คือว่า ฉันเขียนกระทู้วันแรก อาจจะงงๆหน่อย ในเนื้อหานี้ไร้สาระอยู่บ้าง หวังว่าคงไม่เป็นไรนะ มันมาจากอารมณ์ล้วนๆ ใครอ่านก็ขอความคิดเห็นกับการเขียนด้วย ขอบคุณมากๆ
เรื่องที่จะมาระบาย มันจะเป็นเรื่องบ่นซะมากกว่า มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ คนในบ้านเอาแต่บ่นตลอด ทำไม่ถูกใจก็โดนด่าอย่างกับไม่ใช่ลูก ไปไหนก็ไม่เคยได้ บ่นตลอด ชอบพูดจาทวงบุญคุณตลอดเลย ฉันไม่เคยมีเพื่อนก็เพราะแม่นี่แหละ ไปพบเพื่อนทีไร กลับมาโดนด่า พูดสวนกลับก็หาว่าเถียง ทีคนอื่นแม่ก็พูดดี พูดกับฉันทีไร ขึ้นguขึ้น มง ตลอด เคยโดนด่าว่าเด็กเปร- ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกgu ไอโง่ เพราะฉันไม่รู้ กลายเป็นไอโง่ซะงั้น? เรื่องเรียนอีก แม่-เรื่องเยอะชมัดเลย พอขอไปเรียนที่นึงแต่กลับไม่ให้ พอได้ที่เรียนกลับโดนบ่นโดนด่า ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ห๊ะ!! สิ่งที่อยากจะทำก็ทำไม่ได้เลย ถูกห้ามตลอด ชอบพูดจาประชดประชันกันตลอด ไม่เคยมองเหตุผลเลย เป็นแบบนี้ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกันไป พ่อก็เย็นชามากกว่าเดิม ชอบพูดเรื่องเดิมๆ ชอบเห็นคนอื่นดีกว่า ตอนเด็กๆพ่อหน่ะไม่เคยที่จะพูดแบบนี้เลย ฉันรู้ว่ามันคือช่วงอายุ แต่ก็แอบน้อยใจที่ถูกลืมไว้ข้างหลัง โทรมาแต่ละทีก็เอาแต่เรื่องเดิมมาพูด การเรียนการงาน เรื่องดูแลช่วยงานแม่ ฉันก็ จ้า จ้า จ้า ตามสเต็ป บางทีมันงี่เง่าเกินกว่าจะฟัง ไม่อย่กพูดออกไปหรอก มันจะทำให้เรื่องราวแย่กว่าเดิม พอจบเรื่องพ่อแล้วก็มาเรื่องแม่อีก แม่เป็นคนงงๆ เดี๋ยวดี พอห้านาทีแล้วก็ด่า ไบโพล่าร์ไงก็ไม่รู้ ชอบงอนและจะพูดว่า ไม่มีguมุงก็จะอยู่ไม่ได้ ตลอด 55 วนมาเรื่องเดิมอีกล่ะ แต่มันจริงนี่หว่า ฉันแค้นแม่เรื่องเรียนกับตะขาบ งั้นเอาเรื่องตะขาบเลย วันนั้นโดนตะขาบกัดที่เท้าซ้าย ปวดมากๆ ดีนะไม่เป็นไรมาก เธอรู้เปล่าแม่ทำไง แม่รู้ว่าตะขาบกัดแต่แม่ช้ามากๆ มัวแต่หาเสื้อผ้าอยู่นั่นแหละ และก็บ่นตลอดว่าไม่ดูเลย (ก็มองไม่เห็นนี่หว่า) โห..