แนะนำ:นิยายแนวฟิคชั่น โรแมนติดเทียเลอร์
--------------------------------
2
ร้านโปรด
โนอาห์รีบวิ่งเข้าห้องเรียนด้วยเสียงหายใจที่หอบ เขาเปิดประตูพรวดเข้าไป สายตาคนทั้งห้องจับจ้องมาที่เขา "ขอโทษครับ..ผมสาย" โนอาห์บอกกับครูและรีบเดินไปนั่งที่ ในระหว่างที่เขากำลังหยิบหนังสือกับแล็ปท็อปเพื่อนซี้ของเขาออกมาวางไว้บนโต๊ะ ก็มีเสียงพูดขึ้นมาจากด้านหลัง.. "นายมัวแต่ทำรายงานข่าวโง่ๆอยู่หละสิ" หลังจากพูดจบเสียงหัวเราะจากด้านหลังก็ดังขึ้น โนอาห์หันไปมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาหันกลับมาตั้งใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะได้เรียน "เฮ้ ไม่ต้องสนใจพวกนั้นหรอก พวกนั้นนะห่วย!" เสียงกระซิบจากด้านข้างเขาดังขึ้น เขาหันไปและยิ้มสแยะให้ "ชั้นไม่สนใจหรอก" โนอาห์กระซิบตอบ "ชั้นควรเปิดหน้าไหน" เขาถามต่อ "หน้า 47 หนะ เอ่อ..หลังเลิกเรียนคาบบ่ายนายอยากไป..."
"คุณโนอาห์ แพทเทอร์สัน" เสียงครูแทรกขึ้นดังมาจากหน้าห้อง "เชิญพบผมที่ห้องด้วย" โนอาห์ทำหน้ากังวลและไม่พูดอะไรต่อ หลังจากจบคาบเขาเดินออกจากห้องรีบตรงไปที่ห้องของครูด้วยความกังวลใจ (ก๊อกๆๆ!) เข้าค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เขามองไปทั่วห้อง "นั่งสิ" ครูเอ่ย เขาเดินตรงไป3ก้าว ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกและนั่ง "ครูรูดอฟมีอะไรหรอครับ" เขาพูดพร้อมเหล่ตามองป้ายชื่อที่ตั้งอยู่หน้าโต๊ะ ครูมองหน้าเขาและยิ้มให้ "เธอทำได้ดีมากเลยนะ รายงานข่าวที่เธอพิมพ์ช่างน่าสนใจเสียทีเดียว มืออาชีพสุดๆ" หลังจากที่ครูพูดจบโนอาห์ยิ้มตอบใบหูทั้งสองและหน้าของเขาแดงด้วยความเขินอาย "ขอบคุณครับ" เขาพูดตอบ "หลังจากที่ครูได้เห็นงานเธอแล้ว ครูอยากให้เธอทำโปรเจคให้โรงเรียนเธอจะต้องเป็นกระบอกเสียงข่าวให้กับเมืองนี้"ครูรูดอฟพูด "นั้นมันเยี่ยมมากๆครับ ขอบคุณครับ"โนอาห์ตอบด้วยความดีใจ.
