คำบอกเล่าจากเธอผู้มอบกำลังใจให้เขา
เธอนั่งอยู่ในร้านกาแฟที่เธอมาเป็นประจำ
ตรงที่ประจำ ณ บาร์ริมกระจก
เธอมองออกไปที่กลางจตุรัส
ที่กลางจตุรัสมีม้านั่งสำหรับสองคนวางเรียงกันเป็นวงกลม
เขานั่งที่ตรงม้านั่งกลางจตุรัสเพียงลำพัง
ฟังเสียงปลายสายที่กล่าววาจาด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง
เธอเห็นเขาค่อยๆ ลดมือที่ถือโทรศัพท์ลง
เขาค่อยๆ หลับตา ราวกับอยากหนีหายไปไกลแสนไกล
...มองดูช่างเหนื่อยล้าเหลือเกิน
เขาค่อยๆ เอนกายนอนตะแคงลงบนม้านั่ง
เขาเพียงแค่อยากอยู่นิ่งๆ ไม่รับรู้ ขออยู่แบบนี้เพียงสักครู่
...ช่างเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่เธอมองเขาผ่านกระจกอยู่ตรงนั้น
เธอตัดสินใจหยิบกระดาษโพสอิทสีชมพูสดขึ้นมา
และเขียนอะไรบางอย่างลงไป
เธอเดินไปหยิบช่อดอกสเตติสแห้งช่อเล็กที่อยู่ในแจกันประดับร้าน
และถามขอซื้อมันจากพนักงาน
เขาปล่อยให้ตัวเองหลับไหล
น้ำตาไหลรินจากหัวตาด้านซ้าย
ไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกสู่ตาด้านขวา
น้ำตาจากตาด้านขวาเองก็ไหลหยดเปรอะเปื้อนม้านั่ง ณ กลางจตุรัส
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปช่อดอกสเตติสแห้งช่อเล็กและโพสอิทในมือ
เธออัพมันลงโซเชียลเน็ตเวิร์ค ด้วยแคปชั่นที่ไม่ระบุตัวบุคคล
"เป็นกำลังใจให้นะคุณ แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกันก็ตาม
...แด่ทุกสิ่งมีชีวิตที่กำลังต่อสู้กับความเหน็ดเหนื่อยของหัวใจ"
เขาลืมตา..
ตรงหน้าเขามีช่อดอกสเตติสแห้งช่อเล็กและโพสอิทสีชมพูสด
ที่ถูกวาดด้วยปากกาสีดำเป็นรูปยิ้มและชูมือสองนิ้ว
เขายิ้มอ่อนๆ แม้จะยังคงเหนื่อยล้า
- คำบอกเล่าจากเธอผู้มอบกำลังใจให้เขา
- ส่วนหนึ่งจากจินตนาการของหนังสือ
• ปัณณ •
** แก้ไขคำผิด
คำบอกเล่าจากเธอผู้มอบกำลังใจให้เขา
ตรงที่ประจำ ณ บาร์ริมกระจก
เธอมองออกไปที่กลางจตุรัส
ที่กลางจตุรัสมีม้านั่งสำหรับสองคนวางเรียงกันเป็นวงกลม
เขานั่งที่ตรงม้านั่งกลางจตุรัสเพียงลำพัง
ฟังเสียงปลายสายที่กล่าววาจาด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง
เธอเห็นเขาค่อยๆ ลดมือที่ถือโทรศัพท์ลง
เขาค่อยๆ หลับตา ราวกับอยากหนีหายไปไกลแสนไกล
...มองดูช่างเหนื่อยล้าเหลือเกิน
เขาค่อยๆ เอนกายนอนตะแคงลงบนม้านั่ง
เขาเพียงแค่อยากอยู่นิ่งๆ ไม่รับรู้ ขออยู่แบบนี้เพียงสักครู่
...ช่างเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่เธอมองเขาผ่านกระจกอยู่ตรงนั้น
เธอตัดสินใจหยิบกระดาษโพสอิทสีชมพูสดขึ้นมา
และเขียนอะไรบางอย่างลงไป
เธอเดินไปหยิบช่อดอกสเตติสแห้งช่อเล็กที่อยู่ในแจกันประดับร้าน
และถามขอซื้อมันจากพนักงาน
เขาปล่อยให้ตัวเองหลับไหล
น้ำตาไหลรินจากหัวตาด้านซ้าย
ไปตามแรงโน้มถ่วงของโลกสู่ตาด้านขวา
น้ำตาจากตาด้านขวาเองก็ไหลหยดเปรอะเปื้อนม้านั่ง ณ กลางจตุรัส
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปช่อดอกสเตติสแห้งช่อเล็กและโพสอิทในมือ
เธออัพมันลงโซเชียลเน็ตเวิร์ค ด้วยแคปชั่นที่ไม่ระบุตัวบุคคล
"เป็นกำลังใจให้นะคุณ แม้ว่าเราจะไม่รู้จักกันก็ตาม
...แด่ทุกสิ่งมีชีวิตที่กำลังต่อสู้กับความเหน็ดเหนื่อยของหัวใจ"
เขาลืมตา..
ตรงหน้าเขามีช่อดอกสเตติสแห้งช่อเล็กและโพสอิทสีชมพูสด
ที่ถูกวาดด้วยปากกาสีดำเป็นรูปยิ้มและชูมือสองนิ้ว
เขายิ้มอ่อนๆ แม้จะยังคงเหนื่อยล้า
- คำบอกเล่าจากเธอผู้มอบกำลังใจให้เขา
- ส่วนหนึ่งจากจินตนาการของหนังสือ
• ปัณณ •
** แก้ไขคำผิด