คือเราขอปูพรมเนื้อเรื่อง คร่าวๆให้อดีตของเราก่อนนะคะ เราเป็นเด็กที่พ่อ มักจะอารมณ์ร้อน เป็นบางครั้งนะคะ และจะมี 2-3ครั้งที่ พ่อกับแม่ทะเลาะกัน แล้วลงไม้ลงมือ แต่ไม่ตบตีนะคะ  คนที่ทำส่วนใหญ่มักจะเป็นพ่อ 1ใน3ที่ทะเลาะเกิดจากเรา แต่เราคิดว่าเราไม่ผิดนะคะ ตอนนั้น แม่บอกว่าพ่อรังแกแม่(แนวหนอกล้อขำๆ)ด้วยความเป็นเด็ก เราก็เลยเข้าไปตี แปะๆที่กลังแต่ไม่ได้แรงมาก แล้วเหมือนพ่อเราโมโห เลยท้าแม่กลับว่าอะไรไม่รู้ ตอนนั้นเราอยู่โต๊ะข้างๆบันได้ แล้วไม่นานพ่อก็เข้ามาถีบเราตัวเราโดนบันได แล้วฟันน้ำนมเราก็หาหลุด(ตอนนั้นมันโยกอยู่แล้ว) หลังจากนั้น พ่อกับแม่เราก็หย่ากัน แต่พ่อสามารถมาหาเราได้ ไม่นานประมาณ 2-3เดือน แม่เราต้องย้ายที่ทำงานไปต่างจว. พอ2-3ปีที่เราอยู่ป.5 เราก็รู้ว่าแม่มี แฟนใหม่  (แฟนใหม่ของแม่แก่กว่าแม่เรามาก เข้าอายุประมาณ50ห่างจากแม่เรา10กว่าๆ )

แต่ความรู้สึกของเราในตอนนั้นคือ อยากอยูู่กับแม่มาก เรารู้เสียใจที่แม่ ไม่อยู่กับเราทำให้ เรากลายเป็นที่แบบ ชอบพูดแรงใส่คนอื่น แค่เราไม่ได้คิดร้ายอะไรนะคะ คนที่เราอยากตีสนิท เราก็อาจะพูดหยาบไปเลย

แล้วพอเรากำลังจะจบป.6 กำลังหาที่เรียน พ่อเลี้ยงกับแม่ก็ย้ายมาอยู่ กับเรา แต่เค้าซื้อบ้านอีกครั้ง เพราะเค้าจะเปิดร้านซ่อมรถ

ในความรู้สึกแรก เราก็แบบ ไอนี้มันคือใคร ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเลย แต่เราก็ไม่ อะไร

ไม่นานนักเราก็สอบติด รรมัธยม.แล้วคือบ้านพ่อเลี้ยงกับแม่ มันไกลกว่า บ้านเรา เราเลยย้ายไปอยู่กับพวกเค้า

พออยู่ไปมาเราก็มักจะทะเลาะกับแม่ คือเราสงสัยว่าเราผิดหรอทำไมแม่ไม่ดูตัวเองเลย เพราะแม่เรามักจะชอบให้อารมณ์ แล้วเราก็เป็นคนที่ไม่ยอมใครถ้าเราไม่ผิด คนในครอบครัวก็เราก็ยอมนะแต่บางที มันเกินไปสำหรับเรามากๆ คือเรารู้ตัวดีว่าเราต้องทำอะไร
บางครั้งเราก็จะแอบร้องไห้ เรารู้สึกโกรธ และเกลียดมาก และเสียใจว่าทำไมแม่ไม่เคยที่จะฟังเราเลย ฟังแต่กับพ่อเลี้ยง เรารู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนฉลาดมาก แต่เรารู้สึกเขาก็เห็นแก่ตัวมากด้วย

เราไม่ชอบพ่อเลี้ยงมากๆ แค่ใกล้เราก็รู้สึกอยากจะอ้วก เราไม่ชอบกลิ่นมี่ติดตัวพ่อเลี้ยงมา บางครั้งพอเค้าเข้ามาห้องเรา หลักจากไปเรามักจะเอาแอลกอฮอล์ที่ใส่ตัวเป็นฉีดมาฉีด แต่มันก็ยังทำให้รู้สึกขยะแขยงไม่หาย เรารู้สึกกลัวที่จะต้องถูกสัมผัส แค่ลูกหัวเราก็ไม่ชอบ มองหาเราก็ไม่ชอบ เราแทบจะเป็นล่ม

แต่เราขอบอกก่อนว่า มันมีหลายเหตุการณ์ที่เราทะเลาะกับแม่ เริ่มมาจากพ่อเลี้ยง

แล้วเราก็ไม่ชอบถูกบังคับ เพราะพวกเค้าจะบังคับให้เราออกจากวงโย ถ้าเกรดเราไม่ดีเหมือนตอนประถม เราก็แบบเฮ้ยนั้นมันตอนประถมไหม แล้วคือ รรมัธยม.เราให้เกรดยากมาก(แค่วิชาจีน กับ คณิต และอังกฤษแต่จริงจีนง่าย แต่เราไม่ชอบครูคนสอนมากกว่า)(อันนี้คืออารมณ์ที่เราแก้ไม่หาย)


