สืบเนื่องจากกระทู้ต้นเรื่องนี้
https://pantip.com/topic/39805980
ต่อภาค 2 มาด้วยเรื่อง 2
https://pantip.com/topic/39906283
เนื่องจากเราเป็นแฟนานุแฟนที่อ่านแล้วต้องมนต์คนึงนิจ ตัวเอกของเรื่อง
กอปรกับรู้สึกว่า ยังไม่สาแก่ใจเท่าใดนัก
ก็เลยเริ่มเขียน fan fic ต่อมาในกระทู้ที่ 2
โดยเจ้าของเรื่องคุณ young crew เธอก็ไม่ได้ขัดอะไร ว่าง ๆ เธอยังมาช่วยเชียร์ตัวละครเธอในวิกเราด้วย
ต่อมา ข้อความมันยาวขึ้นอีก เลยขอขึ้นกระทู้ใหม่
เช่นเคย บอกกล่าวเจ้าของเรื่อง เจ้าของตัวละครเรียบร้อยแล้วนะคะ
ขอต่อเลยค่ะ
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด ... ควรเรียกว่าอะไร
แต่ส่วนตัวฉันเรียกสิ่งนี้ว่า “การแก้กรรมของจริงที่แท้ทรู” ฉันไม่อาจเสแสร้งว่าสิ่งเลวร้ายไม่เคยเกิดขึ้นจริง
ไม่อาจปัดความรับผิดชอบไปได้ว่าฉันไม่มีส่วนทำให้มันเกิดขึ้นและฉันเองนั่นแหละที่เป็นคนนำพาชีวิตตัวเองให้ตกต่ำ
แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องยอมจำนนต่อกรรมเก่าและความผิดพลาดด้วยการนั่งทับมันไว้เสมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น
ที่ผ่านมา สิ่งที่ฉุดฉันไว้ไม่ให้พุ่งไปได้ไกลกว่านี้ น่าจะเป็นความรู้สึกเสียดายเวลา เสียดายโอกาส และมีความรู้สึกผิดเก่า ๆ ที่ตีขึ้นมา ทำให้ฉันต้องเสียพลังงานสมองและพลังงานความคิดย้อนกลับไปนึกเสียใจ ละอายใจ อดสูใจ กับสิ่งที่ผ่านมา
ถ้าสิ่งนี้มันเหมือนสิวหัวช้าง ตอนนี้ ฉันก็ได้เริ่มบ่งสิว และระบายหนองออกไปแล้ว
ต้องขอบคุณพ่อที่ไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ ไม่โทษ แต่กลับให้ความเข้าใจและกำลังใจกับฉัน มันเหมือนคุณกดสิว รีดหนองออก แล้วพอได้ยาดี ๆ แต้มอีกนิดนึง ถึงเหลือรอยแผลบ้างก็จางเต็มที และไม่เจ็บ ไม่ปวดอีกต่อไป
คนอื่นแก้กรรมแล้วเขาได้อะไรกันบ้างฉันไม่รู้
แต่ฉันเอง ที่ได้อย่างมากเลยคือ ความสบายใจ และความทะยานพุ่งไปข้างหน้าในเรื่องงานอย่างฉุดไม่อยู่ พอคนเราสดชื่น เบิกบาน แจ่มใส ก็เหมือนจังหวะชีวิตเรามันถูกต้องไปหมด จะหยิบจับอะไร ไปไหน ก็มักจะให้บังเอิญทำอะไรได้ถูกเรื่อง ถูกเวลา ถูกจังหวะ ได้คุยกับคนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะเจาะลงตัวอยู่เสมอ
ถ้ากราฟชีวิตหลังการหย่าเป็นการดิ่งลงนรกและถูกเผาไหม้เป็นจุณด้วยไฟอเวจี หลังจากจุดนั้น เถ้าถ่านของฉันก็ค่อย ๆ ประกอบร่างขึ้นมาใหม่เหมือนนกฟินิกซ์
