมา มันคือกล่องดนตรีรูปปั้นตุ๊กตาเด็กหญิงจีน สนนราคาแล้วเดาว่าหลายอัฐอยู่ เมื่อได้ยินเสียงดนตรี ถิรญาจึงลืมตาขึ้น
“ชอบมั้ยครับ เจ้าตุ๊กตาตัวเนี่ย แก้มยุ้ยเหมือนคุณมิ้นท์เลยนะ” เจ้าอาร์ทว่าพลางจับที่แก้มของคุณมิ้นท์แล้วหยิกมันเบาๆ อย่างเอ็นดู เธอยิ้มอ่อนให้เขา รู้สึกปลาบปลื้มใจระคนเกรงใจ จึงเอ่ยไปว่า
“แพงใช่มั้ยคะเนี่ยพี่อาร์ท มิ้นท์เกรงใจจังเลย ไม่รับได้มั้ยคะ” เด็กสาวยื่นกล่องดนตรีคืนให้เขา เจ้าอาร์ทรู้สึกหน้าชา เจ็บแปลบในหัวใจขึ้นมา เขาหน้าเจื่อนลง จนถิรญาสังเกตได้ทันที
“ไม่ได้! พี่ตั้งใจให้คุณมิ้นท์นะ รับไปเถิด ของแทนใจพี่ ตุ๊กตาตัวนี้ก็เหมือนตัวแทนคุณมิ้นท์” เด็กหนุ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย ทำให้เด็กสาวต้องยอมรับมันมา
“ได้...ได้ค่ะ พี่อาร์ทอย่าดุสิคะ มิ้นท์ขอโทษค่ะ” สาวน้อยขมวดคิ้ว หน้ามุ่ย ดูท่าเจ้าอาร์ทจะงอนขึ้นจริงๆ แล้ว
“พี่รู้ คุณมิ้นท์น่ะเป็นคนดี มีมรรยาท แถมขี้เกรงใจ สำหรับพี่แล้ว การได้ทำอะไรเพื่อคุณมิ้นท์ พี่มีความสุข เต็มใจ แม้บางครั้งคุณมิ้นท์อาจจะไม่อยากรับไมตรีจากพี่ พี่ก็ไม่โกรธหรอกครับ” เจ้าอาร์ทโพล่งความนัยที่อัดอั้นออกมา เขาลุกจากเก้าอี้ เตรียมจะกลับ
“เอาเป็นว่า วันนี้พี่ลาก่อน ไม่อยากรบกวนคุณมิ้นท์ล่ะจ้ะ ตามสบายเถิดน้องสาว”
“ทำไมรีบกลับจังคะ โกรธมิ้นท์เหรอ” เด็กสาวกระเง้ากระงอด
“พี่ไม่อยากกวนใจคุณมิ้นท์” เจ้าอาร์ทกล่าว
“ฮั่นแน่ รู้นะ รีบไป แอบนัดสาวที่ไหนไว้หรือเปล่าคะ”
“ปะ เปล่า ใครที่ไหนล่ะ สาวในใจพี่มีแต่คุณมิ้นท์”
“ไม่เอ๊า ไม่เอา ไม่ยอมให้กลับ ไหนๆ ก็มาแล้ว ช่วยงานมิ้นท์ก่อนค่ะ” ถิรญารีบดันหลังเขาให้กลับไปนั่งเก้าอี้ตามเดิม เจ้าอาร์ทใจอ่อนยวบ ยอมทำตามแต่โดยง่าย
“มานี่ค่ะ ไปเอาคัทเตอร์มา มาช่วยมิ้นท์ตัดสติ๊กเกอร์ไปแปะบอร์ด” ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนขมีขมันช่วยกันทำงานจนเกือบเสร็จ แต่แล้ว....
