แนะนำ:นิยายฟิคชั่น โรแมนติกเทียเลอร์
--------
3
เดต?
ชั้นไม่รู้ว่าชั้นหลับไปนานแค่ไหนแต่เหตุการณ์ที่เกิดหลังจากครูรูดอฟ เป็นเรื่องจริงเหมือนฝันที่ไม่อยากตื่นจากมัน โนอาห์พลิกตัวกลับมา เสียงนาฬิกาดังขึ้น (ตี๊ด ตี๊ด..ตี๊ด ตี๊ด) เขาลืมตาม่านตาเบิกกว้างพร้อมมองไปที่ตัวเลขดิจิทัลสีเขียว เขารีบดีดตัวออกจากเตียงนอนสีขาวผ้าห่มหนาผืนใหญ่กระเด็นตกลงข้างเตียง เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินตรงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าและหยิบกระเป๋าแล็ปท็อปคู่ใจ "คาบเช้าวิชาไอโอโลจี้ของครูมาร์คอสชั้นต้องไปไม่ทันแน่ๆ" โนอาห์บ่นกับตัวเองระหว่างเดินเร็วไปโรงเรียน.
ณ โถงทางเดิน เขาเร่งฝีเท้าย่างก้าวไปสายตากวาดมองหาห้องทั้งสองฝั่ง มือจับกระเป๋าแล็ปท็อปสะพายข้างที่แกว่งตามแรงโน้มถ่วง เขาเดินมาถึงหน้าประตูห้องและเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ เขารู้ว่าสายแน่และจะต้องถูกตัดชื่อออกจากวิชานี้ โนอาห์เดินเข้าไปอย่างช้าๆสายตาเหล่มองครูมาร์คอสแต่เขากลับหันหลังให้กับนักเรียน เสียงพูดอธิบายที่ไม่มีจังหวะให้หายใจดังขึ้นพร้อมกับเสียงปากกาเคมีที่ตวัดเป็นตัวอักษรอยู่บนกระดาน หลังอันแข็งทื่อและเหยียดตรงของครูมาร์คอสทำให้นักเรียนในห้องไม่กล้าแม้แต่จะกระซิบ โนอาห์หันหน้ามามองที่อัศจรรย์พร้อมกวาดตามองหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่เขายังไม่ทันกวาดตามองไปจนสุดก็ต้องสดุดอยู่กับรอยยิ้มของไมเคิลที่ส่งมาให้เขา เขารีบเดินขึ้นบันไดเบียดเสียดขอทางคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้า "ไง!"
โนอาห์เอ่ยพร้อมวางกระเป๋าและนั่งลง "ชั้นไม่ได้ทำให้นายตื่นสายใช่มั้ย?" เขาถามพร้อมหรี่ตาลงเล็กน้อย โนอาห์หันหน้ามามองเขาหน้าตาตื่นตกใจตาของเขาเบิกโตเท่าตาของนกฮูก เลือดสูบฉีดมาบริเวณหน้า แดงราวกลับมะเขือเทศ "นายหมายความว่าไง?"เขาถามตอบ"ก็เมื่อคืนเราอยู่ที่นั่นจนร้านปิดเลยไงหละ"ไมเคิลตอบพร้อมมองหน้าเขาด้วยความสงสัย "เอ่อ..จริงด้วย"เขาตอบพรางมองต่ำ "เฮ้ นายสองคนเงียบๆหน่อยสิ!"เสียงจากด้านหลังกระซิบบอกเขาทั้งสอง ทั่งคู่หันไปมองหาเสียงปริศนานั้น "โทดที"ไมเคิลกระซิบตอบทั้งคู่หันกลับมาพร้อมกัน"ชั้นได้ยินมาว่าคืนนี้มีหนังกลางแปรง...นายอยากไป...กับชั้นมั้ย?" เขาถามโนอาห์ด้วยความตั้งหน้าตั้งใจรอ "เอาสิน่าสนนะ"เขาตอบทันทีโดยไม่ลังเลพรางยิ้มให้
ทันใดนั้น "คุณโนอาห์ แพทเทอร์สันและคุณ..."
