ก่อนอื่นเลย เพิ่งเคยโพสต์ครั้งแรก อยากจะขอพื้นที่เล็กๆตรงนี้ได้ระบายบางสิ่งที่อัดอั้นเหลือเกิน
ผมอายุ26ครับผม เรียนจบมหาลัยป.ตรีที่ กทม มาตอนปี58 พอเรียนจบก็กลับมาที่บ้านต่างจังหวัด
กลับมาบ้านช่วงกลางๆปี59 กลับมาถึงก็ช่วยครอบครับทำธุรกิจเล็กๆ ผมไม่เคยกินเหล้า สูบบุหรี่ เล่นการพนัน
พอช่วงราวๆปี60ปลายๆครอบครับเลิกทำกิจการครับ เลยต้องออกหางานทำ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้เลยครับ ท้อมาก อ่านหนังสือสอบราชการมาตั้งแต่ปี59 จนมาถึงตอนนี้ก็ยังสอบไม่ติด หางานทำก็ไม่ได้ จังหวัดที่ผมอยู่หางานค่อนข้างยากครับ จะให้กลับไปหางาน กทม ประสบการร์ทำงานก็ไม่มี 3ปีที่ผ่านมาแทบไม่มีประสบการณ์ทำงานเลย ใครเขาจะรับ แถมเงินที่ได้มาใช้เองจะพอหรือป่าวยังไม่รู้ จะเอาไหนมาช่วยครอบครัว ยิ่งเห็นเพื่อน แต่ละคน มีการงานอาชีพที่ดี มีครอบครัวมีลูก ผมแทบเป็นบ้า เหมือนตัวเองเดินทางพลาดสะดุดล้มจุดใดจุดหนึ่งในชีวิต ช่วง1เดือนมานี้ผมนอนแทบไม่หลับเครียด ถามตัวเองเสมอ3ปีที่เรียนจบมา "ผมมัวทำอะไร" ระหว่างที่ทุกคนตั้งใจเดินไปข้างหน้า ผมทำอะไรอยู่ มันถึงหล่อหลอมผมมายืนยังจุดนี้ จุดที่ไม่มีอะไรเลย หางานทำไม่ได้ สอบไม่ติด แฟนไม่มี แถมไม่มีความฝันด้วย ไม่รู้ด้วยซ้ำตัวเองชอบอะไร
ส่วนตัวไม่มีหนี้สินแต่ที่บ้านก็หมีปัญหาหนี้สินอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้มากมายถึงขนาดจะเป็นจะตาย[ผ่อนธนาคาร] ทุกอย่างยังพอเดินหน้าไปได้ พ่อผมรับราชการ แม่ทำงานทั่วไป แต่ผมเห็นพ่อแม่ทำงานแล้วอยากจะร้องไห้ทุกวัน ผมช่วยเหลือท่านไม่ได้เลย ทำได้แค่เปิดหาสมัครงาน อ่านหนังสือเตรียมสอบราชการที่จะเปิดต่างๆ ทุกวันนี้มีรายได้เล็กๆน้อยๆจากการทำงานออนไลน์นิดๆหน่อย เพียงพอที่จะเก็บเป็นค่าเดินทางไปสอบราชการ แต่ก็ท้อเรื่องสอบราชการพอควร รับ10คน20คน คนสอบ5000 6000 ไอ่ที่รับ100+คนสอบก็เป็นหมื่น
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากครับ เหมือนทุกอย่างไม่เป็นใจ ตอนปี60 61 สมัครงานตามเน็ตส่งresume ไปหลายที่ไม่เคยมีที่ไหนตอบกลับ ยกเว้นขายประกัน พยายามรักษารูปร่างตัวเองตลอดเพราะถ้าดูไม่ดีกลัวเขาไม่รับทำงาน สูง180 หนัก 75
ไปสมัครงาน ห้าง เขาก็ไม่รับทิ้งใบสมัครเราไว้งั้น พอมีตำแหน่งว่างก็รับคนรู้จักกันมาแทน
ผมไม่อยากโทษอะไรใคร เพราะสุดท้ายแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมมันเป็นเพราะตัวผมเอง ไม่ขยันไม่พอ ผมมองโลกง่ายไป ผมใช้ชีวิตไม่คุ้มค่า
ทุกวันนี้ ข่มตัวเองให้ยืนให้ไหว เพื่อนติดต่อกันจริงๆเหลือไม่กี่คน เพราะแทบไม่กล้าทัก เขามีหน้าที่การงานที่ดี มีลูก มีครอบครัว มีบ้าน เราไม่มีอะไรเลย
ยังดีที่อยู่บ้าน กินบ้าน ไม่ได้รบกวนเงินพ่อแม่อะไรเพราะไม่อยากได้อะไร ผมยอมรับว่าอยากตายหลายครั้งมาก แต่คิดถึงหน้าพ่อแม่แล้วทำไม่ลงจริงๆท่านดีมาก ช่วงนี้ผมเครียดจนทำอะไรไม่ได้จิตตกไปหมด แต่ท่านทั้งสองยังยืนข้างผม บอกผมเสมอว่า บางทีมันอาจยังไม่ใช่วันของเรา หากวันนั้นมาถึงอะไรๆมันอาจดีขึ้นมาทันตาก็ได้ ท่านบอกเสมอว่า คนที่เราเห็นเขามีความสุขทุกวัน จริงๆเขาอาจทุกข์กว่าเราอีก
ผม ทำตัวเอง ให้มาอยู่ในจุดที่แย่ที่สุด เรียนจบ3ปีหางานไม่ได้ ไม่มีประสบการณ์ทำงาน หวังเพียงสอบราชการ ทุกวันนี้ก็ยังเปิดหางาน ในจังหวัดหวังแค่หมื่นนึงก็เอาแล้ว ทุกวันนี้พยายามบอกตัวเองว่า มีคนทุกข์กว่าเราอีกเยอะ ปัญหาของเรามันเด็กๆ สำหรับหลายๆคน แต่ทุกครั้งในใจมันอดคิดไม่ได้ว่า โอกาศมักจะมาหาคนที่พยายาม ผมยังพยายามไม่พออีกเหรอ เพื่อนผมเรียนจบมหายลัย8ปี ยังไม่ทันจะจบ ญาติหางานให้ทำเดือน15000สบายๆ อีกคนเจอแฟนดี เรียนจบมาแฟนพาไปทำงานธุรกิจส่วนตัวสบายไปแล้ว แล้วผมที่พยายามหางานมาตลอดทำไมมันถึงหาที่ไหนไม่ได้สักที ตื่นมาตี3 ทุกวันนอนคิด ถึงสิ่งผิดพลาด แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ผมอยากช่วยพ่อกับแม่หาเงิน ถึงจะไม่มีได้มากมายอย่างน้อยก็ได้ผ่อนความเหนื่อยให้พวกท่านบ้าง อย่างเดียวในชีวิตที่ผมเห็นว่าพระเจ้าคงยังไม่ทิ้งผม ก็เพราะผมยังมีครอบครัว ที่คอยพยุงผมไว้ ท่านไม่ได้อยากให้ผมรีบหางานอะไรขนาดนั้น ไมไ่ด้อยากให้ผมเครียด แต่ยิ่งท่านดีเท่าไหร่ ผมยิ่งสมเพชตัวเองเท่านั้น ที่ช่วยอะไรไมไ่ด้ อายุยิ่งเยอะ อะไรๆ็ยิ่งแย่ จะเข้าไปหางาน ใน กทม ก็กลัวได้เงินเดือนไม่คุ้มค่ากินอยู่ด้วยซ้ำ เพราะอยู่มาสมัยเรียน ทำให้เข้าใจการใช้ชีวิต ในสภาพแวดล้อมนั้น ค่าห้อง ค่ากิน ค่าเดินทาง ค่ายิบย่อย มันหนักหนาเหลือเกิน
