ตัวผู้รู้ที่ออกมารับรู้อารมณ์ แล้วกลับไปอยู่ในจิตตั้งมั่น อย่างเดิม พิจารณาอย่างไร

คำอธิบายเรื่องหนทางสายกลางนี้เป็นหลักธรรมสำคัญที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงแก่พระมหากัจจานะะ ซึ่งเป็นการชี้ให้เห็นการดำเนินชีวิตและทัศนคติที่หลีกเลี่ยงสุดโต่ง 2 ประการ 1. หนทางสายกลางตามบทสนทนาของพระพุทธเจ้า

บทนำ แนวคิดที่ว่า "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" (ถิระสัญญา อุปัฏฐานะการะณัง สะติสสะ) เป็นหลักการสำคัญที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างองค์ธรรม ๒ ประการ คือ สัญญา (Perception/Memory) และ สติ (

เห็นอย่างหลวงปู่ดู่ “เห็นจิตได้ชั่วช้างกระดิกหู งูแลบลิ้น ก็เป็นกุศลมหาศาล

สติ สมาธิจะทำให้ ขันธ์5 แยกกระจายออกเป็นส่วนๆ เมื่อมีสมาธิจะได้ “จิตตั้งมั่นภายใน” ดังนั้นขณะสติปัฐฐาน จะมีแต่จิตกับรูป จิตกับเวทนา จิตกับสังขาร จิตกับวิญญาน จับคู่กัน เป็นจิตที่รู้ความเ

จิตในระดับอรูปฌาน (จิตที่เห็นทั้งนอกกาย และที่กาย) พิจารณาทุกข์ได้อย่างไร 1.จะไปหยุดทุกข์ภายนอก ภายใน(ผัสสะ) ให้อยู่กับที่ เข้าไม่ถึงจิต 2.หรือ ผัสสะเข้าถึงจิตแลีว แต่จิตไม่ไหลตาม

อะไรคือปืติ ปิติคือสภาพจิต คือความรู้สึก(เวทนา)ขณะนั้นจิตรู้ที่กายแต่ไม่ยึดกาย จะยืนเดิน นั่งนอน ก็รู้สึกตัว รู้สึกตัวก็รู้สึกใจ รู้ทั้งกายทั้งใจ เกิดปิติอยู่ภายใน เมื่อเอาจิตที่เป็นปิติไปภาวนา จะเห็น

Q:“จิต” รู้ได้อย่างไร ว่ามีอยู่ หาคำตอบจากสมมติฐาน สมมติฐาน:มีจิตตั้งอยู่ เป็น จิตเดิม จิตประภัสสร เป็น“จิตถึงฐาน” เป็บนภวังค์ เมื่อมีผัสสะ มีจิตเคลื่อนไปรับรู้ จิตเคลื่อนจาก

ขึ้นกระทู้อย่างนี้ ดูซิจะล่อนักตำรา เข้ามาได้กี่คน