หนูอยู่ม.ปลายค่ะ และหนูไม่เคยปรึกษาผู้เชี่ยวชาญเรื่องสุขภาพจิต หนูจึงไม่อยากเจาะจงค่ะว่าหนูเป็นอะไร
หนูรู้แค่ว่าหนูประสบปัญหาสุขภาพจิตเป็นปีแล้วค่ะ ซึ่งปกติหนูสามารถอยู่กับมันได้ และเมื่อไหร่ที่อาการของหนูหนักมากๆจนทนไม่ไหวหนูจะปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียวค่ะ คนส่วนใหญ่เลยไม่รู้ว่าหนูมีปัญหาเรื่องนี้ค่ะและคนที่สนิทกับหนูเองก็ไม่รู้รายละเอียดมากค่ะ แต่เมื่อหลายคืนก่อนอาการของหนูมันกลับมาหนักมากๆเลยค่ะเพราะช่วงนี้หนูมีเรื่องเครียดเยอะมากๆ+ปัญหาที่สะสมมานานด้วยค่ะ หนูเลยหนีออกมาร้องไห้คนเดียว(หนูนอนกับแม่)แต่คุณยายของหนูมาเห็นก่อนค่ะ หนูเลยเกิดอาการแพนิคเล็กน้อยค่ะ คุณยายเลยให้หนูไปนอนค่ะ หนูเครียดมากๆเลยทักไปหาเพื่อนคนนึงที่หนูไว้ใจมากๆและเคยปรึกษาเขาเรื่องสุขภาพจิตของหนูก่อนนอน วันต่อมาหนูต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนค่ะแต่เพราะว่าอาการเมื่อคืนหนูมันหนักมากๆหนูเลยร้องไห้อีกรอบก่อนไปรร.ค่ะ คุณแม่เห็นหนูร้องไห้เลยถามว่าเป็นอะไร แต่หนูไม่รู้คำตอบค่ะ หนูยังไม่พร้อมที่จะบอกคุณแม่ว่าหนูมีปัญหาสุขภาพจิตค่ะ หนูเลยตอบเขาไปว่าหนูเครียดเรื่องงานที่รร.มากๆ(ซึ่งเป็นความจริงส่วนหนึ่งค่ะ) คุณแม่เลยปลอบหนูค่ะ หลังจากนั้นหนูก็ไปรร.ค่ะ
แต่ระหว่างทางหนูก็ร้องไห้หนักมากๆค่ะ ในใจหนูมีแค่ความคิดที่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากมองหน้าใคร หนูเครียดมากจนปวดหัว สมองตื้อมากๆ
แต่หนูฝืนไปเพราะหนูไม่อยากขาดเรียนวิชาที่หนูไม่ถนัดค่ะ ตอนหนูมาถึงรร.หนูไม่สามารถคุยกับใครหรือมองหน้าใครเลยค่ะ เหมือนสมองshut downเลยค่ะ เพื่อนๆก็เห็นว่าท่าทางหนูไม่ดีค่ะเลยไม่ได้คุยอะไรมาก คาบแรกครูสั่งให้ทำงานกลุ่มค่ะ หนูอยู่กลุ่มเดียวกันกับเพื่อนที่หนูทักไปปรึกษาและคนอื่นๆค่ะ หนูก็ทำงานไปทั้งๆที่ร้องไห้นี่แหละค่ะ เพื่อนๆก็ถามหนูแต่มันพูดไม่ออกเลยค่ะ หนูได้แต่ตอบเบาๆว่าอยากอยู่คนเดียวค่ะ หนูทำงานจนหนูรู้สึกไม่ไหวเลยขอครูไปเข้าห้องน้ำค่ะ หนูเข้าประมาณสิบนาทีได้ค่ะจนเพื่อนมาตาม(คนที่ปรึกษา) เขาถามว่าหนูเป็นอะไร ทำไมไม่บอก