ในระหว่างทางที่เขากำลังเดินไปร้านประจำ ในหัวของเขาก็กำลังครุ่นคิดมากมายว่าจะพิมพ์รายงานข่าวที่เกิดขึ้นในเมืองเล็กๆแห่งนี้อะไรต่อดี ไม่กี่นาทีเขาก็เดินมาถึงร้านประจำ (กริ๊ง กริ๊ง) เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเหมือนทุกวัน "สวัสดีตอนเย็นเชอร์รีน" โนอาห์ทักทายพนักงานเสริฟสาวมีอายุคนหนึ่งที่เห็นหน้ากันทุกวัน "ผมขอเหมือนเดิมครับ" โนอาห์พูดพร้อมกับพลางนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมติดหน้าต่างที่เห็นวิวข้างนอกได้อย่างชัดเจน แสงแดดส่องสว่างได้อย่างเต็มที่ในตอนเช้า แสงจันท์สาดส่องได้อย่างอิ่มเอิบในตอนกลางคืน ไฟนีออนสีฟ้า-ชมพูส่องกระทบกระจกสวยงาม ช่างเป็นร้านที่เพอร์เฟคอะไรเช่นนี้ เขายิ้มอ่อนๆพรางมองดูพระจันทร์ "เธอกินไอศกรีมได้ทุกเวลาเลยสินะ"เชอร์รีนพูดขึ้นพร้อมกับวางถ้วยลงบนโต๊ะ เขายิ้มให้พร้อมพูดว่า"ใช่ครับ ได้มีอะไรหวานๆเย็นๆลงท้องมันทำให้หัวผมแล่น" นี้เป็นเวลาที่ผ่อนคลายดีจริง เขาเอื้อมมือลากถ้วยไอศกรีมมาใกล้ๆ เขาหลับตาและค่อยๆตักไอศกรีมรสโปรดเข้าปากอย่างช้าๆ (กริ๊ง กริ๊ง) เสียงเดินย่างก้าวอย่างช้าๆเดินตรงมา เสียงวางกระเป๋าดึงขึ้นอยู่ตรงหน้าเขา เขาลืมตาขึ้นและเห็นชายที่ตนเจอเมื่อตอนเที่ยง
"เฮ้สวัสดี"เขาเอ่ย "เอ่อ..สวัสดี" โนอาห์ตอบกลับพร้อมกับวางช้อนลง
"ชั้นเห็นนายในคาบเรียนหนะ" เขาพูด--โนอาห์ได้แต่มองหน้าเขาด้วยความประหม่าเล็กน้อย "พอดีชั้นพึ่งย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี้ และนี้ก็เป็นวันแรกในการเรียนของชั้นด้วย นายช่วยพาชั้นทัวร์มหาลัยหน่อยได้มั้ย?" -- "เอ่อ..ได้สิแน่นอน" โนอาห์พูดพร้อมพยักหน้า เขามองหน้าชายผู้มาใหม่คนนั้นสายตาของเขาเลิ่กลั่กระหว่างหน้าเขากับไอศกรีม
"นายชื่ออะไรหละ?" โนอาห์ถาม "ชั้นชื่อไมเคิล นายหละ?" "ผมโนอาห์"เขาตอบ-- โนอาห์หยิบช้อนขึ้นมาตักไอศกรีม "นายชอบกินมันหรือว่าอากาศเดี๋ยวนี้มันร้อนกันแน่"ไมเคิลถามเขาพลางมองไอศกรีม โนอาห์รีบกลืนไอศกรีมลงคอไปทันที "ชั้นชอบหนะ อีกอย่างนี้เป็นรสโปรดของชั้นด้วย"เขาตอบ "ไม่ต้องบอกก็รู้ เมื่อตอนเที่ยงชั้นเห็นนายสั่งแบบนี้เลย" ไมเคิลตอบกลับทันที