หลังจากจ่ายไปห้าล้านหนึ่ง แก้ไขชดเชยความผิดในอดีต ตอนนี้ อะไรก็ฉุดฉันไม่อยู่แล้ว
กิจการน้ำพริกไปได้ดีอย่างเหลือเชื่อ หลังจากที่ฉันเห็นแนวโน้มการพุ่งทะยานไปของสินค้าได้ ฉันก็เริ่มมาทบทวนปรับปรุงผลิตภัณฑ์เสียใหม่
แม้ในช่วงต้น ๆ ฉันจะทำตามที่น้าโสแนะนำด้วยการใช้ชื่อและหน้าของตัวเองเป็นโลโก้ แต่มาคิดไป คิดมา อย่างไรเสีย ฉันก็คงมิอาจต่อกร กับบรรดาน้ำพริกที่ขึ้นชื่อด้วย แม่ ... แม่... ทั้งหลายในตลาดเป็นแน่
แม่ แม่ เหล่านั้น อยู่ในตลาดนานกว่าฉันมาก รูปโลโก้ก็กลายเป็นของคลาสสิคขึ้นหิ้งไปแล้ว ถ้าฉันเอาแต่เดินตามรอยเหล่านั้น ก็ดูจะเป็นการเลียนแบบเชิง ๆ copy cat แถม ... ยังน่าจะเป็น copy cat ที่เป็นเกรดรองลงไปด้วย
แม่เหล่านั้น ... แค่แม่เดียว ก็มียอดขายรวม ๆ ตีมูลค่าได้ประมาณเลข 10 หลักกว่า ๆ เข้าไปแล้ว และรวยมากพอที่จะเห็นห้างร้านใหญ่กลางใจเมืองได้รับโอกาสในการต้อนรับทายาทของแม่ ๆ เหล่านั้นในฐานะลูกค้ากระเป๋าหนักหรือ top spender ด้วย
อ้อ...แล้ว top spender นี่เค้าใช้จ่ายเท่าไรกันหรือ ?
จากข้อมูลเก่าที่ฉันรู้มา บางเดือนมี 8 หลักนะจ๊ะ
ฉันลงใจไว้แล้วว่า จะไม่เอาน้ำพริกแม่นิจจ๋าไปบรรจุเลียนแบบเดียวกับน้ำพริกอันยิ่งใหญ่ของแม่ แม่ แม่ ทั้งหลาย
แข่งในสนามเดียวกันอย่างนั้นหรือ ? ฉันรู้ได้เลยว่ามันเกินเบอร์ แล้วฉันคงต้องเหนื่อยตายเสียก่อนแน่ ๆ
อย่ากระนั้นเลย กำหนดเวทีใหม่สำหรับตัวเองดีกว่า
ฉันนึกถึงสมัยเด็ก ๆ ตอนแข่งคัดเลือกเชียร์ลีดเดอร์ ถ้าจะเอาความขาว ความหมวย ความสามารถในการจ่ายค่าชุดค่าเครื่องประกอบอะไรได้นี่ ฉันคงได้แต่ฝันแน่ ๆ ฉันจำได้ว่า ฉันแข่งด้วยความแข็งแรง เต้นเก่ง ไม่ยอมหยุด รอยยิ้ม และท่าเต้นที่ถ้าไม่ซ้อมมาโหดจริง ๆ ไม่มีวันเต้นได้แบบฉันแน่ ๆ เข้าสู้ กลายเป็นจุดแข็งด้วยซ้ำ เพราะลีดคนอื่น ๆ ขาว ๆ หมวย ๆ เต้นประกอบอยู่ข้าง ๆ มีฉันนี่แหละ ถึงจะคล้ำกว่าใคร ถึงจะถูกค่อนแคะว่าดำดีสีไม่ตก แต่ก็แข็งแรง และลุยกว่าใครจนได้ยืนหนึ่งเต้นเป็นตัวกลาง เป็นตำนานตลอดกาลของโรงเรียนมาจนทุกวันนี้
แล้วจะทำอย่างไรให้ต่างล่ะ น้ำพริกก็คือน้ำพริก ?
ฉันถามตัวเองแบบนี้เหมือนกัน แต่มาคิดอีกที ลิปสติกก็คือลิปสติก ทำไมฉันยังเคยมีพร้อม ๆ กันได้เป็นสิบ ๆ แท่งเลยล่ะ นี่ไม่นับครีมทาหน้า น้ำหอม กระเป๋าอีกนะ ก็ถ้ามันเหมือน ๆ กัน ฉันจะซื้อหรือ ?
