รู้สึกด้อยตลอดเวลา ทำไงดีคะ

สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ18ปี พึ่งจะจบ ม.6 กำลังต่อมหาวิทยาลัย เเล้วช่วงนี้เป๋นช่วงเคอร์ฟิวทำให้เราไม่ได้ทำอะไรเลยมีเวลานั่งทบทวนตัวเองมากขึ้น เราเป็นลูกหลงของพ่อดับเเม่ค่ะ มีพี่ชายต่างเเม่อายุเกือบ40เเล้ว พี่ก็สีลูกอายุก่างกับเรา3ปี เราโตมาโดยที่มีเเม่เลี้ยงคนเดียวเพราะคุณพ่อเสีย เคาโตมาโดยที่เเทบจะใช้ชีวิตวัยเด็กกับครอบครัวพี่ชาย เเม่เราทำงานคนเดียวเลยไม่ค่อยมีเวลา เรามีพี่ชาย พี่สะใภ้ คุณย่า(เเม่ของพี่ชาย) เเล้วก็ลูกเลี้ยงอีกของย่าที่อายุพอๆกับเรา เรามักจะเล่นกัน3คนเหมือนเป็นพี่น้อง เวลาไปไหนทุกคนจะมีพ่อเเม่ไปด้วยยกเว้นเรา เวลาเล่นดันหรือทำอะไรทุกคนก็ตะมีพ่อเเม่คอยให้ท้ายยกเว้นเรา อย่างเช่น เราเคยเเข่งวาดรูปกันเล่นๆ (ตอนนั้นเราอยู่ประมาณประถมต้น) เรา3คนไปถามพวกผู้ใหญ่(ตอนนี้มีพี่ชายพี่สะใภ้เเล้วก็คุณย่า) ว่าให้ใครชนะ ปรากฎพวกเค้าตอบว่า อย่ามาถาม ถ้าถามย่าย่สก็ต้องเข้าข้างพี่(ลูกเลี้ยง) ถ้าถามพวกพี่ชายก็ต้องเข้าข้างน้อง เราตอนนั้นยังเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เเต่แปลกที่ประโยคนั้นยังติดอยู่ในหัวเรามาเป็น10ปี 

มีอีกครั้งที่เป็นเกิดน้อง เราไปฉลองดันที่บ้านคุณย่า (แม่เราไม่ได้ไปด้วย) น้องมักจะได้รับการจัดงานวันเกิดดีๆพร้อมกับของขวัญจากทุกคน น้องเคยบอกเราว่า อย่าลืมของขวัญน้องนะ เรายังไม่ทันได้ตอบอะไร พี่ชายก็พูดว่า อย่าไปขอของขวัญเรา เราไม่ค่อยมีเงิน (ตอนนั้นเราก็อยู่ประมาณประถมค่ะ) ตอนนั้นรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเบาๆ 

เราตอนเด็กขี้เหร่มากๆค่ะ เเถวพวดพี่ๆน้องก็หน้าตาดีกัน ยิ่งน้องมีเเม่คอยเเต่งตัวให้ หาชุดน่ารักๆให้ใส่ เราเหมือนขี้เลย5555 เพราะเเม่เราไม่ได้สนใจขนาดนั้น พี่สะใภ้มักจะทักว่าเเต่งตัวอะไรเนี่ยตั้งเเต่เด็ก เเถมยังเำด้วย โดนเพื่อนล้อจนเป็นฉายา
พอขึ้นมัธยมเราสอบติดโรงเรียนประจำจังหวัด พี่ๆก็ชมกัน มันคงเป็นเรื่องเดียวที่เรารู้สึกภูมิใจเมื่ออยู่ที่บ้าน เราเรียนทั้งภาษาที่สามทั้งทำกิจกรรม เเล้วยิ่งน้องกับพี่โตมาไม่ได้มีชีวิตที่ดีเท่าไหร่ (น้องเรียนไม่เก่ง เกือบเกเร พี่สาวออกจากโรงเรียนเพราะปัญหาหลายอย่าง) บวกกับโตเเล้วเราก็ไม่ได้ขี้เหร่เเล้วก็พยายามเปลี่ยตัวเองให้ดีขึ้น เราเรียนรรประจำจังหวัดมาตลอด ในขณะที่น้องยังสอบไม่ได้สักที่ เรามีผลงานเเข่งขันไปจนถึงระดับถาคเเล้วก็มีรางวัลเยอะพอตัว ทุกคนจะบอกว่าเราเก่งอยู่ตลอด เราติดมหาวิทยาลัยตั้งเเต่รอบเเรกอย่างไม่ต้องพนายามเหนื่อยมาก ในขณะที่น้องก็มักจะโดนพี่ชายเราว่าทั้งการเรียน การใช้ชีวิตอยู่เสมอๆ 