ทุกวันนี้ นั่งอ่านหนังสือ เปิดเน็ตหางาน ผึกใช้โปรแกรมต่างๆในคอม ให้ไม่เครียด เพราะไม่งั้นจะพาลคิดถึงแต่เรื่องแย่ๆ อายเพื่อน อายคนแถวบ้าน กลัวทำพ่อแม่หนักใจ
ตั้งแต่จบ ม ต้นมา ไม่เคยร้องไห้จนเรียนจบมหาี่ลี่ลัยกลับมาบ้าน เดือนที่ผ่านมาแม่ลูบหัวผมครั้งเดียว ผมร้องจนหยุดไม่ได้ เหมือนมันระเบิดออกมา
ในใจผมอยากขอโทษพวกท่านจริงๆที่ ทำไม่ได้เหมือนลูกคนอื่นเขา
มาถึงตรงนี้ ที่พิมพ์มาทั้งหมด
ผมแค่อยากระบายมันออกมาระบาย การเดินทางของขีวิตที่ผิดพลาดของผม อยากขอถามทุกคนหน่อยได้ไหมครับว่า
1. อายุ26ย่าง27 กับสถาณการณ์ในชีวิตผมตอนนี้ มันแย่ถึงขั้นสุดหรือยังครับ ไม่ใครอายุพอๆกันแต่หนักกว่านี้ไหม
2. ต่อจากข้อ1 ผ่านมันมาได้ยังไงครับ ขอคำแนะนำที
'''' ผมคงเป็นตัวอย่างของคนที่ทำอะไรโดยไม่คิดให้ดี ผลมันถึงออกมาเป็นแบบนี้กับชีวิต ต่อจากนี้จะขอเดินหน้าต่ออีกครั้ง ใครที่เคยล้ม ขอคำแนะนำด้วยนะครับ ว่าผ่านมาได้ยังไง จะเริ่มเดินยังไงให้กลับไปในทางที่ควรจะเดิน '''''
ปล.โพสต์ด่า ว่า หรือให้คำแนะนำได้เต็มที่ครับ ไม่ว่าท่านจะพิมพ์อะไรมาผมพร้อมรับฟัง และนำไปปรับปรุงแก้ไข ขอบคุณครับ
ขอพื้นที่เล็กๆระบายปัญหาชีวิต ณ จุดๆนี้
ผมอายุ26ครับผม เรียนจบมหาลัยป.ตรีที่ กทม มาตอนปี58 พอเรียนจบก็กลับมาที่บ้านต่างจังหวัด กลับมาบ้านช่วงกลางๆปี59 กลับมาถึงก็ช่วยครอบครับทำธุรกิจเล็กๆ ผมไม่เคยกินเหล้า สูบบุหรี่ เล่นการพนัน
พอช่วงราวๆปี60ปลายๆครอบครับเลิกทำกิจการครับ เลยต้องออกหางานทำ แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้เลยครับ ท้อมาก อ่านหนังสือสอบราชการมาตั้งแต่ปี59 จนมาถึงตอนนี้ก็ยังสอบไม่ติด หางานทำก็ไม่ได้ จังหวัดที่ผมอยู่หางานค่อนข้างยากครับ จะให้กลับไปหางาน กทม ประสบการร์ทำงานก็ไม่มี 3ปีที่ผ่านมาแทบไม่มีประสบการณ์ทำงานเลย ใครเขาจะรับ แถมเงินที่ได้มาใช้เองจะพอหรือป่าวยังไม่รู้ จะเอาไหนมาช่วยครอบครัว ยิ่งเห็นเพื่อน แต่ละคน มีการงานอาชีพที่ดี มีครอบครัวมีลูก ผมแทบเป็นบ้า เหมือนตัวเองเดินทางพลาดสะดุดล้มจุดใดจุดหนึ่งในชีวิต ช่วง1เดือนมานี้ผมนอนแทบไม่หลับเครียด ถามตัวเองเสมอ3ปีที่เรียนจบมา "ผมมัวทำอะไร" ระหว่างที่ทุกคนตั้งใจเดินไปข้างหน้า ผมทำอะไรอยู่ มันถึงหล่อหลอมผมมายืนยังจุดนี้ จุดที่ไม่มีอะไรเลย หางานทำไม่ได้ สอบไม่ติด แฟนไม่มี แถมไม่มีความฝันด้วย ไม่รู้ด้วยซ้ำตัวเองชอบอะไร
