เราเป็นอาการซึมเศร้า แล้วก็มีอารมณ์แปรปรวน อารมณ์สองขั้ว มันไม่มีความสุขกับชีวิตของตัวเอง บางวันแค่ลืมตาตอนเช้าก็รู้สึกเสียใจ ว่าจะตื่นมาทำไม บางวันมีความสุขก็จะสุขมากจนล้น แม้บางทีไม่มีเรื่องอะไรมากระตุ้นเลยก็ตาม สมองมันจะสร้างเรื่องให้คิดเอง แล้วดิ่งลงจนลึกของอารมณ์ หรือถ้ามีเรื่องมาสะกิด ก็จะเป็นหนัก หงุดหงิดง่ายมาก
ก่อนหน้าเมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว เวลาโมโหแล้วมีทำลายข้าวของ ทำตัวเอง
เรารักษา และทานยาอยู่ ค่ะ ยังทานอยู่เรื่อยๆ หมอปรับยาให้บางช่วง บางช่วงอาการดี สมองโปร่งไม่มีอะไร หมอก็จะนัด2-3 เดือนนัดเจอ หากครั้งไหนอาการหนัก นัดเดือนต่อเดือน
ถ้าถามว่าหนักแค่ไหน เราไม่รู้ว่าหนักของแต่ละคนเป็นแบบไหน แต่สำหรับตัวเราคือ ไม่อยากอยู่โลกนี้ ค่ะ
เราเคยผ่านการฆ่าตัวตายมา1ครั้ง แต่ไม่ป็นอะไร หลังจากนั้น ก็ไม่ทำอีก แต่คิดอยู่ตลอดเวลา ว่าไม่อยากอยู่ อยู่ทำอะไร ชีวิต มันน่าเบื่อ
บางทีก็ไม่อยากทำอะไรเลย รู้สึกเหงา
ตัวคนเดียว
คิดอยากตายอยู่นะบางที มันวนอยู่ในหัว บางทีเดินไปนอกระเบียงห้อง ก็คิดนะว่ากระโดดไปจะตายมั้ย ถ้าไม่ตาย เป็นภาระคนอื่นอีก
รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครรัก ตัวเองไม่ดี
พอมาคิดย้อนหลัง ก่อนที่จะพบหมอรักษา
เราเป็นมานานแล้ว ตั้งแต่เด็ก เราหวาดกลัว ใช้ชีวิตแบบกลัว หลัวพ่อด่า พ่ออารมณ์ร้อน
ชีวิตตอนเด็กเท่าที่จำได้ มีแต่คำว่ากลัว ไม่กล้าตัดสินใจอะไร
โตมาเป็นวัยรุ่น เรียนมหาลัยออกมาใช้ชีวิตเอง อิสระ ก็เหลวแหลก เที่ยว กินเหล้า เหมือนรอเวลานี้มานาน ไม่เช้าไม่กลับ ทำเรื่องผิดพลาดมาเยอะ โชคดีที่มีชีวิตรอดทุกวันนี้
โตมาหน่อย มีแฟนก็โดนทำร้าย โดนหลอก
โดนสวมเขา มีครั้งนึงแฟนคนนึงที่เราไว้ใจที่สุด ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้านอกใจเรา ไม่มีในสมองเลย เรารักกันมาก ในที่สุดเขาก็ทำให้ผิดหวัง เราโกรธจนอกจะระเบิด โกรธจนหน้าชา ไม่รู้จะระบายความเสียใจยังไง เราเจอรูปผู้หญิงนอนหลับหมดสภาพเปลือยบนเตียงของเราที่เคยนอนด้วยกัน เราก็อภัย แต่เชื่อมั้ย เราไม่เคยไว้ใจอีกเลย จนความไว้ใจให้ผู้ชาย มันไม่มีแล้ว สมองจะคิดตลอดว่าผู้ชายก็เป็นแบบนี้ ทุกคน
และก็มีเรื่องต้องเสียใจที่สุดในชีวิตอีกเรื่อง เพื่อนสนิทเสีย ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดิ่งลึกสุดๆ ร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจ คนที่เราเคยพูดอะไรให้ฟังหมดทุกอย่าง ได้ใช้ชีวิตสนุกๆดีๆด้วยกัน มันพังไปหมด เวลามีเรื่อง ทุกข์ หรือเรื่องสนุกอยากเล่า ก็แค่กดโทรไปเม้า แต่มันไม่มีแล้ว