“คุณมิ้นท์ระวัง!” ความพลั้งเผลอ ทำให้เด็กสาวไม่ทันระวังตัว คัทเตอร์คมๆ ทิ่มลงที่นิ้วชี้ของเธอ เลือดไหลหยดลงโต๊ะเป็นทาง
นางเอกเป็นโรคอะไร เลือดจะหยุดไหลหรือไม่ ติดตามอ่านฉบับเต็มได้ที่นี่
https://writer.dek-d.com/water_write/writer/view.php?id=661051
https://writer.dek-d.com/water_write/writer/viewlongc.php?id=661051&chapter=29 
นิยาย : เทพบุตรหน้ากากสิงห์ ตอน สุภาพบุรุษ
ภายในห้องเรียนศิลปะของโรงเรียนทวีศิลป์ ถิรญากำลังตั้งอกตั้งใจสาละวนอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง นั่นคือการทำงานศิลปะโครงไม้ส่งอาจารย์นั่นเอง เด็กสาวกำลังเพลิดเพลินอยู่กับมัน จนไม่รู้ว่า มีใครคนหนึ่ง มาแอบยืนมองเธออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว
“ขยันจริงนะครับคุณมิ้นท์ ให้พี่ช่วยมั้ย” อาร์ท พิสุทธิ์ รุ่นพี่โรงเรียนทวีศิลป์และอดีตประธานสภานักเรียน ผู้ที่ถิรญาให้ความเคารพรักเสมือนพี่ชายแท้ๆ คนหนึ่ง ถึงแม้จะจบการศึกษาไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มก็ยังแวะเวียนมาที่โรงเรียนเก่าสม่ำเสมอ อาร์ทเคยเป็นดาวเด่นประจำโรงเรียน เขาเรียนหนังสือเก่ง เล่นกีฬาเป็นเลิศ แถมยังเป็นอัจฉริยะในการวาดภาพจนอาจารย์และเพื่อนร่วมรุ่นรู้กันดี รวมทั้งรุ่นน้องต่างพากันโจทจันท์ในฝีมืออันเลื่องลือของเขา
“อ้าว! พี่อาร์ท แอบมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ไม่ส่งเสียงทัก มิ้นท์มัวแต่ทำงานเพลิน ไม่ได้ไหว้พี่อาร์ท” เด็กสาวสะดุ้งนิดนึง รีบยกมือไหว้เขาที่อาวุโสกว่า เธอตกใจที่เขาเข้ามาไม่ให้สุ่มให้เสียง แต่กระนั้นด้วยความเป็นคนนุ่มนวลอ่อนโยนในนิสัยจึงเชื้อเชิญเขาอย่างมีมรรยาท
“นั่งพักกินน้ำก่อนค่ะ เหนื่อยรึเปล่า ไปไหนมา ไม่ได้เห็นตั้งหลายวัน” เด็กสาวรีบกุลีกุจอไปกดน้ำเย็นในแท๊งอาคารเรียนมาให้ เด็กหนุ่มรีบรับมาดื่ม รู้สึกชื่นใจ แต่ก็ไม่อิ่มเอมเหมือนได้เห็นหน้าคนตรงหน้า
“พี่ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก วนๆ เวียนๆ อยู่แถวนี้แหละ แต่ช่วงนี้เพิ่งเข้าปีหนึ่ง ที่ศิลปากร อาจารย์ก็เรียกใช้งานพี่ตลอด เลยไม่ได้แวะมาถิ่นเก่าเลย คิดถึงคุณมิ้นท์คนสวยนะจ๊ะ” เจ้าอาร์ทออดอ้อนเสียงหวาน เด็กหนุ่มมีใจชอบพอถิรญามานานแล้ว ตั้งแต่เธออยู่ชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง โดยคำแนะนำจากหทัยภัทร น้องสาว ความเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทระหว่างถิรญาและหทัยภทร ทำให้เจ้าอาร์ทสามารถเข้ามาตีสนิทกับครอบครัวอัศวชัยบดินทร์ของท่านเจ้าสัวหย่งไท่ และก็ดูเหมือนเจ้าสัวจะชื่นชมในตัวเจ้าอาร์ทเป็นอย่างมาก แต่ติดที่สาวน้อยยังมีความสงวนท่าที จึงทำให้เจ้าอาร์ทนั้นไม่กล้าเปิดเผยความในใจมากนัก
“คุณมิ้นท์คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า” อาร์ทเขยิบเก้าอี้เข้ามาใกล้ ส่งสายตาเป็นเชิงเว้าวอน ใช่ เขาต้องการคำตอบที่ทำให้เขาพอใจ ถิรญาเขยิบตัวออกห่างเขาให้อยู่ในระยะที่เหมาะสม ตามประสาเด็กสาวที่เรียบร้อยและไว้ตัว
“ก็...อืม คิดถึงสิคะ คิดถึงทั้งยัยกวาง คิดถึงทั้งพี่อาร์ท ช่วงนี้มิ้นท์งานวุ่นๆ ไม่ค่อยได้เจอกวางเลย ฝากความคิดถึงไปด้วยนะคะ บอกว่าให้โทรหากันบ้าง” เด็กสาวยิ้มละไมให้เขา แล้วพยายามแสร้งคุยไปเรื่องอื่น แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานศิลปะของเธอต่อไป ส่วนเจ้าอาร์ทก็พยายามชวนคุยไปเรื่อย
