ตอนนี้รู้สึกอึดอัดมากขอพื้นที่ตรงนี้ระบายหน่อยนะคะ
คำว่าเกลียด อาจจะเป็นคำพูดที่ฟังดูรุนแรงมากเกินไป แต่มันเป็นความรู้สึกของเราจริงๆ คือแม่เราก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรหรอก เขาออกจะเป็นแม่ที่รักลูกมากเกินไป เป็นห่วงมากไป แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ปัญหาอยู่ที่อาการป่วยที่แม่เป็น คุณพ่อเคยบอกว่าแม่เป็นโรคประสาทอ่อนๆ (ซึ่งเราว่าไม่อ่อนเลย) อาการทางประสาทบวกกับความเป็นห่วงเลยกลายเป็นความวิตกจริต คิดไปเอง คิดไปเองว่ามีคนเข้ามาทำร้ายตัวเองในห้องนอน มีคนแกล้งเขา คิดถึงอดีตที่เลวร้ายของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา คิดชื่อคนออกมาได้เป็นตุเป็นตะว่าคนนี้นะคอยจะทำร้ายเขา ร้ายแรงที่สุดคือคำพูดที่บอกน้องเราว่า "ทำให้คุณพ่อต้องตาย" ทั้งๆที่ท่านเสียเพราะอาการป่วยที่เป็นมานาน ลองคิดดูสิคะว่าคนที่ได้ฟังประโยคนี้จะรู้สึกยังไง เราต้องอยู่กับสภาพแวดล้อมแบบนี้
เราโตมาโดยการเลี้ยงดู 2 แบบ คนนึงซึ่งคือคุณพ่อใช้เหตุผลในการพูดคุยกันไม่ว่าจะทำอะไรคุณพ่อจะฟังเราเสมอแล้วให้เหตุผลว่าคุณพ่อคิดยังไง ส่วนอีกคนคือแม่ เค้าก็จะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งกับทุกอย่าง ด่า เรื่องจริงบ้าง เรื่องที่คิดไปเองบ้าง แม่เป็นคนคิดมาก การแสดงออกของเขาทำให้เรารู้สึกแย่และอึดอัดทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าท่าทาง น้ำเสียง การกรี๊ด ร้องห้าย ไม่ใช่ร้องห้ายแบบมีน้ำตาเสียใจนะคะ แต่ร้องห้ายเพราะประสาท (ไม่มีน้ำตามีแต่เสียงกับท่าทาง) ซึ่งเราเกลียดอาการนี้มาก เพราะพอเราเห็นแบบนี้อาการของเราก็จะกำเริบ ตอนคุณพ่ออยู่ทุกครั้งที่แม่เป็นแบบนี้คุณพ่อจะคอยปกป้องเรา กอดและปลอบเราเสมอ พอคุณพ่อจากไปเราต้องเผชิญกับเรื่องนี้เอง มันหนักมากจริงๆ เราก็ได้คิดแต่ว่าทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม่ชีวิตเราถึงไม่มีความสุขเลย ไม่มีเลย เห็นแม่คนอื่นแล้วอิจฉาทำไมแม่เขาปกติทำไมเขามีความสุข
อาการทางประสาทของแม่ เราคิดว่าเขาคงเป็นมาตั้งแต่เด็ก คงเป็นเพราะวิธีการเลี้ยงดูของยายที่ชอบตี ชอบด่า ล่ะมั้ง ก็คงคล้ายๆกับที่เราเจอ เขาชอบโยงเอาเรื่องที่ไม่เกี่ยวกัน มาทำให้เป็นเรื่องเดียวกัน แล้วเราบอกใครก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะต่อหน้าคนอื่น เขาก็ดูเป็นคนปกติ ดูเป็นผู้หญิงใจดี เป็นแม่ที่ใจดีมาก