ครูมาร์คอสตะโดนเสียงแข็งมาจากหน้าห้อง สายตาจ้องเขม็งไปที่ทั้งสองคน "ไมเคิลครับ ไมเคิล ฟรอยด์" เขาตอบ "นายคงมาใหม่สินะ..งดใช้เสียงด้วย" ครูมาร์คอสกล่าวแล้วหันหลังไปเขียนกระดานต่อ.
ในระหว่างที่ไมเคิลกำลังยืนถือถาดข้าวมองหาที่นั่งกินมื้อเที่ยงท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนเขาในโรงอาหาร โนอาห์ก็โบกมือส่งสัญญานเรียกเขา เขาเดินตรงมานั่งข้างโนอาห์และยิ้มให้ทุกคน
"อะแฮ่ม..ทุกคนนี้ไมเคิล ไมเคิลนี้เลอช่า,จั๊ค และก็ทิฟฟานี่" โนอาห์แนะนำทุกคนต่อเขา
"หวัดดีจ้า"ทุกคนพูดทักทายเขาพร้อมกัน เสียงรองเท้าส้นสูงดังไกลมาจากต้นทางเข้า และมันเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ "ไง ทิฟฟานี่รู้สึกไงบ้างกับการที่ได้นอนกับแฟนชั้น?" หญิงสาวผมบลอนด์ปากสีแดงเข้มท่าทางมั่นใจยืนกอดอกอยู่ข้างหลังโนอาห์และไมเคิล เธอยืนขึ้นพร้อมพูดว่า "บอนนี่ ชั้นจะบอกอะไรให้นะชั้นไม่ได้มีอะไรกับเขา อีกอย่างเขาไม่ใช่แฟนเธออีกต่อไป เพราะเธอน่าลำคาญเหมือนแมลงหวี่บินข้างหู" ทิฟฟานี่พูดด้วยน้ำเสียงกระแทก-ดันและเลิกคิ้วดั่งผู้ชนะ บอนนี่ทำคิ้วขมวดสายตาดุดัน แต่เธอรู้สึกลึกๆในใจว่าเธอเหมือนเศษขยะชิ้นเล็กๆที่กำลังถูกบดขยี้ ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมแพ้อยากเอาชนะ เธอเปลี่ยนเรื่องทันที เธอมองต่ำไปที่ไมเคิลและโนอาห์ "เธอคงมาใหม่สินะ!" บอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง โนอาห์จ้องมองเธอตาเขม็ง บอนนี่รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องเขาอยู่ราวกับจะฆ่าฟัน "ว้าว เธอคงเป็นคู่เกย์ที่อื้อฉาวที่สุดในโรงเรียน" เธอพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปหาโนอาห์ เขาส่ายหัวมองบนแล้วหันกลับไป ไมเคิลยังคงจ้องมองเธอเขากำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรซักอย่าง แต่เสียงทิฟฟานี่ก็แทรกขึ้นมา
"มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอ ชั้นรู้ว่าเธอมีเงินไม่ขาดมือแต่ก็ควรจะมีสมบัติผู้ดี!" ทิฟฟานี่จ้องตาเขม็งก่อนที่บอนนี่จะยักไหล่แล้วเดินจากไป เสียงรองเท้าส้นสูงไกลออกไปหายเข้ากริบเมฆ.
(ฉึก..ฉึก..ฉึก..ฉึก) -เสียงขุดดิน-
"มันจะต้องโอเค"
-เสียงหายใจหอบ-
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจ! ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ"
"มันเป็นอุบัติเหตุ.."
"ใช่...ใช่ หายใจลึกๆ"
cold summer's hot ❄️🌤️ บทที่3
--------
3
เดต?
