สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่องอยากระบายความอึดอัดในใจนี้มันเป็นสิ่งที่ตามหลอกหลอนในใจตลอดเวลา
เราโตมากับครอบครับที่ไม่อบอุ่น ตั้งแต่จำความได้ พ่อกับแม่ทะเลาะกันด่าทอกันแรงๆและตีกันมาตั้งแต่เรายังเด็ก
ตอนเราเด็กๆเวลาอยู่บนรถ พ่อก็ชอบด่าแม่ เถียงกัน ขับรถแรงๆ บางทีก็เหยียบเบรคแรงๆ เรากลัวมาก
พ่อกับแม่ตีกันทะเลสะกันทุกวันจนเราประถม เหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เจอก่อนพ่อจะออกจากบ้านไปไม่กลับมาเลย
คือพ่อเอามีดจะแทงแม่และเราวิ่งไปดึงมีดออกจากมือพ่อ จนต้องวิ่งร้องไห้ไปเรียกป้าข้างบ้านมาช่วยห้าม
สรุปวันนั้นแม่ได้เป็นอะไร แต่เราเสียใจมากร้องไห้ไม่หยุดเลยและภาพนั้นฝังใจเรามาถึงทุกวันนี้ เราไม่เคยลืมเลย
และหลังจากนั้นพ่อก็ออกจากบ้านไปเลย ให้เราอยู่กับแม่กับพี่ที่บ้าน
เวลาอยู่กับครอบครัว แม่จะไม่สนใจเราเลย ชอบทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียวแล้วออกไปข้างนอก ไปทำงานบ้างไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง
หลายๆครั้งที่งูเข้าบ้านตอนเราอยู่คนเดียวแล้วแม่ไม่รับสายเลย เวลาเราไม่สบายที่โรงเรียนหนักถึงขั้นที่โรงเรียนต้องให้ผู้ปกครองมารับไปเข้าโรงพยาบาลแม่ก็บอกกับครูว่าให้เรานักรถนักเรียนไปลงโรงพยาบาลเองครูที่ได้ยินแบบนั้นยังอึ้งเลยเราเดินแทบไม่ใหวแล้ว จนครูต้องพาเราไปเองทุกครั้ง
แม่ปล่อยให้เราใช้ชีวิตเองมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ส่วนพ่อเราเป็นคนโมโหร้ายมาก ทำร้ายข้าวของ ทำกริยาแย่ๆ พูดจาแย่ๆขอพูดมาว่าทรามเลยก็ได้
เราไม่เคยชอบพ่อเลยเรื่องนี้ เรากลัวและเกลียดทุกครั้งที่เห็นและได้ยิน
เวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจที่โรงเรียนมาไม่เคยพูดกับที่บ้านได้เลยสักคน
หลายครั้งที่เรามีปัญหาที่โรงเรียนหนักๆเราต้องแก้ปัญหาเอง ผิดบ้างถูกบ้าง มาตลอด
บ้านเราไม่เคยมีกิจกรรมครอบครัวด้วยกัน ไม่เคยเปิดอกคุยกัน เหมือนต่างกันต่างอยู่
พอเราเข้ามหาลัยไปอยู่หอไม่เคยมีที่บ้านโทรหาเราเลย ทุกเรื่องราวในชีวิตเราไม่เคยบอกที่บ้านได้เลย
ทุกเรื่องเราต้องเก็บใว้ในใจและผ่านมันไปด้วยตัวเองตลอด เราไม่สามารถแก้ปัญหาในชีวิตทุกเรื่องออกมาได้ดีเพราะเราไม่รู้จริงๆว่าเราควรไปทางใหน
เรากลายเป็นคนตัดสินใจอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง กลัวการผิดพลาดและไม่รู้ว่าอะไรดีที่สุด
หลายๆอย่างในชีวิตที่ผ่านมาทำให้เราเป็นคนที่ ในวัยเด็ก เราอารมณ์ร้อน ชอบไปตบตีคนอื่น เอาแต่ใจตัวเอง พอโตมา เราอารมณ์ใจเย็นลงเยอะมาก ไม่ตีคนอื่น ไม่เอาแต่ใจ หันมาใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองอีก และเราโหยหาความรักตลอดเวลาจากเพื่อนและแฟน เราเป็นคนขาดความอบอุ่น ขาดความรัก ชอบมองความรักให้คนอื่นแต่ไม่เคยมีใครรักเราเลย เรารู้สึกว่าครั้งเราก็ชอบทำนิสัยแบบพ่อกับเพื่อนจนเพื่อนไม่ชอบและเลิกคบไป
