ตั้งแต่ได้รับข้อความจาก “Macha407” และ “AUSA369” มินก็ไม่อาจปล่อยวางได้อีก แม้ในใจไม่อยากเปิดบล็อกตัวเองเลยสักนิด แต่แรงอยากรู้อยากเห็นก็เหมือนเงามืดที่คอยดึงเขากลับไปทุกครั้ง
เช้าวันถัดมา เขานั่งนิ่งอยู่หน้าหน้าจออยู่นาน ก่อนจะกดเปิดบล็อกขึ้นมาอีกครั้ง—
ไม่มีข้อความใหม่ ไม่มีการตอบรับใด ๆ ความเงียบนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บ
สิ่งที่กวนใจเขามากที่สุดคือ
มัชฌา เขาพยายามติดต่อเธอทั้งวัน ทั้งข้อความและโทร แต่ไม่มีการตอบกลับ ราวกับเธอหายไปจากโลกจริง ๆ
ขณะนั่งถอนหายใจบนเตียง สายตาเขาก็สะดุดเข้ากับสมุดไดอารีเล่มหนึ่งที่โผล่จากกระเป๋าของชัชวาล—เล่มที่เขาเคยเปิดอ่านผ่าน ๆ มาก่อน คราวนี้เขาค่อย ๆ หยิบขึ้นมาด้วยมือสั่น ใจเต้นแรงราวจะทะลุอก
เขาเปิดทีละหน้า และสิ่งที่ได้เห็นคือ
ร่องรอยของฝันที่ชัชวาลเคยเจอ …
“วันนี้ฝันแปลกจัง ประตูอะไรวะ น่ากลัวชะมัด”
“ฝันอีกละ 402 แทงหวยหน่อย เผื่อได้โชค”
“เรื่องจริงป่ะเนี่ย…มันมีจริง ประตูเหมือนในฝัน”
“คืนนี้น่ากลัวจัง ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ”
“ทุกอย่างรอบตัวมันบ้าไปหมด…”
“ฉันอดเปิดประตูเข้าไปช่วยเธอไม่ได้เลย ทำไงดี ๆ”
“วันนี้ฉันได้อยู่กับเธอแล้ว แต่แปลก…มีผู้หญิงอีกคนเข้ามา ชุดพนักงานโรงแรมนั่นคุ้นตาจัง”
“ฉันมาอยู่ในห้องนี้กี่คืนแล้วนะ คนเราฝันซ้ำ ๆ ต่อเนื่องแบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ”
“ในนี้คนเยอะจัง แต่คุยกับใครไม่ได้เลย น่าแปลก…ทำไมมีแค่ฉันกับพี่พนักงานโรงแรมที่ดูเหมือนมีชีวิต”
“พี่พนักงานโรงแรมมาในฝันอีกแล้ว เธอเอาแต่ทุบประตู…แต่ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนเหมือนได้ยินเสียงไอ้มินในฝัน …ใช่หรือเปล่านะ”
มินเบิกตากว้าง มือสั่นจนสมุดแทบร่วง เขาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ชัชวาลเขียน แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่า
เส้นแบ่งระหว่างความฝันกับความจริงกำลังพังทลาย
และที่หน้าสุดท้าย—ลายมือรีบเร่ง ขรุขระเหมือนเขียนด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
“อย่าเปิดประตูนะ…มิน”
ประโยคนี้ทำให้เลือดในกายเขาเย็นวาบ ราวกับชัชวาลกำลังตะโกนมาจากอีกโลกหนึ่ง
คืนนั้น มินไม่อาจหลีกเลี่ยงความฝันได้
เขายืนอยู่กลาง
โรงพยาบาลไม้เก่า ที่ทรุดโทรมเหมือนจะพังลงมาในทุกลมหายใจ ฝุ่นลอยคลุ้งในอากาศ กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นยาฆ่าเชื้อเก่าที่เหม็นหืนจนคลื่นไส้ ไฟนีออนบนเพดานกะพริบถี่ ส่งเสียงหึ่ง ๆ คล้ายแมลงตอมศพ