แต่พอเรากลับมาเจอพ่อแท้ๆของเรา เรารู้สึกว่าพ่อแท้ของเราถึงอารมณ์ร้อน แต่เป็นคนเด็ดขาดมากไปๆ มันทำให้เรารู้สึกว่าทำไมทุกอย่างต้อง สลับไปกันหมด  แต่เราก็รักพ่อแท้ๆของเรามาก เรารักตายายของเรามาก(ตอนที่แม่ไปทำงานต่างจว.เราอยู่กับตายาย)ถึงท่านจะดุเรา เราทำตัวเกเรมาก แต่เราก็รู้สึกว่า เราได้รับความรักใากกว่าตอนที่เราอยู่กับแม่เสียอีก

แต่ตอนนี้พ่อแท้เราๆซื้อบ้านให้เรา ได้อยู่กับตายาย แล้วพ่อแท้เราขอว่าไม่ให้พ่อเลี้ยงเรามากยุ่งกับบ้านที่ซื้อให้เรา แม่ก็ตกลง

ตอนนี้เรารู้สึกไม่อยากอยู่กับแม่แล้ว แต่เราก็ยังรักท่าน ถึงเราจะรู้สึกว่าเราไม่ชอบแม่เราก็ตาม

ปล.พ่อเลี้ยงฉลาดจริงค่ะ แต่ด้วยที่ว่าทำงานซ่อมรถ ในตอนเย็นส่วนใหญ่ เค้าจะไม่อาบน้ำ เค้าจะมาอาบน้ำในตอนเช้า มันจึงเป็นเหตุผลที่เราขนะแขยงเค้า ค่ะ


แล้วเรามักจะชอบมีปัญหากับตัวเองบ่อยด้วยค่ะ บางครั้งคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เพราะตอนปิดเทอมแม่มักจะชอบตะโกนปลุกเรา คือเราไม่เข้าใจว่าเราตื่นเองได้ ทำไมต้องยุ่งด้วย และทุกครั้งเราก็จะอารมณ์เสียเกือบตลอดทั้งวัน บางครั้งเราตื่นมา แล้วเราดำลังดปลี่ยนเสื้อแม่เราก็บอกว่าไม่ได้ยินหรอ เราก็เลย ตะโกนกลับไปเลยว่าเปลี่ยนเสื้ออยู่ จะอะไรนักหนา(ตอนนั้นเราหงุดหงิดมากสุดๆ)แม่ก็ว่าเรา ว่า อย่าเอานิสัยต่ำๆมาใช้ แม่ไม่ชอบ เราก็คิดในใจว่าถ้าต่ำแม่คงจะต่ำกว่าหนูอีกเยอะเลย เพราะแม่ไม่เคยที่จะฟังหนู เวลาทำอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจก็มาตะคอกใส่ ทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ชอบ

จากนั้นเราก็ย้ายไปอยู่บ้านที่พ่อแท้ๆซื้อให้ ในสมองเรารู้สึกสับสนว่า เรายังมีคนรักเราจริงๆใช่ไหม ทำไมความรู้สึกมันโดดเดี่ยวมาก แล้วเราเกลียดแม่หรือรักแม่ มาก เพราะวิ่งที่เราอยาดได้จากแม่ก็แค่กอดเท่านั้นเอง เราเสียความรู้สึกกับแม่เยอะมากๆมากจริงๆมากจนเราไม่สามารถจะพูดหมดได้

เราเคยป่วยแต่ส่วนใหญ่ยายจะเป็นคนดูแลเรา เราแค่อยากให้แม่เรากอดเรา แม่ไม่ต้องรักเราก็ได้ขอแค่กอดเราก็พอมันเป็นช่องโหว่ในใจเรามาตลอด  

และในทุกๆปีเราจะป่วยตลอด พอหาย มาเริ่มปีใหม่ มันก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม เราไม่เคยไปหาหมอถ้าเราไม่ป่วยหนักจริงๆ เราเคยขอแม่ไปตรวจแต่แม่ก็ไม่เคยพาไปแม่กลับบอกว่าจะไปทำไม เราแค่อยากไปตรวจเพื่อเราเป็นโรคอะไร เรากลัว กลัวๆมากกลัวเราจะเป็นโรค แต่มะนก็ทำให้เรารู้สึกดีเพราะเราจะไม่ต้องเป็นภาระ ถ้าไม่ไปหาหมอ ไม่ต้องทำให้ทุกคนกังวลเพราะเรา เรารู้สึกว่าเราคือตัวโชคร้าย คือโชคร้ายจริงๆเราเคยพาเพื่อนเกือบตาย มาหลายครั้ง และหลายครั้งเราเกือบตายเอง


สุดท้ายนี้เราก็ยังสบสนนิดหน่อยแต่อาการของเราก็ไม่ดีขึ้นจากเดิมเท่าไหร่555+ แต่เราก็มีสิ่งบำบัดตัวเรา ก็คือดนตรี ละค่ะ