แต่งงานจดทะเบียนมาเกือบ 20 ปี แต่ชีวิตคู่ไม่ได้สวยหรู เพราะสามี ได้มีผู้หญิงอื่น คนแล้วคนเล่า และทุกคนก็ล้วนมีลูกด้วย
ฉันทนกับความเจ็บปวดมาหลายปี เหตุผลเพราะรักมาก และเป็นห่วงลูกๆ ห่วงสถานะครอบครัว กลัวอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีสามี
แต่ความอดทนของฉันนั้น ส่งผลกระทบมากมาย ทั้งตัวฉันที่กลายเป็นนางมารร้าย เริ่มทำตัวไม่น่ารัก เพราะต้องการยื้อเขาไว้ ฉันกลายเป็นคนที่มีแต่ความเครียด ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะไม่เข้าใจในเหตุผล ลูกๆเริ่มได้รับผบกระทบ จากความเครียดของแม่ ฉันเป็นแบบนี้ และอดทนมาเกือบ 10 ปี
ช่วงเวลาเหล่านั้น มันแย่มากสำหรับฉัน อยากหลุดพ้นจากความทุกข์นี้เหลือเกินในตอนนั้น ไม่อยากระรานใคร ไม่อยากให้ใครต้องมาด่าตอบโต้ แต่มันยากมาก ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว อยากทำร้ายตัวเอง
ทางเลือกเดียวที่สามีให้ฉัน (ที่ฉันไม่ต้องการ) คือ ฉันต้องยอมรับ ต้องอดทน ต้องไม่ต่อว่าเขา ต้องทำใจ ต้องยอม ฉันต้องเป็นแม่พระ ต้องมองไม่เห็นความผิดของเขา และทุกการกระทำของเขาถูกเสมอ
แต่ความอดทนมีขีดจำกัดค่ะ และมีเหตุให้ฟางเส้นสุดท้ายของฉันนั้นขาด และวันนี้ กว่า 2 ปีแล้ว ที่ฉันชนะตัวเอง ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่ชอบ ไม่ระราน ไม่อยากรู้ ไม่วุ่นวาย ไม่ยอมมีเพศสัมพันธ์ด้วย ไม่เรียกร้องให้กลับบ้าน คุยกันเฉพาะเรื่องลูก เป็นเวลาที่ฉันมีความสุขมาก รู้สึกรักตัวเอง รู้สึกภูมิใจ และเข้าใจตัวเองที่เป็นในตอนนั้น ลูกๆก็ดีใจด้วยที่แม่ก้าวข้ามความเจ็บปวดได้
วันนี้ ความรักที่ฉันมีให้เขา ลดน้อยลงแล้ว ฉันชอบ และมีความสุขที่จะต่างคนต่างอยู่ ช่วยกันดูแลลูกๆ แต่เขาไม่จบค่ะ เพราะเรายังมีทะเบียนสมรส ิเขาเริ่มกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามีมากขึ้นๆ (ฉันจะหนีนอนกับลูก เมื่อเขามาบ้าน ) พยายามชวนฉันไปทานข้าว และจะลวนลาม ทำเหมือนฉันเป็นสิ่งของๆเขา
ฉันยังไม่ได้คุยเรื่องหย่าแบบจริงจัง เพราะเขาจะหลีกซ้ายขวา และไม่คุยด้วยเหตุผล
กระทู้นี้ยาวไปนิด เพราะรายละเอียดเยอะ มีใครบ้างคะ ที่เจอสถานการณแบบนี้ หรือใกล้เคียงกัน คุณมีวิธีตอบสนองต่อเหตุการณ์แบบนี้อย่างไร หรือคุณจะแนะนำฉันอย่างไร น้อมรับฟ้งนะคะ ขอบคุณค่ะ
ืทำอย่างไร เมื่อฉันมูฟออนไม่ได้ 100%
ฉันทนกับความเจ็บปวดมาหลายปี เหตุผลเพราะรักมาก และเป็นห่วงลูกๆ ห่วงสถานะครอบครัว กลัวอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีสามี
แต่ความอดทนของฉันนั้น ส่งผลกระทบมากมาย ทั้งตัวฉันที่กลายเป็นนางมารร้าย เริ่มทำตัวไม่น่ารัก เพราะต้องการยื้อเขาไว้ ฉันกลายเป็นคนที่มีแต่ความเครียด ร้องไห้ฟูมฟาย เพราะไม่เข้าใจในเหตุผล ลูกๆเริ่มได้รับผบกระทบ จากความเครียดของแม่ ฉันเป็นแบบนี้ และอดทนมาเกือบ 10 ปี
ช่วงเวลาเหล่านั้น มันแย่มากสำหรับฉัน อยากหลุดพ้นจากความทุกข์นี้เหลือเกินในตอนนั้น ไม่อยากระรานใคร ไม่อยากให้ใครต้องมาด่าตอบโต้ แต่มันยากมาก ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว อยากทำร้ายตัวเอง
ทางเลือกเดียวที่สามีให้ฉัน (ที่ฉันไม่ต้องการ) คือ ฉันต้องยอมรับ ต้องอดทน ต้องไม่ต่อว่าเขา ต้องทำใจ ต้องยอม ฉันต้องเป็นแม่พระ ต้องมองไม่เห็นความผิดของเขา และทุกการกระทำของเขาถูกเสมอ
แต่ความอดทนมีขีดจำกัดค่ะ และมีเหตุให้ฟางเส้นสุดท้ายของฉันนั้นขาด และวันนี้ กว่า 2 ปีแล้ว ที่ฉันชนะตัวเอง ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่ชอบ ไม่ระราน ไม่อยากรู้ ไม่วุ่นวาย ไม่ยอมมีเพศสัมพันธ์ด้วย ไม่เรียกร้องให้กลับบ้าน คุยกันเฉพาะเรื่องลูก เป็นเวลาที่ฉันมีความสุขมาก รู้สึกรักตัวเอง รู้สึกภูมิใจ และเข้าใจตัวเองที่เป็นในตอนนั้น ลูกๆก็ดีใจด้วยที่แม่ก้าวข้ามความเจ็บปวดได้
วันนี้ ความรักที่ฉันมีให้เขา ลดน้อยลงแล้ว ฉันชอบ และมีความสุขที่จะต่างคนต่างอยู่ ช่วยกันดูแลลูกๆ แต่เขาไม่จบค่ะ เพราะเรายังมีทะเบียนสมรส ิเขาเริ่มกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นสามีมากขึ้นๆ (ฉันจะหนีนอนกับลูก เมื่อเขามาบ้าน ) พยายามชวนฉันไปทานข้าว และจะลวนลาม ทำเหมือนฉันเป็นสิ่งของๆเขา
ฉันยังไม่ได้คุยเรื่องหย่าแบบจริงจัง เพราะเขาจะหลีกซ้ายขวา และไม่คุยด้วยเหตุผล
กระทู้นี้ยาวไปนิด เพราะรายละเอียดเยอะ มีใครบ้างคะ ที่เจอสถานการณแบบนี้ หรือใกล้เคียงกัน คุณมีวิธีตอบสนองต่อเหตุการณ์แบบนี้อย่างไร หรือคุณจะแนะนำฉันอย่างไร น้อมรับฟ้งนะคะ ขอบคุณค่ะ