แต่หนูพูดไม่ออกจริงๆค่ะหนูรับรู้ว่าเขาถามแต่ปากหนูมันไม่ยอมขยับ ตอนนั้นอารมณ์ของหนูสับสนไปหมดเลยค่ะสมองเหมือนทำงานไม่ทัน? (หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูเป็นอะไร) หนูเลยเมินเขาค่ะ(หนูผิดเอง) หลังจากนั้นหนูก็เรียนตลอดช่วงคาบเช้าเลยค่ะ (ทั้งๆที่ร้องไห้ตลอดทั้งคาบเช้า เรียนไม่เข้าใจด้วย คุ้มไหม) จนร่างกายหนูมันรับไม่ไหวค่ะ ซึ่งตลอดทั้งวันหนูแทบจะไม่คุยกับใครเลยค่ะ (หนูไม่ไหวจริงๆ) หนูเลยลากลับบ้านก่อน และวันต่อมาหนูก็ลาหยุดค่ะ หนูตื่นเช้ามาเปิดไอจี
เพื่อนในห้องทักมาถามว่าหนูเป็นอะไร เขาเป็นห่วง เขาบอกเขาเห็นสตอรี่เพื่อนคนหนึ่งของหนูพูดถึงหนู หนูเลยกดเข้าไปดูสตอรี่เขาค่ะ
เขาลงคลิปของหนู(ในคลิปหนูไม่น่าดูเลยด้วยซ้ำ)พร้อมใส่ฟิลเตอร์ขาวดำและพิมพ์ข้อความขอให้หนูกลับมายิ้มค่ะ หนูงงมากว่าเขารู้ปัญหาของหนูได้ยังไง เพราะหนูเล่าให้แค่เพื่อนฟังคนเดียว(หนูไม่รู้ว่าเขาได้เล่าให้คนอื่นฟังอีกไหม) และหนูไม่ชอบค่ะให้ใครรู้เรื่องส่วนตัวของหนูโดยเฉพาะเรื่องนี้หนูเลยขอให้เขาลบสตอรี่ซะ เขาให้เหตุผลว่าเขาลงแอคไพรเวทไม่มีใครนอกจากเพื่อนในกลุ่ม แต่เขาแท็คไอจีเพื่อนที่มีคนรู้จักหนูฟอลเยอะและลงในสตอรี่ของเขาอีกที(เพื่อ??) เขาไม่ถามหนูก่อนด้วยซ้ำว่าหนูสบายใจไหม หนูโกรธมากๆเลยค่ะเขาแสดงความเป็นห่วงได้ทำร้ายความรู้สึกหนูมาก
หนูเลยเปิดแชทเพื่อนที่หนูปรึกษาค่ะ เขาพิมพ์ข้อความมาโดยสรุปตามที่หนูเข้าใจว่า เขารู้ว่าหนูมีปัญหาและเขาเป็นห่วงหนูจริงๆแต่หนูสะดุดประโยคที่พิมพ์ว่าแต่เขาไม่ชอบที่หนูเย็นชาใส่เขา ไม่ตอบเขา ไม่มองหน้าเขา (เขารู้จักหนูมาตั้งแต่ม.ต้นค่ะ เขารู้ดีว่าหนูไม่ใช่คนแบบนั้น หนูเลยไม่เข้าใจว่าเขาจะพิมพ์แบบนั้นทำไม) หนูเลยอธิบายให้เขาฟังว่าหนูไม่ได้ตั้งใจเย็นชาใส่แต่ร่างกายของหนูไม่ไหวจริงๆในตอนนั้น หนูพยายามอธิบายอาการที่หนูเป็นให้เขาเข้าใจที่สุดแล้วค่ะพร้อมขอโทษที่ทำให้คิดแบบนั้น เขาตอบกลับว่าเขาขอโทษที่ทำให้หนูคิดในแง่ที่ไม่ดีแบบนั้น ซึ่งหนูเข้าใจความเป็นห่วงเขาค่ะ แต่เขาก็ยังบอกว่าเขาไม่ชอบที่หนูเย็นชาใส่ คำพูดนี้ทำให้หนูเจ็บมากๆเลยค่ะ จากที่อาการหนูดีขึ้น กลับกลายเป็นว่าหนูแย่ลงหลายเท่าเลยค่ะ หนูทักไปปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนคนอื่นแล้วว่าหนูoverreactรึเปล่า ทุกคนบอกไม่ทุกคนค่ะ แต่แม่และยายหนูบอกว่า หนูคิดมากค่ะ เรื่องก็มีประมาณนี้ค่ะ