และตั้งแต่เด็กๆประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย มหาลัย เราชอบทะเลาะกับเพื่อน อยู่กับใครก็ทะเลาะกับคนนั้น
บางทีไม่ทะเลาะแต่ก็ไม่ได้ติดต่อกัน เราโตมาทุกวันนี้ก็ไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว
เราพยายามแล้วกับการเป็นเพื่อนกับทุกคน ปรับตัว เข้าหา ทำให้ดี สุดท้ายก็ไม่มีใครนึงถึงเรา
เราไม่เคยมีตัวตนในสายตาเพื่อนเลยสักคน บางครั้งเข้าหาเพื่อน จนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
เรามักจะเป็นที่รู้จักของทุกคนในนามของ ไม่มีใครคบ
เราโตมากับความโดดเดี่ยวตัวคนเดียวไม่มีใครนึกถึง ไม่มีใครเลยสักคนรอบตัว
เราพยายามสู้กับความรู้สึกแย่ๆเหล่านี้มาตลอดแต่บางครั้งก็ไม่ใหว
เรามีความคิดอยากตายทุกวัน ตลอดเวลา เรารู้สึกว่าเราไม่เคยมีค่ากับใครเลย ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม
ไม่มีตัวตนในสายตาใครเลย
เราอยากสร้างอนาคตเองแต่ก็เรียนไม่เก่ง เงินก้ไม่มี ที่บ้านก็ไม่สนใจ เอาแต่บ่นเอาแต่ด่าว่าเราเป็นภาระ
ญาติพี่น้องก็ไม่ชอบเรา ด่าเรา ว่าเรา ใช้งานเรา เหมือนเราไม่ใช่คน
จริงๆเรื่อราวมีเยอะกว่านี้มากและละเอียดกว่านี้
แต่วันนี้เราขอละบายเพียงเท่านี้จริงๆ
ขอบคุณค่ะ
เรารู้สึกเบื่อชีวิต ทำไมชีวิตเราถึงต้องเป็นแบบนี้
เรามีเรื่องอยากระบายความอึดอัดในใจนี้มันเป็นสิ่งที่ตามหลอกหลอนในใจตลอดเวลา
เราโตมากับครอบครับที่ไม่อบอุ่น ตั้งแต่จำความได้ พ่อกับแม่ทะเลาะกันด่าทอกันแรงๆและตีกันมาตั้งแต่เรายังเด็ก
ตอนเราเด็กๆเวลาอยู่บนรถ พ่อก็ชอบด่าแม่ เถียงกัน ขับรถแรงๆ บางทีก็เหยียบเบรคแรงๆ เรากลัวมาก
พ่อกับแม่ตีกันทะเลสะกันทุกวันจนเราประถม เหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เจอก่อนพ่อจะออกจากบ้านไปไม่กลับมาเลย
คือพ่อเอามีดจะแทงแม่และเราวิ่งไปดึงมีดออกจากมือพ่อ จนต้องวิ่งร้องไห้ไปเรียกป้าข้างบ้านมาช่วยห้าม
สรุปวันนั้นแม่ได้เป็นอะไร แต่เราเสียใจมากร้องไห้ไม่หยุดเลยและภาพนั้นฝังใจเรามาถึงทุกวันนี้ เราไม่เคยลืมเลย
และหลังจากนั้นพ่อก็ออกจากบ้านไปเลย ให้เราอยู่กับแม่กับพี่ที่บ้าน
เวลาอยู่กับครอบครัว แม่จะไม่สนใจเราเลย ชอบทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียวแล้วออกไปข้างนอก ไปทำงานบ้างไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง
หลายๆครั้งที่งูเข้าบ้านตอนเราอยู่คนเดียวแล้วแม่ไม่รับสายเลย เวลาเราไม่สบายที่โรงเรียนหนักถึงขั้นที่โรงเรียนต้องให้ผู้ปกครองมารับไปเข้าโรงพยาบาลแม่ก็บอกกับครูว่าให้เรานักรถนักเรียนไปลงโรงพยาบาลเองครูที่ได้ยินแบบนั้นยังอึ้งเลยเราเดินแทบไม่ใหวแล้ว จนครูต้องพาเราไปเองทุกครั้ง
