ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ เราเจอเรื่องแย่ๆที่โรงเรียนมา ทำให้เรารู้สึกไม่มีความสุขเวลาไปโรงเรียน เรากลัวการไปโรงเรียน ตื่นมาตอนเช้าที่ต้องไปโรงเรียนเราร้องไห้แทบทุกวัน แต่เอาก็ต้องฮึบไว้เพราะไม่อยากให้แม่เป็นห่วง เรากลัวการอยู่กับเพื่อน เวลาเราอยู่กับเพื่อนเราก็ไม่มีความสุขเหมือนก่อนเรารู้สึกไม่ไว้วางใจเพื่อนของเรา เรากลัวไปหมดกลัวว่าเขาจะนินทาเรารึเปล่าตอนเราไม่อยู่ ช่วงนี้เราเลยเป็นคนเก็บตัวไม่อยากออกไปไหน เวลาเราโดนพ่อแม่ครูหรือใครด่าเราจะเก็บมาคิดย้ำๆเสมอ มันทำให้เราเสียใจมากและคิดว่าทำไมเขาไม่คิดก่อนว่าคำพูดเหล่านั้นมันทำให้เราเสียใจแค่ไหน เราอยากจะเลิกคิดมากและให้ลืมๆมันไป แต่มันก็ทำไม่ได้ หลายครั้งเราคิดมากจนเก็บไปฝัน เราเครียดมากจนกินข้าวน้อยกว่าปกติ เวลาเรามีปัญหาเรามักจะปรึกษาครอบครัว ทุกคนให้คำปรึกษาเราดีมากแต่บางครั้งเราก็รู้สึกแย่ที่ทำให้ครอบครัวต้องเป็นห่วง เราเคยไปปรึกษากับคุณครูในโรงเรียนว่าเราไม่มีความสุขกับการมาโรงเรียนเรารู้สึกว่าเราไม่พร้อมอยู่กับสังคมแบบนี้ เพื่อนในห้องทุกคนเหมือนใส่หน้ากากเข้าหากัน คุณครูก็รับฟังและบอกประมาณว่าครูให้คำปรึกษาไม่ได้มากแต่อย่างน้อยก็เป็นที่ระบายให้เธอสบายใจ พ่อได้คุยกับครูเราก็ดีใจนะที่มีคนรับฟังเรา แต่พอเพื่อนๆเห็นเราไปคุยกับครูเพื่อนๆก็มาถามว่าคุยอะไรซึ่งเราก็ลำบากใจมากที่จะตอบเราจึงต้องโกหกว่าเป็นเรื่องงานไป เราอดทนมาจนถึงปิดเทอมเพราะเราคิดว่าหากปิดเทอมแล้วอะไรๆก็จะดีขึ้นแต่ไม่เลย เราคิดว่าเหมือนเพื่อนๆพยายามจะเขี่ยเราไปทั้งๆที่มันก็อาจจะไม่จริงแต่เราก็เครียดและคิดมากไปก่อน เราจึงตัดเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้เลย ขนาดยังไม่เปิดเทอมเราก็กลัวไปก่อนแล้ว

นี่เป็นกระทู้แรกของเราหากผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ

เราชอบเข้ามาอ่านพันทิปเพราะว่าเราพบเจอหลายๆคนที่เขาก็มีปัญหาทำให้เรารู้สึกว่าอย่างน้อยตัวเองก็ไม่ได้พบเจอกับเรื่องเลวร้ายคนเดียว

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะอาจจะยาวไปหน่อยแต่อยากบอกว่ากระทู้นี้ตั้งขึ้นมาเพื่อระบายความในใจและต้องการหาคำปรึกษาว่าเราควรจะทำอย่างไรต่อดี

🙏