หนูอยากได้ความคิดเห็นจากคนนอกค่ะ ว่าหนูผิดไหมที่โกรธเพื่อนของหนูมากๆ หนูโกรธจนไม่อยากเจอหน้าเลยค่ะ
หนูไว้ใจเพื่แนมากๆแต่เพื่อนเอาเรื่องของหนูไปลงสตอรี่ ทำให้หนูอยากเก็บปัญหาไว้คนเดียวตลอดค่ะ(หนูรู้ว่ามันไม่ดี)
หนูผิดไหมที่หนูโกรธเพื่อนที่บอกว่าหนูเย็นชาทั้งๆที่หนูไม่ได้ตั้งใจเลย(คำว่าเย็นชามันอาจจะไม่แรงก็จริงแต่พอมันออกมาจากปากคนที่หนูคิดว่าจะเข้าใจหนู มันคาดไม่ถึงและเจ็บมากๆค่ะเหมือนเขาไม่พยายามที่จะเข้าใจเราเลย)
สุขภาพจิตในตอนนี้ของหนูมันแย่มากๆจนหนูคิดอะไรมีเหตุผลไม่ได้เลยค่ะ ความจริงมันมีมากกว่านี้ค่ะแต่หนูไม่อยากพิมพ์แล้ว
ขอโทษที่รบกวนเวลาทุกคนจริงๆค่ะ แต่ถ้าไม่เป็นการรบกวนช่วยตอบคำถามหนูหน่อยค่ะ หนูอยากเข้าใจหลายๆมุมจรืงๆ ถ้าหนูพิมพ์ไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วยค่ะ
เพื่อนของหนูเอาปัญหาสุขภาพจิตของหนูไปลงสตอรี่ หนูผิดไหมที่โกรธเขา
หนูรู้แค่ว่าหนูประสบปัญหาสุขภาพจิตเป็นปีแล้วค่ะ ซึ่งปกติหนูสามารถอยู่กับมันได้ และเมื่อไหร่ที่อาการของหนูหนักมากๆจนทนไม่ไหวหนูจะปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียวค่ะ คนส่วนใหญ่เลยไม่รู้ว่าหนูมีปัญหาเรื่องนี้ค่ะและคนที่สนิทกับหนูเองก็ไม่รู้รายละเอียดมากค่ะ แต่เมื่อหลายคืนก่อนอาการของหนูมันกลับมาหนักมากๆเลยค่ะเพราะช่วงนี้หนูมีเรื่องเครียดเยอะมากๆ+ปัญหาที่สะสมมานานด้วยค่ะ หนูเลยหนีออกมาร้องไห้คนเดียว(หนูนอนกับแม่)แต่คุณยายของหนูมาเห็นก่อนค่ะ หนูเลยเกิดอาการแพนิคเล็กน้อยค่ะ คุณยายเลยให้หนูไปนอนค่ะ หนูเครียดมากๆเลยทักไปหาเพื่อนคนนึงที่หนูไว้ใจมากๆและเคยปรึกษาเขาเรื่องสุขภาพจิตของหนูก่อนนอน วันต่อมาหนูต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนค่ะแต่เพราะว่าอาการเมื่อคืนหนูมันหนักมากๆหนูเลยร้องไห้อีกรอบก่อนไปรร.ค่ะ คุณแม่เห็นหนูร้องไห้เลยถามว่าเป็นอะไร แต่หนูไม่รู้คำตอบค่ะ หนูยังไม่พร้อมที่จะบอกคุณแม่ว่าหนูมีปัญหาสุขภาพจิตค่ะ หนูเลยตอบเขาไปว่าหนูเครียดเรื่องงานที่รร.มากๆ(ซึ่งเป็นความจริงส่วนหนึ่งค่ะ) คุณแม่เลยปลอบหนูค่ะ หลังจากนั้นหนูก็ไปรร.ค่ะ
