https://pantip.com/topic/39518632
ข้างนอกแสงจากกองไฟถึงสามกอง ที่ก่อไว้ปิดหัวปิดท้ายกำลังลุกโซน เดชดันดุ้นฟืนเข้าไปอีก สะเก็ดฝอยไฟกระจาย ลมป่าพัดวูบมาที มันหอบเอาไอร้อนมาสัมผัสใบหน้าเด็กหนุ่มให้รู้สึกแสบคาย แม้กำลังกอดอกหนาวสั่น หายใจออกมาเป็นไอน้ำ โย่งได้ยินเสียงกบเขียดร้องระงม อยากจับมาย่างกิน
แค่ย่างก้าวออกนอกเขต พื้นดินชื่นมาก ใบหญ้าชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำค้าง เล่าอูเหมือนจะนั่งหลับนกคอพับกับอก เงยหน้าบอกอย่าไปไหน แถวนี้งูชุมไม่คุ้มออกไปหา โย่งจำใจถอยกลับมา ขยับปากพูดตอบแถวนี้คงไม่มีที่ให้พักได้นอกจากใต้เวิ้งแห่งนี้ ที่พักชิดผนังหินผา เวลาก่อไฟแล้วช่วยเรื่องความอบอุ่นได้เยอะ คงกระพันอ้าปากเหวอ ฉายไปออกไปข้างนอกคือดงดำอันน่าหวาดระแวง ต่ำลงไปเป็นดงของต้นกระดาด ใบของวาดไหวไปมาคล้ายมีสัตว์เลื้อยคลานเลื้อยผ่าน ทำให้คนข้างบนอดฉายไฟไปมองไม่ได้ด้วยนึกเกรงงูเห่า พอฉายไฟไม่อาจจับสังเกตอะไรได้เพราะไม่ใช่ลูกป่า
เด็กหนุ่มสามคนใช้เวลาว่างอาสาอยู่ยามผลัดแรก ทำได้เพียงเดินวนเวียนรอบกองไฟ คงกระพันหันมาจับปืนของเล่าอูมาทดสอบกลไกเล่น แกรอบคอบพอ ถอดกระสุนออกหมดแล้ว ไม่กลัวลั่น คงกระพันกำลังจับเล็ง ทันใดนั้นต้องอ้าปากเมื่อเห็นบางสิ่งในความมืด หลังต้นผึ้งอันสูงใหญ่เห็นเป็นแสงสีแดงสามสี่ดวง ลอยไปมาในอากาศ ถ้าเป็นบนถนน ในเขตมีผู้คนอาศัยจะนึกว่าเป็นแสงไฟท้ายของรถจักรยานยนต์ มันลอยฉวัดเฉวียน ผ่านไม้ใหญ่ขวางหน้าราวกับสิ่งมีชีวิต
เล่าอูได้เหล้าไปหน่อยดวงตาปรือๆ เห็นคงกระพันมองตาค้าง ไม่พอกรามยังสั่นพั่บๆ แกถามว่าเห็นอะไรก็ไม่ตอบ ได้แต่ชี้นิ้วค้างอยู่อย่างนั้น ด้วยดวงตาเหลือกลาน จนโย่งตบกบาลเข้าให้เพื่อเรียกสติ
“แกเป็นอะไรไปวะ ทำหน้ายังกะเห็นผี”
“ผะ ผะ ผี...”
