ขอใช่พื้นที่ส่วนนี้ระบายความใจนะค่ะ
สงสัยตัวเองมากว่าต้องการอะไรจากคนอื่นหรือป่าว
มีบ้านที่มีพ่อแม่พี่อยู่กันครบหน้าแต่กับไม่ได้อยู่กับเขาต้องออกมาอาศัพบ้านคนอื่นอยู่มันทุกข์จริงๆๆที่ตื่นมาทุกครั้งไม่มีใคร
เวลาเจอเรื่องแย่ๆๆต้องเจอคนเดียวนอนร้อนมากๆๆอยู่ในห้องคนเดียวโดยที่ไม่เคยมีใครถามว่าอยู่ได้ไหมร้อนหรือป่าว
แล้วทุกวันพฤหัสเค้กต้องไปช่วยแม่กับพี่สาวขายของในโรงงานที่เค้กทำงานอยู่ไม่ว่าจะเข้ากะเช้าก็ต้องลุกตั้งแต่ตีสองไปช่วยตั้งร้านเตรียมของขายก่อนเข้างานพอเข้ากะดึกตอนเช้าหลังเลิกงานก็ไปช่วยแล้วนั่งรถที่ไม่ใช่สายตัวเองกับบ้านเพื่อต่อรถเข้าบ้านอีกทีพฤหัสที่ผ่านมาก็เช่นกัน. คืนวันพุธวันนั้นร้อนมากๆๆคือเค้กนอนไม่หลับเลยแล้วต้องไปทำงานเราก็ง่วงแล้วง่วงมากๆๆเสร็จจากงานต้องไปช่วยแม่แล้วนั่งรถกะสายอื่นกับบ้านเค้กเผลอหลับตื่นมาอีกทีสุดสายของรถกะเค้กกลัวมากถึงแม้งว่าจะตอนเช้าก็ต้องกลัวสุดๆๆเค้กนั่งโทรหาพี่สาวเพื่อที่เล่าเรื่องให้ฟังแต่พี่ไม่รับสายแล้วไม่โทรกับด้วยเค้กนั่งรถประจำทางประมาณ1ชั่วโมงไม่มีสะคันพอดีมีพี่วินมอไซมาพอดีจึงว่าพี่เขาให้ไปส่งที่ บ.ข.ส ให้หน่อยพี่เค้าคิดค่ารถ150บาท
ทุกข์สุดๆๆก็คือเค้กเหลือเงินติดตัวถึงสินเดือน1000บาท. พอถึงบ้านเค้ากับรู้สึกตัวเองไม่เหลือใครไม่มีใครถามเลยว่าโทรทำไหมกับบ้านอย่างไรถึงบ้านกี่โมงกินอะไรยังแล้วถึงบ้านตอนสายแล้วอากาศร้อนนะนอนได้ไหม ไม่มี ไม่มี ไม่มีใครถามเลยสักคน
ท้อจังกับการที่ให้มาตลอดท้อจังกับการที่ต้องเสียสละให้ทุกครั้งท้อจังกับการที่มีครอบครัวแต่เหมือนมี
อยู่ตัวคนเดียวไม่มีครอบครัวไม่มีญาติยังดีกว่าอยู่แบบมีแต่เหมือนไม่มี 😞😞
เหงารือขาดความอบอุ่น
สงสัยตัวเองมากว่าต้องการอะไรจากคนอื่นหรือป่าว
มีบ้านที่มีพ่อแม่พี่อยู่กันครบหน้าแต่กับไม่ได้อยู่กับเขาต้องออกมาอาศัพบ้านคนอื่นอยู่มันทุกข์จริงๆๆที่ตื่นมาทุกครั้งไม่มีใคร
เวลาเจอเรื่องแย่ๆๆต้องเจอคนเดียวนอนร้อนมากๆๆอยู่ในห้องคนเดียวโดยที่ไม่เคยมีใครถามว่าอยู่ได้ไหมร้อนหรือป่าว
แล้วทุกวันพฤหัสเค้กต้องไปช่วยแม่กับพี่สาวขายของในโรงงานที่เค้กทำงานอยู่ไม่ว่าจะเข้ากะเช้าก็ต้องลุกตั้งแต่ตีสองไปช่วยตั้งร้านเตรียมของขายก่อนเข้างานพอเข้ากะดึกตอนเช้าหลังเลิกงานก็ไปช่วยแล้วนั่งรถที่ไม่ใช่สายตัวเองกับบ้านเพื่อต่อรถเข้าบ้านอีกทีพฤหัสที่ผ่านมาก็เช่นกัน. คืนวันพุธวันนั้นร้อนมากๆๆคือเค้กนอนไม่หลับเลยแล้วต้องไปทำงานเราก็ง่วงแล้วง่วงมากๆๆเสร็จจากงานต้องไปช่วยแม่แล้วนั่งรถกะสายอื่นกับบ้านเค้กเผลอหลับตื่นมาอีกทีสุดสายของรถกะเค้กกลัวมากถึงแม้งว่าจะตอนเช้าก็ต้องกลัวสุดๆๆเค้กนั่งโทรหาพี่สาวเพื่อที่เล่าเรื่องให้ฟังแต่พี่ไม่รับสายแล้วไม่โทรกับด้วยเค้กนั่งรถประจำทางประมาณ1ชั่วโมงไม่มีสะคันพอดีมีพี่วินมอไซมาพอดีจึงว่าพี่เขาให้ไปส่งที่ บ.ข.ส ให้หน่อยพี่เค้าคิดค่ารถ150บาท
ทุกข์สุดๆๆก็คือเค้กเหลือเงินติดตัวถึงสินเดือน1000บาท. พอถึงบ้านเค้ากับรู้สึกตัวเองไม่เหลือใครไม่มีใครถามเลยว่าโทรทำไหมกับบ้านอย่างไรถึงบ้านกี่โมงกินอะไรยังแล้วถึงบ้านตอนสายแล้วอากาศร้อนนะนอนได้ไหม ไม่มี ไม่มี ไม่มีใครถามเลยสักคน
ท้อจังกับการที่ให้มาตลอดท้อจังกับการที่ต้องเสียสละให้ทุกครั้งท้อจังกับการที่มีครอบครัวแต่เหมือนมี
อยู่ตัวคนเดียวไม่มีครอบครัวไม่มีญาติยังดีกว่าอยู่แบบมีแต่เหมือนไม่มี 😞😞