สวัสดีครับ
ขอโทษนะคับ นี่อาจจะเป็นการระบายสิ่งที่ตัวเองเป็นไปบ้างนะคับ
ผมกลัววันพรุ่งนี้คับ กลัวมาก กลัวที่ต้องตื่นมาแล้วเครียดว่าจะเอาเงินที่ไหนดี เครียดว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี เครียดที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ตลอดไป เครียดที่ต้องคิดว่าจะใช้หนี้คนอื่นเขายังไงดี ผมไม่ชอบตัวเองเลยคับ ถ้าถามว่าเกลียดใครหรือเเค้นใครมากที่สุด ก็คงตอบว่าตัวเองนี่แหละคับ ไม่ชอบหน้าตา ไม่ชอบบุคลิก ไม่ชอบนิสัย ไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็น ไม่ใช่”ไม่ชอบ”หรอกคับ เเต่ “เกลียด” มากกว่า
ผมอายุเพิ่ง 18 ปี แต่กลับต้องมาเป็นอะไรแบบนี้ พ่อแม่ก็ไม่เชิงตัดขาด แต่ความที่เขาไม่มีอะไรช่วยผมได้เลยจริงๆ ผมเลยต้องพึ่งตัวเองมาตลอดมา 3 ปี ผมไม่เคยรู้สึกเป็นตัวของตัวเองเลยหลังจากที่ผมเกลียดตัวเอง ผมยอมรับว่าผมใส่หน้ากากตลอด บทบาทก็แล้วแต่คนที่พูดด้วย แต่มันก็ไม่เคยมีความสุขเลยคับ เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง ทำจริง 4-5 ครั้ง แต่สุดท้ายก็ป๊อด
ผมอยากมีชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นคนอื่น ที่มีความสุข ตื่นเช้ามีพ่อแม่ทำอาหารให้ ไม่ต้องเครียดอะไรนอกจากเรื่องเรียน กลับบ้าน ทำการบ้านนอน คงเป็นอะไรที้มีความสุขมากจริงๆแหละคับ
เคยคิดจะไปหาหมอจิตเเพทย์นะคับ แต่อย่างว่า จะทำอะไรต้องใช้เงินไปหมด ผมสิ้นหวังกับทุกๆวันมาก ผมเหมือนเด็กที่มีปัญหาทางจิตไม่ก็เด็กเก็บกด ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น เเต่ผมก็พยายามทำตัวเองให้เป็นปกติเหมือนคนอื่นไม่ได้อยู่ดี บางคนก็ดูออกว่าผมไม่ปกติ ผมอยากปกติ เป็นคนปกติเหมือนคนอื่นๆ
เวลาทำอะไร ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำเพราะเต็มใจทำหรือเป็นเพราะหน้ากากที่คอยสร้างภาพอยู่ ผมแยกไม่ออกจริงๆ ผมไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมเองเลย
และผมเป็นคนที่อ่อนไหวกับคำด่ามาก แค่ได้ยินความคิดลบๆเกี่ยวกับตัวเองจากคนอื่น ใจมันก็ดิ่งลงไปมาก ไม่ชอบตัวเองเลยจริงๆ อยากไม่สนไม่เเคร์เหมือนคนอื่น แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่คิดแล้วก็ฟุ้งซ่าน กว่าจะหายจากอาการนี้ก็นานพอสมควร
ผมอยากจะเป็นคนปกติคับ
ใครพอมีแนวทางที่พอจะทำให้ผมเป็นปกติได้ ผมก็รับฟังนะคับ แค่ทำให้ผมยิ้มก็ได้คับ เพราะผมจะถือว่าเป็นสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้ในวันนั้นๆ
กลัววันพรุ่งนี้ และความไม่ปกติของตัวเอง
ขอโทษนะคับ นี่อาจจะเป็นการระบายสิ่งที่ตัวเองเป็นไปบ้างนะคับ
ผมกลัววันพรุ่งนี้คับ กลัวมาก กลัวที่ต้องตื่นมาแล้วเครียดว่าจะเอาเงินที่ไหนดี เครียดว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี เครียดที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ตลอดไป เครียดที่ต้องคิดว่าจะใช้หนี้คนอื่นเขายังไงดี ผมไม่ชอบตัวเองเลยคับ ถ้าถามว่าเกลียดใครหรือเเค้นใครมากที่สุด ก็คงตอบว่าตัวเองนี่แหละคับ ไม่ชอบหน้าตา ไม่ชอบบุคลิก ไม่ชอบนิสัย ไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็น ไม่ใช่”ไม่ชอบ”หรอกคับ เเต่ “เกลียด” มากกว่า
ผมอายุเพิ่ง 18 ปี แต่กลับต้องมาเป็นอะไรแบบนี้ พ่อแม่ก็ไม่เชิงตัดขาด แต่ความที่เขาไม่มีอะไรช่วยผมได้เลยจริงๆ ผมเลยต้องพึ่งตัวเองมาตลอดมา 3 ปี ผมไม่เคยรู้สึกเป็นตัวของตัวเองเลยหลังจากที่ผมเกลียดตัวเอง ผมยอมรับว่าผมใส่หน้ากากตลอด บทบาทก็แล้วแต่คนที่พูดด้วย แต่มันก็ไม่เคยมีความสุขเลยคับ เคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง ทำจริง 4-5 ครั้ง แต่สุดท้ายก็ป๊อด
ผมอยากมีชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นคนอื่น ที่มีความสุข ตื่นเช้ามีพ่อแม่ทำอาหารให้ ไม่ต้องเครียดอะไรนอกจากเรื่องเรียน กลับบ้าน ทำการบ้านนอน คงเป็นอะไรที้มีความสุขมากจริงๆแหละคับ
เคยคิดจะไปหาหมอจิตเเพทย์นะคับ แต่อย่างว่า จะทำอะไรต้องใช้เงินไปหมด ผมสิ้นหวังกับทุกๆวันมาก ผมเหมือนเด็กที่มีปัญหาทางจิตไม่ก็เด็กเก็บกด ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น เเต่ผมก็พยายามทำตัวเองให้เป็นปกติเหมือนคนอื่นไม่ได้อยู่ดี บางคนก็ดูออกว่าผมไม่ปกติ ผมอยากปกติ เป็นคนปกติเหมือนคนอื่นๆ
เวลาทำอะไร ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำเพราะเต็มใจทำหรือเป็นเพราะหน้ากากที่คอยสร้างภาพอยู่ ผมแยกไม่ออกจริงๆ ผมไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมเองเลย
และผมเป็นคนที่อ่อนไหวกับคำด่ามาก แค่ได้ยินความคิดลบๆเกี่ยวกับตัวเองจากคนอื่น ใจมันก็ดิ่งลงไปมาก ไม่ชอบตัวเองเลยจริงๆ อยากไม่สนไม่เเคร์เหมือนคนอื่น แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่คิดแล้วก็ฟุ้งซ่าน กว่าจะหายจากอาการนี้ก็นานพอสมควร
ผมอยากจะเป็นคนปกติคับ
ใครพอมีแนวทางที่พอจะทำให้ผมเป็นปกติได้ ผมก็รับฟังนะคับ แค่ทำให้ผมยิ้มก็ได้คับ เพราะผมจะถือว่าเป็นสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้ในวันนั้นๆ