ญาติๆก็บอกเราโตมามีชีวิตที่ดี ทำให้เเม่ภูมิใจได้ เเต่น่าแปลกที่ในใจเราลึกๆไม่ได้พอใจกับมัน เราไม่โอเคที่ทำอะไรไม่สำเร็จหรือเเข่งไม่ชนะ ทั้งๆที่คนรอบข้างก็ไม่ได้ว่าอะไร เราไม่ชอบที่เราด้อยดว่าคนอื่นในทุกๆด้าน เรายอมรับค่ะว่ายิ่งโตยิ่งติดหรู ทั้งๆที่คนรอบข้างก็ไม่ได้ติด เพื่อนๆก็ไม่ได้ใช้ของเเบรนกัน เเล้วก็ไม่ได้โดนดูถูกอะไร เเต่เราจะรู้สึกไม่ดีทุกครั้งถ้าวันนึงเราใส่ของไม่มีราคาเเต่ไปเจอเพื่อนที่ใส่ เรากลัวมากๆว่าถ้าขึ้นมหาลัยไปจะไม่เป็นที่1เหมือนตอนมัธยม เรานั่งอ่านหนังสือจนเกือบป่วย เราชอบเผลออวดรวยทุกครั้งที่มีโอกาส เรากลัวว่าคนจะมองว่าเราไม่มีเงิน (ทั้งๆที่ไม่มี) เราดีใจที่พี่ๆมักจะเเสดงความยินดีเวลาเราได้รางวัลหรือชมว่าสวยเวลาลงรูป เเต่ในใจก็แอบกลัวว่าถ้าวันที่น้องอายุเท่าไหร่น้องทำได้ดีกว่าละ เค้าจะมาเย้ยเรามั้ย 

เราเกลียดความคิดตัวเองที่ไม่พอใจกับสิ่งที่มีทั้งๆที่มันก็ดีมากในระดับนึงเเล้ว  เเต่เราก็พูดออกไปไม่ได้ว่าไม่โอเคกับชีวิตตอนนี้ เราคิดตลอดเวลาว่าอยากมีชีวิตที่ดีดว่านี้ มันไม่ใช่เเค่คิดเเล้วตั้งเป้าหมายเเต่มันทำให้เราไม่โอเคในเวลาปัจจุบัน เราร้องไห้บ่อยมากๆเพราะไม่ชอบชีวิตตัวเอง เเต่เราก็มีความสุขดีเเละไม่เคยคิดสั้นนะคะ เป็นเเค่บางครั้ง 

ทำยังไงเราถึงจะพอใจกับชีวิตตัวเองได้คะ เราพยายามทำมันมาตลอด เเต่พอถึงจุดนึง คำพูดที่ทำให้รู้สึกด้อยในวัยเด็กก็ผุดขึ้นมา เราขาวขึ้นมากเเตาเวลาโดนเเดดก็กลัวจนหลอนว่าจะกลับไปดำมั้ย (เราไม่ได้ไม่ชอบผิวเำนะคะ) เรารู้สึกบางครั้งก็เศร้าขึ้นมาเฉยๆ เเต่ก็ไม่ได้ท้ออะไรกับชีวิต