เด็กหนุ่มถึงกับปัสสาวะราดรดกางเกง โย่งร้องเฮ้ย! ถ้ามันจะเป็นเอาหนัก เล่าอูเห็นไม่ได้การคว้าปืนคืนมา แล้วลองเล็งปืนในท่าทางเดียวกันดู ถึงกับร้องเฮ้ย! เสียงดังเช่นเดียวกัน ลูกไฟสามสี่ดวงกำลังมุ่งตรงมาทางนี้ ปากแกสั่นพั่บๆ ร้องบอกผีกระสือไฟ ตัวแรกสุดผมยาวรุงรัง ลำไส้กับอวัยวะภายในเปล่งแสงสีแดงออกมาอย่างน่ากลัว ผิดกับผิวหน้าสีออกเขียวคล้ำ ไม่รีรอแล้ว เล่าอูกดไกปืนออกไปเพื่อสกัดพวกผีร้าย ปรากฏว่าเสียงดังแซะๆ เหมือนว่าลูกปืนจะด้านด้วยอำนาจอาถรรพ์ลี้ลับสะกดไว้
บัดนี้โย่ง เดช คงกระพันล้วนเห็นเต็มตา กระสือไฟสี่ตน กำลังลอยด้านหน้าแค้มป์พัก เดชหายใจแทบไม่เต็มปอด แข้งขาอ่อนถึงกับก้นจ้ำเบ้า พอหันหลังได้ก็คลานหนีไม่คิดชีวิต แต่ยังช้ากว่าคงกระพันที่พุ่งเข้าไปในเต็นท์หลังเดียวกันปานว่าจะพังในคราวเดียว ทิ้งให้โย่งกับเล่าอูยืนประจันหน้ากันผีร้าย ในขณะที่คนส่วนใหญ่กำลังหลับนอนกันอยู่ในที่พักของตน อีกส่วนหนึ่งออกไปลาดตระเวนรักษาความปลอดภัย
มันเป็นจังหวะกับพ่อปู่ตาลี ที่กำลังเคี้ยวหมากเยิบๆ ดินพุงพลุ้ยมายืนเคียงเล่าอู เงยหน้ามองเห็นความเป็นไปทุกอย่าง มือหยิบลูกกระสุนปืนที่เล่าอูถอดออกยื่นส่งให้ กระสุนไม่ได้ด้าน แต่เพราะถอดออกก่อนหน้า
“พ่อปู่ กระ กระสือ กระสือไฟ มันกำลังหาทางเข้ามา จะทำยังไงดี” เล่าอูแทบช็อคหงายหลังอยู่แล้ว กว่าจะเปล่งคำพูดออกมาแสนยากเย็น ผิดกับอาการของหมอผีที่มองฝูงผีเหล่านั้นแสนธรรมดา
“ไม่ต้องตกใจไป ปู่ลงอาคมล้อมที่พักไว้หมดแล้ว พวกมันเข้ามาไม่ได้แน่”
ดวงใจในไพรเถื่อน ตอน อาหารบ้านป่า
ข้างนอกแสงจากกองไฟถึงสามกอง ที่ก่อไว้ปิดหัวปิดท้ายกำลังลุกโซน เดชดันดุ้นฟืนเข้าไปอีก สะเก็ดฝอยไฟกระจาย ลมป่าพัดวูบมาที มันหอบเอาไอร้อนมาสัมผัสใบหน้าเด็กหนุ่มให้รู้สึกแสบคาย แม้กำลังกอดอกหนาวสั่น หายใจออกมาเป็นไอน้ำ โย่งได้ยินเสียงกบเขียดร้องระงม อยากจับมาย่างกิน
แค่ย่างก้าวออกนอกเขต พื้นดินชื่นมาก ใบหญ้าชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำค้าง เล่าอูเหมือนจะนั่งหลับนกคอพับกับอก เงยหน้าบอกอย่าไปไหน แถวนี้งูชุมไม่คุ้มออกไปหา โย่งจำใจถอยกลับมา ขยับปากพูดตอบแถวนี้คงไม่มีที่ให้พักได้นอกจากใต้เวิ้งแห่งนี้ ที่พักชิดผนังหินผา เวลาก่อไฟแล้วช่วยเรื่องความอบอุ่นได้เยอะ คงกระพันอ้าปากเหวอ ฉายไปออกไปข้างนอกคือดงดำอันน่าหวาดระแวง ต่ำลงไปเป็นดงของต้นกระดาด ใบของวาดไหวไปมาคล้ายมีสัตว์เลื้อยคลานเลื้อยผ่าน ทำให้คนข้างบนอดฉายไฟไปมองไม่ได้ด้วยนึกเกรงงูเห่า พอฉายไฟไม่อาจจับสังเกตอะไรได้เพราะไม่ใช่ลูกป่า