ส่วนตัวไม่มีหนี้สินแต่ที่บ้านก็หมีปัญหาหนี้สินอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้มากมายถึงขนาดจะเป็นจะตาย[ผ่อนธนาคาร] ทุกอย่างยังพอเดินหน้าไปได้ พ่อผมรับราชการ แม่ทำงานทั่วไป แต่ผมเห็นพ่อแม่ทำงานแล้วอยากจะร้องไห้ทุกวัน ผมช่วยเหลือท่านไม่ได้เลย ทำได้แค่เปิดหาสมัครงาน อ่านหนังสือเตรียมสอบราชการที่จะเปิดต่างๆ ทุกวันนี้มีรายได้เล็กๆน้อยๆจากการทำงานออนไลน์นิดๆหน่อย เพียงพอที่จะเก็บเป็นค่าเดินทางไปสอบราชการ แต่ก็ท้อเรื่องสอบราชการพอควร รับ10คน20คน คนสอบ5000 6000 ไอ่ที่รับ100+คนสอบก็เป็นหมื่น
รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากครับ เหมือนทุกอย่างไม่เป็นใจ ตอนปี60 61 สมัครงานตามเน็ตส่งresume ไปหลายที่ไม่เคยมีที่ไหนตอบกลับ ยกเว้นขายประกัน พยายามรักษารูปร่างตัวเองตลอดเพราะถ้าดูไม่ดีกลัวเขาไม่รับทำงาน สูง180 หนัก 75
ไปสมัครงาน ห้าง เขาก็ไม่รับทิ้งใบสมัครเราไว้งั้น พอมีตำแหน่งว่างก็รับคนรู้จักกันมาแทน
ผมไม่อยากโทษอะไรใคร เพราะสุดท้ายแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมมันเป็นเพราะตัวผมเอง ไม่ขยันไม่พอ ผมมองโลกง่ายไป ผมใช้ชีวิตไม่คุ้มค่า
ทุกวันนี้ ข่มตัวเองให้ยืนให้ไหว เพื่อนติดต่อกันจริงๆเหลือไม่กี่คน เพราะแทบไม่กล้าทัก เขามีหน้าที่การงานที่ดี มีลูก มีครอบครัว มีบ้าน เราไม่มีอะไรเลย
ยังดีที่อยู่บ้าน กินบ้าน ไม่ได้รบกวนเงินพ่อแม่อะไรเพราะไม่อยากได้อะไร ผมยอมรับว่าอยากตายหลายครั้งมาก แต่คิดถึงหน้าพ่อแม่แล้วทำไม่ลงจริงๆท่านดีมาก ช่วงนี้ผมเครียดจนทำอะไรไม่ได้จิตตกไปหมด แต่ท่านทั้งสองยังยืนข้างผม บอกผมเสมอว่า บางทีมันอาจยังไม่ใช่วันของเรา หากวันนั้นมาถึงอะไรๆมันอาจดีขึ้นมาทันตาก็ได้ ท่านบอกเสมอว่า คนที่เราเห็นเขามีความสุขทุกวัน จริงๆเขาอาจทุกข์กว่าเราอีก