แม่ปล่อยให้เราใช้ชีวิตเองมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ส่วนพ่อเราเป็นคนโมโหร้ายมาก ทำร้ายข้าวของ ทำกริยาแย่ๆ พูดจาแย่ๆขอพูดมาว่าทรามเลยก็ได้
เราไม่เคยชอบพ่อเลยเรื่องนี้ เรากลัวและเกลียดทุกครั้งที่เห็นและได้ยิน
เวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจที่โรงเรียนมาไม่เคยพูดกับที่บ้านได้เลยสักคน
หลายครั้งที่เรามีปัญหาที่โรงเรียนหนักๆเราต้องแก้ปัญหาเอง ผิดบ้างถูกบ้าง มาตลอด
บ้านเราไม่เคยมีกิจกรรมครอบครัวด้วยกัน ไม่เคยเปิดอกคุยกัน เหมือนต่างกันต่างอยู่
พอเราเข้ามหาลัยไปอยู่หอไม่เคยมีที่บ้านโทรหาเราเลย ทุกเรื่องราวในชีวิตเราไม่เคยบอกที่บ้านได้เลย
ทุกเรื่องเราต้องเก็บใว้ในใจและผ่านมันไปด้วยตัวเองตลอด เราไม่สามารถแก้ปัญหาในชีวิตทุกเรื่องออกมาได้ดีเพราะเราไม่รู้จริงๆว่าเราควรไปทางใหน
เรากลายเป็นคนตัดสินใจอะไรไม่ได้ด้วยตัวเอง กลัวการผิดพลาดและไม่รู้ว่าอะไรดีที่สุด
หลายๆอย่างในชีวิตที่ผ่านมาทำให้เราเป็นคนที่ ในวัยเด็ก เราอารมณ์ร้อน ชอบไปตบตีคนอื่น เอาแต่ใจตัวเอง พอโตมา เราอารมณ์ใจเย็นลงเยอะมาก ไม่ตีคนอื่น ไม่เอาแต่ใจ หันมาใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองอีก และเราโหยหาความรักตลอดเวลาจากเพื่อนและแฟน เราเป็นคนขาดความอบอุ่น ขาดความรัก ชอบมองความรักให้คนอื่นแต่ไม่เคยมีใครรักเราเลย เรารู้สึกว่าครั้งเราก็ชอบทำนิสัยแบบพ่อกับเพื่อนจนเพื่อนไม่ชอบและเลิกคบไป
และตั้งแต่เด็กๆประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย มหาลัย เราชอบทะเลาะกับเพื่อน อยู่กับใครก็ทะเลาะกับคนนั้น
บางทีไม่ทะเลาะแต่ก็ไม่ได้ติดต่อกัน เราโตมาทุกวันนี้ก็ไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว
เราพยายามแล้วกับการเป็นเพื่อนกับทุกคน ปรับตัว เข้าหา ทำให้ดี สุดท้ายก็ไม่มีใครนึงถึงเรา
เราไม่เคยมีตัวตนในสายตาเพื่อนเลยสักคน บางครั้งเข้าหาเพื่อน จนไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
เรามักจะเป็นที่รู้จักของทุกคนในนามของ ไม่มีใครคบ
เราโตมากับความโดดเดี่ยวตัวคนเดียวไม่มีใครนึกถึง ไม่มีใครเลยสักคนรอบตัว
เราพยายามสู้กับความรู้สึกแย่ๆเหล่านี้มาตลอดแต่บางครั้งก็ไม่ใหว
เรามีความคิดอยากตายทุกวัน ตลอดเวลา เรารู้สึกว่าเราไม่เคยมีค่ากับใครเลย ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม
ไม่มีตัวตนในสายตาใครเลย
เราอยากสร้างอนาคตเองแต่ก็เรียนไม่เก่ง เงินก้ไม่มี ที่บ้านก็ไม่สนใจ เอาแต่บ่นเอาแต่ด่าว่าเราเป็นภาระ
ญาติพี่น้องก็ไม่ชอบเรา ด่าเรา ว่าเรา ใช้งานเรา เหมือนเราไม่ใช่คน
จริงๆเรื่อราวมีเยอะกว่านี้มากและละเอียดกว่านี้
แต่วันนี้เราขอละบายเพียงเท่านี้จริงๆ
ขอบคุณค่ะ