“พี่ชอบรอยยิ้มของคุณมิ้นท์จังเลยครับ ยิ้มอีกสิ เห็นแล้วชื่นใจ หายเหนื่อย เอาเป็นว่าเสาร์นี้ว่างมั้ย พี่จะชวนไปดูหนัง เดินห้าง” เจ้าอาร์ทตัดบทเข้าเรื่อง เรื่องที่เขาตั้งใจจะมาถามเธอในวันนี้ ถิรญาเริ่มรู้สึกอึดอัด แต่ก็ตอบเลี่ยงๆ ไปอย่างฉลาด
“มิ้นท์งานเยอะค่ะ ทั้งงานของอาจารย์ที่ต้องเร่งส่ง ส่วนวันหยุดก็ต้องไปช่วยงานเตี่ยที่โรงยาอีก ต้องขอโทษพี่อาร์ทด้วยนะคะ ถ้ามิ้นท์ว่างจะโทรไปชวนพี่อาร์ทเองค่ะ”
“ว้า...เสียดายจัง ไม่เป็นไรนะ พี่รอได้เสมอ เอ่อ! พี่ซื้อของมาฝากมิ้นท์ด้วยล่ะ หลับตาก่อน” เจ้าอาร์ทพูดพลางเชิดปลายคางมนสวยของเด็กสาวขึ้น ถิรญาจำเป็นต้องทำตามคำสั่งนั้นอย่างไร้เดียงสา เจ้าอาร์ทเปิดกระเป๋าเป้ออก นำพาของบางสิ่งออกมา มันคือกล่องดนตรีรูปปั้นตุ๊กตาเด็กหญิงจีน สนนราคาแล้วเดาว่าหลายอัฐอยู่ เมื่อได้ยินเสียงดนตรี ถิรญาจึงลืมตาขึ้น
“ชอบมั้ยครับ เจ้าตุ๊กตาตัวเนี่ย แก้มยุ้ยเหมือนคุณมิ้นท์เลยนะ” เจ้าอาร์ทว่าพลางจับที่แก้มของคุณมิ้นท์แล้วหยิกมันเบาๆ อย่างเอ็นดู เธอยิ้มอ่อนให้เขา รู้สึกปลาบปลื้มใจระคนเกรงใจ จึงเอ่ยไปว่า
“แพงใช่มั้ยคะเนี่ยพี่อาร์ท มิ้นท์เกรงใจจังเลย ไม่รับได้มั้ยคะ” เด็กสาวยื่นกล่องดนตรีคืนให้เขา เจ้าอาร์ทรู้สึกหน้าชา เจ็บแปลบในหัวใจขึ้นมา เขาหน้าเจื่อนลง จนถิรญาสังเกตได้ทันที
“ไม่ได้! พี่ตั้งใจให้คุณมิ้นท์นะ รับไปเถิด ของแทนใจพี่ ตุ๊กตาตัวนี้ก็เหมือนตัวแทนคุณมิ้นท์” เด็กหนุ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย ทำให้เด็กสาวต้องยอมรับมันมา
“ได้...ได้ค่ะ พี่อาร์ทอย่าดุสิคะ มิ้นท์ขอโทษค่ะ” สาวน้อยขมวดคิ้ว หน้ามุ่ย ดูท่าเจ้าอาร์ทจะงอนขึ้นจริงๆ แล้ว
“พี่รู้ คุณมิ้นท์น่ะเป็นคนดี มีมรรยาท แถมขี้เกรงใจ สำหรับพี่แล้ว การได้ทำอะไรเพื่อคุณมิ้นท์ พี่มีความสุข เต็มใจ แม้บางครั้งคุณมิ้นท์อาจจะไม่อยากรับไมตรีจากพี่ พี่ก็ไม่โกรธหรอกครับ” เจ้าอาร์ทโพล่งความนัยที่อัดอั้นออกมา เขาลุกจากเก้าอี้ เตรียมจะกลับ
“เอาเป็นว่า วันนี้พี่ลาก่อน ไม่อยากรบกวนคุณมิ้นท์ล่ะจ้ะ ตามสบายเถิดน้องสาว”
“ทำไมรีบกลับจังคะ โกรธมิ้นท์เหรอ” เด็กสาวกระเง้ากระงอด
“พี่ไม่อยากกวนใจคุณมิ้นท์” เจ้าอาร์ทกล่าว
“ฮั่นแน่ รู้นะ รีบไป แอบนัดสาวที่ไหนไว้หรือเปล่าคะ”
“ปะ เปล่า ใครที่ไหนล่ะ สาวในใจพี่มีแต่คุณมิ้นท์”
“ไม่เอ๊า ไม่เอา ไม่ยอมให้กลับ ไหนๆ ก็มาแล้ว ช่วยงานมิ้นท์ก่อนค่ะ” ถิรญารีบดันหลังเขาให้กลับไปนั่งเก้าอี้ตามเดิม เจ้าอาร์ทใจอ่อนยวบ ยอมทำตามแต่โดยง่าย
“มานี่ค่ะ ไปเอาคัทเตอร์มา มาช่วยมิ้นท์ตัดสติ๊กเกอร์ไปแปะบอร์ด” ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนขมีขมันช่วยกันทำงานจนเกือบเสร็จ แต่แล้ว....
“คุณมิ้นท์ระวัง!” ความพลั้งเผลอ ทำให้เด็กสาวไม่ทันระวังตัว คัทเตอร์คมๆ ทิ่มลงที่นิ้วชี้ของเธอ เลือดไหลหยดลงโต๊ะเป็นทาง
นางเอกเป็นโรคอะไร เลือดจะหยุดไหลหรือไม่ ติดตามอ่านฉบับเต็มได้ที่นี่
https://writer.dek-d.com/water_write/writer/view.php?id=661051
https://writer.dek-d.com/water_write/writer/viewlongc.php?id=661051&chapter=29