เด็กหนุ่มสามคนใช้เวลาว่างอาสาอยู่ยามผลัดแรก ทำได้เพียงเดินวนเวียนรอบกองไฟ คงกระพันหันมาจับปืนของเล่าอูมาทดสอบกลไกเล่น แกรอบคอบพอ ถอดกระสุนออกหมดแล้ว ไม่กลัวลั่น คงกระพันกำลังจับเล็ง ทันใดนั้นต้องอ้าปากเมื่อเห็นบางสิ่งในความมืด หลังต้นผึ้งอันสูงใหญ่เห็นเป็นแสงสีแดงสามสี่ดวง ลอยไปมาในอากาศ ถ้าเป็นบนถนน ในเขตมีผู้คนอาศัยจะนึกว่าเป็นแสงไฟท้ายของรถจักรยานยนต์ มันลอยฉวัดเฉวียน ผ่านไม้ใหญ่ขวางหน้าราวกับสิ่งมีชีวิต
เล่าอูได้เหล้าไปหน่อยดวงตาปรือๆ เห็นคงกระพันมองตาค้าง ไม่พอกรามยังสั่นพั่บๆ แกถามว่าเห็นอะไรก็ไม่ตอบ ได้แต่ชี้นิ้วค้างอยู่อย่างนั้น ด้วยดวงตาเหลือกลาน จนโย่งตบกบาลเข้าให้เพื่อเรียกสติ
“แกเป็นอะไรไปวะ ทำหน้ายังกะเห็นผี”
“ผะ ผะ ผี...”
เด็กหนุ่มถึงกับปัสสาวะราดรดกางเกง โย่งร้องเฮ้ย! ถ้ามันจะเป็นเอาหนัก เล่าอูเห็นไม่ได้การคว้าปืนคืนมา แล้วลองเล็งปืนในท่าทางเดียวกันดู ถึงกับร้องเฮ้ย! เสียงดังเช่นเดียวกัน ลูกไฟสามสี่ดวงกำลังมุ่งตรงมาทางนี้ ปากแกสั่นพั่บๆ ร้องบอกผีกระสือไฟ ตัวแรกสุดผมยาวรุงรัง ลำไส้กับอวัยวะภายในเปล่งแสงสีแดงออกมาอย่างน่ากลัว ผิดกับผิวหน้าสีออกเขียวคล้ำ ไม่รีรอแล้ว เล่าอูกดไกปืนออกไปเพื่อสกัดพวกผีร้าย ปรากฏว่าเสียงดังแซะๆ เหมือนว่าลูกปืนจะด้านด้วยอำนาจอาถรรพ์ลี้ลับสะกดไว้
บัดนี้โย่ง เดช คงกระพันล้วนเห็นเต็มตา กระสือไฟสี่ตน กำลังลอยด้านหน้าแค้มป์พัก เดชหายใจแทบไม่เต็มปอด แข้งขาอ่อนถึงกับก้นจ้ำเบ้า พอหันหลังได้ก็คลานหนีไม่คิดชีวิต แต่ยังช้ากว่าคงกระพันที่พุ่งเข้าไปในเต็นท์หลังเดียวกันปานว่าจะพังในคราวเดียว ทิ้งให้โย่งกับเล่าอูยืนประจันหน้ากันผีร้าย ในขณะที่คนส่วนใหญ่กำลังหลับนอนกันอยู่ในที่พักของตน อีกส่วนหนึ่งออกไปลาดตระเวนรักษาความปลอดภัย
มันเป็นจังหวะกับพ่อปู่ตาลี ที่กำลังเคี้ยวหมากเยิบๆ ดินพุงพลุ้ยมายืนเคียงเล่าอู เงยหน้ามองเห็นความเป็นไปทุกอย่าง มือหยิบลูกกระสุนปืนที่เล่าอูถอดออกยื่นส่งให้ กระสุนไม่ได้ด้าน แต่เพราะถอดออกก่อนหน้า
“พ่อปู่ กระ กระสือ กระสือไฟ มันกำลังหาทางเข้ามา จะทำยังไงดี” เล่าอูแทบช็อคหงายหลังอยู่แล้ว กว่าจะเปล่งคำพูดออกมาแสนยากเย็น ผิดกับอาการของหมอผีที่มองฝูงผีเหล่านั้นแสนธรรมดา
“ไม่ต้องตกใจไป ปู่ลงอาคมล้อมที่พักไว้หมดแล้ว พวกมันเข้ามาไม่ได้แน่”