สวัสดีค่ะวันนี้มีเรื่องมาแชร์และก็อยากจะสอบถามว่า สรุปแล้วดิฉันเป็นอะไร
ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปี เพิ่งจบใหม่ เรียนธุรกิจการบินมาค่ะ แต่ทำงานประชาสัมพันธ์ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ใหญ่และโด่งดัง ฉันจบมาได้ 2-3 อาทิตย์ ก็ไปสัมภาษณ์งานหลายที่ จนตัดสินใจมาทำงานที่นี่ เงินเดือนได้ตามมาตรฐานป.ตรีค่ะ ฉันคิดว่าฉันเรียนด้านบริการมา เรียนจิตวิทนยามา คิดว่าตนเองน่าจะทำงานนี้ได้อย่างสนุกแต่ไม่เลยค่ะ ทำงานนับวันรอวันหยุด เนื้องานก็ทั่วไปเลยค่ะ ช่วยเหลือลูกค้าทุกอย่าง บอกเส้นทาง ของหาย พลัดหลง แปลภาษา ทำหมดเลยค่ะ วันไหนมีโอที ดิฉันต้องตื่นไม่เกิน 7 โมงอยู่ถึงจนห้างปิด ช่วงเทศกาลถึงเที่ยงคืน ตี 1 ก็มีค่ะ แล้วแต่ตารางงาน ดิฉันเจอลูกค้าหลากหลาย ต่างชาติก็เยอะ แต่อยู่มาวันนึงฉันก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดง่ายขึ้น ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน รอยยิ้มหายไป เศร้าง่าย ร้องไห้ง่าย รู้สึกว่าทำไมเราไม่สดใส ความสุขคืออะไรกัน พอกลับถึงบ้านฉันก็อยากพักไม่มีเวลาไปทำในสิ่งที่ตนเองชอบ ถึงบ้านก็ 5 ทุ่มเที่ยงคืน บ้านไม่ได้มีเงินซัพพอตมาตั้งแต่เด็กแล้วนะคะ เริ่มทำงานตั้งแต่ ประถม 6 ช่วยข้างบ้านทำขนมขายบ้าง พ่อแม่แยกทางกัน แต่อดีตที่ผ่านมาทำให้เข้มแข็งมากไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรไป กลับมาต่อที่งานของฉันนะคะ วันหนึ่งฉันนั่งทำงานปกติ แล้วอยู่ๆฉันก็อยากร้องไห้ น้ำตามันเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ ฉันก็ถามตัวเองว่าฉันเป็นอะไร ฉันว่านั่งคิดดู ฉันรู้สึกว่าฉันเหนื่อย ฉันไม่มีแม้แต่กำลังใจในการทำงาน มาเจอลูกค้าที่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่อีก คุณเป็นใครมาทำกับเราแบบนี้ สายตา สีหน้า คำพูด ไม่มีแม้แต่เกียรติ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมลูกค้าต้องเข้าใจว่าเราต้องรู้ทุกอย่างในสิ่งทื่ลูกค้าถาม บางอย่างมันไม่เกี่ยวกับงานด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ฉันก็ผิด ดูถูกงานของฉัน ขยำใบเสร็จมาสแกนบัตรจอดรถ ขยำจนขาด เปียกบ้าง คุณเองยังไม่คลี่ให้เรียบร้อยเลย มันต้องมาเสียเวลาคลี่ใบเสร็จ และลูกค้าต่อคิวก็เยอะมาก แล้วทุกคนก็มองว่าฉันทำงานชักช้า ตำหนิ คอมเพลน พูดจาไม่ดี ฉันต้องบังคับมันให้มันรู้สึกอยู่ด้านใน ไม่เก็บมาคิด แต่แล้วมันก็ห้ามไม่ได้ เลิกงานทีไร หรือช่วงว่างๆฉันก็อยากร้องไห้ เป็นแบบนี้มา จะ 2-3 เดือนแล้วค่ะ ตอนกลับบ้านนั่งรถเมล์ฉันชอบเศร้า อยากจะร้องไห้ ตอนนี้ทำงานมา 8 เดือนแล้วนะคะ บางทีดิฉันก็อยากระบายให้เพื่อนหรือใครสักคนฟังนะคะ หาเวลากันก็ยากแล้ว แถมมีแต่เรื่องเครียดๆ เวลาเจอใครก็อยากคุยเรื่องสนุกๆมากกว่า เลยไม่ค่อยเล่าให้ใครฟัง ตั้งแต่ทำงานมาดิฉันไม่ได้ออกไปเจอเพื่อนเลย ด้วยเงิน ด้วยเวลา ทุกอย่าง ฉันเป็นเสมือนมดงานตัวหนึ่ง ฉันอยากรู้ว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี ฉันควรไปหางานสายการบินลองทำดูดีไหมคะ หรือว่าไปทำงานเลขาดี มีบางส่วนที่ตัวเองน่าจะเหมาะกับงานเลขา (จากการประเมินตนเองนะคะ) เคยทำงานสวัสดิการกองถ่าย พนักงานร้านอาหาร งานกลางคืน(ร้านเหล้า) งานโรงงาน ห่อขนมไทย ช่วยแนะนำแนวทางได้ไหมคะ ช่วยเตือนสติหน่อยค่ะอาจจะเพราะเด็กเกินไปหรือว่ารู้สึกยังไงก็พูดได้เลยค่ะ ไม่รู้จะไปปรึกษาใครดี เคยอ่านกระทู้อื่นๆแล้วความคิดเห็นดี เลยมาลองขอความคิดเห็นดูบ้าง เผื่อจะปรับทัศนคติตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ ขอบคุณค่ะ