แต่ระหว่างทางหนูก็ร้องไห้หนักมากๆค่ะ ในใจหนูมีแค่ความคิดที่อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากมองหน้าใคร หนูเครียดมากจนปวดหัว สมองตื้อมากๆ
แต่หนูฝืนไปเพราะหนูไม่อยากขาดเรียนวิชาที่หนูไม่ถนัดค่ะ ตอนหนูมาถึงรร.หนูไม่สามารถคุยกับใครหรือมองหน้าใครเลยค่ะ เหมือนสมองshut downเลยค่ะ เพื่อนๆก็เห็นว่าท่าทางหนูไม่ดีค่ะเลยไม่ได้คุยอะไรมาก คาบแรกครูสั่งให้ทำงานกลุ่มค่ะ หนูอยู่กลุ่มเดียวกันกับเพื่อนที่หนูทักไปปรึกษาและคนอื่นๆค่ะ หนูก็ทำงานไปทั้งๆที่ร้องไห้นี่แหละค่ะ เพื่อนๆก็ถามหนูแต่มันพูดไม่ออกเลยค่ะ หนูได้แต่ตอบเบาๆว่าอยากอยู่คนเดียวค่ะ หนูทำงานจนหนูรู้สึกไม่ไหวเลยขอครูไปเข้าห้องน้ำค่ะ หนูเข้าประมาณสิบนาทีได้ค่ะจนเพื่อนมาตาม(คนที่ปรึกษา) เขาถามว่าหนูเป็นอะไร ทำไมไม่บอก แต่หนูพูดไม่ออกจริงๆค่ะหนูรับรู้ว่าเขาถามแต่ปากหนูมันไม่ยอมขยับ ตอนนั้นอารมณ์ของหนูสับสนไปหมดเลยค่ะสมองเหมือนทำงานไม่ทัน? (หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูเป็นอะไร) หนูเลยเมินเขาค่ะ(หนูผิดเอง) หลังจากนั้นหนูก็เรียนตลอดช่วงคาบเช้าเลยค่ะ (ทั้งๆที่ร้องไห้ตลอดทั้งคาบเช้า เรียนไม่เข้าใจด้วย คุ้มไหม) จนร่างกายหนูมันรับไม่ไหวค่ะ ซึ่งตลอดทั้งวันหนูแทบจะไม่คุยกับใครเลยค่ะ (หนูไม่ไหวจริงๆ) หนูเลยลากลับบ้านก่อน และวันต่อมาหนูก็ลาหยุดค่ะ หนูตื่นเช้ามาเปิดไอจี
เพื่อนในห้องทักมาถามว่าหนูเป็นอะไร เขาเป็นห่วง เขาบอกเขาเห็นสตอรี่เพื่อนคนหนึ่งของหนูพูดถึงหนู หนูเลยกดเข้าไปดูสตอรี่เขาค่ะ
เขาลงคลิปของหนู(ในคลิปหนูไม่น่าดูเลยด้วยซ้ำ)พร้อมใส่ฟิลเตอร์ขาวดำและพิมพ์ข้อความขอให้หนูกลับมายิ้มค่ะ หนูงงมากว่าเขารู้ปัญหาของหนูได้ยังไง เพราะหนูเล่าให้แค่เพื่อนฟังคนเดียว(หนูไม่รู้ว่าเขาได้เล่าให้คนอื่นฟังอีกไหม) และหนูไม่ชอบค่ะให้ใครรู้เรื่องส่วนตัวของหนูโดยเฉพาะเรื่องนี้หนูเลยขอให้เขาลบสตอรี่ซะ เขาให้เหตุผลว่าเขาลงแอคไพรเวทไม่มีใครนอกจากเพื่อนในกลุ่ม แต่เขาแท็คไอจีเพื่อนที่มีคนรู้จักหนูฟอลเยอะและลงในสตอรี่ของเขาอีกที(เพื่อ??) เขาไม่ถามหนูก่อนด้วยซ้ำว่าหนูสบายใจไหม หนูโกรธมากๆเลยค่ะเขาแสดงความเป็นห่วงได้ทำร้ายความรู้สึกหนูมาก
