ไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย

คือว่าก็ไม่รู้จะเริ่มจากอะไรดี แต่ว่าจะขอเริ่มจากที่ว่า น้องเรามันชอบไปร้านเกมส์ซึ่งวันนั้นมันก็ขอเงินยายไปเล่น เพราะว่าแม่ไม่ได้ให้เงินไว้ แต่เราก็ไม่อยากให้มันเอาเงินไปเสียกับร้านเกมส์บ่อย เราก็เลยบอกยายไม่ต้องเอาเงินให้มัน แต่สุดท้ายยายก็ให้ พอมันกลับมาบ้านจู่ๆมันก็เดินมาเตะขาเรา ซึ่งเราก็โกรธมากเพราะว่ายังไม่ทำอะไรให้มันเลย เราก็ด่ามันว่ามาเตะตรูทำไม มันบอกว่าเราเอารหัสเน็ตในโทรศัพท์มันออก ซึ่งเราไม่เคยไปแตะโทรศัพท์มันเลยด้วยซ้ำ พอแม่กลับมาบ้าน เราก็เล่าให้แม่ฟังว่ามันทำอะไรเรา แต่แม่ที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเราเลยสักนิด ก็ไม่เคยที่จะว่าน้องเลย มีแต่ว่าเราว่าไปทำน้องก่อนทำไม ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำเลย ขนาดพี่เราที่ไม่ค่อยจะสนิทกันยังบอกเลยว่า เป็นใคร ใครก็โกรธอยู่ๆมาเตะโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้ แต่สุดท้ายเราก็เป็นคนผิดอยู่ดีนั่นแหละ ตอนเราอารมณ์เสียมาก ที่ไม่มีใครเข้าใจเราเลย เราเอาแต่ร้องไห้ พอพ่อกลับมา พ่อก็มาคุยเล่นด้วยแล้วก็ถามว่า "กินข้าวยัง" เราก็ตอบว่า "ไม่กิน" พ่อก็เลยถามว่า "ไม่กินนี้ลดหุ่นหรือว่าอารมณ์เสีย" ซึ่งเราก็ตอบเลยว่า "อารมณ์เสีย" พ่อก็ถามว่า "ใครทำอะไรทำไมอารมณ์เสีย" เราก็เล่าให้พ่อฟังว่าเราเป็นอะไร แล้วปกติไม่ค่อยได้มีใครเห็นน้ำตาเราเท่าไร เพราะเราเป็นคนที่ จะไม่ร้องต่อหน้าคนอื่นจะกลั่นน้ำตาเอาไว้ ส่วนมากจะร้องกับตัวเอง แต่วันนั้นมันกลั่นไม่อยู่จริงๆ พอพ่อเห็นพ่อก็คงตกใจแหละ ว่าร้องไห้ทำไม พ่อก็เข้ามาปลอบแล้วก็ถามว่า ใครทำอะไร ร้องไห้ทำไม เราก็บอกว่า หนูยังไม่ได้ทำอะไรมันเลยอยู่มันก็มาเตะหนูพอหนูบอกแม่ แม่ก็มาด่าหนู แม่ไม่เคยเข้าใจอะไรหนูเลย พอเราบอกพ่อ พ่อก็เลยไปถามน้องว่ามาเตะเราทำไม มันก็บอกว่า เราไปเอาเน็ตมันออก เราก็บอกไปว่า หนูยังไม่ได้ไปแตะโทรศัพท์มันเลย แล้วพ่อก็ไปถามแม่ว่า ทำไมไม่เข้าใจลูกเลย ลูกร้องไห้แล้วเนี่ย พ่อก็ขึ้นมาปลอบเราต่อ ซึ่งตอนนั้นเราก็ร้องหนักกว่าเดิม พ่อก็ปลอบเรา บอกว่า มีไรต้องบอกพ่อนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว เดี๋ยวมันเก็บกด ซึ่งพ่อไม่รู้หรอกว่าเรา เก็บกดมานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคำดูถูกจากพี่ จากแม่ จากญาติๆทุกคน ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราหรอก ไม่ว่าเราจะพูดอะไร จะทำอะไร เราก็เหมือนคนไร้ตัวตน ไม่มีใครฟังเรา ไม่มีใครเข้าใจเรา เราก็อยากรู้นะว่าเราไปทำอะไรให้หรอ ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ เราก็ต้องการความรัก ความเข้าใจ ความเอาใจใส่เหมือนกันนะ เราก็เป็นคน เรามีความรู้สึก เราเจ็บเป็น เราร้องไห้เป็น เราไม่ใช่ก้อนหินที่ไม่มีความรู้สึก เราก็คิดนะถ้าวัหนึ่งเรามีตัง เราจะออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว ถึงเราออกหรือไม่ออกมันก็มีค่าเท่าเดิม เราอยากจะหนีไปให้ไกลๆ เราไม่อยากทนอยู่แบบนี้อีกแล้ว เราไขว่เขว้ เราโดดเดี่ยว เราอยากมีคนที่พร้องจะฟังเราในทุกๆอย่าง เราอยากมีใครที่เป็นที่ระบายให้เรา เราไม่อยากเก็บมันไว้อีกแล้ว เราเหนื่อย เหนื่อยที่จะต้องแกล้งทำเป็นสดใส ร่าเริง สนุกกับทุกๆอย่างในชีวิต เราไม่อยากอยู่แล้ว เราก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอกนะว่าเราเป็นอะไร แต่เราอยากมีใครสักคน ที่พร้องฟังในสิ่งที่เราพูด พร้อมจะปลอบในวันที่เราร้องไห้ แต่เราก็ไม่กล้าที่จะพูดกับพ่อ เรากลัวว่าพ่อกับแม่จะทะเลาะกันเพราะเรา เราไม่อยากให้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน ซึ่งจะถามว่าทำไมไม่ไปคุยกะพี่ คุยไปก็เท่านั้นแหละ ทุกวันนี้ พูดกันนับคำได้ เราไม่เหลือใครแล้ว เราก็ดีแต่ระบายกับตัวเอง นั่งคุยกับตัวเอง ร้องไห้กับตัวเอง ซึ่งจะถามว่าเราทำร้ายตัวเองมั้ย บอกเลยว่าเราไม่คิดจะทำร้ายตัวเองหรอกนะ เพราะว่าเราก็ไม่อยากเจ็บตัว ถามว่าเราเก็บกดแบบนี้ เราก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางหรอกนะ เราก็ยังมีความเกรงใจพ่อกับแม่อยู่ เราไม่เคยคิดที่จะทำอะไรไม่ดี ไม่เคยคิดที่จะไม่เรียน ไม่เคยคิดที่จะหันไปพึ่งยาเสพติด แต่ถ้าถามว่าเคยคิดที่จะหนีออกจากบ้านมั้ยก็เคยคิดนะ หลายครั้งด้วยแต่ก็คงทำได้แค่คิดนั้นแหละ เราไม่กล้าหรอก แต่ถ้าเราหายไปเค้าก็คงจะดีใจด้วยซ้ำมั่งที่เราออกไปจากเค้าได้ เค้าบอกว่าเค้ารักลูกทุกคนเท่ากัน แต่การกระทำของเค้า กลับกับคำพูดเค้าทุกอย่าง เค้าไม่เคยรักเราเลย ทุกวันนี้คำว่า "ครอบครัว" คืออะไรหรอ ครอบครัว คือมี พ่อแม่ลูก แค่นี้อะนะ ครอบครัวมันมีความหมายว่าไรอะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย