พัสสนท์ไม่อยากต่อยมวยเป็นอาชีพ เขาจึงมาสมัครเป็นพนักงานบริษัทแทน บริษัททที่รับเขาเข้ามาทำเป็นบริษัทพัฒนา
อสังหา ริมทรัพย์แห่งหนึ่ง
บริษัทได้จัดงานขอบคุณคู่ค้าหรือบริษัทที่ได้ทำธุรกิจร่วมกันบ่อยๆ บริษัทของนายวีระกับนายวิชัย
ก็ได้ถูกเชิญมาร่วมงานนี้เช่นกัน
คุณสุชาติกับรุ่งฟ้าได้เจอ มาร์วิน ณริน
่อนใคร ทั้งคู่ยังไม่ได้ทักทายกันทีกลับมีชายหนุ่มอีกคนมาสมทบเพิ่ม เขาคือปรเมศฐ์
ลูกชายของนายวีระ
“สวัสดีครับพี่สุชาติ ผมเอง ปรเมษฐ์ ผมเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน…ไง จำไม่ได้หรอครับ” คนที่มาใหม่แต่ชิงทักทายก่อนยกมือไหว้
“จำไม่ได้อ่ะ...ผมนึกไม่ออกเลยครับว่าคุณเป็นใคร” เขางงสะบัดหัวไปมา
“ก็ตอนที่พี่สุชาติอยู่ม6.แล้วผมอยู่ม.1 พี่กะจะไปตีโรงเรียนอื่น แต่คนไม่พอพี่เป็นคนเกณฑ์แกมบังคับ ให้เด็กผู้ชายทุกคนทุกห้อง
ต้องไปช่วย ตอนนั้นผมมันขี้แย ปอดแหก แต่พี่กลับปลอบผมให้กล้า ที่จะสู้กับคนที่โตกว่า ด้วยการยื่นไม้ท่อนนึงให้ และบอกว่า
เป็นไงนายคงมั่นใจขึ้นแล้วใช่ไหม ป่ะลุยยย…”
รุ่งฟ้าถึงกับหันมามอง พี่โจ ตาเขียว ไม่พอใจกับสิ่งที่เขาไปสอนเด็กอย่างนั้น
“เอ่อ…จำได้แล้ว วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายวิชาสุดท้าย กะจะตีโรงเรียน
ฝั่งตรงข้ามส่งท้ายก่อนปิดเทอมจบการศึกษา แต่จำได้ว่าไม่ทันได้ตีกัน สารวัตร
นักเรียนเข้ามาขัดขวางก่อน”
โจหรือว่าสุชาตินึกภาพย้อนอดีตไปที่ เขาเกณฑ์เด็กรุ่นน้องหลายคนรวมทั้งปรเมษฐ์ไปเพื่อจะตีกับโรงเรียนอื่นพอเห็น
สารวัตรนักเรียนเขาถึงกับทิ้งไม้แล้วเผ่นเอาตัวรอด
“ ครับ ผมโดนสารวัตรนักเรียนจับได้ว่าเตรียมการไปจะมีเรื่องหลักฐานคือไม้ท่อนในมือ ผมเลยโดนพักการเรียน
พอพ่อผมรู้ พ่อโกรธมาก จึงส่งผมไปเรียนที่อเมริกาทันที แต่ผมกลับไม่โกรธพี่เลย เพราะหลังจากวันนั้นเด็กขี้แยที่พี่รู้จัก
มันไม่มีอีกต่อไป ที่โน่นไม่ว่าใครมารังแกตัวเล็กตัวใหญ่ ผมลุยดะ เอาซะพวกนั้นไม่กล้ามาตอแยกับผมอีก”
“เอ่อ…นะก็ดีแล้วนี่ งั้นแนะนำเลยละกัน นี่คุณรุ่งฟ้าหัวหน้าพี่เองและนี่มาร์วินกับณรินดา สองคนนี้เขาเป็นออแกไนซ์
ของบริษัท…นี่ๆเขาเป็นคนจัดการเรื่องงานครั้งนี้นะ ส่วนสาวๆพริตตี้นั่นฉันเลือกมาเองกับมือ”
พอเขาแนะนำเสร็จรอยยิ้มของปรเมษฐ์ถึงกับหุบลง สองคนนั้นเป็นคู่แข่งของเขาเอง
“แล้วพี่โจรู้จักกับสองคนนี้ได้ยังไงคะ” รุ่งฟ้าตั้งคำถามขึ้นบ้าง
“อืมมม…เรื่องเป็นอย่างงี้ครับ”
มาร์วินเป็นคนตอบเองด้วยการย้อนอดีตเหตุการณ์ในวัยเด็กที่บ้านของเขากับโจอยู่ติดกันแล้วชอบสาวบ้านเดียวกัน
