เราจะเริ่มอย่างไรดี เราอยากหลุดจากปัญหาเหล่านี้ แต่เราไม่อยากคุยให้ใครฟัง
เราเป็นผู้หญิงอายุ 35 ยังอยู่กับพ่อกับแม่ มีคนคุยด้วยอยู่หนึ่งคน ในจำนวนทั้งหมดนี้ เราไม่ไว้ใจใครเลย และเรารู้สึกต้องใส่หน้ากากตลอดเวลา หน้ากากความสุข
ตอนนี้เราไม่ได้อยากตาย แต่เราอยากหายไปเฉยๆ อยากลบความทรงจำทุกๆ คนเกี่ยวกับเราออกไป เหมือนไม่เคยมีเราอยู่ เราไม่มีคนที่เราไว้ใจ ไม่มีเลย พ่อแม่ ครอบครัวไม่ต้องพูดถึง พวกเขานั่นแหละ คือสิ่งที่ทำให้เรามีปัญหาทุกวันนี้
เราอึดอัด เราร้องไห้ทุกวัน โดยเฉพาะตอนขับรถ เพราะเป็นเวลาเดียวที่เราได้อยู่คนเดียว เวลาอยู่กับคนอื่นเราต้องทำเป็นร่าเริง ถ้าวันไหนร่าเริงไม่ไหวร่าเริงเราก็หาเรื่องอารมณ์เสีย แต่จริงๆ แล้วเราเหนื่อย เราไม่ไหวแล้ว ร่างกายเราโวยวายออกมาทุกทางว่ามันเครียดๆๆๆๆๆ เราปวดหัวทุกวัน ปวดตามข้อ ท้องอืด กรดไหลย้อน กินไม่ได้ นอนกัดฟันจนกรามมีปัญหา ฝันตลอด ตื่นมาก็ไม่สดชื่น และวันๆ ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากจะหายไปเฉยๆ
อาการเหล่านี้เป็นมากขึ้นเวลาอยู่กับพ่อกับแม่ และพี่สาว ร่างกายตั้งการ์ดสู้อย่างช่วยไม่ได้ เราคลื่นไส้เวลาอยู่กับพ่อกับแม่ เราต้องจินตนาการในหัวว่าเรามีร่มอยู่หนึ่งคันกำบังตัวเรากับตัวพวกท่าน และเราเกลียดกลัวมากเวลาที่ได้ยินพ่อแม่เรียกเรา หรือแม้กระทั่งเดินผ่านหน้าห้อง เราเกลียดการถูกตามตัว เราเกลียดเวลากินข้าว เราไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง เราตัวสั่นเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน เขาทะเลาะกันตั้งแต่เราเกิดจนตอนนี้เขาเจ็ดสิบแล้วก็ยังไม่เลิก เรากลัวเกร็งไปหมดเวลาได้ยินเสียงปึงปังในบ้าน เราจะบ้าเวลาเห็นเขาร้องไห้ แต่ทั้งหมดเราต้องยิ้มๆๆๆๆ
เราไม่ได้อยากจะปรึกษาใคร เพราะมันมาถึงจุดที่ เราไม่อยากเล่าว่าเรารู้สึกอะไร เราลำดับความไม่ถูก ปัญหาทุกอย่างมันสะสมมาตั้งแต่เด็กจนโต แต่เราเคยชินกับการทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรายิ้ม เราหัวเราะกับสิ่งที่เกิด ไม่เคยมีใครรู้ว่าเรารู้สึกอะไร สมองเราก็ไม่อยากจะรับรู้ว่ามันเกิดอะไร มันเป็นความรู้สึกมากกว่าว่า เราอยากจะหายไปจากโลกนี้แล้ว อยากให้ทุกอย่างมันจบ แต่เรายังมีสติพอที่บอกตัวเองว่า เราไม่ได้อยากตาย แต่ทุกครั้งที่รับรู้ถึงชีวิต เราไม่ได้กระตือรือร้นจะทำอะไรๆ คิดอยู่อย่างเดียวว่า จบเถอะ
บ่อยขึ้นทุกทีด้วย
เราไม่รู้ว่าเราควรหาคนคุยด้วยรึเปล่า เพราะอย่างที่บอกก็ไม่รู้จะคุยอะไร พอเข้าไปคุยแล้ว เดี๋ยวเราก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก สองปีก่อนเราเคยพาตัวเองไปรพ.มนารมย์ครั้งหนึ่ง เขาบอกเราไม่มีปัญหาอะไรหรอก เราแค่เครียด ทำใจให้สบายๆ เดี๋ยวก็ดีเอง เราก็ยิ้มอยู่ในห้องนั้นแหละ แต่ข้างในมันร้องไห้ มันสิ้นหวังว่าจะมีใครมาเห็นว่า เฮ้ย จริงๆ เราเล่นละครอยู่นะ เราไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ต่อหน้าใครด้วยสิ