อ้าว ... แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ ? ฉันไล่ถามตัวเองไปอีก
ก็ ... บางอัน ก็มาเป็นหลอด บางอันก็มาเป็นแท่ง บางอันก็มาเป็นกระปุก บางอันสีดำ บางอันสีขาว บางอันสีทอง เนื้อข้างในบางอันเนื้อเจล บางอันเนื้อครีม บางอันเป็นเนื้อขี้ผึ้ง
อืม... ถ้างั้น น้ำพริกฉันก็ต่างออกไปได้สินะ
ก่อนอื่นเลย ฉันเสนอกับน้องพิม น้องหุย ว่า เราน่าจะเปลี่ยนแพ็คเกจ เปลี่ยนฉลาก หรือจะกระทั่งเปลี่ยนชื่อด้วยก็ได้ เราจะปรับปรุงโฉม น้ำพริกเราให้ทันสมัย กินง่าย มีจุดขายที่ไม่ซ้ำใครและเลียนแบบยาก
“อ้อ...พี่นิจจะเสนอให้ re-positioning ใหม่ เป็นไอเดียที่ดีนะครับ ผมว่า เพราะแข่งในตลาดปกติมันเป็น red ocean เข้าไปทุกที เราไปหาน่านน้ำสีครามกันดีกว่า”
คำพูดทำนองนี้ก็คือของคุณน้องหุยเค้าละ ขานี้เค้าเรียนมาทางธุรกิจ ศัพท์แสงอะไรเค้าก็จะประมาณนี้
ฉันลองเปิดใจให้กว้าง แล้วก็ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ไปกับการสนทนากับน้องด้วย
การเจาะตลาดพิเศษเฉพาะกลุ่ม ได้ยินน้องเรียกว่า นิช niche marketing
การวางตำแหน่งสินค้าในใจผู้คนใหม่ น้องบอกว่ามันคือการ re-position
การทำตัวให้ต่างไปจากคนอื่น น้องเรียกว่า differentiation
Red ocean มหาสมุทรแดง ???? น้องบอกว่า มันคือทะเลเดือดน่ะพี่นิด เวลาคนเยอะ ๆ แห่รุมไปแทงปลาจุดไหนมาก ๆ ตรงนั้นก็เลือดฉานไปหมด
อ้อ... เพราะงั้นต้องไปหาทะเลสีน้ำเงินน่ะสิ โล่ง ๆ เบา ๆ ชิลล์ ๆ ไม่ต้องไปแย่งกับใคร
ใหม่ ๆ ฉันก็งง ๆ ไปบ้าง พอฟังบ่อย ๆ เข้าก็เริ่มเก๊ทไปเองว่าอะไรเป็นอะไร
ลงมือ แล้วก็ทำเป็น
น้องหุยยิ้มพร้อมกับสำทับว่า “ครับ learning by doing นะพี่นิจนะ”
การตุหรัดตุเหร่ตามซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่หลายปี ในหลายประเทศ ทำให้ฉันได้เปิดหูเปิดตา มองอะไรใหม่ ๆ เพิ่มขึ้นมากมาย
เรื่องทำกับข้าว ก็ไม่ค่อยถูกโรคกับฉัน มือเลอะ เหม็น
ล้างจานมาก ๆ ก็ไม่ชอบ เวลากินอะไรที่ต้องใช้ช้อน ส้อม มีด ท่วมหูท่วมหัวนี่ฉันเซ็งมาก
เพราะงั้น มื้อง่าย ๆ ของฉันเวลาอยู่คนเดียว บางที มักเป็นแซนด์วิช หรือหากบางทีต้องแสดงฝีมือนิดนึงไป party เก๋ ๆ แบบ potluck หรือ “ข้าวหม้อ แกงหม้อ” คือ ให้แขกนำอาหารมาร่วมคนละอย่างสองอย่าง ฉันก็มักจะทำอะไรที่ง่ายเข้าว่า อย่าให้มือเลอะ อาศัยไอเดียทำให้มันเก๋ ๆ ขึ้นมานิดนึง
