สวัสดีค่ะ เคยสงสัยกันไหมคะว่าเราจะสามารถชอบคนๆนึงได้นานแค่ไหน .... วันนี้เราจะแชร์เรื่องราวของเราให้ฟังค่ะ
ย้อนไปเมื่อ8ปีก่อน วันที่ 15 พฤษภา 2555 วันเปิดเทอมของนักเรียนม.ต้น เราอยู่ม.3 ค่ะ เราเจอผู้ชายคนนึงค่ะเป็นเพื่อนร่วมชั้น เขาเป็นเด็กเข้ามาใหม่
ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไร เพราะอยู่กันคนละห้อง แต่ด้วยความที่ห้องใกล้กันและเพื่อนผู้ชายห้องเราก็รู้จักกับเขา เลยได้พอเห็นหน้าบ้างทำให้เราได้เห็นมุมมองเค้า เห็นอะไรหลายๆอย่าง จนเวลาผ่านมาถึง 26 พฤษภา เราใจเต้นแรงเวลาเจอหน้าเค้า ไม่กล้ามองหน้าเลย เขินทุกครั้งเวลาได้ยินเสียง แม้กระทั่งเวลาที่เขาเดินผ่านเราคิดว่าความรู้สึกของเราชอบคนนี้แล้วแหละ ชอบแบบที่ไม่เคยชอบมาก่อนตอนนั้นเด็กมากๆไม่รู้หรอกค่ะว่าความรักคืออะไร รู้แต่ว่าเราใจเต้นแรงกับเขามากๆอยากทำอะไรให้เค้าประทับใจ แต่ตอนนั้นเป็นเด็กแสบประจำชั้นเลยค่ะ เสียงดัง โวยวาย ชอบโดนแกล้ง อีกอย่างก็ไม่ได้สวยขนาดที่จะทำให้เขามาสนใจ แถมยังอ้วนด้วย เศร้ามากเลยค่ะที่เขาไม่ชอบเรา เสียใจ เฟล รู้สึกอกหักทั้งๆที่เรายังไม่เคยบอกเจ้าตัวเลยว่าเราชอบเขา แต่เราคิดว่าเขาน่าจะรู้นะคะ (อาการออกซะขนาดนั้น) ฮ่าๆๆเวลาดำเนินผ่านไปเรื่อยๆเลยค่ะ ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่เคยคุยกัน เรารู้จักชื่อเขาแต่ไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะรู้จักชื่อเราไหมเราเป็นคนที่ชอบให้ค่ะ เราให้ของ ซื้อปากกา ของขวัญวันเกิด ให้เท่าที่เราจะให้ได้ จนสุดท้ายสวรรค์ทรงเมตตราเราแล้วมั้งคะ วันนั้นเป็นวันเกิดเขาค่ะ สมัยก่อนเวลาวันเกิดใครเพื่อนๆก็จะรวมเงินกันไปซื้อเค้าซึ่งเพื่อนเขาก็รวมเงินไปซื้อเค้กค่ะ โดยที่เพื่อนเขาให้เราไปซื้อค่ะ ฮือออ TT อยากจะกรี๊ดดดดด
เราก็ซื้อมาตามปกติไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปช่วงพักเที่ยง เราลงไปกินข้าวแล้วพอเราขึ้นมา ที่โต๊ะเรามีเค้ก1ชิ้นวางไว้อยู่ค่ะ
เขาเเบ่งเค้กมาให้เราด้วย น่ารักมากๆ จำได้เลยค่ะว่าไม่ได้กิน ถือกลับบ้าน แล้วบนเค้กมีน้ำตาลปั้นอยู่ เราเก็บน้ำตาลปั้นใส่ถึงไว้เลยค่ะ
แล้วก็กลับไปแช่ตู้เย็นที่บ้าน ตลกตัวเองจริงๆค่ะ 55555555(ตั้งใจจะเก็บไว้แต่มีเหตุการณ์คือไฟดับ น้ำตาลปั้นในตู้เย็นละลายไปหมด)
หลังจากนั้นมา เรารู้สึกว่าเรายิ่งชอบเขาขึ้นไปอีกค่ะ ชอบมากๆ เขาเป็นคนที่นิสัยน่ารักและไม่รังเกียจความรู้สึกที่เรามีให้เขาเลยค่ะ อบอุ่น
ใจดี เป็นห่วงความรู้สึกของเราเสมอ แต่เขาก็ไม่ได้ชอบเรากลับนะคะ จนวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนม.ต้น เราเขียนไดอารี่ให้เขาค่ะ
ตั้งแต่วันแรกที่เจอจนถึงวันปัจฉิม (ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังเก็บไว้อยู่ไหมนะ) เขียนบอกความรู้สึกทุกๆอย่าง และขอให้เขาโชคดี
หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายโดยที่เราเรียนต่อที่เดิมส่วนเขาไม่ได้เรียนต่อม.ปลายที่เดิม.....
ไว้จะมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ เรื่องยังไม่จบแค่นี้หรอกค่ะ อิอิ รออ่านกันได้เลยค่า
เข้าสู่ปีที่8ที่เราไม่มูฟออน
ย้อนไปเมื่อ8ปีก่อน วันที่ 15 พฤษภา 2555 วันเปิดเทอมของนักเรียนม.ต้น เราอยู่ม.3 ค่ะ เราเจอผู้ชายคนนึงค่ะเป็นเพื่อนร่วมชั้น เขาเป็นเด็กเข้ามาใหม่
ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไร เพราะอยู่กันคนละห้อง แต่ด้วยความที่ห้องใกล้กันและเพื่อนผู้ชายห้องเราก็รู้จักกับเขา เลยได้พอเห็นหน้าบ้างทำให้เราได้เห็นมุมมองเค้า เห็นอะไรหลายๆอย่าง จนเวลาผ่านมาถึง 26 พฤษภา เราใจเต้นแรงเวลาเจอหน้าเค้า ไม่กล้ามองหน้าเลย เขินทุกครั้งเวลาได้ยินเสียง แม้กระทั่งเวลาที่เขาเดินผ่านเราคิดว่าความรู้สึกของเราชอบคนนี้แล้วแหละ ชอบแบบที่ไม่เคยชอบมาก่อนตอนนั้นเด็กมากๆไม่รู้หรอกค่ะว่าความรักคืออะไร รู้แต่ว่าเราใจเต้นแรงกับเขามากๆอยากทำอะไรให้เค้าประทับใจ แต่ตอนนั้นเป็นเด็กแสบประจำชั้นเลยค่ะ เสียงดัง โวยวาย ชอบโดนแกล้ง อีกอย่างก็ไม่ได้สวยขนาดที่จะทำให้เขามาสนใจ แถมยังอ้วนด้วย เศร้ามากเลยค่ะที่เขาไม่ชอบเรา เสียใจ เฟล รู้สึกอกหักทั้งๆที่เรายังไม่เคยบอกเจ้าตัวเลยว่าเราชอบเขา แต่เราคิดว่าเขาน่าจะรู้นะคะ (อาการออกซะขนาดนั้น) ฮ่าๆๆเวลาดำเนินผ่านไปเรื่อยๆเลยค่ะ ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่เคยคุยกัน เรารู้จักชื่อเขาแต่ไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะรู้จักชื่อเราไหมเราเป็นคนที่ชอบให้ค่ะ เราให้ของ ซื้อปากกา ของขวัญวันเกิด ให้เท่าที่เราจะให้ได้ จนสุดท้ายสวรรค์ทรงเมตตราเราแล้วมั้งคะ วันนั้นเป็นวันเกิดเขาค่ะ สมัยก่อนเวลาวันเกิดใครเพื่อนๆก็จะรวมเงินกันไปซื้อเค้าซึ่งเพื่อนเขาก็รวมเงินไปซื้อเค้กค่ะ โดยที่เพื่อนเขาให้เราไปซื้อค่ะ ฮือออ TT อยากจะกรี๊ดดดดด
เราก็ซื้อมาตามปกติไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปช่วงพักเที่ยง เราลงไปกินข้าวแล้วพอเราขึ้นมา ที่โต๊ะเรามีเค้ก1ชิ้นวางไว้อยู่ค่ะ
เขาเเบ่งเค้กมาให้เราด้วย น่ารักมากๆ จำได้เลยค่ะว่าไม่ได้กิน ถือกลับบ้าน แล้วบนเค้กมีน้ำตาลปั้นอยู่ เราเก็บน้ำตาลปั้นใส่ถึงไว้เลยค่ะ
แล้วก็กลับไปแช่ตู้เย็นที่บ้าน ตลกตัวเองจริงๆค่ะ 55555555(ตั้งใจจะเก็บไว้แต่มีเหตุการณ์คือไฟดับ น้ำตาลปั้นในตู้เย็นละลายไปหมด)
หลังจากนั้นมา เรารู้สึกว่าเรายิ่งชอบเขาขึ้นไปอีกค่ะ ชอบมากๆ เขาเป็นคนที่นิสัยน่ารักและไม่รังเกียจความรู้สึกที่เรามีให้เขาเลยค่ะ อบอุ่น
ใจดี เป็นห่วงความรู้สึกของเราเสมอ แต่เขาก็ไม่ได้ชอบเรากลับนะคะ จนวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนม.ต้น เราเขียนไดอารี่ให้เขาค่ะ
ตั้งแต่วันแรกที่เจอจนถึงวันปัจฉิม (ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังเก็บไว้อยู่ไหมนะ) เขียนบอกความรู้สึกทุกๆอย่าง และขอให้เขาโชคดี
หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายโดยที่เราเรียนต่อที่เดิมส่วนเขาไม่ได้เรียนต่อม.ปลายที่เดิม.....
ไว้จะมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ เรื่องยังไม่จบแค่นี้หรอกค่ะ อิอิ รออ่านกันได้เลยค่า