พ่อเสียด้วยอุบัติเหตุ มันกระทันหันมาก ไม่มีแม้แต่โอกาสยื้อ ไม่มีหวัง
เราเสียใจที่สุดคือ เราไม่ได้กลับไปหาพ่อเลย 2 ปีกว่า เรารู้สึกผิดจริงๆ บอกพ่อไว้ว่าต้นปีหน้าจะกลับไปหา แต่พ่อก็ไปก่อน
ตั้งแต่ออกจากบ้านมาทำงาน คือไม่ได้กลับเลย
ปีแรกคือตอนปีใหม่กับสงกรานต์ ทำงานที่แรกวันลาน้อย ไม่มีรถกลับ มีเหตุและการตัดสินใจ ณ ตอนนั้น เลยไม่ได้กลับ
ปีที่สองคือปีนี้เริ่มรู้สึกแล้วว่าเราต้องกลับบ้างแล้วนะ ตอนแรกมีแพลนจะกลับสงกรานต์ แต่หลังปีใหม่ย่ามาหาเรามาอยู่ด้วยสักพัก พอช่วงสงกรานต์เราเลยไม่กลับ เพราะคิดว่าเพิ่งเจอย่าไปหมาดๆ
ส่วนพ่อก็ไม่ได้ไปหาเลย พ่อเราติดเหล้าหนักมากช่วงนั้น เคยเลิกแต่ก็กลับมากิน ซ้ำยังหนักกว่าเดิม พอพูดอะไรก็กลายเป็นทะเลาะไปหมด บวกกับพ่อมีปัญหากับญาติพี่น้อง โกรธย่า พ่อก็อยู่คนละที่ กับบ้านย่า (บ้านย่าคือบ้านที่เราอยู่ตอนเด็ก) ซ้ำพ่อยังเคยบอก ถ้าจะกลับบ้านไม่ต้องไปหาย่านะ มาหาพ่อ อยากกินอะไรจะซื้อให้กิน เราลำบากใจ บางครั้งพ่อก็ระบายกับเราว่า โกรธย่า พ่อไม่กลับบ้านเลยนะ ตอนนั้นเราก็เคารพการตัดสินใจของพ่อ เราบอกพ่อว่า งั้นแล้วแต่พ่อถ้าไม่กลับแล้วสบายใจ ก่อนหน้านั้นเราพยายามปลอบพ่อ อยากให้เขาใจเย็นขึ้น มองในมุมใหม่ เราก็ไม่ได้อยากให้แตกแยกกัน แต่สุดท้ายพ่อยังก็ตัดสินใจแบบนั้น เราก็ว่าตามพ่อ พ่อสบายใจแบบไหนเราก็ว่างั้น
ปกติเวลาพ่อเมาก็คุยดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่ช่วงหลังมันหนัก อย่างแต่ก่อนเมาแต่ก็คุยหยอกเล่นกับลูกได้ แต่ช่วงหลังพ่อเมาแล้วมีแต่ใส่อารมณ์ แค่รับสายยังไม่พูดอะไร เขาก็ทำเสียงไม่ดี พอเมาแล้วมันก็บานปลายไปหมด พูดอะไรก็ทะเลาะได้ จนช่วงนั้นเราเครียดจริงๆ ไม่อยากคุยกับพ่อไปเลย โทรมาเราก็ไม่อยากรับ แต่พอแกหายไปหลายวันเราก็ห่วง
ช่วงหลังมานี้เราก็ไม่ค่อยทะเลาะกัน พ่อก็ดูหายโกรธย่ามากขึ้น ย่าป่วยก็ยังเป็นห่วง มีการถามถึงย่าจากเรา เหมือนกำลังไปได้ดี เราก็บอกพ่อว่า ปีหน้าจะกลับไปหานะ เราเพิ่งเปลี่ยนงาน ตอนนี้มันอยู่ในช่วงทดลองงานลาไม่ได้
2 วันก่อนพ่อเสีย เราก็ได้คุยกันปกติ มีเราบ่นๆพ่อไปบ้างแต่พ่อยังคุยเล่นกับเรา 1วันก่อนเสีย พ่อก็โทรมา แต่กดเบอร์เราผิด และเราก็ทำงานกว่าจะกลับก็ค่ำมืดจนลืมนึกถึงที่จะโทรหาแก วันต่อมาแกก็ประสบอุบัติเหตุเสียทันที เราช็อกมาก ช็อกอยู่1ชมกว่าๆ เราถึงร้องไห้ออกมา
