คือเรามีปมมาก่อนอะค่ะแต่ก่อนก็มีเพื่อนอยู่เคียงข้างตลอดเลย จนติดเพื่อนเข้ามากๆจนวันนึงมีเพื่อนใหม่เข้ามาเพื่อนเราก็เริ่มเปลี่ยนไปเเต่ก็ยังเล่นด้วยกันเหมือนเดิม แต่พอขึ้นม.1 เรากลับไม่ได้อยู่กับเพื่อนที่สนิทที่สุดมาตั้งเเต่อนุบาลคือมันเเย่มากถึงกับร้องไห้กับ ลำดับห้องที่ออกมาเพราะไม่ได้อยู่ด้วยกัน สุดท้ายเพื่อนที่เราสนิทด้วยที่สุดเค้ากับได้อยู่กับเพื่อนใหม่คนนั้นนั้นมันจึงทำให้เค้าสนิทกันมากขึ้นส่วนเราก็คือแย่มากๆ ถูกเมิลจนชินกับเพื่อนร่วมห้องจากที่พูดมากก็ไม่อยากพูดกับใครเลยแต่ถ้าถามก็ตอบอยู่ สุดท้ายก็กลับมาร่าเริงช่วงม.3 เริ่มชินกับอะไรเดิมๆ การถูกเมิลซ้ำๆการทำให้เสียความรู้สึกซ้ำจน เเละเราก็ได้ไปเล่นกับเพื่อนเราคือพูดง่ายไปก็คือเล่นด้วยกันเอะไรเหมือนเดิมทุกอย่างจนมาสดุดความแตกต่างในเรื่องเกมส์ คือเราไม่ชอบเล่นเกมส์แนวยิงปืนอะไรแบบนี้ แถมช่วงนี้ทะเลาะกับเพื่อนหนักด้วยมันจึงเกิดความแตกต่างในกลุ่ม จาก3คนก็กลายเป็น5คน ละเราก็เป็นเศษของเพื่อนอีก ความสัมพันธ์ก็เปลี่ยนแต่เราก็ไม่อะไรกับมันมากเราก็ยอมรับจนมาถึงทุกวันนี้...จนเราทนไม่ได้ ที่ต้องเดินตามเดินหาเพื่อนเราเป็นคนเข้าหาเพื่อนตลอด เพราะมีเเค่เราที่อยู่คนละห้องคือมันแย่มาก เพื่อนในห้องก็ทีแต่ หักหลังกันเอง ทรยศกันเองหมดห้องไม่ว่าหญิงหรือชาย นั่นจึงทำให้เราเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองมากมาย จนมาถึงขีดจำกัดความอดทนเริ่มจางลงเรือยๆ นี่ก็สัญญากันไว้ว่าจะจบด้วยกันเเต่เหมือนมันจะไม่เป็นอย่างงั้นเเล้วสิ เราเหนื่อยมากที่ต้องเดินกลับห้องเป็นบ่อยครั้งบางทีก็ตามเพื่อนไม่ทันเพราะในห้องไม่มีเพื่อนคนไหนใยดีเราเลย เราไม่เคยมีเรื่องกับใครเลยแต่ไม่ได้เกลียดกันนะคะหรือมีเรื่องในห้องนะคะ คือในห้องเรามีน้อยที่สุด โอกาสที่จะหาเพื่อนที่เข้าใจกับเรามันมีโอกาสน้อยอะค่ะเลยเลือกเพื่อนเก่าที่เคยเล่นด้วยกันตั้งเเต่อนุบาล ละเราก็เริ่มทะเลาะกันในเรื่องนี้ค่ะเพราะเราเหนื่อยจึงเดินออกจากห้องมาพอเดินออกห้องเพื่อนมาอยู่ห้องตัวเองก็ไม่มีใครเลยค่ะเพื่อนเค้าก็มีคู่กันหมด ในห้องก็มี22 ผู้หญิง13 ผู้ชาย9 นั่นแหละค่ะเราเป็นเศษของผู้หญิง เค้าจับคู่กันหมด เรื่องทะเลาะมันเกิดขึ้นเมื่อ6วันก่อนค่ะ จนวันนี้มันก็เริ่มบานปลาย เพื่อนดูไม่แคร์เรา เพราะถึงไม่มีเรา เค้าก็อยู่ได้อยู่เเล้วเพราะอยู่คนละห้องกัน นั้นจึงทำให้รู้ว่าถึงผิดหรือถูกเราก็เป็นฝ่ายง้อมาตลอดค่ะ มันเหนื่อยค่ะ ความพยายามเริ่มถดถอยเเล้ว เราเริ่มพอเเล้วกับชีวิตของเรา....เคยพูดกันไว้อย่างดีว่าขึ้นม.4ก็ได้เรียนด้วยกันแล้ว......แล้วตอนนี้ล่ะ ทำไมเป็นแบบนี้....ทำไมเพื่อนถึงแคร์เราน้อยจังจุดสนใจก็น้อยที่สุดของกลุ่มแย่จังช่วงนี้
การอยู่คนเดียวมันดีมั้ยคะ