คนนั้นที่เคยสดใสในตอนนั้น ตอนนี้เขาหายไปไหนแล้ว

ผมรู้สึกว่าเมื่อก่อนจะมีโทรศัพท์ หรือช่วงที่ได้ใช้โทรศัพท์เป็นครั้งแรกๆ ชีวิตผมดูจะสดใสเหมือนที่เด็กคนนึงควรจะมี ผมไม่เคยเครียดเรื่องเรียน เรื่องึสามสัมพันธ์ หรือเรื่องอนาคตของตัวเอง เพียงแค่ใช้ชีวิตสนุกกับเพื่อนๆ ไปวันๆก็มีความสุข ได้ทำนู่นทำนี่มากมายโดยไม่ต้องพะวงถึงเรื่องที่ค้างคาใจ ภาพจำที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแบะบุคลิกที่ดูร่าเริงของเด็กคิ้วเข้มคนหนึ่งถูกฉายอยู่ในหัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่ผมถูกคุณครูถามคำถามที่ผมไม่มีซึ่งปัญญาจะตอบเลย
เป็นคำถามที่ทำให้ผมเริ่มสงสัยกับตัวตนของตัวเองว่า เด็กชายเจ้าของรอยยิ้มคนนั้น กับเด็กหนุ่มที่มีแต่ความเครียดแต่ปัญหาชีวิตวิ่งวนอยู่ในเส้นเลือด ผมรู้จักตัวเองซะที่ไหน คนอื่นๆทั้งคนที่ไม่รู้จักและคนใกล้ตัว ต่างก้รู้จักตัวเองและทำตามความฝันอย่างสุดความสามารถ มีคนหนึ่งที่ผมสนิทด้วยมาก เขาไปสอบสอวน. มันทำให้ผมรู้สึกห่างชั้นกับเขามาก ตัวผมช่างไม่เอาไหนเลยเมื่อไหร่ที่เธอตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ มันทำให้ผมรู้สึกสมเพชตัวเองเอาทุกที ผมรู้ว่าเธอเหนื่อยมาก มันมีทั้งความเหน็ดเหนื่อยและความกดดันที่ต้องแบกรับ ผมไม่สามารถเข้าใจและสัมผัสความเหนื่อยของเธอได้เลย ครั้งที่ผมเคยเหนื่อยและสิ้นหวังมากที่สุดในชีวิต ยังไม่ได้ครึ่งของเธอเลยด้วยซ้ำ ตัวผมช่างน่าอดสูเหลือเกิน คนอื่นที่ไปสอบกับเธอ เรียนอะไรเหมือนเธอ ยังดูใกล้ชิดและเหมาะสมกับเธอมาก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ทำตัวโง่ๆอยู่วันยันค่ำ ไร้ค่าที่สุด