พอมีคำแนะนำไหมคะ ว่าเราควรจะขอความช่วยเหลือจากที่ไหนยังไงดี
เราอยากหายไปเฉยๆ เราควรขอความช่วยเหลือจากใครดี
เราเป็นผู้หญิงอายุ 35 ยังอยู่กับพ่อกับแม่ มีคนคุยด้วยอยู่หนึ่งคน ในจำนวนทั้งหมดนี้ เราไม่ไว้ใจใครเลย และเรารู้สึกต้องใส่หน้ากากตลอดเวลา หน้ากากความสุข
ตอนนี้เราไม่ได้อยากตาย แต่เราอยากหายไปเฉยๆ อยากลบความทรงจำทุกๆ คนเกี่ยวกับเราออกไป เหมือนไม่เคยมีเราอยู่ เราไม่มีคนที่เราไว้ใจ ไม่มีเลย พ่อแม่ ครอบครัวไม่ต้องพูดถึง พวกเขานั่นแหละ คือสิ่งที่ทำให้เรามีปัญหาทุกวันนี้
เราอึดอัด เราร้องไห้ทุกวัน โดยเฉพาะตอนขับรถ เพราะเป็นเวลาเดียวที่เราได้อยู่คนเดียว เวลาอยู่กับคนอื่นเราต้องทำเป็นร่าเริง ถ้าวันไหนร่าเริงไม่ไหวร่าเริงเราก็หาเรื่องอารมณ์เสีย แต่จริงๆ แล้วเราเหนื่อย เราไม่ไหวแล้ว ร่างกายเราโวยวายออกมาทุกทางว่ามันเครียดๆๆๆๆๆ เราปวดหัวทุกวัน ปวดตามข้อ ท้องอืด กรดไหลย้อน กินไม่ได้ นอนกัดฟันจนกรามมีปัญหา ฝันตลอด ตื่นมาก็ไม่สดชื่น และวันๆ ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากจะหายไปเฉยๆ
อาการเหล่านี้เป็นมากขึ้นเวลาอยู่กับพ่อกับแม่ และพี่สาว ร่างกายตั้งการ์ดสู้อย่างช่วยไม่ได้ เราคลื่นไส้เวลาอยู่กับพ่อกับแม่ เราต้องจินตนาการในหัวว่าเรามีร่มอยู่หนึ่งคันกำบังตัวเรากับตัวพวกท่าน และเราเกลียดกลัวมากเวลาที่ได้ยินพ่อแม่เรียกเรา หรือแม้กระทั่งเดินผ่านหน้าห้อง เราเกลียดการถูกตามตัว เราเกลียดเวลากินข้าว เราไม่เคยเป็นตัวของตัวเอง เราตัวสั่นเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน เขาทะเลาะกันตั้งแต่เราเกิดจนตอนนี้เขาเจ็ดสิบแล้วก็ยังไม่เลิก เรากลัวเกร็งไปหมดเวลาได้ยินเสียงปึงปังในบ้าน เราจะบ้าเวลาเห็นเขาร้องไห้ แต่ทั้งหมดเราต้องยิ้มๆๆๆๆ
เราไม่ได้อยากจะปรึกษาใคร เพราะมันมาถึงจุดที่ เราไม่อยากเล่าว่าเรารู้สึกอะไร เราลำดับความไม่ถูก ปัญหาทุกอย่างมันสะสมมาตั้งแต่เด็กจนโต แต่เราเคยชินกับการทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรายิ้ม เราหัวเราะกับสิ่งที่เกิด ไม่เคยมีใครรู้ว่าเรารู้สึกอะไร สมองเราก็ไม่อยากจะรับรู้ว่ามันเกิดอะไร มันเป็นความรู้สึกมากกว่าว่า เราอยากจะหายไปจากโลกนี้แล้ว อยากให้ทุกอย่างมันจบ แต่เรายังมีสติพอที่บอกตัวเองว่า เราไม่ได้อยากตาย แต่ทุกครั้งที่รับรู้ถึงชีวิต เราไม่ได้กระตือรือร้นจะทำอะไรๆ คิดอยู่อย่างเดียวว่า จบเถอะ
บ่อยขึ้นทุกทีด้วย
เราไม่รู้ว่าเราควรหาคนคุยด้วยรึเปล่า เพราะอย่างที่บอกก็ไม่รู้จะคุยอะไร พอเข้าไปคุยแล้ว เดี๋ยวเราก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก สองปีก่อนเราเคยพาตัวเองไปรพ.มนารมย์ครั้งหนึ่ง เขาบอกเราไม่มีปัญหาอะไรหรอก เราแค่เครียด ทำใจให้สบายๆ เดี๋ยวก็ดีเอง เราก็ยิ้มอยู่ในห้องนั้นแหละ แต่ข้างในมันร้องไห้ มันสิ้นหวังว่าจะมีใครมาเห็นว่า เฮ้ย จริงๆ เราเล่นละครอยู่นะ เราไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ต่อหน้าใครด้วยสิ
พอมีคำแนะนำไหมคะ ว่าเราควรจะขอความช่วยเหลือจากที่ไหนยังไงดี