แล้วตั้งแต่เล็กจนโตมาเรารู้สึกว่าตัวเราเองเหมือนเขาเข้าไปทุกวัน คิดมากจนติดเป็นนิสัย คิดถึงเรื่องแย่ในอดีตแล้วก็มีความรู้สึกร่วมไปกับมัน แบบโกรธ เกลียด เสียใจ ชอบคิดทุกอย่างในแง่ร้าย กลัว ระแวง และสุดท้ายก็เป็นโรคประสาท ต่างกันแค่ที่เรารู้ตัวแต่แม่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็น เราเคยไปพบจิตแพทย์ ได้ยามาทาน แล้วก็ดีขึ้น จนตอนนี้มันเริ่มจะกลับมาเป็นอีก ช่วงนี้คนเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะ บอกเลยของเราไม่ใช่โรคซึมเศร้าแน่นอนมันคือโรคประสาท เลยแหละ เราบอกกับแฟนเราว่าโชคดีนะที่น้องเรารอดไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ เขาบอกว่าทำไมจะไม่เป็นล่ะ แค่มีวิธีแสดงออกที่ต่างกันเท่านั้นเอง คนนั้นก็โดนเต็มๆเหมือนกัน
เราโทษแม่ ว่าแม่ทำให้เราเป็นแบบนี้ ต่อให้เราทานยาดีขึ้น แล้วเขาเป็นแบบนี้ เราก็ต้องกลับมาอยู่ในสภาวะเดิมๆอีก แต่แฟนเราบอกว่า ทุกอย่างมันเกิดจากเราเอง เกิดจากเราไปเอาความเป็นแม่มาใส่ไว้ในหัวทำให้เราเหมือนกับเขาทุกอย่าง ไม่รู้สิเราเองก็สับสนมากเหมือนกัน ขอจบด้วยคำถามสั้นๆแต่หาคำตอบยากมาว่า เราควรทำไงดี? เราไม่เคยคิดอยากจะเกลียดแม่ตัวเองเลย ขอบคุณนะคะสำหรับพื้นที่ที่ให้เราได้ระบายความรู้สึก
เกลียดแม่ตัวเอง ผิดไหมคะ?
คำว่าเกลียด อาจจะเป็นคำพูดที่ฟังดูรุนแรงมากเกินไป แต่มันเป็นความรู้สึกของเราจริงๆ คือแม่เราก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรหรอก เขาออกจะเป็นแม่ที่รักลูกมากเกินไป เป็นห่วงมากไป แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น ปัญหาอยู่ที่อาการป่วยที่แม่เป็น คุณพ่อเคยบอกว่าแม่เป็นโรคประสาทอ่อนๆ (ซึ่งเราว่าไม่อ่อนเลย) อาการทางประสาทบวกกับความเป็นห่วงเลยกลายเป็นความวิตกจริต คิดไปเอง คิดไปเองว่ามีคนเข้ามาทำร้ายตัวเองในห้องนอน มีคนแกล้งเขา คิดถึงอดีตที่เลวร้ายของตัวเองซ้ำไปซ้ำมา คิดชื่อคนออกมาได้เป็นตุเป็นตะว่าคนนี้นะคอยจะทำร้ายเขา ร้ายแรงที่สุดคือคำพูดที่บอกน้องเราว่า "ทำให้คุณพ่อต้องตาย" ทั้งๆที่ท่านเสียเพราะอาการป่วยที่เป็นมานาน ลองคิดดูสิคะว่าคนที่ได้ฟังประโยคนี้จะรู้สึกยังไง เราต้องอยู่กับสภาพแวดล้อมแบบนี้
เราโตมาโดยการเลี้ยงดู 2 แบบ คนนึงซึ่งคือคุณพ่อใช้เหตุผลในการพูดคุยกันไม่ว่าจะทำอะไรคุณพ่อจะฟังเราเสมอแล้วให้เหตุผลว่าคุณพ่อคิดยังไง ส่วนอีกคนคือแม่ เค้าก็จะใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งกับทุกอย่าง ด่า เรื่องจริงบ้าง เรื่องที่คิดไปเองบ้าง แม่เป็นคนคิดมาก การแสดงออกของเขาทำให้เรารู้สึกแย่และอึดอัดทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าท่าทาง น้ำเสียง การกรี๊ด ร้องห้าย ไม่ใช่ร้องห้ายแบบมีน้ำตาเสียใจนะคะ แต่ร้องห้ายเพราะประสาท (ไม่มีน้ำตามีแต่เสียงกับท่าทาง) ซึ่งเราเกลียดอาการนี้มาก เพราะพอเราเห็นแบบนี้อาการของเราก็จะกำเริบ ตอนคุณพ่ออยู่ทุกครั้งที่แม่เป็นแบบนี้คุณพ่อจะคอยปกป้องเรา กอดและปลอบเราเสมอ พอคุณพ่อจากไปเราต้องเผชิญกับเรื่องนี้เอง มันหนักมากจริงๆ เราก็ได้คิดแต่ว่าทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม่ชีวิตเราถึงไม่มีความสุขเลย ไม่มีเลย เห็นแม่คนอื่นแล้วอิจฉาทำไมแม่เขาปกติทำไมเขามีความสุข
อาการทางประสาทของแม่ เราคิดว่าเขาคงเป็นมาตั้งแต่เด็ก คงเป็นเพราะวิธีการเลี้ยงดูของยายที่ชอบตี ชอบด่า ล่ะมั้ง ก็คงคล้ายๆกับที่เราเจอ เขาชอบโยงเอาเรื่องที่ไม่เกี่ยวกัน มาทำให้เป็นเรื่องเดียวกัน แล้วเราบอกใครก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะต่อหน้าคนอื่น เขาก็ดูเป็นคนปกติ ดูเป็นผู้หญิงใจดี เป็นแม่ที่ใจดีมาก
แล้วตั้งแต่เล็กจนโตมาเรารู้สึกว่าตัวเราเองเหมือนเขาเข้าไปทุกวัน คิดมากจนติดเป็นนิสัย คิดถึงเรื่องแย่ในอดีตแล้วก็มีความรู้สึกร่วมไปกับมัน แบบโกรธ เกลียด เสียใจ ชอบคิดทุกอย่างในแง่ร้าย กลัว ระแวง และสุดท้ายก็เป็นโรคประสาท ต่างกันแค่ที่เรารู้ตัวแต่แม่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็น เราเคยไปพบจิตแพทย์ ได้ยามาทาน แล้วก็ดีขึ้น จนตอนนี้มันเริ่มจะกลับมาเป็นอีก ช่วงนี้คนเป็นโรคซึมเศร้ากันเยอะ บอกเลยของเราไม่ใช่โรคซึมเศร้าแน่นอนมันคือโรคประสาท เลยแหละ เราบอกกับแฟนเราว่าโชคดีนะที่น้องเรารอดไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ เขาบอกว่าทำไมจะไม่เป็นล่ะ แค่มีวิธีแสดงออกที่ต่างกันเท่านั้นเอง คนนั้นก็โดนเต็มๆเหมือนกัน
เราโทษแม่ ว่าแม่ทำให้เราเป็นแบบนี้ ต่อให้เราทานยาดีขึ้น แล้วเขาเป็นแบบนี้ เราก็ต้องกลับมาอยู่ในสภาวะเดิมๆอีก แต่แฟนเราบอกว่า ทุกอย่างมันเกิดจากเราเอง เกิดจากเราไปเอาความเป็นแม่มาใส่ไว้ในหัวทำให้เราเหมือนกับเขาทุกอย่าง ไม่รู้สิเราเองก็สับสนมากเหมือนกัน ขอจบด้วยคำถามสั้นๆแต่หาคำตอบยากมาว่า เราควรทำไงดี? เราไม่เคยคิดอยากจะเกลียดแม่ตัวเองเลย ขอบคุณนะคะสำหรับพื้นที่ที่ให้เราได้ระบายความรู้สึก