เช่น ทำ canape ง่าย ๆ เอา cracker รสชาติดี ๆ มาบีบซอส บีบไข่ปลาคาเวียร์ สีจืดนัก ก็ฝานมะเขือเทศหรือแครอทต้มแช่แข็งเอามาเวฟซะหน่อยโปะหน้าไป บางที ก็เด็ดกลีบกุหลาบ อัญชัน ดอกไม้กินได้ โปะไป ใคร ๆ ก็มักจะกรี๊ดกร๊าดว่าน่ารักจังเลย กินง่าย อร่อยด้วย อ้าว ... ก็ cracker Ritz มันก็กรอบ ๆ เค็ม ๆ อร่อยอยู่แล้วรึเปล่า ? Caviar ยี่ห้อ Kalles ถึงมันจะไม่หรูหราแบบ beluga ที่เราเสิร์ฟตามชั้น first class แต่มันก็ใช้ได้แหละ ... บางทีลงทุนหน่อย ก็เอาแซลมอนแล่แล้ว (ซึ่งฉันก็ซื้อแบบที่มันสำเร็จรูปมาอีกแหละ) มาม้วน ๆ เป็นดอกกุหลาบน้อย ๆ เป็นของกินพอดีคำ ที่ดูแพงขึ้นมา ทั้งหมดมันอยู่ที่การจัดวาง
ฉันใส่สี story ของน้าโสขึ้นมาว่า มันเป็นสูตรตกทอดมาจากยายทวดซึ่งตำน้ำพริกได้อร่อย ถึงขนาดตาทวดต้องขูดถ้วยกิน และไม่ว่าตาทวดจะไปไหน อย่างไรเสียต้องมาตายรังกับ “น้ำพริกถ้วยเก่า”
น้องหุยชอบ story นี้มาก แต่ก็เห็นด้วยว่า เราจะต้องปรับปรุงโลโก้ และเขียนตำนานให้ออกมาในแนวร่วมสมัย น่ารัก มีความดั้งเดิม ขณะเดียวกันก็ต้องร่วมสมัย มีความเป็นสากลด้วย เรายั่วล้อคำว่า “น้ำพริกถ้วยเก่า” ให้มีความสนุก เปรี้ยว เก๋ ไม่ใช่อยู่ในลุคโจงกระเบน คอกระเช้าแบบเก่า ๆ ผมทรงดอกกระทุ่มน้ำหมากแดงเต็มปาก แต่เป็นลุคโจงเปรี้ยว ๆ เสื้อแขนล้ำเข้ารูปนิด ๆ ผมซอยไล่ระดับแบบดูดี
และเพื่อสร้างความสอดคล้องกับชื่อดั้งเดิม เราเลยยังคงคำว่า “แม่นิจจ๋า” ตัวเล็ก ๆ อยู่บนฉลากให้รู้ว่า นี่คือ original ปรับโฉม ส่วนน้ำพริกแบบไม่เผ็ดเราใช้คำว่า “เครื่องจิ้มถ้วยข้าว” เพื่อที่ในคำภาษาอังกฤษ ยังคงสะกดเหมือนกันอยู่ Tuaykao ฝรั่งอย่างไรก็แยกเสียงถ้วยเก่า ถ้วยข้าว ไม่ได้อยู่แล้ว ก็ชื่อฝรั่งชื่อเดียวกันไปเลย ไม่ยุ่งยาก
เราวางแผนจะใช้ตัวการ์ตูนเก๋ ๆ มาเป็นโลโก้ใหม่ และปรับแพ็คเกจให้ต่างออกไป
โดยฉันได้แนวคิดมาจาก ขวดบีบของซอสมะเขือเทศ และหลอดบีบของคาเวียร์ Kalles
ถ้าน้ำพริกแบบน้ำขลุกขลิกเราบรรจุในขวดบีบ ก็ทำให้ใช้สะดวกและไม่หกเปื้อน ส่วนน้ำพริกที่ข้นขึ้นมาสักหน่อย เราก็ประยุกต์มาใส่ในหลอดบีบแบบคาเวียร์ Kalles มันทำให้สะดวก ไม่เลอะมือ ไม่ต้องวุ่นวายหาช้อนตัก ถ้าช้อนไม่สะอาด น้ำพริกเสียง่ายอีก ฮ่วย...
