เพื่อนผมย้ำนักย้ำหนาว่า ถ้าไม่เคยกินราดหน้าที่จ๊ากกี่ก็ยังไม่สมควรตาย แล้วผมจะไปกินให้ชีวิตของผมมันสมควรตายทำซากอะไร

แต่พูดก็พูดเถอะ ผมหิว ผมอยากกิน และชีวิตผมก็อกหักตายไปนานแล้ว



จานแรก “หมี่กรอบราดหน้าเนื้อ” น้ำราดสีน้ำตาลหนืดหอมกลิ่นไหม้ ค่อยๆ ซึมเซาะรสเค็มหวานเข้าไปในกองหมี่กรอบ เหมือนอดีตกัดกินหัวใจ แต่เส้นหมี่ยังคงความกรอบไว้อย่างประหลาดแม้จะโชกชุ่ม ตัวเนื้อหมักนุ่มพาดด้วยยอดคะน้าก้านใหญ่ไร้เยื่อใย



แค่เส้นหมี่กรอบกับน้ำราดก็วิเศษมากแล้ว หมี่เส้นสุดท้ายยังกรอบอยู่แม้จะเล็กน้อย พอๆ กับน้ำราดที่ยังคงความหนืดไว้จนหยดสุดท้าย ชีวิตผมคงเหมือนกับเนื้อหมักและยอดคะน้าที่แทบไม่อยู่ในสายตา


สั่งเพิ่มอีกชาม “บะหมี่เกี๊ยวแห้งปู” บะหมี่ลวกกรุบ คีบคู่เนื้อปูโชยกลิ่นหอมแต่รสกลับชืดไปดื้อๆ อาจคล้ายกับรอยยิ้มวันนั้นที่ข้างในเต็มไปด้วยความจืดจาง



จนมาถึงคำชุบหัวใจ เกี๊ยวกุ้งหนึบนุ่มฟุ้งกลิ่นกุ้งพุ่งทะลวงปาก ตักซดน้ำซุปแยกตามเข้าไป ได้กลิ่นพริกไทยนวลเคล้ารสหวานอ่อนๆ อิ่มเอมแล้วชีวิตนี้ 




ภัตตาคารจ๊ากกี่ อยู่กลางซอยวัฒนโยธิน เป็นซอยแคบๆ ที่เชื่อมระหว่าง ถนนราชวิถี กับ ซอยรางน้ำ



ป.ล. แต่ละจานราคาไม่เบาและรอนาน ขอให้เตรียมตังค์และหัวใจ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขออนุญาตฝากเพจนะครับhttps://www.facebook.com/aahaankon/