โนอาห์ทำตาเลิ่กลั่กและกินไอศกรีมต่อ บทสนทนาได้เงียบลงชั่วขณะ ทั้งสองต่างมองหน้ากันไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร "รับอะไรดีคะ?" พนักงานเสริฟถาม โนอาห์คิดในใจว่าต้องขอบคุณเธอที่มาช่วยแทรกความเงียบนี้--"ผมขอแบบที่เขากิน"ไมเคิลพูดกับพนักงานเสริฟ โนอาห์เงยหน้าขึ้นมามองเขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ "นายมาที่นี้บ่อยมั้ย?"ไมเคิลถาม "นี้เป็นร้านโปรดของชั้นและเป็นร้านที่ดีที่สุดในเมืองนี้เลยหละ ทั้งของหวานแสนอร่อย บรรยากาศน่านั่งและความเร็วในการเสริฟที่นี้น่าทึ่งมาก" โนอาห์ตอบด้วยน้ำเสียงตื่นตัว ทั้งคู่นั่งสบตากันบทสนทนาเงียบลงอีกครั้ง ถึงแม้จะมีคนในร้านอยู่บ้างแต่ความรู้สึกเหมือนอยู่กันลำพังแค่สองคน เพลงยุค90'ที่เปิดคลอไว้อยู่ตลอดเวลา สิ่งต่างๆเหล่านี้กลับเงียบลง เงียบพอที่จะทำให้ได้ยินเสียงการละลายของไอศกรีม เสียงกลืนน้ำลายของไมเคิล และเสียงหัวใจที่เต้นรัวของโนอาห์ แสงนีออนสีชมพูอ่อนส่องกระทบใบหน้าของโนอาห์ปิดบังหน้าอันแดงกรั่ม แสงจันทร์ส่องกระทบดวงตาสีน้ำเงิน ช่างเปล่งประกายกว่าตอนที่สาดส่องน้ำทะเลในตอนกลางคืนไหนๆ "ไอศกรีมสตอเบอรี่โยเกิร์ตได้แล้วค่ะ" พนักงานเอ่ยขึ้น ไมเคิลหลุดจากภวังค์ทั้งสองต่างหลบสายตากันและกันพรางแอบหัวเราะ
"ผมขอเฟรนฟรายซ์จานนึงครับ นายเอามั้ย?" โนอาห์ถาม "อืม ไม่หละ ชั้นขอผ่าน" ไมเคิลตอบพร้อมทำคิ้วขมวด "นี้นายกินเฟรนฟรายซ์หลังไอศกรีมหรอ?"ไมเคิลถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ "ใช่ ตอนแรกชั้นกะจะกินแค่ไอศกรีมนะ แต่จะให้ชั้นนั่งเฉยๆดูนายกินงั้นรึ?" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขายิ้มให้โนอาห์ด้วยรอยยิ้มที่สดใสกว่าดอกทานตะวันยามเช้า ทั้งคู่ต่างใช้เวลาพูดคุยทำความรู้จักกัน เสียงหัวเราะที่ดังกว่าค่ำคืนอื่นๆดังเป็นระยะจากโต๊ะของทั้งสองคน.
cold summer's hot❄️🌤️ บทที่2
--------------------------------
2
ร้านโปรด
โนอาห์รีบวิ่งเข้าห้องเรียนด้วยเสียงหายใจที่หอบ เขาเปิดประตูพรวดเข้าไป สายตาคนทั้งห้องจับจ้องมาที่เขา "ขอโทษครับ..ผมสาย" โนอาห์บอกกับครูและรีบเดินไปนั่งที่ ในระหว่างที่เขากำลังหยิบหนังสือกับแล็ปท็อปเพื่อนซี้ของเขาออกมาวางไว้บนโต๊ะ ก็มีเสียงพูดขึ้นมาจากด้านหลัง.. "นายมัวแต่ทำรายงานข่าวโง่ๆอยู่หละสิ" หลังจากพูดจบเสียงหัวเราะจากด้านหลังก็ดังขึ้น โนอาห์หันไปมองแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาหันกลับมาตั้งใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะได้เรียน "เฮ้ ไม่ต้องสนใจพวกนั้นหรอก พวกนั้นนะห่วย!" เสียงกระซิบจากด้านข้างเขาดังขึ้น เขาหันไปและยิ้มสแยะให้ "ชั้นไม่สนใจหรอก" โนอาห์กระซิบตอบ "ชั้นควรเปิดหน้าไหน" เขาถามต่อ "หน้า 47 หนะ เอ่อ..หลังเลิกเรียนคาบบ่ายนายอยากไป..."
