ทำไมคนเราถึงยัง 'บรรจุ' ความทรงจำลงสมองไม่ได้

สมองสร้างโครงข่ายพร้อมๆ กันตั้งแต่เกิด โครงสร้างนี้ในแต่ละคนไม่เหมือนกัน และการเก็บก็เก็บทั้งโครงข่ายแบบส่งไปส่งมา ไม่ได้เก็บไว้ที่ เซลใดเซลหนึ่ง แม้แต่ฝาแฝด แผนที่เส้นใยโครงข่ายก็ไม่เหมือนกัน เพราะสร้างพร้อมๆ กับการเรียนรู้ แล้วเก็บไว้ทั้งสมองเลยหละครับ

ยกตัวอย่างการรับรู้ผ่านภาพคือดวงตา เช่นครั้งแรกที่เห็นหมา ประสาทตาส่งสัญญาณไปยังสมองเพื่อให้จดจำที่คือหมา และประสาทหูก็ได้ยินแม่บอกว่านั่นคือหมา ประกอบกับการเรียนรู้ก่อนหน้านั้นคือเวลาแม่ชี้ ไปที่อะไรแล้วพูดนั่นคือชื่อเรียกของสิ่งนั้นๆ ขณะนั้นนั่นเองคือทั้งสมองเริ่มสร้างโครงข่ายสร้างส่วนที่จะเก็บรูปหมา เสียงหมา ไว้ในส่วนของนิวรอนที่ต้องเก็บซึ่งไม่ใช่แค่นิวรอนอันเดียว แต่เป็นไฟฟ้าเคมีวิ่งไปวิ่งมาทั้งสมอง และเมื่อมีการทำซ้ำหรือเห็นซ้ำเช่นเห็นพ่อบอกว่านั่นคือหมา สมองก็สร้างความเข้มข้นของการจำมากขึ้น

เท่านั้นไม่พอตอนพูดก็ต้องไปดึงเอาความจำเหล่านั้น (ทั้งสมองทุกส่วนที่เก็บ) มาบังคับกล้ามเนื้อหน้า ลิ้น คอ ให้เปล่งเสียงออกมาให้ตรงกับคนอื่น และต้องเก็บฟังชั่นการสั่งการกล้ามเนื้อไว้นิวรอนอีกหลายอันเลยทีเดียว

ทีนี้พอจะเก็บข้อมูลที่ว่านั่นจะเก็บยังไง ไว้ตรงปมนิวรอนอันไหน แล้วจะให้มันสร้างใหม่ได้ยังไง สร้างรูปแบบๆ ไหน เพราะการรับรู้คนมาจากสัมผัส เช่น กาย หู ตา จมูก ที่มีฟังชั่นการส่งสัญญาณคนละแบบ แปลงออกมาเป็นหน่วยความจำไปสร้างไว้ในโครงข่ายสมอง