เสียใจและรู้สึกผิดจริงๆ เราก็คิดได้แค่นั้น ณ เวลานั้น ไม่ได้บอกว่าตัวเองมีเหตุผลที่ดีนะ ตอนนั้นเราคิดได้แค่นั้นจริงๆ ไม่ได้คิดเลยว่าพ่อจะไปไวขนาดนี้ พ่ออายุแค่ 52 เอง พ่อยังใช้ชีวิตได้ดี มันไม่มีสัญญาณเตือนอะไรเลย ชะล่าใจไม่คิดว่าจะมีวันนี้ เสียใจมาก คิดทีไรก็โทษตัวเอง ทุกวันนี้ก็คิดว่าพ่อเสียแล้วจริง ๆ หรอ
พอเขาไม่อยู่ เรื่องที่เขาเมากินเหล้าเยอะอารมณ์ไม่ดี เราดันยอมรับได้ซะงั้นแค่ยังมีพ่ออยู่กับเราจะเป็นยังไงเราก็รับได้ ตลกกับตัวเองเหมือนกัน เสียใจที่ไม่ได้กลับไปหาเขาเลย เป็น2ปีกว่า ที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอดพ่อ ผ่านมา 1 เดือนแล้ว แต่ยังวนเวียนกับความคิดนี้ ตอนนั้นพ่อจะคิดถึงเรา อยากให้เรากลับไปหาไหมนะ ตอนนั้นอยากให้พ่อรู้การที่พ่อเมา มันทำให้ลูกเครียด ไม่อยากเข้าหาพ่อ แต่ตอนนี้พอพ่อไม่อยู่แล้ว เราดันไม่อยากให้แกรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น อยากให้แกสุขใจที่สุด อยากบอกว่าที่ผ่านมา ไม่โกรธเลย ขอแค่พ่อยังอยู่ตรงนี้ อยู่เป็นกำลังใจให้ลูก
เสียใจที่สุดคือยังไม่ได้ตอบแทนพ่อ ที่เราออกมาหางานทำ จากเขามาไกล มันเพื่ออะไรกัน ความสุขจริงๆของเรามันโดนพรากไปแล้ว
พ่อเสียกระทันหัน ไม่ได้กลับไปหาเลย
เราเสียใจที่สุดคือ เราไม่ได้กลับไปหาพ่อเลย 2 ปีกว่า เรารู้สึกผิดจริงๆ บอกพ่อไว้ว่าต้นปีหน้าจะกลับไปหา แต่พ่อก็ไปก่อน
ตั้งแต่ออกจากบ้านมาทำงาน คือไม่ได้กลับเลย
ปีแรกคือตอนปีใหม่กับสงกรานต์ ทำงานที่แรกวันลาน้อย ไม่มีรถกลับ มีเหตุและการตัดสินใจ ณ ตอนนั้น เลยไม่ได้กลับ
ปีที่สองคือปีนี้เริ่มรู้สึกแล้วว่าเราต้องกลับบ้างแล้วนะ ตอนแรกมีแพลนจะกลับสงกรานต์ แต่หลังปีใหม่ย่ามาหาเรามาอยู่ด้วยสักพัก พอช่วงสงกรานต์เราเลยไม่กลับ เพราะคิดว่าเพิ่งเจอย่าไปหมาดๆ
ส่วนพ่อก็ไม่ได้ไปหาเลย พ่อเราติดเหล้าหนักมากช่วงนั้น เคยเลิกแต่ก็กลับมากิน ซ้ำยังหนักกว่าเดิม พอพูดอะไรก็กลายเป็นทะเลาะไปหมด บวกกับพ่อมีปัญหากับญาติพี่น้อง โกรธย่า พ่อก็อยู่คนละที่ กับบ้านย่า (บ้านย่าคือบ้านที่เราอยู่ตอนเด็ก) ซ้ำพ่อยังเคยบอก ถ้าจะกลับบ้านไม่ต้องไปหาย่านะ มาหาพ่อ อยากกินอะไรจะซื้อให้กิน เราลำบากใจ บางครั้งพ่อก็ระบายกับเราว่า โกรธย่า พ่อไม่กลับบ้านเลยนะ ตอนนั้นเราก็เคารพการตัดสินใจของพ่อ เราบอกพ่อว่า งั้นแล้วแต่พ่อถ้าไม่กลับแล้วสบายใจ ก่อนหน้านั้นเราพยายามปลอบพ่อ อยากให้เขาใจเย็นขึ้น มองในมุมใหม่ เราก็ไม่ได้อยากให้แตกแยกกัน แต่สุดท้ายพ่อยังก็ตัดสินใจแบบนั้น เราก็ว่าตามพ่อ พ่อสบายใจแบบไหนเราก็ว่างั้น