"คุณโนอาห์ แพทเทอร์สัน" เสียงครูแทรกขึ้นดังมาจากหน้าห้อง "เชิญพบผมที่ห้องด้วย" โนอาห์ทำหน้ากังวลและไม่พูดอะไรต่อ หลังจากจบคาบเขาเดินออกจากห้องรีบตรงไปที่ห้องของครูด้วยความกังวลใจ (ก๊อกๆๆ!) เข้าค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เขามองไปทั่วห้อง "นั่งสิ" ครูเอ่ย เขาเดินตรงไป3ก้าว ค่อยๆเลื่อนเก้าอี้ออกและนั่ง "ครูรูดอฟมีอะไรหรอครับ" เขาพูดพร้อมเหล่ตามองป้ายชื่อที่ตั้งอยู่หน้าโต๊ะ ครูมองหน้าเขาและยิ้มให้ "เธอทำได้ดีมากเลยนะ รายงานข่าวที่เธอพิมพ์ช่างน่าสนใจเสียทีเดียว มืออาชีพสุดๆ" หลังจากที่ครูพูดจบโนอาห์ยิ้มตอบใบหูทั้งสองและหน้าของเขาแดงด้วยความเขินอาย "ขอบคุณครับ" เขาพูดตอบ "หลังจากที่ครูได้เห็นงานเธอแล้ว ครูอยากให้เธอทำโปรเจคให้โรงเรียนเธอจะต้องเป็นกระบอกเสียงข่าวให้กับเมืองนี้"ครูรูดอฟพูด "นั้นมันเยี่ยมมากๆครับ ขอบคุณครับ"โนอาห์ตอบด้วยความดีใจ.
ในระหว่างทางที่เขากำลังเดินไปร้านประจำ ในหัวของเขาก็กำลังครุ่นคิดมากมายว่าจะพิมพ์รายงานข่าวที่เกิดขึ้นในเมืองเล็กๆแห่งนี้อะไรต่อดี ไม่กี่นาทีเขาก็เดินมาถึงร้านประจำ (กริ๊ง กริ๊ง) เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเหมือนทุกวัน "สวัสดีตอนเย็นเชอร์รีน" โนอาห์ทักทายพนักงานเสริฟสาวมีอายุคนหนึ่งที่เห็นหน้ากันทุกวัน "ผมขอเหมือนเดิมครับ" โนอาห์พูดพร้อมกับพลางนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมติดหน้าต่างที่เห็นวิวข้างนอกได้อย่างชัดเจน แสงแดดส่องสว่างได้อย่างเต็มที่ในตอนเช้า แสงจันท์สาดส่องได้อย่างอิ่มเอิบในตอนกลางคืน ไฟนีออนสีฟ้า-ชมพูส่องกระทบกระจกสวยงาม ช่างเป็นร้านที่เพอร์เฟคอะไรเช่นนี้ เขายิ้มอ่อนๆพรางมองดูพระจันทร์ "เธอกินไอศกรีมได้ทุกเวลาเลยสินะ"เชอร์รีนพูดขึ้นพร้อมกับวางถ้วยลงบนโต๊ะ เขายิ้มให้พร้อมพูดว่า"ใช่ครับ ได้มีอะไรหวานๆเย็นๆลงท้องมันทำให้หัวผมแล่น" นี้เป็นเวลาที่ผ่อนคลายดีจริง เขาเอื้อมมือลากถ้วยไอศกรีมมาใกล้ๆ เขาหลับตาและค่อยๆตักไอศกรีมรสโปรดเข้าปากอย่างช้าๆ (กริ๊ง กริ๊ง) เสียงเดินย่างก้าวอย่างช้าๆเดินตรงมา เสียงวางกระเป๋าดึงขึ้นอยู่ตรงหน้าเขา เขาลืมตาขึ้นและเห็นชายที่ตนเจอเมื่อตอนเที่ยง
"เฮ้สวัสดี"เขาเอ่ย "เอ่อ..สวัสดี" โนอาห์ตอบกลับพร้อมกับวางช้อนลง
"ชั้นเห็นนายในคาบเรียนหนะ" เขาพูด--โนอาห์ได้แต่มองหน้าเขาด้วยความประหม่าเล็กน้อย "พอดีชั้นพึ่งย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี้ และนี้ก็เป็นวันแรกในการเรียนของชั้นด้วย นายช่วยพาชั้นทัวร์มหาลัยหน่อยได้มั้ย?" -- "เอ่อ..ได้สิแน่นอน" โนอาห์พูดพร้อมพยักหน้า เขามองหน้าชายผู้มาใหม่คนนั้นสายตาของเขาเลิ่กลั่กระหว่างหน้าเขากับไอศกรีม
