เซ็งๆ เบื่อๆ เหงาๆนะครับ ต้องการพื้นที่ระบายความในใจเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะไปคุยกับใครดีที่คุยด้วยแล้วเค้าให้คำแนะนำดี ได้ผ่อนคลายความเครียดลงได้บ้าง โดยปกติแล้วเป็นคนไม่มีเพื่อนไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอ ทั้งทำงาน ธุระ หรือแม้กระทั่งท่องเที่ยว ชวนเหงาอยู่เหมือนกัน
ปัจจุบันอายุ 31 ปี ทำอาชีพรับราชการมา 1 ปีกว่าๆ บรรจุเข้ามาด้วยวุฒิปริญญาตรี แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอ เพราะสังคมที่ทำงานส่วนมากให้เครดิตกับคนที่จบปอโทและปอเอกมากกว่า เลยในแต่ละวันแทบจะไม่ได้รับมอบหมายให้ทำงานอะไรมากนัก จะได้ทำก็แต่งานที่ไม่ใหญ่โตมากนัก ทำนองงานรูทีน เวลาว่างๆก็หาบทความอะไรอ่านไปเรื่อยๆ บางทีขายของออนไลน์ไปพลางๆ ไม่มีอะไรทำ...จนบางครั้งดูเหมือนว่าตัวเองไม่มีคุณค่าอะไรต่อหน่วยงานเลย
พักหลังมานี้คนรอบตัวที่ทำงานถามเสมอว่า จะไปเรียนต่อปอโทเมื่อไหร่ ทำไมไม่รีบเรียนจะได้ปรับเงินเดือน ปรับตำแหน่งได้ไวกว่าปอตรีนะ ปอตรีจบกันมาเกลื่อนประเทศ ดูธรรมดา ใครๆก็จบได้กันทั้งนั้น...ตอนแรกก็คิดว่าเค้าคงจะหวังดีอ่ะนะ อยากให้ก้าวหน้า แต่ไปๆมาๆ ดันถูกเปรียบเทียบให้เป็นชนชั้นต่ำในที่ทำงานซะงั้น เพราะเรียนจบแค่ปอตรี
ความจริงเราเองก็มีแพลนจะเรียนต่อโท เพื่อพัฒนาองค์ความรู้ของตัวเองนะ แต่เมื่อประเมินตัวเองแล้วยังไม่มีความพร้อมในการไปเรียน เพราะสภาพทางการเงินยังไม่ไหว ภาวะทางอารมณ์ของโรคซึมเศร้าที่รักษาอยู่ยังไม่หาย จึงยังไม่ได้ไปเรียนต่อ เพราะกลัวจะเครียดจากการเรียนมาก...ทุกวันนี้แค่พยายามพาตัวเองไปทำงานได้ผ่านไปแต่ละวันนี่ก็ดีมากแล้ว กลับมาบ้านแทบไม่อยากจะทำอะไรต่อ อยากพักอย่างเดียวเลย ไม่หอบงานกลับมาทำ จะทำแต่ที่ทำงานเท่านั้น เบื่อสังคมการเปรียบเทียบวุฒิการศึกษาในที่ทำงานด้วย...ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามประคับประคองจิตใจตัวเองให้เข้มแข็ง...คิดเสมอว่าถ้าได้เรียนต่อโทก็ดีไป แต่ถ้าไม่ได้เรียนต่อ จบแค่ปอตรีมันก็ปรับตำแหน่งได้เหมือนกัน แต่อาจจะช้ากว่าคนอื่นไปหน่อยก็แค่นั้น...นี่ก็รออีกหน่วยงานที่อยากจะไปทำ เรียกบรรจุ ศึกษาระบบงานจากคนรู้จักในที่นั้นๆ แล้ว น่าจะโอเคกว่าทำที่นี่ ลำดับที่ก็ใกล้แล้ว แต่ถ้าเรียกไม่ถึง ก็คงต้องทนทำที่นี่ต่อไปจนกว่าจะย้ายไปที่อื่นได้.....