หนูเลยเปิดแชทเพื่อนที่หนูปรึกษาค่ะ เขาพิมพ์ข้อความมาโดยสรุปตามที่หนูเข้าใจว่า เขารู้ว่าหนูมีปัญหาและเขาเป็นห่วงหนูจริงๆแต่หนูสะดุดประโยคที่พิมพ์ว่าแต่เขาไม่ชอบที่หนูเย็นชาใส่เขา ไม่ตอบเขา ไม่มองหน้าเขา (เขารู้จักหนูมาตั้งแต่ม.ต้นค่ะ เขารู้ดีว่าหนูไม่ใช่คนแบบนั้น หนูเลยไม่เข้าใจว่าเขาจะพิมพ์แบบนั้นทำไม) หนูเลยอธิบายให้เขาฟังว่าหนูไม่ได้ตั้งใจเย็นชาใส่แต่ร่างกายของหนูไม่ไหวจริงๆในตอนนั้น หนูพยายามอธิบายอาการที่หนูเป็นให้เขาเข้าใจที่สุดแล้วค่ะพร้อมขอโทษที่ทำให้คิดแบบนั้น เขาตอบกลับว่าเขาขอโทษที่ทำให้หนูคิดในแง่ที่ไม่ดีแบบนั้น ซึ่งหนูเข้าใจความเป็นห่วงเขาค่ะ แต่เขาก็ยังบอกว่าเขาไม่ชอบที่หนูเย็นชาใส่ คำพูดนี้ทำให้หนูเจ็บมากๆเลยค่ะ จากที่อาการหนูดีขึ้น กลับกลายเป็นว่าหนูแย่ลงหลายเท่าเลยค่ะ หนูทักไปปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนคนอื่นแล้วว่าหนูoverreactรึเปล่า ทุกคนบอกไม่ทุกคนค่ะ แต่แม่และยายหนูบอกว่า หนูคิดมากค่ะ เรื่องก็มีประมาณนี้ค่ะ
หนูอยากได้ความคิดเห็นจากคนนอกค่ะ ว่าหนูผิดไหมที่โกรธเพื่อนของหนูมากๆ หนูโกรธจนไม่อยากเจอหน้าเลยค่ะ
หนูไว้ใจเพื่แนมากๆแต่เพื่อนเอาเรื่องของหนูไปลงสตอรี่ ทำให้หนูอยากเก็บปัญหาไว้คนเดียวตลอดค่ะ(หนูรู้ว่ามันไม่ดี)
หนูผิดไหมที่หนูโกรธเพื่อนที่บอกว่าหนูเย็นชาทั้งๆที่หนูไม่ได้ตั้งใจเลย(คำว่าเย็นชามันอาจจะไม่แรงก็จริงแต่พอมันออกมาจากปากคนที่หนูคิดว่าจะเข้าใจหนู มันคาดไม่ถึงและเจ็บมากๆค่ะเหมือนเขาไม่พยายามที่จะเข้าใจเราเลย)
สุขภาพจิตในตอนนี้ของหนูมันแย่มากๆจนหนูคิดอะไรมีเหตุผลไม่ได้เลยค่ะ ความจริงมันมีมากกว่านี้ค่ะแต่หนูไม่อยากพิมพ์แล้ว
ขอโทษที่รบกวนเวลาทุกคนจริงๆค่ะ แต่ถ้าไม่เป็นการรบกวนช่วยตอบคำถามหนูหน่อยค่ะ หนูอยากเข้าใจหลายๆมุมจรืงๆ ถ้าหนูพิมพ์ไม่เข้าใจต้องขอโทษด้วยค่ะ