"นายชื่ออะไรหละ?" โนอาห์ถาม "ชั้นชื่อไมเคิล นายหละ?" "ผมโนอาห์"เขาตอบ-- โนอาห์หยิบช้อนขึ้นมาตักไอศกรีม "นายชอบกินมันหรือว่าอากาศเดี๋ยวนี้มันร้อนกันแน่"ไมเคิลถามเขาพลางมองไอศกรีม โนอาห์รีบกลืนไอศกรีมลงคอไปทันที "ชั้นชอบหนะ อีกอย่างนี้เป็นรสโปรดของชั้นด้วย"เขาตอบ "ไม่ต้องบอกก็รู้ เมื่อตอนเที่ยงชั้นเห็นนายสั่งแบบนี้เลย" ไมเคิลตอบกลับทันที
โนอาห์ทำตาเลิ่กลั่กและกินไอศกรีมต่อ บทสนทนาได้เงียบลงชั่วขณะ ทั้งสองต่างมองหน้ากันไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไร "รับอะไรดีคะ?" พนักงานเสริฟถาม โนอาห์คิดในใจว่าต้องขอบคุณเธอที่มาช่วยแทรกความเงียบนี้--"ผมขอแบบที่เขากิน"ไมเคิลพูดกับพนักงานเสริฟ โนอาห์เงยหน้าขึ้นมามองเขาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ "นายมาที่นี้บ่อยมั้ย?"ไมเคิลถาม "นี้เป็นร้านโปรดของชั้นและเป็นร้านที่ดีที่สุดในเมืองนี้เลยหละ ทั้งของหวานแสนอร่อย บรรยากาศน่านั่งและความเร็วในการเสริฟที่นี้น่าทึ่งมาก" โนอาห์ตอบด้วยน้ำเสียงตื่นตัว ทั้งคู่นั่งสบตากันบทสนทนาเงียบลงอีกครั้ง ถึงแม้จะมีคนในร้านอยู่บ้างแต่ความรู้สึกเหมือนอยู่กันลำพังแค่สองคน เพลงยุค90'ที่เปิดคลอไว้อยู่ตลอดเวลา สิ่งต่างๆเหล่านี้กลับเงียบลง เงียบพอที่จะทำให้ได้ยินเสียงการละลายของไอศกรีม เสียงกลืนน้ำลายของไมเคิล และเสียงหัวใจที่เต้นรัวของโนอาห์ แสงนีออนสีชมพูอ่อนส่องกระทบใบหน้าของโนอาห์ปิดบังหน้าอันแดงกรั่ม แสงจันทร์ส่องกระทบดวงตาสีน้ำเงิน ช่างเปล่งประกายกว่าตอนที่สาดส่องน้ำทะเลในตอนกลางคืนไหนๆ "ไอศกรีมสตอเบอรี่โยเกิร์ตได้แล้วค่ะ" พนักงานเอ่ยขึ้น ไมเคิลหลุดจากภวังค์ทั้งสองต่างหลบสายตากันและกันพรางแอบหัวเราะ
"ผมขอเฟรนฟรายซ์จานนึงครับ นายเอามั้ย?" โนอาห์ถาม "อืม ไม่หละ ชั้นขอผ่าน" ไมเคิลตอบพร้อมทำคิ้วขมวด "นี้นายกินเฟรนฟรายซ์หลังไอศกรีมหรอ?"ไมเคิลถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ "ใช่ ตอนแรกชั้นกะจะกินแค่ไอศกรีมนะ แต่จะให้ชั้นนั่งเฉยๆดูนายกินงั้นรึ?" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เขายิ้มให้โนอาห์ด้วยรอยยิ้มที่สดใสกว่าดอกทานตะวันยามเช้า ทั้งคู่ต่างใช้เวลาพูดคุยทำความรู้จักกัน เสียงหัวเราะที่ดังกว่าค่ำคืนอื่นๆดังเป็นระยะจากโต๊ะของทั้งสองคน.