เรากับแฟนคบกันมา 13 ปี จริงๆมันก็มีทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี เราอภัยให้เค้า เค้าอภัยให้เรา ตลอดเวลาที่คบกันมา เราวาดฝันถึงการแต่งงาน ตอนนี้เราอายุ 34 ควรจะได้แต่งแล้ว แต่เมื่อสักปีกว่าๆที่ผ่านมา ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อปลายปีที่แล้วเรามีปัญหาใหญ่ เกิดขึ้นมาในชีวิต เราหวังว่าเค้าจะเป็นกำลังใจให้เราในช่วงที่แย่ที่สุดของชีวิต แต่เค้ากลับเฉยชา เค้าไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเค้าให้เราได้รับรู้ แต่เราก็พอจะรู้ว่าเค้าเคลียดกับเรื่องงาน เราพยายามจะแสดงตัวว่าอยู่ข้างเค้าเสมอแต่เค้าก็หายไป บางครั้งสามวันติดที่ไม่มีการติดต่อกัน ทุกอย่างดำเนินไปอย่างช้าๆ ภายใต้ความเงียบและความรู้สึกเจ็บปวดจากที่เคยได้โทรคุยกันทุกๆวัน มันกลายเป็นเค้าเงียบหายไป ถ้าเราไม่ทักไปเค้าก็ไม่ทักมา มีเพียงประโยคสั้นๆที่รั้งความสัมพันธ์ครั้งนี้เอาไว้คือ...ถึงหอละนะ...
ประเด็นคือ เวลาที่เราถามเค้าว่ารักเราไหม เค้าตอบว่ารักนะ แต่พอเราถามต่อว่ารักมากแค่ไหนจากที่เคยตอบอย่างรวดเร็วว่าที่สุดในโลก มันกลายเป็นประโยคที่ว่า...เอาอะไรมาวัดอ่ะ วันนี้ในเมื่อทุกอย่างมันเปลี่ยนแต่ความรู้สึกรักที่เรามีให้เค้ามันไม่เคยลดลงเลย แต่ตอนนี้เราเจ็บปวดกับทุกสิ่งที่พบเจอมากๆ เราควรจะทำยังไงกับความรักครั้งนี้ดี ถ้าเราปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แล้วค่อยๆมองจุดจบของมัน เราจะเจ็บปวดอีกมากแค่ไหน หรือเราจะหยุดทุกอย่างแล้วก้าวไปข้างหน้าดี
ปล.อย่าด่ากันเลยนะคะ เราแค่อ่อนแรงกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงๆ มันบีบหัวใจถึงที่สุด ยิ่งพอเรามองย้อนกลับไปในอดีตซึ่งเรารู้ว่าเราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย เราจะเดินออกมาตั้งแต่รู้ว่าเค้านอกใจเราในครั้งแรก
ถ้าเผอิญเธอได้มาอ่าน เราอยากถามเธอว่า"เธอยังรักเราอยู่จริงๆใช่ไหม ถ้ายังรักเราอยู่ช่วยส่งความรู้สึกนั้นให้มันชัดเจนหน่อยได้ไหม เราจะเดินหน้าต่อ.....แต่ถ้าเธอไม่รักเราแล้ว ก็ช่วยพูดออกมาได้ไหม เพราะเราเจ็บปวดที่สุดแล้วจริงๆ ช่วยปล่อยเราไป อย่าทำแบบนี้กับเราเลย"
จะทำยังไงเมื่อรู้ว่า 13 ปีที่ประครองรักมา ทุกอย่างมันกำลังจะจบลง
ประเด็นคือ เวลาที่เราถามเค้าว่ารักเราไหม เค้าตอบว่ารักนะ แต่พอเราถามต่อว่ารักมากแค่ไหนจากที่เคยตอบอย่างรวดเร็วว่าที่สุดในโลก มันกลายเป็นประโยคที่ว่า...เอาอะไรมาวัดอ่ะ วันนี้ในเมื่อทุกอย่างมันเปลี่ยนแต่ความรู้สึกรักที่เรามีให้เค้ามันไม่เคยลดลงเลย แต่ตอนนี้เราเจ็บปวดกับทุกสิ่งที่พบเจอมากๆ เราควรจะทำยังไงกับความรักครั้งนี้ดี ถ้าเราปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้แล้วค่อยๆมองจุดจบของมัน เราจะเจ็บปวดอีกมากแค่ไหน หรือเราจะหยุดทุกอย่างแล้วก้าวไปข้างหน้าดี
ปล.อย่าด่ากันเลยนะคะ เราแค่อ่อนแรงกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงๆ มันบีบหัวใจถึงที่สุด ยิ่งพอเรามองย้อนกลับไปในอดีตซึ่งเรารู้ว่าเราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลย เราจะเดินออกมาตั้งแต่รู้ว่าเค้านอกใจเราในครั้งแรก
ถ้าเผอิญเธอได้มาอ่าน เราอยากถามเธอว่า"เธอยังรักเราอยู่จริงๆใช่ไหม ถ้ายังรักเราอยู่ช่วยส่งความรู้สึกนั้นให้มันชัดเจนหน่อยได้ไหม เราจะเดินหน้าต่อ.....แต่ถ้าเธอไม่รักเราแล้ว ก็ช่วยพูดออกมาได้ไหม เพราะเราเจ็บปวดที่สุดแล้วจริงๆ ช่วยปล่อยเราไป อย่าทำแบบนี้กับเราเลย"