วันนั้นน้ำตาซึมเลย ปวดโครตๆ ขับรถช้ามาก.. ฉันเอามอไชต์ขี่แรงกว่าอีก แต่ทำได้แค่ทนต่อไปไม่ต้องพูดอะไรไปเดี๋ยวมันลามปามมากกว่าเดิม โอเคเรื่องตะขาบ ต่อเลยเรื่องเรียน แม่ชอบพูดจาแปลกๆ เพราะแม่ไม่รู้เลยเหมือนเอาตัวเองเป็นใหญ่ แค่เรื่องเรียนเล็กๆนี่ปาไปเป็นอาทิตย์เลย ตั้งแต่สมัครเรียน ตอนแรกจะเรียนสายศิลป์ภาษา แต่กลับโดนด่าว่ามันไร้สาระ ตอนนี้เข้าคอมฯธุรกิจ แต่โดนอีกว่าเรียนไปทำงานไรได้ พอสมัครเสร็จก็จะให้ย้ายไปอยู่อีกที่หนึ่ง ต้องการอะไรกันแน่ ก็สมัครไปแล้ว ตังค์นั่นเป็นตังค์ที่เก็บเอง แต่ไม่พอเลยยืมเพื่อน ตอนนี้คืนหมดแล้ว (ติดหนี้ใครมักใช้เลย) และแม่ไปฟ้องพ่อ พ่อก็บอกตามใจแม่แก วันนั้นเกินขีดจำกัดเลย พูดกังแม่ไปโดยใช้คำพูดเรียบๆ ว่าต้องการเรียน แต่สุดท้ายฉันคือฝ่ายชนะ วันนั้นดีใจมากที่พูดจาสำเร็จ! แต่ไม่จบแค่นั้น ทุกวันนี้ก็โดนแม่บ่นขึ้นมาโดยไร้เหตุและผล โดยว่าแต่เรื่องงาน แม่มีฉันก็มี แต่แม่บอกว่าเหนื่อยกว่า ส่งมุงเรียนเนี่ย ยอมอดเพื่อลูก คือคิดในใจ ทำไมไม่กินให้อิ่มล่ะ มองแบบนี้ก็หาว่าหยิ่ง ปกติไม่ค่อยกินข้าวอยู่แล้ว เห้อ~ ไม่อยากมาองว่าเป็นความหวังเลยด้วยซ้ำ มันทำให้ท้อหนักกว่าเดิม คนที่เป็นพี่ไม่เคยดูแล แม่แกก็ไม่เคยคิดจะขอบ้าง ฉันนี่ปวดใจมากจริงๆ ทั้งๆที่มีเงินแต่ไม่ดูแลแม่บ้าง เห้อ~ แต่แม่ก็ลำเอียงพี่กับฉันอยู่ดี ไม่เคยที่จะออกนอกกรอบ คงติดอยู่กับในโลกโซเชียลมากเกินไป จนในชีวิตจริงแทบไม่รู้จักใครเลยแม้แต่คนเดียว
ฉันเคยแย่ที่สุดก็เรื่องเข้าเรียนสาย มีครั้งหนึ่งไปขี่รถเล่นเข้าเรียนประมาณ 8:30 (มัธยม ถือว่าสายมาก!) และก็เรื่องการเข้าสอบ สายสุดๆก็แค่นั้น แถมกลับบ้าน 16:30 ปกติต้องกลับ 15:50 เพราะไม่อยากไปเจอหน้าแม่
ทุกวันนี้ก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่กล้าที่จะทำอะไรที่ต้องการเลย กลายเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกเขาซะอย่างงั้น แต่ฉันยังโชคดีนะที่ยังไม่ถึงกับอดตาย ฉันยังไม่เข้าขั้นร้ายแรงเท่าไหร่ แต่ไม่เคยได้กำลังใจเลย นอกจากตั้งใจเรียนทก็ตั้งใจแล้วไง ฉันยังมีจิตสำนึกพอที่จะไม่ทำเรื่องที่เขาไม่ชอบ ยังดีที่มองเป็นแม่ เรียนจบเมื่อไหร่นะ จะขออยู่คนเดียวไม่ติดต่ออะไรเลยซัก 3 ปีเลยคอยดู!!!
