บทนำ: ความบังเอิญในวันที่ฝนตก
เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นในฤดูใบไม้ผลิที่เต็มไปด้วยความสดใสของดอกซากุระบาน เมืองเล็ก ๆ ในชนบทของญี่ปุ่นกลับดูเงียบเหงาเพราะฝนที่ตกโปรยปรายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เสียงฝนกระทบหลังคาบ้านไม้เก่าแก่ทำให้บรรยากาศดูเหงา ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็มีความอบอุ่นที่ซ่อนอยู่
โชตะ เด็กหนุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยปีที่สองที่มีบุคลิกเงียบขรึม ชอบอยู่ในโลกส่วนตัวและไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง หลังเลิกเรียนวันนี้เขาก็เดินกลับบ้านตามปกติ ถึงแม้ว่าฝนจะตก แต่โชตะก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร เขาเพียงแค่เปิดร่มสีดำและก้าวเดินช้า ๆ ผ่านสวนสาธารณะเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้บ้าน
ในขณะที่เขาเดินผ่านสวนสาธารณะ สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งหลบฝนอยู่ใต้ต้นซากุระ ชายหนุ่มคนนั้นพยายามเปิดร่มที่ดูเหมือนจะเสีย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุดยิ้ม เสียงหัวเราะเบา ๆ ของชายหนุ่มคนนั้นกลับทำให้บรรยากาศที่มืดครึ้มดูสดใสขึ้น
โชตะ (คิดในใจ): "ทำไมเขาถึงดูมีความสุขแบบนั้น ทั้งที่ฝนตกและตัวก็เปียกไปหมด..."
โชตะรู้สึกแปลกใจ เขายืนดูอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น
โชตะ: "ร่มของนายดูเหมือนจะเสียใช่ไหม? นี่ ใช้ร่มของฉันไปก่อนก็ได้"
ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองโชตะด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่นานนักก็ยิ้มกว้างออกมา
ชายหนุ่ม: "โอ้! ขอบคุณมากเลยนะ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันชินกับฝนแบบนี้แล้ว มันทำให้รู้สึกสดชื่นดี"
โชตะมองดูรอยยิ้มที่อบอุ่นของชายหนุ่มคนนั้น เขารู้สึกถึงความเป็นมิตรที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่าย ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธคำตอบนั้นได้
โชตะ (ยิ้มเบา ๆ): "ถ้านายพูดแบบนั้น งั้นก็ตามใจละกัน"
หลังจากนั้นโชตะก็ตัดสินใจเดินต่อไป แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเขา
"ฝนตกในใจ (Raindrops in Our Hearts)"
เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นในฤดูใบไม้ผลิที่เต็มไปด้วยความสดใสของดอกซากุระบาน เมืองเล็ก ๆ ในชนบทของญี่ปุ่นกลับดูเงียบเหงาเพราะฝนที่ตกโปรยปรายตั้งแต่เช้าจรดเย็น เสียงฝนกระทบหลังคาบ้านไม้เก่าแก่ทำให้บรรยากาศดูเหงา ๆ แต่ในขณะเดียวกันก็มีความอบอุ่นที่ซ่อนอยู่
โชตะ เด็กหนุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยปีที่สองที่มีบุคลิกเงียบขรึม ชอบอยู่ในโลกส่วนตัวและไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง หลังเลิกเรียนวันนี้เขาก็เดินกลับบ้านตามปกติ ถึงแม้ว่าฝนจะตก แต่โชตะก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร เขาเพียงแค่เปิดร่มสีดำและก้าวเดินช้า ๆ ผ่านสวนสาธารณะเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้บ้าน
ในขณะที่เขาเดินผ่านสวนสาธารณะ สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งหลบฝนอยู่ใต้ต้นซากุระ ชายหนุ่มคนนั้นพยายามเปิดร่มที่ดูเหมือนจะเสีย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุดยิ้ม เสียงหัวเราะเบา ๆ ของชายหนุ่มคนนั้นกลับทำให้บรรยากาศที่มืดครึ้มดูสดใสขึ้น
โชตะ (คิดในใจ): "ทำไมเขาถึงดูมีความสุขแบบนั้น ทั้งที่ฝนตกและตัวก็เปียกไปหมด..."
โชตะรู้สึกแปลกใจ เขายืนดูอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น
โชตะ: "ร่มของนายดูเหมือนจะเสียใช่ไหม? นี่ ใช้ร่มของฉันไปก่อนก็ได้"
ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองโชตะด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่นานนักก็ยิ้มกว้างออกมา
ชายหนุ่ม: "โอ้! ขอบคุณมากเลยนะ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอก ฉันชินกับฝนแบบนี้แล้ว มันทำให้รู้สึกสดชื่นดี"
โชตะมองดูรอยยิ้มที่อบอุ่นของชายหนุ่มคนนั้น เขารู้สึกถึงความเป็นมิตรที่แผ่ออกมาจากอีกฝ่าย ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธคำตอบนั้นได้
โชตะ (ยิ้มเบา ๆ): "ถ้านายพูดแบบนั้น งั้นก็ตามใจละกัน"
หลังจากนั้นโชตะก็ตัดสินใจเดินต่อไป แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลงในชีวิตของเขา