ความรักในวัย20ของผมและจุดจบ

เริ่มตั้งแต่ตอนผมอายุ 16เข้า17 ผมได้รู้จักผู้หญิงหนึ่งคนผ่านเพื่อนในวงเหล้า ผมรู้สึกถูกชะตากับคนนี้มากและเราก็ได้รู้จักกันและเป็นเพื่อนกัน เราทั้งสองสนิทกันเร็วมาก แต่ตอนนั้นผมก็ยังมีคนคุยอยู่และเธอก็มีคนคุยของเธอ เนื่องจากเราเริ่มสนิทและเริ่มถึงเนื้อถึงตัวกัน ด้วยเวลาที่อยู่ด้วยกัน อาจจะเรารู้สึกถูกชะตาหรืออะไรไม่รู้  เราทั้งคู่ต่างชอบกัน ซึ่งนั้นก็เป็นจุดเริ่มของทุกอย่าง ผมทิ้งทุกอย่างเพื่อที่จะได้เธอมาเป็นแฟนและก็ทำได้สำเร็จผมดีใจมาก การเริ่มต้นของผมความรักมันช่างหอมหวานเหลือเกิน ในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ในช่วง2เดือน เวลาผ่านไปเร็วมากที่อยู่ด้วยกัน และแล้วเราต้องจากกันเพราะผมต้องฝึกงานเนื่องด้วยผมเรียนสายอาชีพ ช่วงนี้แทบจะเป็นนรกของผมเลย55555 เราทั้งสองต่างไม่มีเวลาให้กัน และผมก็หวงเธอมากด้วย ช่วงตลอดที่คบกันมาเธอยังคงลืมแฟนเก่าไม่ได้ และปัญหาก็ได้เกิดเพราะเธอชอบปรึกษาทุกเรื่องกันคนเก่า เราทะเลาะกันแทบทุกวันเนื่องด้วยเราอยู่ไกลกัน แล้วเธอก็พร้อมที่จะไปจากผมในทุกเวลา ผมไม่รู้ว่าที่ผมยื้อเธอไว้ มันเป็นเพราะว่าผมรักหรือหลงเธอ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรผมยอมหมด มันคงเป็นเพราะผมยังเด็กด้วยมั้งผมเริ่มเครียดมีปัญหากับทางครอบครัวที่ทำงาน ผมไม่ฟังเสียงใครผมฟังแค่ตัวเอง ผมจำได้เลยว่าทุกวันผมร้องไห้กลัวจะเสียเธอไป ช่วงเวลา6เดือนที่ฝึกงานคือนรกของผมเลย และแล้วเหมือนฟ้าเป็นใจให้ผมสามารถยื้อความสัมพันธ์นี้ได้ แต่ผมก็สาหัสเรื่องความรักเหมือนกันจนทำให้ผมเปลี่ยน ผมคิดว่าทุกอย่างก็ดีขึ้นเมื่อเราอยู่ด้วยกันซึ่งมันก็จริง ผมก็เริ่มที่จะปรับตัวและรับผิดต่อครอบครัวในเรื่องแย่ช่วงฝึกงาน แต่ก็แลกมาด้วยการที่ผมเปลี่ยนไป ผมเริ่มนิ่ง และเฉยๆช่วงที่ผ่านมาผมโดนคำพูดมากมายจากเธอ และการเปรียบเทียบ ถึงแม้ว่าทุกอย่างจะเริ่มดีแต่เราก็ยังคงมีปัญหาหลายๆอย่าง แต่เพราะผมเชื่อในคำว่ารักซึ่งคำพูดมันอาจจะดูตลก แต่ผมเชื่อถ้าคนมันใช่เราต้องผ่านมันไปได้ จนผ่านมาปีครึ่ง ซึ่งเราก็ได้เข้ามหาลัย ด้วยความที่อะไรต่างๆมันแปลกใหม่ เหมือนเปิดโลก ซึ่งทำให้เราทั้งสองเปลี่ยนไปเนื่องด้วยการเรียนและเวลาสถานที่ผู้คน ซึ่งผมคิดว่าเราจะไปกันไม่รอดแล้วตั้งแต่ปี1 แต่ด้วยความพยายามเราก็ผ่านปี1ที่มหาลัยมาได้แบบไม่ยากเท่าไร55555ถึงจะทะเลาะกันบ่อยแต่ด้วยวุฒิภาวะของเรามากขึ้น ก็ทำให้เราได้ไปต่อถึงปี2 และก็เป็นจุดจบด้วยเช่นกัน