ส่วนตัวยังเป็นโสด ไม่มีครอบครัวบางครั้งก็อยากจะหาผู้หญิงสักคนมาทำให้ชีวิตมีความรื่นรมย์ มีความสุข มีคนคุยด้วยนะ แต่พอเข้าหาทีไรก็ราวกับว่าเราคงไม่ดีพอสำหรับเค้าหรือยังไงก็ไม่รู้นะ บางทีพอจะเข้ากันได้ ก็มักจะมีคนมากันท่าหรือเป็นอุปสรรคให้ต้องเลิกติดต่อกันไปตลอด ก็รู้แย่เหมือนกัน ที่ต้องต่อสู้กับสภาวะจิตใจและสภาพสังคมตามลำพัง เหมือนจะชินแล้ว แต่ก็อดที่จะต้องการใครสักคนไม่ได้เหมือนกัน แต่คงเป็นเรื่องยากมากที่จะเจอคนที่รับในสิ่งที่เราเป็นได้ คงต้องทำใจเป็นโสดในระยะยาวอยู่เหมือนกัน
บางครั้งก็อยากได้คำแนะนำดีดีเพื่อที่จะได้รู้สึกปล่อยวางลงได้บ้างเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้เหมือนสมองและจิตใจทำงานหนักอยู่เหมือนกัน ด้วยอาการของโรคที่เป็น ทำให้เราต้องมี energy มากกว่าคนปกติถึง 100 เท่าก็ว่าได้ ทุกวันนี้ดูเหมือนคนแปลกคนที่ไม่อยากคุยกับใคร เพราะไม่ค่อยชอบกิริยาของคนในที่ทำงานเลย จะคุยกันเฉพาะแต่เรื่องการงานเท่านั้น อยากได้คำปรึกษาครับ ขอบคุณครับ
ปัญหาส่วนตัวและชีวิตการทำงาน
ปัจจุบันอายุ 31 ปี ทำอาชีพรับราชการมา 1 ปีกว่าๆ บรรจุเข้ามาด้วยวุฒิปริญญาตรี แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอ เพราะสังคมที่ทำงานส่วนมากให้เครดิตกับคนที่จบปอโทและปอเอกมากกว่า เลยในแต่ละวันแทบจะไม่ได้รับมอบหมายให้ทำงานอะไรมากนัก จะได้ทำก็แต่งานที่ไม่ใหญ่โตมากนัก ทำนองงานรูทีน เวลาว่างๆก็หาบทความอะไรอ่านไปเรื่อยๆ บางทีขายของออนไลน์ไปพลางๆ ไม่มีอะไรทำ...จนบางครั้งดูเหมือนว่าตัวเองไม่มีคุณค่าอะไรต่อหน่วยงานเลย
พักหลังมานี้คนรอบตัวที่ทำงานถามเสมอว่า จะไปเรียนต่อปอโทเมื่อไหร่ ทำไมไม่รีบเรียนจะได้ปรับเงินเดือน ปรับตำแหน่งได้ไวกว่าปอตรีนะ ปอตรีจบกันมาเกลื่อนประเทศ ดูธรรมดา ใครๆก็จบได้กันทั้งนั้น...ตอนแรกก็คิดว่าเค้าคงจะหวังดีอ่ะนะ อยากให้ก้าวหน้า แต่ไปๆมาๆ ดันถูกเปรียบเทียบให้เป็นชนชั้นต่ำในที่ทำงานซะงั้น เพราะเรียนจบแค่ปอตรี
ความจริงเราเองก็มีแพลนจะเรียนต่อโท เพื่อพัฒนาองค์ความรู้ของตัวเองนะ แต่เมื่อประเมินตัวเองแล้วยังไม่มีความพร้อมในการไปเรียน เพราะสภาพทางการเงินยังไม่ไหว ภาวะทางอารมณ์ของโรคซึมเศร้าที่รักษาอยู่ยังไม่หาย จึงยังไม่ได้ไปเรียนต่อ เพราะกลัวจะเครียดจากการเรียนมาก...ทุกวันนี้แค่พยายามพาตัวเองไปทำงานได้ผ่านไปแต่ละวันนี่ก็ดีมากแล้ว กลับมาบ้านแทบไม่อยากจะทำอะไรต่อ อยากพักอย่างเดียวเลย ไม่หอบงานกลับมาทำ จะทำแต่ที่ทำงานเท่านั้น เบื่อสังคมการเปรียบเทียบวุฒิการศึกษาในที่ทำงานด้วย...ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามประคับประคองจิตใจตัวเองให้เข้มแข็ง...คิดเสมอว่าถ้าได้เรียนต่อโทก็ดีไป แต่ถ้าไม่ได้เรียนต่อ จบแค่ปอตรีมันก็ปรับตำแหน่งได้เหมือนกัน แต่อาจจะช้ากว่าคนอื่นไปหน่อยก็แค่นั้น...นี่ก็รออีกหน่วยงานที่อยากจะไปทำ เรียกบรรจุ ศึกษาระบบงานจากคนรู้จักในที่นั้นๆ แล้ว น่าจะโอเคกว่าทำที่นี่ ลำดับที่ก็ใกล้แล้ว แต่ถ้าเรียกไม่ถึง ก็คงต้องทนทำที่นี่ต่อไปจนกว่าจะย้ายไปที่อื่นได้.....
ส่วนตัวยังเป็นโสด ไม่มีครอบครัวบางครั้งก็อยากจะหาผู้หญิงสักคนมาทำให้ชีวิตมีความรื่นรมย์ มีความสุข มีคนคุยด้วยนะ แต่พอเข้าหาทีไรก็ราวกับว่าเราคงไม่ดีพอสำหรับเค้าหรือยังไงก็ไม่รู้นะ บางทีพอจะเข้ากันได้ ก็มักจะมีคนมากันท่าหรือเป็นอุปสรรคให้ต้องเลิกติดต่อกันไปตลอด ก็รู้แย่เหมือนกัน ที่ต้องต่อสู้กับสภาวะจิตใจและสภาพสังคมตามลำพัง เหมือนจะชินแล้ว แต่ก็อดที่จะต้องการใครสักคนไม่ได้เหมือนกัน แต่คงเป็นเรื่องยากมากที่จะเจอคนที่รับในสิ่งที่เราเป็นได้ คงต้องทำใจเป็นโสดในระยะยาวอยู่เหมือนกัน
บางครั้งก็อยากได้คำแนะนำดีดีเพื่อที่จะได้รู้สึกปล่อยวางลงได้บ้างเหมือนกัน แต่ทุกวันนี้เหมือนสมองและจิตใจทำงานหนักอยู่เหมือนกัน ด้วยอาการของโรคที่เป็น ทำให้เราต้องมี energy มากกว่าคนปกติถึง 100 เท่าก็ว่าได้ ทุกวันนี้ดูเหมือนคนแปลกคนที่ไม่อยากคุยกับใคร เพราะไม่ค่อยชอบกิริยาของคนในที่ทำงานเลย จะคุยกันเฉพาะแต่เรื่องการงานเท่านั้น อยากได้คำปรึกษาครับ ขอบคุณครับ