ตอนประถมเคย อยากเท่ อยากคูล เย็นชาเหมือนตัวละครในการ์ตูน (เบียว) ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ ถึงขั้นเคยค้นหา “วิธีเป็นคนเย็นชา” หาอ่านในเน็ต ตั้งใจอ่านแล้วนำไปใช้จริงด้วยนะประเด็น คิดกลับไปแล้วก็ตลกดี
แต่เด็กเบียวตามประสาคนนั้นโตมาดันเป็นคนเย็นชาขึ้นมาจริงๆนี่สิ ถามว่าตอนนี้รู้สึกเท่ไหม ก็ไม่ เรื่องที่เราต้องพบเจอจนทำให้เราเป็นเราในทุกวันนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนนึงควรจะเจอด้วยซ้ำ
เราเคยเป็นคนพูดมาก ร่าเริง แคร์คนอื่นสุดๆ แต่กลับกันกับตอนนี้ เราแทบไม่พูดกับใครเลย ทำทุกอย่างเอง ไม่เคยขอใครช่วย ไม่ไว้ใจใคร ไม่ยินดียินร้าย ไม่มี passion ไม่ผูกพันทางอารมณ์กับคนอื่น รู้ตัวอีกทีก็ไม่รู้สึกเศร้าในงานศพเพื่อนตัวเองแล้ว
ซึ่งเราก็เกลียดที่เราเป็นแบบนี้ ทั้งหมดมันทำให้เรารู้สึกโคตรแปลกแยก แถมเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ยังจำตัวเองตอน 14 ร้องไห้คนเดียวในห้องมืดๆตอนตี 3 เพราะไม่รู้สึกเป็นที่ต้องการได้อยู่เลย
เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้ก็เป็นคนร่าเริงต่อไปเถอะค่ะ ประเภทคนที่ยิ้มทีนึงแล้วโลกสดใสจนทำให้คนอื่นยิ้มตามได้มันเท่มากกว่าหลายเท่าเลยนะ
Smile on, for those who no longer can.
คนเย็นชา
แต่เด็กเบียวตามประสาคนนั้นโตมาดันเป็นคนเย็นชาขึ้นมาจริงๆนี่สิ ถามว่าตอนนี้รู้สึกเท่ไหม ก็ไม่ เรื่องที่เราต้องพบเจอจนทำให้เราเป็นเราในทุกวันนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนนึงควรจะเจอด้วยซ้ำ
เราเคยเป็นคนพูดมาก ร่าเริง แคร์คนอื่นสุดๆ แต่กลับกันกับตอนนี้ เราแทบไม่พูดกับใครเลย ทำทุกอย่างเอง ไม่เคยขอใครช่วย ไม่ไว้ใจใคร ไม่ยินดียินร้าย ไม่มี passion ไม่ผูกพันทางอารมณ์กับคนอื่น รู้ตัวอีกทีก็ไม่รู้สึกเศร้าในงานศพเพื่อนตัวเองแล้ว
ซึ่งเราก็เกลียดที่เราเป็นแบบนี้ ทั้งหมดมันทำให้เรารู้สึกโคตรแปลกแยก แถมเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ยังจำตัวเองตอน 14 ร้องไห้คนเดียวในห้องมืดๆตอนตี 3 เพราะไม่รู้สึกเป็นที่ต้องการได้อยู่เลย
เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้ก็เป็นคนร่าเริงต่อไปเถอะค่ะ ประเภทคนที่ยิ้มทีนึงแล้วโลกสดใสจนทำให้คนอื่นยิ้มตามได้มันเท่มากกว่าหลายเท่าเลยนะ
Smile on, for those who no longer can.