4ปีแล้ว ที่เพื่อนจากไป แต่ทุกวันนี้ก็ยังร้องไห้ เพราะคิดถึง คิดวนเวียน คิดถึงวันดีๆด้วยกัน พูดถึงก็จะร้องไห้ทุกครั้ง
เหตุผลที่ไปหาหมอ เพราะชีวิตมันแย่ลงเรื่อยๆ ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างแย่ลง และเราก็เอาแต่โทษตัวเอง
เลยตัดสินใจไปหาหมอด้วยตัวเอง
-เราใช้แอลกอฮอ เป็นสิ่งเยียวยา
-เราสูบบุหรี่
เมื่อหมอถามทำไมถึงดื่ม ก็ตอบไปว่า ดื่มแล้วลืมทุกอย่าง มีความสุข พอตื่นเช้ามาก็เสียใจอีก อยากจะเมาแบบทั้งวัน ไม่อยากมีสติแบบคนปกติ นี่คือ คำตอบเราตอนพบหมอครั้งแรก
อาการเราขึ้นๆ ลงๆ บางเดือนพบหมอก็ปกติ บางทีก็ร้องไห้ฟูมฟาย อย่าถามว่าทำไม เราไม่รู้สาเหตุ เราคิดไม่ได้ สมองมันสั่งให้เสียใจ
ความทรงจำบางเรื่องในอดีตของเรา เราจำไม่ได้ เหมือนโดนลบออกไป ความจำไม่ดี และไม่มีเลย แม้แต่เรื่องเมื่อ2-3เดือนที่ผ่านมา รายละเอียดบางเรื่องเราไม่มีในเมมโมรี่ในสมองเลย
เราขอโทษด้วยเราเรียบเรียงเล่าเรื่องอาจอ่านไม่ค่อยเข้าใจ เราแค่ต้องการระบาย มันลน แค่อยากพิมๆ ละบาย เรื่องมันเยอะ แต่เลียบเรียงไม่ถูก ว่าจะเล่าอะไรก่อนหลังดี คิดได้อะไรก็พิม
ที่ตัดสินใจทำ เมื่อวานเรามีอาการไม่ดี คิดถึงเพื่อน ร้องไห้ฟูมฟายคนเดียว เหงา รู้สึกแย่
ใครกำลังต่อสู้โรคนี้เหมือนเราบ้าง
ใครต้องต่อสู้โรคของตัวเองบ้าง มันเบื่อหน่ายใช่มั้ยคะ
ก่อนหน้าเมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว เวลาโมโหแล้วมีทำลายข้าวของ ทำตัวเอง
เรารักษา และทานยาอยู่ ค่ะ ยังทานอยู่เรื่อยๆ หมอปรับยาให้บางช่วง บางช่วงอาการดี สมองโปร่งไม่มีอะไร หมอก็จะนัด2-3 เดือนนัดเจอ หากครั้งไหนอาการหนัก นัดเดือนต่อเดือน
ถ้าถามว่าหนักแค่ไหน เราไม่รู้ว่าหนักของแต่ละคนเป็นแบบไหน แต่สำหรับตัวเราคือ ไม่อยากอยู่โลกนี้ ค่ะ
เราเคยผ่านการฆ่าตัวตายมา1ครั้ง แต่ไม่ป็นอะไร หลังจากนั้น ก็ไม่ทำอีก แต่คิดอยู่ตลอดเวลา ว่าไม่อยากอยู่ อยู่ทำอะไร ชีวิต มันน่าเบื่อ
บางทีก็ไม่อยากทำอะไรเลย รู้สึกเหงา
ตัวคนเดียว
คิดอยากตายอยู่นะบางที มันวนอยู่ในหัว บางทีเดินไปนอกระเบียงห้อง ก็คิดนะว่ากระโดดไปจะตายมั้ย ถ้าไม่ตาย เป็นภาระคนอื่นอีก
รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครรัก ตัวเองไม่ดี
พอมาคิดย้อนหลัง ก่อนที่จะพบหมอรักษา
เราเป็นมานานแล้ว ตั้งแต่เด็ก เราหวาดกลัว ใช้ชีวิตแบบกลัว หลัวพ่อด่า พ่ออารมณ์ร้อน