ชั้นไม่รู้ว่าชั้นหลับไปนานแค่ไหนแต่เหตุการณ์ที่เกิดหลังจากครูรูดอฟ เป็นเรื่องจริงเหมือนฝันที่ไม่อยากตื่นจากมัน โนอาห์พลิกตัวกลับมา เสียงนาฬิกาดังขึ้น (ตี๊ด ตี๊ด..ตี๊ด ตี๊ด) เขาลืมตาม่านตาเบิกกว้างพร้อมมองไปที่ตัวเลขดิจิทัลสีเขียว เขารีบดีดตัวออกจากเตียงนอนสีขาวผ้าห่มหนาผืนใหญ่กระเด็นตกลงข้างเตียง เขารีบวิ่งเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินตรงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าและหยิบกระเป๋าแล็ปท็อปคู่ใจ "คาบเช้าวิชาไอโอโลจี้ของครูมาร์คอสชั้นต้องไปไม่ทันแน่ๆ" โนอาห์บ่นกับตัวเองระหว่างเดินเร็วไปโรงเรียน.
ณ โถงทางเดิน เขาเร่งฝีเท้าย่างก้าวไปสายตากวาดมองหาห้องทั้งสองฝั่ง มือจับกระเป๋าแล็ปท็อปสะพายข้างที่แกว่งตามแรงโน้มถ่วง เขาเดินมาถึงหน้าประตูห้องและเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ เขารู้ว่าสายแน่และจะต้องถูกตัดชื่อออกจากวิชานี้ โนอาห์เดินเข้าไปอย่างช้าๆสายตาเหล่มองครูมาร์คอสแต่เขากลับหันหลังให้กับนักเรียน เสียงพูดอธิบายที่ไม่มีจังหวะให้หายใจดังขึ้นพร้อมกับเสียงปากกาเคมีที่ตวัดเป็นตัวอักษรอยู่บนกระดาน หลังอันแข็งทื่อและเหยียดตรงของครูมาร์คอสทำให้นักเรียนในห้องไม่กล้าแม้แต่จะกระซิบ โนอาห์หันหน้ามามองที่อัศจรรย์พร้อมกวาดตามองหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่เขายังไม่ทันกวาดตามองไปจนสุดก็ต้องสดุดอยู่กับรอยยิ้มของไมเคิลที่ส่งมาให้เขา เขารีบเดินขึ้นบันไดเบียดเสียดขอทางคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้า "ไง!"
โนอาห์เอ่ยพร้อมวางกระเป๋าและนั่งลง "ชั้นไม่ได้ทำให้นายตื่นสายใช่มั้ย?" เขาถามพร้อมหรี่ตาลงเล็กน้อย โนอาห์หันหน้ามามองเขาหน้าตาตื่นตกใจตาของเขาเบิกโตเท่าตาของนกฮูก เลือดสูบฉีดมาบริเวณหน้า แดงราวกลับมะเขือเทศ "นายหมายความว่าไง?"เขาถามตอบ"ก็เมื่อคืนเราอยู่ที่นั่นจนร้านปิดเลยไงหละ"ไมเคิลตอบพร้อมมองหน้าเขาด้วยความสงสัย "เอ่อ..จริงด้วย"เขาตอบพรางมองต่ำ "เฮ้ นายสองคนเงียบๆหน่อยสิ!"เสียงจากด้านหลังกระซิบบอกเขาทั้งสอง ทั่งคู่หันไปมองหาเสียงปริศนานั้น "โทดที"ไมเคิลกระซิบตอบทั้งคู่หันกลับมาพร้อมกัน"ชั้นได้ยินมาว่าคืนนี้มีหนังกลางแปรง...นายอยากไป...กับชั้นมั้ย?" เขาถามโนอาห์ด้วยความตั้งหน้าตั้งใจรอ "เอาสิน่าสนนะ"เขาตอบทันทีโดยไม่ลังเลพรางยิ้มให้
ทันใดนั้น "คุณโนอาห์ แพทเทอร์สันและคุณ..."