พื้นไม้ใต้เท้าแอ่นลงทุกครั้งที่เหยียบ เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังก้องไปตามทางเดินที่ยาวไม่มีสิ้นสุด
และที่ปลายสุด…
ประตูสีดำหมายเลข 407 ยืนตระหง่านเหมือนรอคอยเขามานานแล้ว
บานประตูดูเก่า โทรม สีลอกจนเห็นรอยแตกของเนื้อไม้ แต่ตัวเลขเหล็ก “407” กลับแวววาวเหมือนเพิ่งถูกขัดจนคมกริบ
ตรงหน้านั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ เธอสวมชุดพยาบาลสีขาวเปื้อนฝุ่นหม่น ผมยาวสยายปรกหน้าจนแทบไม่เห็นอะไรนอกจากความซีดขาวของต้นคอ
เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นแตะลูกบิด เสียงโลหะเอี๊ยดเบา ๆ ดังขึ้น มินพยายามร้องห้าม แต่เหมือนเสียงถูกกักไว้ในลำคอ ไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมา นอกจากลมหายใจที่หอบถี่จนหน้าอกแน่น
ในเสี้ยววินาทีนั้น…หญิงสาวหันหน้ากลับมา
ผมที่ปรกหน้าถูกสะบัดออกเผยให้เห็น
ใบหน้าที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความกลัวสุดขีด—
และใช่…เธอคือ
มัชฌา
ดวงตาของเธอจ้องตรงมาที่เขา มุมปากขยับเหมือนอยากพูดบางอย่าง แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา ทว่าความรู้สึกของคำว่า “ช่วยด้วย” กลับดังสะท้อนก้องอยู่ในหัวเขาแทน
มินอยากวิ่งไปหา อยากฉุดเธอออกมาจากตรงนั้น แต่เท้ากลับเหมือนถูกตอกตรึงกับพื้น—ร่างกายหนักจนขยับไม่ได้แม้แต่น้อย
ประตูเบื้องหลังมัชฌาเริ่มสั่น เสียงเคาะดังตึง ๆ ๆ ๆ จนผนังทั้งแนวสะเทือน เหมือนมีใครบางคนหรือบางอย่าง—พยายามพังมันออกมา
ควันดำทะมึนซึมลอดออกมาตามรอยแตกของประตู คล้ายจะกลืนกินทุกอย่างรอบตัว
มัชฌาหันมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาเปื้อนน้ำตา ก่อนที่ควันนั้นจะพวยพุ่งออกมาโอบรัดร่างเธออย่างรวดเร็ว
เสียงกรีดร้องของเธอก้องสะท้อนจนแทบทำให้แก้วหูเขาแตก—แล้วภาพทั้งหมดก็ดับวูบ
มินสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องตัวเอง เหงื่อไหลท่วมกายจนเสื้อผ้าเปียกชื้น หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง มือที่กำเสื้อสั่นสะท้านจนเล็บจิกเข้าผิว
เขารีบเปิดโน้ตบุ๊กแทบจะทันที
มีข้อความใหม่จาก
Macha407 โผล่ขึ้นมา—โพสต์ในเวลาเดียวกับที่เขาฝัน
“ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น”
มินตัวแข็งชา ความเย็นไหลวูบไปทั่วสันหลัง
ก่อนที่หน้าจอโน้ตบุ๊กจะกะพริบเองอีกครั้ง…เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกำลังพิมพ์ข้อความเข้ามา
ตัวหนังสือใหม่เลื่อนขึ้นช้า ๆ ทีละบรรทัด
“ฝันของนายน่าสนุกจัง…ยามินทร์”
