อย่างที่ถามในห้วข้อเลยค่ะ พอดีเราแค่อยากรู้เฉยๆน่ะค่ะ ว่าเราเขียนได้ดีหรือเปล่า เลยเอาเรื่องที่แต่งสั้นๆ (เป็นเหตุการณ์ เหตุการณ์หนึ่ง) นี้มาให้ลองอ่านแล้วแนะนำกันหน่อยค่ะ ปล.เป็นเหตุการณ์ที่ผู้หญิงกำลังจะจากผู้ชายไปนะคะ อารมณ์น่าจะประมาณความรักน้ำเน่า(?)ละมั้งคะ(ฮา) ยังไงก็ถ้ามีข้อผิดพลาดอยากให้ช่วยติชมหน่อยนะคะ ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ (ไหว้งามๆ)
ณ ชานชาลา สถานีรถไฟเเครเมล
"กำลังจะไปแล้วเหรอ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยแววตาที่ดูเศร้าเล็กๆ หญิงสาวจึงพยักหน้าเบาๆพร้อมกล่าวขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า"อีกไม่นานแล้วล่ะ น่าจะประมาณอีก10-15 นาที" และซักพักเธอก็รู้สึกถึงอารมณ์ของชายหนุ่มที่ทวีความเจ็บปวดและความเศร้ามากขึ้นนั่นจึงทำให้เธอยิ้มออกมา
เล็กน้อย และก่อนที่หญิงสาวจะกล่าวอะไรออกมา เธอก็ได้ยินเสียงคล้ายๆการตีผิวหนังขึ้นที่ด้านหน้าของเธอ
เพี๊ยะ!
หญิงสาวได้ยินเสียงนั้นจึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจและถามชายหนุ่มขึ้นมาว่า"นี่นายตบหน้าตัวเองเหรอ"
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะแหะๆ "อืม ฉันไม่อยากจะรู้สึกอะไรแบบนั้นน่ะ ฉันอยากมาส่งเธอไปที่นั่นด้วยรอยยิ้มมากกว่า" เขาพูดพร้อมยิ้มออกมาด้วยความร่าเริง แม้ว่ามันจะฉายแววร่าเริงแต่มันก็ดูเศร้าอยู่นิดๆ แต่มันก็ยังดีกว่าเมื่อกี้นี้นิดหน่อย หญิงสาวหัวเราะออกมานิดๆในความคิดของเขาที่มันช่างรู้สึกแปลกๆเสียจริง...แต่เธอก็รู้สึกโอเคกับมัน
"อย่างที่บอก..." ชายหนุ่มเปรย หญิงสาวจึงเกิดความสงสัย "อย่างที่บอกไปเลย เธอน่ะเวลายิ้มหรือหัวเราะมันช่าง..สวยงามจริงๆ" สิ้นเสียงชายหนุ่มใบหน้าขาวอมชมพูของหญิงสาวตรงหน้าเกิดแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ "คนบ้าขี้แกล้ง.."หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ พร้อมยิ้มและขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความเขินอายที่อยากจะซ่อนไว้แต่ใบหน้าของเธอไม่รับฟังคำขอของเธอเอาซะเลย
"เมื่อกี้ฉันไม่ได้แกล้งเธอซะหน่อย แต่..ถึงฉันจะบ้าแถมยังขี้แกล้งแต่ฉันก็ยังทำให้เธอยิ้มได้นี่" คนบ้าขี้แกล้งเอ่ยและยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ หญิงสาวจึงตอบอย่างยอมแพ้ "จ้าๆ พ่อคนขี้แกล้ง" เธอพูดออกมาและยิ้มเล็กๆออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหันหน้ากลับไปพร้อมจะออกเดิน แล้วจู่ๆ... แขนของชายหนุ่มค่อยๆโผเข้ากอดหญิงสาวอย่างเงียบๆจากด้านหลัง
"ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่ ยังไม่ถึงเวลาซะหน่อย" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของหญิงสาวนั่นจึงทำให้หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวตอบมาว่า
"ปล่อยฉันเถอะ...เลอีทัส" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนอดกลั้นบางสิ่งไว้อย่างจำใจ ชายหนุ่มปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนอย่างว่าง่าย "ฉันต้องได้มาที่นี่อีกแน่ และจะได้มานายด้วยไม่ต้องเป็นห่วงฉันไปหรอก..." หญิงสาวบอกชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่ดูอย่างไรมันก็ดูเศร้าและก่อนที่จะเดินจากชายหนุ่มไปเธอได้ยื่นบางสิ่งใส่มือของชายหนุ่ม "ยื่นมือมาสิ ฉันมีอะไรจะให้นาย" ชายหนุ่มยื่นมือมาหาหญิงสาวพร้อมหลับตา ซักพักเขาก็รู้สึกถึงอะไรที่กลมมนในกำมือของเขา เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบกับพวงกุญแจแก้วที่ด้านในมีดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตและดอกคริสฟอลสีเงินวางใกล้อยู่เคียงคู่กันในพวงกุญแจมันช่างดูตัดกันเสียจริงแต่กระนั้นมันก็ยังงดงามอยู่ดี
"ดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตกับดอกคริสฟอลสีเงิน? ...อ่า..เธอนี่มันให้ตายสิ" ชายหนุ่มบ่นอุบออกมาพร้อมท่าทางระอาแต่ในท่าทางระอานั้นยังมีความดีใจมากอย่างเหลือล้นซ่อนอยู่
ให้ดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตที่สื่อถึงความรักอันอบอุ่นแม้จะต้องจากกันไกลกับดอกคริสฟอลสีเงินที่สื่อถึงว่าซักวันเราต้องได้พบเจอกันอีกอย่าง
แน่นอนมาเนี่ยนะ น่ารักที่สุดเลย ทำไมเธอคนนี้ถึงมักทำให้เขาต้องใจอ่อนและกลายเป็นคนขี้หวงมากขึ้นเรื่อยๆ เลยกันนะ แม้เขาจะรู้คำตอบดีแต่ก็ยังพร่ำถามตัวเองในใจ
"ชอบมั้ย?" ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆกับคำถามของหญิงสาว และก็เกิดสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง.. ชายหนุ่มจูบประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของกับหญิงสาวที่แก้มอมชมพูของหญิงสาว "ฉันจองเธอแล้วนะอย่าลืมซะล่ะ" หญิงสาวเกิดหน้าแดงขึ้นมาอีกในทันที นั่นทำให้เธอรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในรถไฟที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์เพราะมันได้เวลาที่เธอต้องไปแล้ว ชายหนุ่มได้โบกมือลาหญิงสาวที่ขณะนี้ขึ้นไปนั่งบนรถไฟ และเธอก็นั่งตรงเบาะที่สามารถหันหน้ามาชมวิวทิวทัศน์ได้และที่สำคัญคือตรงที่นั่งนั้นตรงกับจุดที่ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวอยู่พอดี
หญิงสาวสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มกำลังโบกมือลาให้เธอ นั่นจึงทำให้เธอยิ้มออกมาและรีบปรับสภาพหน้าตาของตนเองให้ดูเป็นปกติ(แม้มันจะยังดู
แดงระเรื่ออยู่นิดๆก็ตาม)และโบกมือให้เขากลับ นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนที่รถไฟนั้นจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆและค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น แต่ชายหนุ่มก็ทำได้เพียงยืนมองรถไฟและหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถไฟวิ่งออกห่างไปจนลับตาของเขาแล้วเท่านั้น...
'ฉันต้องได้มาที่นี่อีกแน่ และจะได้มาหานายด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก' เธอคนนี้มักจะไม่พูดอะไรที่โรแมนติกออกมาบ่อยมากนัก นี่คงเป็นคำพูดของหญิงสาวที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่า เธอโรแมนติกที่สุดแล้ว แล้วไหนจะพวงกุญแจดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตกับดอกคริสฟอลสีเงินนี่อีกนั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีกว่าเธอน่ะ...รักเขามากจริงๆ
"ผมรอคุณอยู่เสมอนะ ออเธียร์..." ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่จะหยิบพวงกุญแจดอกไม้ที่หญิงสาวให้ขึ้นมาดูและยิ้มกว้างออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังและก้าวเดินออกไปจากชานชาลาอย่างเงียบงัน..
อยากจะทราบว่าเราแต่งประมาณนี้โอเคไหมคะ? เข้ามาแนะนำกันได้ค่ะ
ณ ชานชาลา สถานีรถไฟเเครเมล
"กำลังจะไปแล้วเหรอ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยแววตาที่ดูเศร้าเล็กๆ หญิงสาวจึงพยักหน้าเบาๆพร้อมกล่าวขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า"อีกไม่นานแล้วล่ะ น่าจะประมาณอีก10-15 นาที" และซักพักเธอก็รู้สึกถึงอารมณ์ของชายหนุ่มที่ทวีความเจ็บปวดและความเศร้ามากขึ้นนั่นจึงทำให้เธอยิ้มออกมา
เล็กน้อย และก่อนที่หญิงสาวจะกล่าวอะไรออกมา เธอก็ได้ยินเสียงคล้ายๆการตีผิวหนังขึ้นที่ด้านหน้าของเธอ
เพี๊ยะ!
หญิงสาวได้ยินเสียงนั้นจึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจและถามชายหนุ่มขึ้นมาว่า"นี่นายตบหน้าตัวเองเหรอ"
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะแหะๆ "อืม ฉันไม่อยากจะรู้สึกอะไรแบบนั้นน่ะ ฉันอยากมาส่งเธอไปที่นั่นด้วยรอยยิ้มมากกว่า" เขาพูดพร้อมยิ้มออกมาด้วยความร่าเริง แม้ว่ามันจะฉายแววร่าเริงแต่มันก็ดูเศร้าอยู่นิดๆ แต่มันก็ยังดีกว่าเมื่อกี้นี้นิดหน่อย หญิงสาวหัวเราะออกมานิดๆในความคิดของเขาที่มันช่างรู้สึกแปลกๆเสียจริง...แต่เธอก็รู้สึกโอเคกับมัน
"อย่างที่บอก..." ชายหนุ่มเปรย หญิงสาวจึงเกิดความสงสัย "อย่างที่บอกไปเลย เธอน่ะเวลายิ้มหรือหัวเราะมันช่าง..สวยงามจริงๆ" สิ้นเสียงชายหนุ่มใบหน้าขาวอมชมพูของหญิงสาวตรงหน้าเกิดแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ "คนบ้าขี้แกล้ง.."หญิงสาวพูดออกมาเบาๆ พร้อมยิ้มและขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความเขินอายที่อยากจะซ่อนไว้แต่ใบหน้าของเธอไม่รับฟังคำขอของเธอเอาซะเลย
"เมื่อกี้ฉันไม่ได้แกล้งเธอซะหน่อย แต่..ถึงฉันจะบ้าแถมยังขี้แกล้งแต่ฉันก็ยังทำให้เธอยิ้มได้นี่" คนบ้าขี้แกล้งเอ่ยและยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ หญิงสาวจึงตอบอย่างยอมแพ้ "จ้าๆ พ่อคนขี้แกล้ง" เธอพูดออกมาและยิ้มเล็กๆออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหันหน้ากลับไปพร้อมจะออกเดิน แล้วจู่ๆ... แขนของชายหนุ่มค่อยๆโผเข้ากอดหญิงสาวอย่างเงียบๆจากด้านหลัง
"ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่ ยังไม่ถึงเวลาซะหน่อย" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของหญิงสาวนั่นจึงทำให้หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวตอบมาว่า
"ปล่อยฉันเถอะ...เลอีทัส" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนอดกลั้นบางสิ่งไว้อย่างจำใจ ชายหนุ่มปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนอย่างว่าง่าย "ฉันต้องได้มาที่นี่อีกแน่ และจะได้มานายด้วยไม่ต้องเป็นห่วงฉันไปหรอก..." หญิงสาวบอกชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่ดูอย่างไรมันก็ดูเศร้าและก่อนที่จะเดินจากชายหนุ่มไปเธอได้ยื่นบางสิ่งใส่มือของชายหนุ่ม "ยื่นมือมาสิ ฉันมีอะไรจะให้นาย" ชายหนุ่มยื่นมือมาหาหญิงสาวพร้อมหลับตา ซักพักเขาก็รู้สึกถึงอะไรที่กลมมนในกำมือของเขา เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบกับพวงกุญแจแก้วที่ด้านในมีดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตและดอกคริสฟอลสีเงินวางใกล้อยู่เคียงคู่กันในพวงกุญแจมันช่างดูตัดกันเสียจริงแต่กระนั้นมันก็ยังงดงามอยู่ดี
"ดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตกับดอกคริสฟอลสีเงิน? ...อ่า..เธอนี่มันให้ตายสิ" ชายหนุ่มบ่นอุบออกมาพร้อมท่าทางระอาแต่ในท่าทางระอานั้นยังมีความดีใจมากอย่างเหลือล้นซ่อนอยู่
ให้ดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตที่สื่อถึงความรักอันอบอุ่นแม้จะต้องจากกันไกลกับดอกคริสฟอลสีเงินที่สื่อถึงว่าซักวันเราต้องได้พบเจอกันอีกอย่าง
แน่นอนมาเนี่ยนะ น่ารักที่สุดเลย ทำไมเธอคนนี้ถึงมักทำให้เขาต้องใจอ่อนและกลายเป็นคนขี้หวงมากขึ้นเรื่อยๆ เลยกันนะ แม้เขาจะรู้คำตอบดีแต่ก็ยังพร่ำถามตัวเองในใจ
"ชอบมั้ย?" ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆกับคำถามของหญิงสาว และก็เกิดสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีกครั้ง.. ชายหนุ่มจูบประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของกับหญิงสาวที่แก้มอมชมพูของหญิงสาว "ฉันจองเธอแล้วนะอย่าลืมซะล่ะ" หญิงสาวเกิดหน้าแดงขึ้นมาอีกในทันที นั่นทำให้เธอรีบสาวเท้าเดินเข้าไปในรถไฟที่ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์เพราะมันได้เวลาที่เธอต้องไปแล้ว ชายหนุ่มได้โบกมือลาหญิงสาวที่ขณะนี้ขึ้นไปนั่งบนรถไฟ และเธอก็นั่งตรงเบาะที่สามารถหันหน้ามาชมวิวทิวทัศน์ได้และที่สำคัญคือตรงที่นั่งนั้นตรงกับจุดที่ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวอยู่พอดี
หญิงสาวสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มกำลังโบกมือลาให้เธอ นั่นจึงทำให้เธอยิ้มออกมาและรีบปรับสภาพหน้าตาของตนเองให้ดูเป็นปกติ(แม้มันจะยังดู
แดงระเรื่ออยู่นิดๆก็ตาม)และโบกมือให้เขากลับ นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนที่รถไฟนั้นจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆและค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น แต่ชายหนุ่มก็ทำได้เพียงยืนมองรถไฟและหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถไฟวิ่งออกห่างไปจนลับตาของเขาแล้วเท่านั้น...
'ฉันต้องได้มาที่นี่อีกแน่ และจะได้มาหานายด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก' เธอคนนี้มักจะไม่พูดอะไรที่โรแมนติกออกมาบ่อยมากนัก นี่คงเป็นคำพูดของหญิงสาวที่ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกว่า เธอโรแมนติกที่สุดแล้ว แล้วไหนจะพวงกุญแจดอกแมเดอลีนสีส้มแคร์รอตกับดอกคริสฟอลสีเงินนี่อีกนั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกมากขึ้นไปอีกว่าเธอน่ะ...รักเขามากจริงๆ
"ผมรอคุณอยู่เสมอนะ ออเธียร์..." ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่จะหยิบพวงกุญแจดอกไม้ที่หญิงสาวให้ขึ้นมาดูและยิ้มกว้างออกมาอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังและก้าวเดินออกไปจากชานชาลาอย่างเงียบงัน..