Tag อาจไม่เกี่ยวข้องแต่ขอตัวไปกินโคล่าก่อนล่ะ บัย~
วันนี้ขอบ่น เบื่อเต็มทนแล้ว (ไม่อยากฟังเรื่องบ่นไม่ต้องอ่านนะ)
เรื่องที่จะมาระบาย มันจะเป็นเรื่องบ่นซะมากกว่า มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ทุกวันนี้ คนในบ้านเอาแต่บ่นตลอด ทำไม่ถูกใจก็โดนด่าอย่างกับไม่ใช่ลูก ไปไหนก็ไม่เคยได้ บ่นตลอด ชอบพูดจาทวงบุญคุณตลอดเลย ฉันไม่เคยมีเพื่อนก็เพราะแม่นี่แหละ ไปพบเพื่อนทีไร กลับมาโดนด่า พูดสวนกลับก็หาว่าเถียง ทีคนอื่นแม่ก็พูดดี พูดกับฉันทีไร ขึ้นguขึ้น มง ตลอด เคยโดนด่าว่าเด็กเปร- ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกgu ไอโง่ เพราะฉันไม่รู้ กลายเป็นไอโง่ซะงั้น? เรื่องเรียนอีก แม่-เรื่องเยอะชมัดเลย พอขอไปเรียนที่นึงแต่กลับไม่ให้ พอได้ที่เรียนกลับโดนบ่นโดนด่า ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ห๊ะ!! สิ่งที่อยากจะทำก็ทำไม่ได้เลย ถูกห้ามตลอด ชอบพูดจาประชดประชันกันตลอด ไม่เคยมองเหตุผลเลย เป็นแบบนี้ตั้งแต่พ่อกับแม่เลิกกันไป พ่อก็เย็นชามากกว่าเดิม ชอบพูดเรื่องเดิมๆ ชอบเห็นคนอื่นดีกว่า ตอนเด็กๆพ่อหน่ะไม่เคยที่จะพูดแบบนี้เลย ฉันรู้ว่ามันคือช่วงอายุ แต่ก็แอบน้อยใจที่ถูกลืมไว้ข้างหลัง โทรมาแต่ละทีก็เอาแต่เรื่องเดิมมาพูด การเรียนการงาน เรื่องดูแลช่วยงานแม่ ฉันก็ จ้า จ้า จ้า ตามสเต็ป บางทีมันงี่เง่าเกินกว่าจะฟัง ไม่อย่กพูดออกไปหรอก มันจะทำให้เรื่องราวแย่กว่าเดิม พอจบเรื่องพ่อแล้วก็มาเรื่องแม่อีก แม่เป็นคนงงๆ เดี๋ยวดี พอห้านาทีแล้วก็ด่า ไบโพล่าร์ไงก็ไม่รู้ ชอบงอนและจะพูดว่า ไม่มีguมุงก็จะอยู่ไม่ได้ ตลอด 55 วนมาเรื่องเดิมอีกล่ะ แต่มันจริงนี่หว่า ฉันแค้นแม่เรื่องเรียนกับตะขาบ งั้นเอาเรื่องตะขาบเลย วันนั้นโดนตะขาบกัดที่เท้าซ้าย ปวดมากๆ ดีนะไม่เป็นไรมาก เธอรู้เปล่าแม่ทำไง แม่รู้ว่าตะขาบกัดแต่แม่ช้ามากๆ มัวแต่หาเสื้อผ้าอยู่นั่นแหละ และก็บ่นตลอดว่าไม่ดูเลย (ก็มองไม่เห็นนี่หว่า) โห..