ในยามค่ำคืนเดือนมืดที่ไร้แสง
สัมผัสเสียงหมู่แมลงแข่งขับเสียง
ลมโบกใบไม้ไหวเรียงเรียง
แว่วสำเนียงแห่งราตรีที่ยาวไกล

คืนนี้ฟ้าช่างมืดหม่นเกินกว่ามืด
จิบสุรารสจืดชืดกว่าทนไหว
ลำเลียบรสแสนเหงาในดวงใจ
หริ่งเรไรเพียงเพื่อนพ้องที่เรามี

ในที่นี่มีความมืดกับตัวฉัน
ในที่นี่มีกลิ่นควันเพียงริบหรี่
มาจากไฟก่อจากไม้เท่าที่มี
ในที่นี่ราตรีช่างยาวนาน

ฉันปล่อยฉันให้ถูกกลืนสู่ใจฉัน
ฉันปล่อยวันเวลาให้พ้นผ่าน
ฉันปล่อยให้สิ่งข้างในได้เบิกบาน
ฉันปล่อยผ่านเรื่องทุกข์ฉันเคยเจอ

ราตรีปลอบบอกฉันว่าพอเถิด
ราตรีเปิดให้ใจฝันได้เพ้อเจ้อ
ราตรีผ่านสู่ราตรีเฝ้าละเมอ
ราตรีเออฉันหลงรักยามราตรี