👻 นิราศภูตผีแห่งราตรีไทย

ยามราตรีหมอกมัวทั่วพนาศ
เสียงจักจั่นขับขานสะท้านไหว
แสงจันทร์เพ็ญเย็นชื้นระรื่นใจ
แต่เงาไม้กลับเคลื่อนเหมือนมีคน

ยินเสียงครวญหวีดแว่วจากแนวป่า
คล้ายเสียงผ้าขาวพรายร่ำคร่ำบ่น
ผีตายโหงโศกเศร้าระทมทน
ยังเวียนวนกลางดึกไม่รู้วาย

อีกผีกะสือเรืองแสงแดงระเรื่อ
ลอยละเมื่อลมแรงกลางแสงสาย
ผีกะหังห้อยปีกร่อนกลางปลาย
รอบรอบร่ายคล้ายฝันในราตรี

ผีปอบซ่อนซัดซากอยู่วางเวิ้ง
รอยเลือดเริงไหลหลั่งไม่หยุดที่
ผีแม่ม่ายกลืนกล้ำร่ำโศกี
หวงสามีในยามค่ำช้ำอุรา

ผีตายทั้งกลมคร่ำครวญเรียกลูก
อยู่กลางปลูกไผ่ลู่ดูโหยหา
ผีตานีผลิผลในพฤกษา
ยามจันทราแจ่มฟ้าเหมือนอาวร

ผีเปรตยืนสูงล้ำกลางลำเนา
หิวทุกเช้าทุกเย็นไม่เห็นหน้า
เงื้อมมือยาวครวญคร่ำร่ำอุรา
ขอทานน้ำมนต์จากคนเดิน

ผีบ้านเรือนเคาะฝาในราตรี
เสียงแผ่วพลีขอข้าวเจ้าควรเกริ่น
ผีเจ้าที่ลืมเซ่นไม่คำนวณ
ยามรำ่หวนบ้านแตกดั่งไฟลาม

เมื่อถึงยามตีสามฟ้ามืดหม่น
ฝนพรำปนกลิ่นดินระรื่นหวาม
เงาผีป่าปรากฏซ่อนรูปงาม
ช่างลึกลับจับความด้วยยามตา

พอแสงทองส่องหล้าในคราฉาน
ผีทั้งปวงหายลับกับเงาฟ้า
ทิ้งเพียงลมแผ่วผืนกลิ่นโศกา
เป็นนิราศภูตผาแห่งแผ่นดิน