เนื่องจากเราพยายามยื้อกันมาหลายครั้งทั้งผมและเธอก็ซ้ำกันมาเยอะแล้วทุกอย่างก็รอวันระเบิดออกมา จนกระทั่งวันนั้นเธอขอไปดื่มกับเพื่อนเป็นคืนวันอาทิตย์ ปกติแล้วแล้วมักจะไปไหนไปกัน เนื่องด้วยผมพักเรื่องเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกอย่างและผมต้องไปเรียนเช้า ผมก็ปล่อยให้เธอไปกับเพื่อนตั้งแต่2ทุ่ม เธอกลับช่วงเวลาเกือบตี1 ทุกอย่างปกติหมดจนเข้าเวลาตี1ครึ่ง เธอร้องไห้ และบอกว่าเธอเหนื่อยเธอไม่ไหว เพราะทุกอย่างมันอัดอั้นมานานและด้วยผมเป็นคนที่พูดแรงในเวลาที่ทะเลาะ คืนนั้นตัดสินพูดว่าวันนี้เค้าขอแยกนอนนะ เนื่องจากเธอเมาด้วย และผมก็อยากให้เวลาเธอคิดทบทวน จนถึงบ่ายวันนั้นเธอทักมาหาผมแล้วบอกว่าเราเลิกกัน แยกย้ายกันไปทบทวนตัวเอง เวลานั้นเป็นช่วงที่ผมโครตดิ่ง ผมรู้สึกแย่มาก แต่ผมไม่สามารถที่จะยื้อมันต่อไปได้อีก ผมต้องทำใจ และยอมรับมันให้ได้
ต่อหน้าทุกคนผมไม่เป็นไร แต่ใจผมมันแทบพัง ผมไม่มีแรงใจที่จะทำอะไร แต่ผมคิดว่าผมต้องสู้ ผมเริ่มที่จะทำใจยอมรับและเดินต่อ ผ่านมาได้สักสัปดาห์เธอกลับมาแล้วขอคืนดี แต่ใจผมมันแตกไปแล้วผมเลยขอเวลาไปทบทวนตัวเอง ช่วงเวลาที่แยกกันอยู่ผมได้แต่คิดผมไม่ดีพอ ผมโทษตัวเองทุกอย่าง แต่เธอกลับมาขอคืนดีผมหลายรอบมากแต่ผมไม่กล้าที่จะกลับไปผมอยากลองอยู่คนเดียวและเธอคอยง้อผมตลอดแต่ช่วงที่เธอกลับมาเธอมีคนใหม่ไปแล้ว เธอคุยกับคนอื่นและนอนด้วยกัน ผมแตกสลายมากแต่ผมโกรธมากกว่าที่เธอเห็นผมเป็นแค่ของเล่น ถ้าไม่เห็นกับตาว่านอนด้วยกันเธอก็คงจะกลับมาหาผมเมื่อเหงา ด้วยความที่โกรธ สติก็เริ่มหายและเธอตอกย้ำว่าขอคืนดีผมไม่ยอมกลับผมฟิวส์ขาด5555ผมด่ายับผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้วมีใหม่ไม่ว่าแต่จะกลับมาง้อเราทำไมในเมื่ออยากได้ใหม่ ไม่คิดถึงความรู้สึกใครเลย อยากมีใหม่แต่ก็ไม่เสียคนเก่างี้หรอ จากที่ผมรักเธอมากกลับกลายเป็นผมรังเกียจ เกลียด ขยะแขยง จนรู้สึกคลื่นไส้ ผมตัดเธอทุกทางเมื่อผมรู้ความจริงผมบล็อกหมด ผมไม่รู้เป็นเพราะอะไร ผมเคยคิดว่าถ้าเราเต็มที่เราจะไม่เสียดายแต่ครั้งนี้ผมโครตเสียดายเวลา ผมเสียหลายอย่างไปในชีวิตแต่อย่างน้อยก็ได้กลับคืนมา ทั้งหมดที่พิมพ์มานี้ เป็นแค่ความรู้สึกของตัวผม ผมไม่ได้บอกว่าใครถูกใครผิดแต่ผมแค่อยากให้ทุกที่อ่านบทความนี้  เมื่อเลิกกันแล้วถ้ายังไม่ลืมคนเก่าไม่ควรจะเริ่มต้นใหม่ และถ้ามีใหม่ก็อย่ากลับไปหาคนเก่า เพราะสุดท้ายแล้วคนที่เสียใจมันคือคนใหม่ของคุณ  ขอโทษด้วยครับอาจจะอ่านแล้วงงแต่ผมพยายามสุดละแค่อยากปล่อยมันออกมาผมโครตจะอึดอัดแต่ทำไงได้ผู้ชายต้องเข้มเเข็ง😔