ส่วนพวกที่ใช้น้ำพริกมาก ๆ ในการปรุงอาหาร เราใช้แพ็คเกจกระป๋องดีบุกขนาดใหญ่ ทำให้ตักง่าย และไม่ต้องเสียเงินกับแพ็คเกจแพง ๆ
ปลาแห้ง กุ้งแห้ง ปลาคั่วบด หมูหยอง ไก่หยอง ปลาหยอง ปรุงรส ที่เดวิดชอบกิน ฉันก็ประยุกต์ให้เป็นคล้าย ๆ ผงโรยข้าวหรือ furikake ของญี่ปุ่น แต่ทำให้แตกต่างด้วยเครื่องเทศและสมุนไพรแบบไทย ๆ ได้รสได้ชาติไปอีก
fan fic เป็นแอร์ไม่มีบินเพราะโควิดจ้า เลยเอาประสบการณ์ชีวิตแอร์แขกและการแต่งงานมาเขียนเป็นนิยายจ้า 2
https://pantip.com/topic/39805980
ต่อภาค 2 มาด้วยเรื่อง 2
https://pantip.com/topic/39906283
เนื่องจากเราเป็นแฟนานุแฟนที่อ่านแล้วต้องมนต์คนึงนิจ ตัวเอกของเรื่อง
กอปรกับรู้สึกว่า ยังไม่สาแก่ใจเท่าใดนัก
ก็เลยเริ่มเขียน fan fic ต่อมาในกระทู้ที่ 2
โดยเจ้าของเรื่องคุณ young crew เธอก็ไม่ได้ขัดอะไร ว่าง ๆ เธอยังมาช่วยเชียร์ตัวละครเธอในวิกเราด้วย
ต่อมา ข้อความมันยาวขึ้นอีก เลยขอขึ้นกระทู้ใหม่
เช่นเคย บอกกล่าวเจ้าของเรื่อง เจ้าของตัวละครเรียบร้อยแล้วนะคะ
ขอต่อเลยค่ะ
ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด ... ควรเรียกว่าอะไร
แต่ส่วนตัวฉันเรียกสิ่งนี้ว่า “การแก้กรรมของจริงที่แท้ทรู” ฉันไม่อาจเสแสร้งว่าสิ่งเลวร้ายไม่เคยเกิดขึ้นจริง
ไม่อาจปัดความรับผิดชอบไปได้ว่าฉันไม่มีส่วนทำให้มันเกิดขึ้นและฉันเองนั่นแหละที่เป็นคนนำพาชีวิตตัวเองให้ตกต่ำ
แต่ฉันก็ไม่จำเป็นต้องยอมจำนนต่อกรรมเก่าและความผิดพลาดด้วยการนั่งทับมันไว้เสมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น
ที่ผ่านมา สิ่งที่ฉุดฉันไว้ไม่ให้พุ่งไปได้ไกลกว่านี้ น่าจะเป็นความรู้สึกเสียดายเวลา เสียดายโอกาส และมีความรู้สึกผิดเก่า ๆ ที่ตีขึ้นมา ทำให้ฉันต้องเสียพลังงานสมองและพลังงานความคิดย้อนกลับไปนึกเสียใจ ละอายใจ อดสูใจ กับสิ่งที่ผ่านมา
ถ้าสิ่งนี้มันเหมือนสิวหัวช้าง ตอนนี้ ฉันก็ได้เริ่มบ่งสิว และระบายหนองออกไปแล้ว
ต้องขอบคุณพ่อที่ไม่เพียงแต่จะไม่โกรธ ไม่โทษ แต่กลับให้ความเข้าใจและกำลังใจกับฉัน มันเหมือนคุณกดสิว รีดหนองออก แล้วพอได้ยาดี ๆ แต้มอีกนิดนึง ถึงเหลือรอยแผลบ้างก็จางเต็มที และไม่เจ็บ ไม่ปวดอีกต่อไป
คนอื่นแก้กรรมแล้วเขาได้อะไรกันบ้างฉันไม่รู้
แต่ฉันเอง ที่ได้อย่างมากเลยคือ ความสบายใจ และความทะยานพุ่งไปข้างหน้าในเรื่องงานอย่างฉุดไม่อยู่ พอคนเราสดชื่น เบิกบาน แจ่มใส ก็เหมือนจังหวะชีวิตเรามันถูกต้องไปหมด จะหยิบจับอะไร ไปไหน ก็มักจะให้บังเอิญทำอะไรได้ถูกเรื่อง ถูกเวลา ถูกจังหวะ ได้คุยกับคนที่ใช่ในเวลาที่เหมาะเจาะลงตัวอยู่เสมอ
ถ้ากราฟชีวิตหลังการหย่าเป็นการดิ่งลงนรกและถูกเผาไหม้เป็นจุณด้วยไฟอเวจี หลังจากจุดนั้น เถ้าถ่านของฉันก็ค่อย ๆ ประกอบร่างขึ้นมาใหม่เหมือนนกฟินิกซ์
หลังจากจ่ายไปห้าล้านหนึ่ง แก้ไขชดเชยความผิดในอดีต ตอนนี้ อะไรก็ฉุดฉันไม่อยู่แล้ว
กิจการน้ำพริกไปได้ดีอย่างเหลือเชื่อ หลังจากที่ฉันเห็นแนวโน้มการพุ่งทะยานไปของสินค้าได้ ฉันก็เริ่มมาทบทวนปรับปรุงผลิตภัณฑ์เสียใหม่
แม้ในช่วงต้น ๆ ฉันจะทำตามที่น้าโสแนะนำด้วยการใช้ชื่อและหน้าของตัวเองเป็นโลโก้ แต่มาคิดไป คิดมา อย่างไรเสีย ฉันก็คงมิอาจต่อกร กับบรรดาน้ำพริกที่ขึ้นชื่อด้วย แม่ ... แม่... ทั้งหลายในตลาดเป็นแน่
แม่ แม่ เหล่านั้น อยู่ในตลาดนานกว่าฉันมาก รูปโลโก้ก็กลายเป็นของคลาสสิคขึ้นหิ้งไปแล้ว ถ้าฉันเอาแต่เดินตามรอยเหล่านั้น ก็ดูจะเป็นการเลียนแบบเชิง ๆ copy cat แถม ... ยังน่าจะเป็น copy cat ที่เป็นเกรดรองลงไปด้วย
แม่เหล่านั้น ... แค่แม่เดียว ก็มียอดขายรวม ๆ ตีมูลค่าได้ประมาณเลข 10 หลักกว่า ๆ เข้าไปแล้ว และรวยมากพอที่จะเห็นห้างร้านใหญ่กลางใจเมืองได้รับโอกาสในการต้อนรับทายาทของแม่ ๆ เหล่านั้นในฐานะลูกค้ากระเป๋าหนักหรือ top spender ด้วย
อ้อ...แล้ว top spender นี่เค้าใช้จ่ายเท่าไรกันหรือ ?
จากข้อมูลเก่าที่ฉันรู้มา บางเดือนมี 8 หลักนะจ๊ะ
ฉันลงใจไว้แล้วว่า จะไม่เอาน้ำพริกแม่นิจจ๋าไปบรรจุเลียนแบบเดียวกับน้ำพริกอันยิ่งใหญ่ของแม่ แม่ แม่ ทั้งหลาย
แข่งในสนามเดียวกันอย่างนั้นหรือ ? ฉันรู้ได้เลยว่ามันเกินเบอร์ แล้วฉันคงต้องเหนื่อยตายเสียก่อนแน่ ๆ
อย่ากระนั้นเลย กำหนดเวทีใหม่สำหรับตัวเองดีกว่า
ฉันนึกถึงสมัยเด็ก ๆ ตอนแข่งคัดเลือกเชียร์ลีดเดอร์ ถ้าจะเอาความขาว ความหมวย ความสามารถในการจ่ายค่าชุดค่าเครื่องประกอบอะไรได้นี่ ฉันคงได้แต่ฝันแน่ ๆ ฉันจำได้ว่า ฉันแข่งด้วยความแข็งแรง เต้นเก่ง ไม่ยอมหยุด รอยยิ้ม และท่าเต้นที่ถ้าไม่ซ้อมมาโหดจริง ๆ ไม่มีวันเต้นได้แบบฉันแน่ ๆ เข้าสู้ กลายเป็นจุดแข็งด้วยซ้ำ เพราะลีดคนอื่น ๆ ขาว ๆ หมวย ๆ เต้นประกอบอยู่ข้าง ๆ มีฉันนี่แหละ ถึงจะคล้ำกว่าใคร ถึงจะถูกค่อนแคะว่าดำดีสีไม่ตก แต่ก็แข็งแรง และลุยกว่าใครจนได้ยืนหนึ่งเต้นเป็นตัวกลาง เป็นตำนานตลอดกาลของโรงเรียนมาจนทุกวันนี้
แล้วจะทำอย่างไรให้ต่างล่ะ น้ำพริกก็คือน้ำพริก ?
ฉันถามตัวเองแบบนี้เหมือนกัน แต่มาคิดอีกที ลิปสติกก็คือลิปสติก ทำไมฉันยังเคยมีพร้อม ๆ กันได้เป็นสิบ ๆ แท่งเลยล่ะ นี่ไม่นับครีมทาหน้า น้ำหอม กระเป๋าอีกนะ ก็ถ้ามันเหมือน ๆ กัน ฉันจะซื้อหรือ ?