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 7 ประตูสีดำ 407
ตั้งแต่ได้รับข้อความจาก “Macha407” และ “AUSA369” มินก็ไม่อาจปล่อยวางได้อีก แม้ในใจไม่อยากเปิดบล็อกตัวเองเลยสักนิด แต่แรงอยากรู้อยากเห็นก็เหมือนเงามืดที่คอยดึงเขากลับไปทุกครั้ง
เช้าวันถัดมา เขานั่งนิ่งอยู่หน้าหน้าจออยู่นาน ก่อนจะกดเปิดบล็อกขึ้นมาอีกครั้ง—
ไม่มีข้อความใหม่ ไม่มีการตอบรับใด ๆ ความเงียบนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกหนาวเหน็บ
สิ่งที่กวนใจเขามากที่สุดคือ มัชฌา เขาพยายามติดต่อเธอทั้งวัน ทั้งข้อความและโทร แต่ไม่มีการตอบกลับ ราวกับเธอหายไปจากโลกจริง ๆ
ขณะนั่งถอนหายใจบนเตียง สายตาเขาก็สะดุดเข้ากับสมุดไดอารีเล่มหนึ่งที่โผล่จากกระเป๋าของชัชวาล—เล่มที่เขาเคยเปิดอ่านผ่าน ๆ มาก่อน คราวนี้เขาค่อย ๆ หยิบขึ้นมาด้วยมือสั่น ใจเต้นแรงราวจะทะลุอก
เขาเปิดทีละหน้า และสิ่งที่ได้เห็นคือ ร่องรอยของฝันที่ชัชวาลเคยเจอ …
“วันนี้ฝันแปลกจัง ประตูอะไรวะ น่ากลัวชะมัด”
“ฝันอีกละ 402 แทงหวยหน่อย เผื่อได้โชค”
“เรื่องจริงป่ะเนี่ย…มันมีจริง ประตูเหมือนในฝัน”
“คืนนี้น่ากลัวจัง ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ”
“ทุกอย่างรอบตัวมันบ้าไปหมด…”
“ฉันอดเปิดประตูเข้าไปช่วยเธอไม่ได้เลย ทำไงดี ๆ”
“วันนี้ฉันได้อยู่กับเธอแล้ว แต่แปลก…มีผู้หญิงอีกคนเข้ามา ชุดพนักงานโรงแรมนั่นคุ้นตาจัง”
“ฉันมาอยู่ในห้องนี้กี่คืนแล้วนะ คนเราฝันซ้ำ ๆ ต่อเนื่องแบบนี้ได้จริง ๆ เหรอ”
“ในนี้คนเยอะจัง แต่คุยกับใครไม่ได้เลย น่าแปลก…ทำไมมีแค่ฉันกับพี่พนักงานโรงแรมที่ดูเหมือนมีชีวิต”
“พี่พนักงานโรงแรมมาในฝันอีกแล้ว เธอเอาแต่ทุบประตู…แต่ถ้าจำไม่ผิด เมื่อคืนเหมือนได้ยินเสียงไอ้มินในฝัน …ใช่หรือเปล่านะ”
มินเบิกตากว้าง มือสั่นจนสมุดแทบร่วง เขาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่ชัชวาลเขียน แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่า เส้นแบ่งระหว่างความฝันกับความจริงกำลังพังทลาย
และที่หน้าสุดท้าย—ลายมือรีบเร่ง ขรุขระเหมือนเขียนด้วยความหวาดกลัวสุดขีด
“อย่าเปิดประตูนะ…มิน”
ประโยคนี้ทำให้เลือดในกายเขาเย็นวาบ ราวกับชัชวาลกำลังตะโกนมาจากอีกโลกหนึ่ง
คืนนั้น มินไม่อาจหลีกเลี่ยงความฝันได้
เขายืนอยู่กลาง โรงพยาบาลไม้เก่า ที่ทรุดโทรมเหมือนจะพังลงมาในทุกลมหายใจ ฝุ่นลอยคลุ้งในอากาศ กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นยาฆ่าเชื้อเก่าที่เหม็นหืนจนคลื่นไส้ ไฟนีออนบนเพดานกะพริบถี่ ส่งเสียงหึ่ง ๆ คล้ายแมลงตอมศพ