ปกติเวลาพ่อเมาก็คุยดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่ช่วงหลังมันหนัก อย่างแต่ก่อนเมาแต่ก็คุยหยอกเล่นกับลูกได้ แต่ช่วงหลังพ่อเมาแล้วมีแต่ใส่อารมณ์ แค่รับสายยังไม่พูดอะไร เขาก็ทำเสียงไม่ดี พอเมาแล้วมันก็บานปลายไปหมด พูดอะไรก็ทะเลาะได้ จนช่วงนั้นเราเครียดจริงๆ ไม่อยากคุยกับพ่อไปเลย โทรมาเราก็ไม่อยากรับ แต่พอแกหายไปหลายวันเราก็ห่วง
ช่วงหลังมานี้เราก็ไม่ค่อยทะเลาะกัน พ่อก็ดูหายโกรธย่ามากขึ้น ย่าป่วยก็ยังเป็นห่วง มีการถามถึงย่าจากเรา เหมือนกำลังไปได้ดี เราก็บอกพ่อว่า ปีหน้าจะกลับไปหานะ เราเพิ่งเปลี่ยนงาน ตอนนี้มันอยู่ในช่วงทดลองงานลาไม่ได้
2 วันก่อนพ่อเสีย เราก็ได้คุยกันปกติ มีเราบ่นๆพ่อไปบ้างแต่พ่อยังคุยเล่นกับเรา 1วันก่อนเสีย พ่อก็โทรมา แต่กดเบอร์เราผิด และเราก็ทำงานกว่าจะกลับก็ค่ำมืดจนลืมนึกถึงที่จะโทรหาแก วันต่อมาแกก็ประสบอุบัติเหตุเสียทันที เราช็อกมาก ช็อกอยู่1ชมกว่าๆ เราถึงร้องไห้ออกมา
เสียใจและรู้สึกผิดจริงๆ เราก็คิดได้แค่นั้น ณ เวลานั้น ไม่ได้บอกว่าตัวเองมีเหตุผลที่ดีนะ ตอนนั้นเราคิดได้แค่นั้นจริงๆ ไม่ได้คิดเลยว่าพ่อจะไปไวขนาดนี้ พ่ออายุแค่ 52 เอง พ่อยังใช้ชีวิตได้ดี มันไม่มีสัญญาณเตือนอะไรเลย ชะล่าใจไม่คิดว่าจะมีวันนี้ เสียใจมาก คิดทีไรก็โทษตัวเอง ทุกวันนี้ก็คิดว่าพ่อเสียแล้วจริง ๆ หรอ
พอเขาไม่อยู่ เรื่องที่เขาเมากินเหล้าเยอะอารมณ์ไม่ดี เราดันยอมรับได้ซะงั้นแค่ยังมีพ่ออยู่กับเราจะเป็นยังไงเราก็รับได้ ตลกกับตัวเองเหมือนกัน เสียใจที่ไม่ได้กลับไปหาเขาเลย เป็น2ปีกว่า ที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอดพ่อ ผ่านมา 1 เดือนแล้ว แต่ยังวนเวียนกับความคิดนี้ ตอนนั้นพ่อจะคิดถึงเรา อยากให้เรากลับไปหาไหมนะ ตอนนั้นอยากให้พ่อรู้การที่พ่อเมา มันทำให้ลูกเครียด ไม่อยากเข้าหาพ่อ แต่ตอนนี้พอพ่อไม่อยู่แล้ว เราดันไม่อยากให้แกรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น อยากให้แกสุขใจที่สุด อยากบอกว่าที่ผ่านมา ไม่โกรธเลย ขอแค่พ่อยังอยู่ตรงนี้ อยู่เป็นกำลังใจให้ลูก
เสียใจที่สุดคือยังไม่ได้ตอบแทนพ่อ ที่เราออกมาหางานทำ จากเขามาไกล มันเพื่ออะไรกัน ความสุขจริงๆของเรามันโดนพรากไปแล้ว