เรารู้สึกว่าตอนนี้เราอยู่กับครอบครัวแล้วไม่มีความสุขเลยค่ะ(เราอยู่กับปู่ย่าที่เป็นทวด แต่ไม่แก่นะประมาณ57-58 พ่อแม่เราแยกทางกันนานแล้ว ส่วนปู่กับย่ามีลูกคนผู้ชายผู้หญิง พี่ผู้ชายเค้าพึ่งแต่งงานไปส่วนพี่ผู้หญิงเรียนปี3 เรา15 ) ตอนมาอยู่นี่แรกๆเรารู้สึกว่ามีความสุขดีมากกก เรากับพี่สาวช่วยกันทำงานบ้านเราล้างจาน ช่วยกันซักผ้า ทำความสะอาดบ้านก็เราทำชั้นบนพี่ทำชั้นล่าง แต่พอประมาณ2-3ปี เรารู้สึกว่าพี่เค้าไม่ค่อยช่วยเท่าไหร่ เราล่างจาน ซักผ้าบางครั้งพี่เค้าจะไม่ช่วยแล้วนอนเล่นโทรศัพท์เฉย ทำความสะอาดบ้านก็ไม่ทำ พอพี่เค้าขึ้นมหาลัย พี่เค้าก็ไม่ช่วยเราเลย บางครั้งที่พี่เค้ากลับบ้านปิดเทอม มาอาทิตย์แรกพี่เค้าบอกว่าเหนื่อยไม่อยากทำเราก็เข้าใจ แต่ต่อมาเรื่อยๆพี่เค้าบอกว่าขี้เกียจทำ เราเลยได้ทำเองหมดทุกอย่าง (บ้านเราเลี้ยงหมูแต่ไม่ใช่ฟาร์ม เราก็จะได้ตักอึของหมูออกทุกเช้าปล.ปิดเทอม )พอพี่เค้าอยู่บ้าน พี่เค้าตื่น9.00-11.00 แต่เราต้องตื่น06.00-7.00 ถ้าเราไม่ตื่นเราจะโดนตี ปิดเทอมเราก็อยากนอนตื่นสายบ้างนะ เวลาครอบครัวเค้าจะไปห้างกัน เช่น โลตัส บิ๊กซี โรบินสัน เค้าก็จะไปหมดทุกคนเลย เราก็เลยขอไปด้วย แต่ย่าบอกว่าจะไปทำไม เฝ้าบ้านนี้แหละ เสียเวลา พอเค้ากลับมาเค้ามีกระเป๋า
รองเท้า เสื้อผ้า มาทุกรอบเลยค่ะ(ย่าซื้อให้) แต่ไม่มีของเราเค้าบอกว่าไม่ได้นึกถึงเรา พอเราไปด้วยเราอยากได้เสื้อผ้าบ้าง เค้าบอกว่าก็ซื้อเองสิ หรือไม่ก็ จะซื้อทำไมในตู้ก็มีเยอะแล้ว (เราใส่เสื้อผ้าเก่าพี่สาว แม่แต่เสื้อใน)ต่อมาพอเค้าจะไปไหนเราก็ไม่อนากไปด้วยเลยค่ะ อีกอย่างพี่สาวชอบใช้เราม๊าก ประมาณวาแร่ทำกับข้าวก็หยิบเครื่องปรุงเองไม่ได้ แล้วเวลาเราโดนด่า เค้าด่าเราถึงโครตพ่อโครตแม่ เลยค่ะ โดนด่าว่า
กับกระแดะด้วย ทั้งๆที่เหตุการนั้นไม่สมควรด่าคำนี้ด้วยซ้ำ เค้าด่าที่ไรเราโกรธจนร้องให้ทุกที่เลยค่ะ ร้องจนปวดหัวเลยค่ะ แล้วมีอารมที่อยากจะฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ อ๋ออีกอย่าง ย่าเคยสัญญากับเราว่าถ้าขายหมูได้จะซื้อโทรศัพท์ให้เราใหม่ แต่คนที่ได้ใหม่คือพี่สาวไม่ใช่เรา เราได้ใช้โทรศัพท์ของญาติอีกคนที่ส่งมาให้ใช้ เราเสียใจมากเลยค่ะ แต่พอไปโรงเรียนเรามีความสุขมากเลยที่ได้เล่นกับเพื่อน
แต่พอกลับมาบ้านเราเหงามากเลยค่ะ โดนด่าทุกว่า บางครั้งนั่งอยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล เวลาอยู่คนเดียวชอบร้องไห้ค่ะ สิ่งที่เรามีความสุขก็คือเพื่อน กับ การติ่งของเรา
เราอยากรู้ว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะ หรือจะมีโอกาสมั้ย
เราโกรธจนร้องไห้ทุกรอบนี่แปลกมั้ยคะ????
รองเท้า เสื้อผ้า มาทุกรอบเลยค่ะ(ย่าซื้อให้) แต่ไม่มีของเราเค้าบอกว่าไม่ได้นึกถึงเรา พอเราไปด้วยเราอยากได้เสื้อผ้าบ้าง เค้าบอกว่าก็ซื้อเองสิ หรือไม่ก็ จะซื้อทำไมในตู้ก็มีเยอะแล้ว (เราใส่เสื้อผ้าเก่าพี่สาว แม่แต่เสื้อใน)ต่อมาพอเค้าจะไปไหนเราก็ไม่อนากไปด้วยเลยค่ะ อีกอย่างพี่สาวชอบใช้เราม๊าก ประมาณวาแร่ทำกับข้าวก็หยิบเครื่องปรุงเองไม่ได้ แล้วเวลาเราโดนด่า เค้าด่าเราถึงโครตพ่อโครตแม่ เลยค่ะ โดนด่าว่า
แต่พอกลับมาบ้านเราเหงามากเลยค่ะ โดนด่าทุกว่า บางครั้งนั่งอยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหล เวลาอยู่คนเดียวชอบร้องไห้ค่ะ สิ่งที่เรามีความสุขก็คือเพื่อน กับ การติ่งของเรา
เราอยากรู้ว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะ หรือจะมีโอกาสมั้ย