ผม ทำตัวเอง ให้มาอยู่ในจุดที่แย่ที่สุด เรียนจบ3ปีหางานไม่ได้ ไม่มีประสบการณ์ทำงาน หวังเพียงสอบราชการ ทุกวันนี้ก็ยังเปิดหางาน ในจังหวัดหวังแค่หมื่นนึงก็เอาแล้ว ทุกวันนี้พยายามบอกตัวเองว่า มีคนทุกข์กว่าเราอีกเยอะ ปัญหาของเรามันเด็กๆ สำหรับหลายๆคน แต่ทุกครั้งในใจมันอดคิดไม่ได้ว่า โอกาศมักจะมาหาคนที่พยายาม ผมยังพยายามไม่พออีกเหรอ เพื่อนผมเรียนจบมหายลัย8ปี ยังไม่ทันจะจบ ญาติหางานให้ทำเดือน15000สบายๆ อีกคนเจอแฟนดี เรียนจบมาแฟนพาไปทำงานธุรกิจส่วนตัวสบายไปแล้ว แล้วผมที่พยายามหางานมาตลอดทำไมมันถึงหาที่ไหนไม่ได้สักที ตื่นมาตี3 ทุกวันนอนคิด ถึงสิ่งผิดพลาด แต่มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ผมอยากช่วยพ่อกับแม่หาเงิน ถึงจะไม่มีได้มากมายอย่างน้อยก็ได้ผ่อนความเหนื่อยให้พวกท่านบ้าง อย่างเดียวในชีวิตที่ผมเห็นว่าพระเจ้าคงยังไม่ทิ้งผม ก็เพราะผมยังมีครอบครัว ที่คอยพยุงผมไว้ ท่านไม่ได้อยากให้ผมรีบหางานอะไรขนาดนั้น ไมไ่ด้อยากให้ผมเครียด แต่ยิ่งท่านดีเท่าไหร่ ผมยิ่งสมเพชตัวเองเท่านั้น ที่ช่วยอะไรไมไ่ด้ อายุยิ่งเยอะ อะไรๆ็ยิ่งแย่ จะเข้าไปหางาน ใน กทม ก็กลัวได้เงินเดือนไม่คุ้มค่ากินอยู่ด้วยซ้ำ เพราะอยู่มาสมัยเรียน ทำให้เข้าใจการใช้ชีวิต ในสภาพแวดล้อมนั้น ค่าห้อง ค่ากิน ค่าเดินทาง ค่ายิบย่อย มันหนักหนาเหลือเกิน
ทุกวันนี้ นั่งอ่านหนังสือ เปิดเน็ตหางาน ผึกใช้โปรแกรมต่างๆในคอม ให้ไม่เครียด เพราะไม่งั้นจะพาลคิดถึงแต่เรื่องแย่ๆ อายเพื่อน อายคนแถวบ้าน กลัวทำพ่อแม่หนักใจ
ตั้งแต่จบ ม ต้นมา ไม่เคยร้องไห้จนเรียนจบมหาี่ลี่ลัยกลับมาบ้าน เดือนที่ผ่านมาแม่ลูบหัวผมครั้งเดียว ผมร้องจนหยุดไม่ได้ เหมือนมันระเบิดออกมา
ในใจผมอยากขอโทษพวกท่านจริงๆที่ ทำไม่ได้เหมือนลูกคนอื่นเขา
มาถึงตรงนี้ ที่พิมพ์มาทั้งหมด ผมแค่อยากระบายมันออกมาระบาย การเดินทางของขีวิตที่ผิดพลาดของผม อยากขอถามทุกคนหน่อยได้ไหมครับว่า
1. อายุ26ย่าง27 กับสถาณการณ์ในชีวิตผมตอนนี้ มันแย่ถึงขั้นสุดหรือยังครับ ไม่ใครอายุพอๆกันแต่หนักกว่านี้ไหม
2. ต่อจากข้อ1 ผ่านมันมาได้ยังไงครับ ขอคำแนะนำที
'''' ผมคงเป็นตัวอย่างของคนที่ทำอะไรโดยไม่คิดให้ดี ผลมันถึงออกมาเป็นแบบนี้กับชีวิต ต่อจากนี้จะขอเดินหน้าต่ออีกครั้ง ใครที่เคยล้ม ขอคำแนะนำด้วยนะครับ ว่าผ่านมาได้ยังไง จะเริ่มเดินยังไงให้กลับไปในทางที่ควรจะเดิน '''''
ปล.โพสต์ด่า ว่า หรือให้คำแนะนำได้เต็มที่ครับ ไม่ว่าท่านจะพิมพ์อะไรมาผมพร้อมรับฟัง และนำไปปรับปรุงแก้ไข ขอบคุณครับ