ครูมาร์คอสตะโดนเสียงแข็งมาจากหน้าห้อง สายตาจ้องเขม็งไปที่ทั้งสองคน "ไมเคิลครับ ไมเคิล ฟรอยด์" เขาตอบ "นายคงมาใหม่สินะ..งดใช้เสียงด้วย" ครูมาร์คอสกล่าวแล้วหันหลังไปเขียนกระดานต่อ.
ในระหว่างที่ไมเคิลกำลังยืนถือถาดข้าวมองหาที่นั่งกินมื้อเที่ยงท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนเขาในโรงอาหาร โนอาห์ก็โบกมือส่งสัญญานเรียกเขา เขาเดินตรงมานั่งข้างโนอาห์และยิ้มให้ทุกคน
"อะแฮ่ม..ทุกคนนี้ไมเคิล ไมเคิลนี้เลอช่า,จั๊ค และก็ทิฟฟานี่" โนอาห์แนะนำทุกคนต่อเขา
"หวัดดีจ้า"ทุกคนพูดทักทายเขาพร้อมกัน เสียงรองเท้าส้นสูงดังไกลมาจากต้นทางเข้า และมันเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ "ไง ทิฟฟานี่รู้สึกไงบ้างกับการที่ได้นอนกับแฟนชั้น?" หญิงสาวผมบลอนด์ปากสีแดงเข้มท่าทางมั่นใจยืนกอดอกอยู่ข้างหลังโนอาห์และไมเคิล เธอยืนขึ้นพร้อมพูดว่า "บอนนี่ ชั้นจะบอกอะไรให้นะชั้นไม่ได้มีอะไรกับเขา อีกอย่างเขาไม่ใช่แฟนเธออีกต่อไป เพราะเธอน่าลำคาญเหมือนแมลงหวี่บินข้างหู" ทิฟฟานี่พูดด้วยน้ำเสียงกระแทก-ดันและเลิกคิ้วดั่งผู้ชนะ บอนนี่ทำคิ้วขมวดสายตาดุดัน แต่เธอรู้สึกลึกๆในใจว่าเธอเหมือนเศษขยะชิ้นเล็กๆที่กำลังถูกบดขยี้ ด้วยนิสัยที่ไม่ยอมแพ้อยากเอาชนะ เธอเปลี่ยนเรื่องทันที เธอมองต่ำไปที่ไมเคิลและโนอาห์ "เธอคงมาใหม่สินะ!" บอนนี่พูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง โนอาห์จ้องมองเธอตาเขม็ง บอนนี่รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังจ้องเขาอยู่ราวกับจะฆ่าฟัน "ว้าว เธอคงเป็นคู่เกย์ที่อื้อฉาวที่สุดในโรงเรียน" เธอพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปหาโนอาห์ เขาส่ายหัวมองบนแล้วหันกลับไป ไมเคิลยังคงจ้องมองเธอเขากำลังจะเอ่ยปากพูดอะไรซักอย่าง แต่เสียงทิฟฟานี่ก็แทรกขึ้นมา
"มันไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอ ชั้นรู้ว่าเธอมีเงินไม่ขาดมือแต่ก็ควรจะมีสมบัติผู้ดี!" ทิฟฟานี่จ้องตาเขม็งก่อนที่บอนนี่จะยักไหล่แล้วเดินจากไป เสียงรองเท้าส้นสูงไกลออกไปหายเข้ากริบเมฆ.
(ฉึก..ฉึก..ฉึก..ฉึก) -เสียงขุดดิน-
"มันจะต้องโอเค"
-เสียงหายใจหอบ-
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจ! ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ"
"มันเป็นอุบัติเหตุ.."
"ใช่...ใช่ หายใจลึกๆ"