อ้าว ... แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ ? ฉันไล่ถามตัวเองไปอีก
ก็ ... บางอัน ก็มาเป็นหลอด บางอันก็มาเป็นแท่ง บางอันก็มาเป็นกระปุก บางอันสีดำ บางอันสีขาว บางอันสีทอง เนื้อข้างในบางอันเนื้อเจล บางอันเนื้อครีม บางอันเป็นเนื้อขี้ผึ้ง
อืม... ถ้างั้น น้ำพริกฉันก็ต่างออกไปได้สินะ
ก่อนอื่นเลย ฉันเสนอกับน้องพิม น้องหุย ว่า เราน่าจะเปลี่ยนแพ็คเกจ เปลี่ยนฉลาก หรือจะกระทั่งเปลี่ยนชื่อด้วยก็ได้ เราจะปรับปรุงโฉม น้ำพริกเราให้ทันสมัย กินง่าย มีจุดขายที่ไม่ซ้ำใครและเลียนแบบยาก
“อ้อ...พี่นิจจะเสนอให้ re-positioning ใหม่ เป็นไอเดียที่ดีนะครับ ผมว่า เพราะแข่งในตลาดปกติมันเป็น red ocean เข้าไปทุกที เราไปหาน่านน้ำสีครามกันดีกว่า”
คำพูดทำนองนี้ก็คือของคุณน้องหุยเค้าละ ขานี้เค้าเรียนมาทางธุรกิจ ศัพท์แสงอะไรเค้าก็จะประมาณนี้
ฉันลองเปิดใจให้กว้าง แล้วก็ได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆ ไปกับการสนทนากับน้องด้วย
การเจาะตลาดพิเศษเฉพาะกลุ่ม ได้ยินน้องเรียกว่า นิช niche marketing
การวางตำแหน่งสินค้าในใจผู้คนใหม่ น้องบอกว่ามันคือการ re-position
การทำตัวให้ต่างไปจากคนอื่น น้องเรียกว่า differentiation
Red ocean มหาสมุทรแดง ???? น้องบอกว่า มันคือทะเลเดือดน่ะพี่นิด เวลาคนเยอะ ๆ แห่รุมไปแทงปลาจุดไหนมาก ๆ ตรงนั้นก็เลือดฉานไปหมด
อ้อ... เพราะงั้นต้องไปหาทะเลสีน้ำเงินน่ะสิ โล่ง ๆ เบา ๆ ชิลล์ ๆ ไม่ต้องไปแย่งกับใคร
ใหม่ ๆ ฉันก็งง ๆ ไปบ้าง พอฟังบ่อย ๆ เข้าก็เริ่มเก๊ทไปเองว่าอะไรเป็นอะไร
ลงมือ แล้วก็ทำเป็น
น้องหุยยิ้มพร้อมกับสำทับว่า “ครับ learning by doing นะพี่นิจนะ”
การตุหรัดตุเหร่ตามซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่หลายปี ในหลายประเทศ ทำให้ฉันได้เปิดหูเปิดตา มองอะไรใหม่ ๆ เพิ่มขึ้นมากมาย
เรื่องทำกับข้าว ก็ไม่ค่อยถูกโรคกับฉัน มือเลอะ เหม็น
ล้างจานมาก ๆ ก็ไม่ชอบ เวลากินอะไรที่ต้องใช้ช้อน ส้อม มีด ท่วมหูท่วมหัวนี่ฉันเซ็งมาก
เพราะงั้น มื้อง่าย ๆ ของฉันเวลาอยู่คนเดียว บางที มักเป็นแซนด์วิช หรือหากบางทีต้องแสดงฝีมือนิดนึงไป party เก๋ ๆ แบบ potluck หรือ “ข้าวหม้อ แกงหม้อ” คือ ให้แขกนำอาหารมาร่วมคนละอย่างสองอย่าง ฉันก็มักจะทำอะไรที่ง่ายเข้าว่า อย่าให้มือเลอะ อาศัยไอเดียทำให้มันเก๋ ๆ ขึ้นมานิดนึง
เช่น ทำ canape ง่าย ๆ เอา cracker รสชาติดี ๆ มาบีบซอส บีบไข่ปลาคาเวียร์ สีจืดนัก ก็ฝานมะเขือเทศหรือแครอทต้มแช่แข็งเอามาเวฟซะหน่อยโปะหน้าไป บางที ก็เด็ดกลีบกุหลาบ อัญชัน ดอกไม้กินได้ โปะไป ใคร ๆ ก็มักจะกรี๊ดกร๊าดว่าน่ารักจังเลย กินง่าย อร่อยด้วย อ้าว ... ก็ cracker Ritz มันก็กรอบ ๆ เค็ม ๆ อร่อยอยู่แล้วรึเปล่า ? Caviar ยี่ห้อ Kalles ถึงมันจะไม่หรูหราแบบ beluga ที่เราเสิร์ฟตามชั้น first class แต่มันก็ใช้ได้แหละ ... บางทีลงทุนหน่อย ก็เอาแซลมอนแล่แล้ว (ซึ่งฉันก็ซื้อแบบที่มันสำเร็จรูปมาอีกแหละ) มาม้วน ๆ เป็นดอกกุหลาบน้อย ๆ เป็นของกินพอดีคำ ที่ดูแพงขึ้นมา ทั้งหมดมันอยู่ที่การจัดวาง
ฉันใส่สี story ของน้าโสขึ้นมาว่า มันเป็นสูตรตกทอดมาจากยายทวดซึ่งตำน้ำพริกได้อร่อย ถึงขนาดตาทวดต้องขูดถ้วยกิน และไม่ว่าตาทวดจะไปไหน อย่างไรเสียต้องมาตายรังกับ “น้ำพริกถ้วยเก่า”
น้องหุยชอบ story นี้มาก แต่ก็เห็นด้วยว่า เราจะต้องปรับปรุงโลโก้ และเขียนตำนานให้ออกมาในแนวร่วมสมัย น่ารัก มีความดั้งเดิม ขณะเดียวกันก็ต้องร่วมสมัย มีความเป็นสากลด้วย เรายั่วล้อคำว่า “น้ำพริกถ้วยเก่า” ให้มีความสนุก เปรี้ยว เก๋ ไม่ใช่อยู่ในลุคโจงกระเบน คอกระเช้าแบบเก่า ๆ ผมทรงดอกกระทุ่มน้ำหมากแดงเต็มปาก แต่เป็นลุคโจงเปรี้ยว ๆ เสื้อแขนล้ำเข้ารูปนิด ๆ ผมซอยไล่ระดับแบบดูดี
และเพื่อสร้างความสอดคล้องกับชื่อดั้งเดิม เราเลยยังคงคำว่า “แม่นิจจ๋า” ตัวเล็ก ๆ อยู่บนฉลากให้รู้ว่า นี่คือ original ปรับโฉม ส่วนน้ำพริกแบบไม่เผ็ดเราใช้คำว่า “เครื่องจิ้มถ้วยข้าว” เพื่อที่ในคำภาษาอังกฤษ ยังคงสะกดเหมือนกันอยู่ Tuaykao ฝรั่งอย่างไรก็แยกเสียงถ้วยเก่า ถ้วยข้าว ไม่ได้อยู่แล้ว ก็ชื่อฝรั่งชื่อเดียวกันไปเลย ไม่ยุ่งยาก
เราวางแผนจะใช้ตัวการ์ตูนเก๋ ๆ มาเป็นโลโก้ใหม่ และปรับแพ็คเกจให้ต่างออกไป
โดยฉันได้แนวคิดมาจาก ขวดบีบของซอสมะเขือเทศ และหลอดบีบของคาเวียร์ Kalles
ถ้าน้ำพริกแบบน้ำขลุกขลิกเราบรรจุในขวดบีบ ก็ทำให้ใช้สะดวกและไม่หกเปื้อน ส่วนน้ำพริกที่ข้นขึ้นมาสักหน่อย เราก็ประยุกต์มาใส่ในหลอดบีบแบบคาเวียร์ Kalles มันทำให้สะดวก ไม่เลอะมือ ไม่ต้องวุ่นวายหาช้อนตัก ถ้าช้อนไม่สะอาด น้ำพริกเสียง่ายอีก ฮ่วย...
ส่วนพวกที่ใช้น้ำพริกมาก ๆ ในการปรุงอาหาร เราใช้แพ็คเกจกระป๋องดีบุกขนาดใหญ่ ทำให้ตักง่าย และไม่ต้องเสียเงินกับแพ็คเกจแพง ๆ
ปลาแห้ง กุ้งแห้ง ปลาคั่วบด หมูหยอง ไก่หยอง ปลาหยอง ปรุงรส ที่เดวิดชอบกิน ฉันก็ประยุกต์ให้เป็นคล้าย ๆ ผงโรยข้าวหรือ furikake ของญี่ปุ่น แต่ทำให้แตกต่างด้วยเครื่องเทศและสมุนไพรแบบไทย ๆ ได้รสได้ชาติไปอีก