จบใหม่ เพิ่งทำงานแบบนี้เรียกหมดใจ หมดไฟ มาไม่ถูกทาง หรือไม่มีความอดทนคะ
ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปี เพิ่งจบใหม่ เรียนธุรกิจการบินมาค่ะ แต่ทำงานประชาสัมพันธ์ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ใหญ่และโด่งดัง ฉันจบมาได้ 2-3 อาทิตย์ ก็ไปสัมภาษณ์งานหลายที่ จนตัดสินใจมาทำงานที่นี่ เงินเดือนได้ตามมาตรฐานป.ตรีค่ะ ฉันคิดว่าฉันเรียนด้านบริการมา เรียนจิตวิทนยามา คิดว่าตนเองน่าจะทำงานนี้ได้อย่างสนุกแต่ไม่เลยค่ะ ทำงานนับวันรอวันหยุด เนื้องานก็ทั่วไปเลยค่ะ ช่วยเหลือลูกค้าทุกอย่าง บอกเส้นทาง ของหาย พลัดหลง แปลภาษา ทำหมดเลยค่ะ วันไหนมีโอที ดิฉันต้องตื่นไม่เกิน 7 โมงอยู่ถึงจนห้างปิด ช่วงเทศกาลถึงเที่ยงคืน ตี 1 ก็มีค่ะ แล้วแต่ตารางงาน ดิฉันเจอลูกค้าหลากหลาย ต่างชาติก็เยอะ แต่อยู่มาวันนึงฉันก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองหงุดหงิดง่ายขึ้น ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน รอยยิ้มหายไป เศร้าง่าย ร้องไห้ง่าย รู้สึกว่าทำไมเราไม่สดใส ความสุขคืออะไรกัน พอกลับถึงบ้านฉันก็อยากพักไม่มีเวลาไปทำในสิ่งที่ตนเองชอบ ถึงบ้านก็ 5 ทุ่มเที่ยงคืน บ้านไม่ได้มีเงินซัพพอตมาตั้งแต่เด็กแล้วนะคะ เริ่มทำงานตั้งแต่ ประถม 6 ช่วยข้างบ้านทำขนมขายบ้าง พ่อแม่แยกทางกัน แต่อดีตที่ผ่านมาทำให้เข้มแข็งมากไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรไป กลับมาต่อที่งานของฉันนะคะ วันหนึ่งฉันนั่งทำงานปกติ แล้วอยู่ๆฉันก็อยากร้องไห้ น้ำตามันเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ ฉันก็ถามตัวเองว่าฉันเป็นอะไร ฉันว่านั่งคิดดู ฉันรู้สึกว่าฉันเหนื่อย ฉันไม่มีแม้แต่กำลังใจในการทำงาน มาเจอลูกค้าที่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่อีก คุณเป็นใครมาทำกับเราแบบนี้ สายตา สีหน้า คำพูด ไม่มีแม้แต่เกียรติ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมลูกค้าต้องเข้าใจว่าเราต้องรู้ทุกอย่างในสิ่งทื่ลูกค้าถาม บางอย่างมันไม่เกี่ยวกับงานด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ฉันก็ผิด ดูถูกงานของฉัน ขยำใบเสร็จมาสแกนบัตรจอดรถ ขยำจนขาด เปียกบ้าง คุณเองยังไม่คลี่ให้เรียบร้อยเลย มันต้องมาเสียเวลาคลี่ใบเสร็จ และลูกค้าต่อคิวก็เยอะมาก แล้วทุกคนก็มองว่าฉันทำงานชักช้า ตำหนิ คอมเพลน พูดจาไม่ดี ฉันต้องบังคับมันให้มันรู้สึกอยู่ด้านใน ไม่เก็บมาคิด แต่แล้วมันก็ห้ามไม่ได้ เลิกงานทีไร หรือช่วงว่างๆฉันก็อยากร้องไห้ เป็นแบบนี้มา จะ 2-3 เดือนแล้วค่ะ ตอนกลับบ้านนั่งรถเมล์ฉันชอบเศร้า อยากจะร้องไห้ ตอนนี้ทำงานมา 8 เดือนแล้วนะคะ บางทีดิฉันก็อยากระบายให้เพื่อนหรือใครสักคนฟังนะคะ หาเวลากันก็ยากแล้ว แถมมีแต่เรื่องเครียดๆ เวลาเจอใครก็อยากคุยเรื่องสนุกๆมากกว่า เลยไม่ค่อยเล่าให้ใครฟัง ตั้งแต่ทำงานมาดิฉันไม่ได้ออกไปเจอเพื่อนเลย ด้วยเงิน ด้วยเวลา ทุกอย่าง ฉันเป็นเสมือนมดงานตัวหนึ่ง ฉันอยากรู้ว่าฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี ฉันควรไปหางานสายการบินลองทำดูดีไหมคะ หรือว่าไปทำงานเลขาดี มีบางส่วนที่ตัวเองน่าจะเหมาะกับงานเลขา (จากการประเมินตนเองนะคะ) เคยทำงานสวัสดิการกองถ่าย พนักงานร้านอาหาร งานกลางคืน(ร้านเหล้า) งานโรงงาน ห่อขนมไทย ช่วยแนะนำแนวทางได้ไหมคะ ช่วยเตือนสติหน่อยค่ะอาจจะเพราะเด็กเกินไปหรือว่ารู้สึกยังไงก็พูดได้เลยค่ะ ไม่รู้จะไปปรึกษาใครดี เคยอ่านกระทู้อื่นๆแล้วความคิดเห็นดี เลยมาลองขอความคิดเห็นดูบ้าง เผื่อจะปรับทัศนคติตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ ขอบคุณค่ะ