วันนั้นน้ำตาซึมเลย ปวดโครตๆ ขับรถช้ามาก.. ฉันเอามอไชต์ขี่แรงกว่าอีก แต่ทำได้แค่ทนต่อไปไม่ต้องพูดอะไรไปเดี๋ยวมันลามปามมากกว่าเดิม โอเคเรื่องตะขาบ ต่อเลยเรื่องเรียน แม่ชอบพูดจาแปลกๆ เพราะแม่ไม่รู้เลยเหมือนเอาตัวเองเป็นใหญ่ แค่เรื่องเรียนเล็กๆนี่ปาไปเป็นอาทิตย์เลย ตั้งแต่สมัครเรียน ตอนแรกจะเรียนสายศิลป์ภาษา แต่กลับโดนด่าว่ามันไร้สาระ ตอนนี้เข้าคอมฯธุรกิจ แต่โดนอีกว่าเรียนไปทำงานไรได้ พอสมัครเสร็จก็จะให้ย้ายไปอยู่อีกที่หนึ่ง ต้องการอะไรกันแน่ ก็สมัครไปแล้ว ตังค์นั่นเป็นตังค์ที่เก็บเอง แต่ไม่พอเลยยืมเพื่อน ตอนนี้คืนหมดแล้ว (ติดหนี้ใครมักใช้เลย) และแม่ไปฟ้องพ่อ พ่อก็บอกตามใจแม่แก วันนั้นเกินขีดจำกัดเลย พูดกังแม่ไปโดยใช้คำพูดเรียบๆ ว่าต้องการเรียน แต่สุดท้ายฉันคือฝ่ายชนะ วันนั้นดีใจมากที่พูดจาสำเร็จ! แต่ไม่จบแค่นั้น ทุกวันนี้ก็โดนแม่บ่นขึ้นมาโดยไร้เหตุและผล โดยว่าแต่เรื่องงาน แม่มีฉันก็มี แต่แม่บอกว่าเหนื่อยกว่า ส่งมุงเรียนเนี่ย ยอมอดเพื่อลูก คือคิดในใจ ทำไมไม่กินให้อิ่มล่ะ มองแบบนี้ก็หาว่าหยิ่ง ปกติไม่ค่อยกินข้าวอยู่แล้ว เห้อ~ ไม่อยากมาองว่าเป็นความหวังเลยด้วยซ้ำ มันทำให้ท้อหนักกว่าเดิม คนที่เป็นพี่ไม่เคยดูแล แม่แกก็ไม่เคยคิดจะขอบ้าง ฉันนี่ปวดใจมากจริงๆ ทั้งๆที่มีเงินแต่ไม่ดูแลแม่บ้าง เห้อ~ แต่แม่ก็ลำเอียงพี่กับฉันอยู่ดี ไม่เคยที่จะออกนอกกรอบ คงติดอยู่กับในโลกโซเชียลมากเกินไป จนในชีวิตจริงแทบไม่รู้จักใครเลยแม้แต่คนเดียว
ฉันเคยแย่ที่สุดก็เรื่องเข้าเรียนสาย มีครั้งหนึ่งไปขี่รถเล่นเข้าเรียนประมาณ 8:30 (มัธยม ถือว่าสายมาก!) และก็เรื่องการเข้าสอบ สายสุดๆก็แค่นั้น แถมกลับบ้าน 16:30 ปกติต้องกลับ 15:50 เพราะไม่อยากไปเจอหน้าแม่
ทุกวันนี้ก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่กล้าที่จะทำอะไรที่ต้องการเลย กลายเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกเขาซะอย่างงั้น แต่ฉันยังโชคดีนะที่ยังไม่ถึงกับอดตาย ฉันยังไม่เข้าขั้นร้ายแรงเท่าไหร่ แต่ไม่เคยได้กำลังใจเลย นอกจากตั้งใจเรียนทก็ตั้งใจแล้วไง ฉันยังมีจิตสำนึกพอที่จะไม่ทำเรื่องที่เขาไม่ชอบ ยังดีที่มองเป็นแม่ เรียนจบเมื่อไหร่นะ จะขออยู่คนเดียวไม่ติดต่ออะไรเลยซัก 3 ปีเลยคอยดู!!!
Tag อาจไม่เกี่ยวข้องแต่ขอตัวไปกินโคล่าก่อนล่ะ บัย~