ชีวิตตอนเด็กเท่าที่จำได้ มีแต่คำว่ากลัว ไม่กล้าตัดสินใจอะไร
โตมาเป็นวัยรุ่น เรียนมหาลัยออกมาใช้ชีวิตเอง อิสระ ก็เหลวแหลก เที่ยว กินเหล้า เหมือนรอเวลานี้มานาน ไม่เช้าไม่กลับ ทำเรื่องผิดพลาดมาเยอะ โชคดีที่มีชีวิตรอดทุกวันนี้
โตมาหน่อย มีแฟนก็โดนทำร้าย โดนหลอก
โดนสวมเขา มีครั้งนึงแฟนคนนึงที่เราไว้ใจที่สุด ไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้านอกใจเรา ไม่มีในสมองเลย เรารักกันมาก ในที่สุดเขาก็ทำให้ผิดหวัง เราโกรธจนอกจะระเบิด โกรธจนหน้าชา ไม่รู้จะระบายความเสียใจยังไง เราเจอรูปผู้หญิงนอนหลับหมดสภาพเปลือยบนเตียงของเราที่เคยนอนด้วยกัน เราก็อภัย แต่เชื่อมั้ย เราไม่เคยไว้ใจอีกเลย จนความไว้ใจให้ผู้ชาย มันไม่มีแล้ว สมองจะคิดตลอดว่าผู้ชายก็เป็นแบบนี้ ทุกคน
และก็มีเรื่องต้องเสียใจที่สุดในชีวิตอีกเรื่อง เพื่อนสนิทเสีย ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดิ่งลึกสุดๆ ร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจ คนที่เราเคยพูดอะไรให้ฟังหมดทุกอย่าง ได้ใช้ชีวิตสนุกๆดีๆด้วยกัน มันพังไปหมด เวลามีเรื่อง ทุกข์ หรือเรื่องสนุกอยากเล่า ก็แค่กดโทรไปเม้า แต่มันไม่มีแล้ว
4ปีแล้ว ที่เพื่อนจากไป แต่ทุกวันนี้ก็ยังร้องไห้ เพราะคิดถึง คิดวนเวียน คิดถึงวันดีๆด้วยกัน พูดถึงก็จะร้องไห้ทุกครั้ง
เหตุผลที่ไปหาหมอ เพราะชีวิตมันแย่ลงเรื่อยๆ ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างแย่ลง และเราก็เอาแต่โทษตัวเอง
เลยตัดสินใจไปหาหมอด้วยตัวเอง
-เราใช้แอลกอฮอ เป็นสิ่งเยียวยา
-เราสูบบุหรี่
เมื่อหมอถามทำไมถึงดื่ม ก็ตอบไปว่า ดื่มแล้วลืมทุกอย่าง มีความสุข พอตื่นเช้ามาก็เสียใจอีก อยากจะเมาแบบทั้งวัน ไม่อยากมีสติแบบคนปกติ นี่คือ คำตอบเราตอนพบหมอครั้งแรก
อาการเราขึ้นๆ ลงๆ บางเดือนพบหมอก็ปกติ บางทีก็ร้องไห้ฟูมฟาย อย่าถามว่าทำไม เราไม่รู้สาเหตุ เราคิดไม่ได้ สมองมันสั่งให้เสียใจ
ความทรงจำบางเรื่องในอดีตของเรา เราจำไม่ได้ เหมือนโดนลบออกไป ความจำไม่ดี และไม่มีเลย แม้แต่เรื่องเมื่อ2-3เดือนที่ผ่านมา รายละเอียดบางเรื่องเราไม่มีในเมมโมรี่ในสมองเลย
เราขอโทษด้วยเราเรียบเรียงเล่าเรื่องอาจอ่านไม่ค่อยเข้าใจ เราแค่ต้องการระบาย มันลน แค่อยากพิมๆ ละบาย เรื่องมันเยอะ แต่เลียบเรียงไม่ถูก ว่าจะเล่าอะไรก่อนหลังดี คิดได้อะไรก็พิม
ที่ตัดสินใจทำ เมื่อวานเรามีอาการไม่ดี คิดถึงเพื่อน ร้องไห้ฟูมฟายคนเดียว เหงา รู้สึกแย่
ใครกำลังต่อสู้โรคนี้เหมือนเราบ้าง