พื้นไม้ใต้เท้าแอ่นลงทุกครั้งที่เหยียบ เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังก้องไปตามทางเดินที่ยาวไม่มีสิ้นสุด
และที่ปลายสุด…
ประตูสีดำหมายเลข 407 ยืนตระหง่านเหมือนรอคอยเขามานานแล้ว
บานประตูดูเก่า โทรม สีลอกจนเห็นรอยแตกของเนื้อไม้ แต่ตัวเลขเหล็ก “407” กลับแวววาวเหมือนเพิ่งถูกขัดจนคมกริบ
ตรงหน้านั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนหันหลังอยู่ เธอสวมชุดพยาบาลสีขาวเปื้อนฝุ่นหม่น ผมยาวสยายปรกหน้าจนแทบไม่เห็นอะไรนอกจากความซีดขาวของต้นคอ
เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นแตะลูกบิด เสียงโลหะเอี๊ยดเบา ๆ ดังขึ้น มินพยายามร้องห้าม แต่เหมือนเสียงถูกกักไว้ในลำคอ ไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมา นอกจากลมหายใจที่หอบถี่จนหน้าอกแน่น
ในเสี้ยววินาทีนั้น…หญิงสาวหันหน้ากลับมา
ผมที่ปรกหน้าถูกสะบัดออกเผยให้เห็น ใบหน้าที่เปียกชุ่มด้วยน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความกลัวสุดขีด—
และใช่…เธอคือ มัชฌา
ดวงตาของเธอจ้องตรงมาที่เขา มุมปากขยับเหมือนอยากพูดบางอย่าง แต่ไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกมา ทว่าความรู้สึกของคำว่า “ช่วยด้วย” กลับดังสะท้อนก้องอยู่ในหัวเขาแทน
มินอยากวิ่งไปหา อยากฉุดเธอออกมาจากตรงนั้น แต่เท้ากลับเหมือนถูกตอกตรึงกับพื้น—ร่างกายหนักจนขยับไม่ได้แม้แต่น้อย
ประตูเบื้องหลังมัชฌาเริ่มสั่น เสียงเคาะดังตึง ๆ ๆ ๆ จนผนังทั้งแนวสะเทือน เหมือนมีใครบางคนหรือบางอย่าง—พยายามพังมันออกมา
ควันดำทะมึนซึมลอดออกมาตามรอยแตกของประตู คล้ายจะกลืนกินทุกอย่างรอบตัว
มัชฌาหันมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาเปื้อนน้ำตา ก่อนที่ควันนั้นจะพวยพุ่งออกมาโอบรัดร่างเธออย่างรวดเร็ว
เสียงกรีดร้องของเธอก้องสะท้อนจนแทบทำให้แก้วหูเขาแตก—แล้วภาพทั้งหมดก็ดับวูบ
มินสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องตัวเอง เหงื่อไหลท่วมกายจนเสื้อผ้าเปียกชื้น หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง มือที่กำเสื้อสั่นสะท้านจนเล็บจิกเข้าผิว
เขารีบเปิดโน้ตบุ๊กแทบจะทันที
มีข้อความใหม่จาก Macha407 โผล่ขึ้นมา—โพสต์ในเวลาเดียวกับที่เขาฝัน
“ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น”
มินตัวแข็งชา ความเย็นไหลวูบไปทั่วสันหลัง
ก่อนที่หน้าจอโน้ตบุ๊กจะกะพริบเองอีกครั้ง…เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นกำลังพิมพ์ข้อความเข้ามา
ตัวหนังสือใหม่เลื่อนขึ้นช้า ๆ ทีละบรรทัด
“ฝันของนายน่าสนุกจัง…ยามินทร์”