เราเอาแต่ใจหรือแม่ที่ให้ความหวัง

เราเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านมีพี่ชาย1คน เรากับพี่ห่างกัน3ปี ตั้งแต่เราจำความได้ แม่ก็จะให้สิ่งที่พี่อยากได้ ยกเว้นเรา แม่ชอบให้ความหวังกับเรา แต่ก็ผิดหวังมาตลอด19ปี เราเป็นน้องก็ต้องเสียสละให้กับพี่มาตลอด ถ้าไม่พังจริงๆ หรือจำเป็นจริงๆเราก็จะไม่ได้อะไร  แม้กระทั่งการเรียน เราถูกปลูกฝังโดยการชี้นู้นนี้ ให้ทำ ถ้าไม่ทำอย่างที่เค้าเสนอเราก็จะเป็นคนผิด เราทำในแบบที่เราชอบก็จะถูกมองวาลอกเลียนแบบคนอื่น พี่เราเป็นคนเรียนเก่ง แต่ต่างจากเรามาก เราเป็นคนที่เรียนไม่ได้เรื่อง แต่ไม่เคยโดดเรียน ได้3มาตลอด  มันเป็นปมในใจตลอดว่า เราอยากทำตามใจตัวเองบ้าง อยากลองใช้ชีวิตในแบบที่เราชอบบ้าง ทำไมไม่ได้  เราชอบการทำแบบปฏิบัติมากกว่ามานั่งดู  แต่เราก็ทำไม่ได้ วันนึ่งตั้งใจจะซื้อของให้เรา โดยที่เราช่วยงานตามที่สั่งทุกอย่าง เราดีใจมาก เราอยากทำลายกำแพงที่ชอบตั้งวาแม่ชอบให้ความหวัง แต่ไม่ได้สักอย่าง แต่ ก็จริง ไปถึง พี่ก็เลือกๆ เอาๆ ซื้อๆ แม่ตามใจพี่ทุกอย่าง โดยที่จะหันกลับมาถามเราบ้างรึป่าว วาอยากได้อะไรมั๊ย?? หมดไปเยอะแหละค่ะ  เดินไปเจอรองเท้า พี่ก็จะซื้อ เราบอกอยากได้conversมาตั้งแต่ยังไม่ขึ้นปี1 แต่ ก็ไม่ได้  เราเลยบอกแม่งั้นหนูเอารองเท้านะ  แกก็บอกได้ๆ เอาสิ เอาก็ลองๆไป แกเดินมา ป่ะ ไม่ต้องเอาหรอก เด่วแม่โอนตังมาให้ซื้อ 😐น่าเสียเลยค่ะ ความรู้สึกแบบ 😥  มันน้อยใจมาตลอดจนป่านนี้ แกจะใฟ้ความหวังเราตลอดๆๆๆๆๆ แต่ ไม่เคยทำได้  มันอัดอั้นในใจเรามานานมาก เราไม่สามารถพูดกับใครได้  พอพูดไปก็หาว่าไม่รัก อยากได้แต่สิ่งของ  ไม่เข้าใจ คือ ถ้าไม่ได้ก็บอกมาเลยว่าไม่ได้ อย่าให้ความหวังเลย