มาร์วินแอบชอบน้องสาวแต่ไม่กล้าบอกรัก
ส่วนโจก็กำลังจีบ พี่สาว แต่ยังเข้าไม่ถึงตัว จึงหลอกใช้ให้มาร์วินเป็นสะพานให้ หลอกแม้กระทั่งให้มาร์วินสารภาพรัก โดย
การใช้ผ้าปิดตา แล้วให้สาวเจ้ามายืนฟังตรงหน้า เด็กหญิงทั้งโกรธทั้งอาย ตะโกนเสียงดัง ว่าไอ้คนบ้า แล้ววิ่งหนีไป
มาร์วินเสียใจที่เด็กหญิงไม่พูดไม่จากับเขาอีก กลับกันโจบอกว่านี่คือโอกาศ เพราะว่าตอนนี้มาร์วินได้ทำสิ่งที่ยากที่
สุดในการจีบสาวไปแล้วเหลือแค่ไปพูดคุยแบบธรรมดาเท่านั้น แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไร พ่อแม่ของมาร์วินกับณริน
็ย้าย
ครอบครัวไปอเมริกาเสียก่อน
“มิน่าล่ะ พี่ชายเราถึงได้ขี้หลีแบบนี้…” ณรินดาแกล้งทำตาโตกับพี่ชาย
แต่หล่อนกลับเหลือบไปเห็น หนุ่มหน้าตาคมสัน หยิบแฟ้มเอกสารล้นมือ เดินมาหารุ่งฟ้า สุชาติเรียกชื่อว่า พัสสนท์ เป็น
พนักงานใหม่ของบริษัท เขายังบอกอีกว่าพัสสนท์เคยฝึกมวยมาเหมือนกัน ณรินดาเกิดความสนใจในตัวของพัสสนท์
เลยแอบยื่นนามบัตรของบริษัทให้
ส่วนปรเมษฐ์ขอตัวกลับก่อนเขาคงขี้เกียจฟังเรื่องราวต่อ ก่อนที่จะกลับเขาบอกกับสุชาติหรือโจว่า บริษัท
ของเขาก็รับงานออแกไนซ์เหมือนกัน แล้วสักวันนึงบริษัทของเขาจะล้มบริษัทของ
พัสสนท์แล้วขึ้นแท่นเป็นอันดับหนึ่งในทางด้านนี้แทน
………………………………………………………………………………
Fanclub Hero ตอนที่3
อสังหา ริมทรัพย์แห่งหนึ่ง
บริษัทได้จัดงานขอบคุณคู่ค้าหรือบริษัทที่ได้ทำธุรกิจร่วมกันบ่อยๆ บริษัทของนายวีระกับนายวิชัย
ก็ได้ถูกเชิญมาร่วมงานนี้เช่นกัน
คุณสุชาติกับรุ่งฟ้าได้เจอ มาร์วิน ณริน
ลูกชายของนายวีระ
“สวัสดีครับพี่สุชาติ ผมเอง ปรเมษฐ์ ผมเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน…ไง จำไม่ได้หรอครับ” คนที่มาใหม่แต่ชิงทักทายก่อนยกมือไหว้
“จำไม่ได้อ่ะ...ผมนึกไม่ออกเลยครับว่าคุณเป็นใคร” เขางงสะบัดหัวไปมา
“ก็ตอนที่พี่สุชาติอยู่ม6.แล้วผมอยู่ม.1 พี่กะจะไปตีโรงเรียนอื่น แต่คนไม่พอพี่เป็นคนเกณฑ์แกมบังคับ ให้เด็กผู้ชายทุกคนทุกห้อง
ต้องไปช่วย ตอนนั้นผมมันขี้แย ปอดแหก แต่พี่กลับปลอบผมให้กล้า ที่จะสู้กับคนที่โตกว่า ด้วยการยื่นไม้ท่อนนึงให้ และบอกว่า
เป็นไงนายคงมั่นใจขึ้นแล้วใช่ไหม ป่ะลุยยย…”
รุ่งฟ้าถึงกับหันมามอง พี่โจ ตาเขียว ไม่พอใจกับสิ่งที่เขาไปสอนเด็กอย่างนั้น
“เอ่อ…จำได้แล้ว วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายวิชาสุดท้าย กะจะตีโรงเรียน
ฝั่งตรงข้ามส่งท้ายก่อนปิดเทอมจบการศึกษา แต่จำได้ว่าไม่ทันได้ตีกัน สารวัตร
นักเรียนเข้ามาขัดขวางก่อน”
โจหรือว่าสุชาตินึกภาพย้อนอดีตไปที่ เขาเกณฑ์เด็กรุ่นน้องหลายคนรวมทั้งปรเมษฐ์ไปเพื่อจะตีกับโรงเรียนอื่นพอเห็น
สารวัตรนักเรียนเขาถึงกับทิ้งไม้แล้วเผ่นเอาตัวรอด
“ ครับ ผมโดนสารวัตรนักเรียนจับได้ว่าเตรียมการไปจะมีเรื่องหลักฐานคือไม้ท่อนในมือ ผมเลยโดนพักการเรียน
พอพ่อผมรู้ พ่อโกรธมาก จึงส่งผมไปเรียนที่อเมริกาทันที แต่ผมกลับไม่โกรธพี่เลย เพราะหลังจากวันนั้นเด็กขี้แยที่พี่รู้จัก
มันไม่มีอีกต่อไป ที่โน่นไม่ว่าใครมารังแกตัวเล็กตัวใหญ่ ผมลุยดะ เอาซะพวกนั้นไม่กล้ามาตอแยกับผมอีก”
“เอ่อ…นะก็ดีแล้วนี่ งั้นแนะนำเลยละกัน นี่คุณรุ่งฟ้าหัวหน้าพี่เองและนี่มาร์วินกับณรินดา สองคนนี้เขาเป็นออแกไนซ์
ของบริษัท…นี่ๆเขาเป็นคนจัดการเรื่องงานครั้งนี้นะ ส่วนสาวๆพริตตี้นั่นฉันเลือกมาเองกับมือ”
พอเขาแนะนำเสร็จรอยยิ้มของปรเมษฐ์ถึงกับหุบลง สองคนนั้นเป็นคู่แข่งของเขาเอง
“แล้วพี่โจรู้จักกับสองคนนี้ได้ยังไงคะ” รุ่งฟ้าตั้งคำถามขึ้นบ้าง
“อืมมม…เรื่องเป็นอย่างงี้ครับ”
มาร์วินเป็นคนตอบเองด้วยการย้อนอดีตเหตุการณ์ในวัยเด็กที่บ้านของเขากับโจอยู่ติดกันแล้วชอบสาวบ้านเดียวกัน
มาร์วินแอบชอบน้องสาวแต่ไม่กล้าบอกรัก
ส่วนโจก็กำลังจีบ พี่สาว แต่ยังเข้าไม่ถึงตัว จึงหลอกใช้ให้มาร์วินเป็นสะพานให้ หลอกแม้กระทั่งให้มาร์วินสารภาพรัก โดย
การใช้ผ้าปิดตา แล้วให้สาวเจ้ามายืนฟังตรงหน้า เด็กหญิงทั้งโกรธทั้งอาย ตะโกนเสียงดัง ว่าไอ้คนบ้า แล้ววิ่งหนีไป
มาร์วินเสียใจที่เด็กหญิงไม่พูดไม่จากับเขาอีก กลับกันโจบอกว่านี่คือโอกาศ เพราะว่าตอนนี้มาร์วินได้ทำสิ่งที่ยากที่
สุดในการจีบสาวไปแล้วเหลือแค่ไปพูดคุยแบบธรรมดาเท่านั้น แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไร พ่อแม่ของมาร์วินกับณริน
ครอบครัวไปอเมริกาเสียก่อน
“มิน่าล่ะ พี่ชายเราถึงได้ขี้หลีแบบนี้…” ณรินดาแกล้งทำตาโตกับพี่ชาย
แต่หล่อนกลับเหลือบไปเห็น หนุ่มหน้าตาคมสัน หยิบแฟ้มเอกสารล้นมือ เดินมาหารุ่งฟ้า สุชาติเรียกชื่อว่า พัสสนท์ เป็น
พนักงานใหม่ของบริษัท เขายังบอกอีกว่าพัสสนท์เคยฝึกมวยมาเหมือนกัน ณรินดาเกิดความสนใจในตัวของพัสสนท์
เลยแอบยื่นนามบัตรของบริษัทให้
ส่วนปรเมษฐ์ขอตัวกลับก่อนเขาคงขี้เกียจฟังเรื่องราวต่อ ก่อนที่จะกลับเขาบอกกับสุชาติหรือโจว่า บริษัท
ของเขาก็รับงานออแกไนซ์เหมือนกัน แล้วสักวันนึงบริษัทของเขาจะล้มบริษัทของ
พัสสนท์แล้วขึ้นแท่นเป็นอันดับหนึ่งในทางด้านนี้แทน
………………………………………………………………………………