คือช่วงหลังๆมานี้ต้องขับรถไปทำงานเองแล้วจะชอบพูดคนเดียวค่ะ เริ่มจากก็จะบ่นๆว่ารถติด หรือสบถเวลาเจอรถขับไม่ดีบ้างไรงี้ พอนานๆไปเริ่มมาเป็นประโยคเลย แล้วพอได้พูดละมันโล่งค่ะ คือช่วงนี้เครียดด้วยค่ะ

ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ ทั้งเบื่อ ทั้งน้อยใจ  คบกันมาแต่งงานกันมา2ปีกว่า ไม่เคยแม้แต่จะได้คำชม ไม่เคยจะได้ของขวัญอะไรเลย ทุกเทศกาลไม่เคยแม้จะได้ของขวัญเลย คำอวยพรก็ไม่เคยได้ มันน่าน้อยใจเนาะ บางทีเราเ

เราเครียดงานมาก ไลนระบายอออกกับแฟน ว่า เราเหนื่อย เราเครียด เรื่องานบลาๆๆ อยู่ สัก 4-5 ประโยค แฟนไลนตอบมาสั้นๆว่า ไปอาบน้ำป่ะ น้อยใจอ่ะ อยากให้แฟนพูดให้กำลังใจมากกว่านี้ บางทีคนเรามันต้องการน่ะ

คือปกติเค้าจะไม่ค่อยมีเวลาอยู่แล้วแต่เวลาปกติคือวันละ1-2ชั่วโมงช่วงดึกๆ ที่จะโทรคุยกันทุกวัน พอช่วงนี้เค้าบ่นว่าเครียดเรื่องงาน บ่นเหนื่อยมากๆทุกวัน จนไม่ได้โทรคุยกันเลย3วันแล้ว เราก็อยากเป็นคนที่เค้า

ตอนนี้ผมเป็นนักศึกษาฝึกสอนอยู่ชั้นปีที่ 4 ตอนนี้ได้ไปฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแล้ว เพราะว่าตัวเองไม่เหมาะกับการไปครูเลย รู้สึกว่าตัวเองพูดคุยไม่ค่อยเก่ง เวลาสอนก็พูดรู้เรื่องบ้าง และไม่รู้เรื่องบ้าง

ถ้าตกชั้นผลกระทบมันเยอะ น้องๆ ก็หมดอนาคต ไม่สามารถเฉิดฉายในเวทีโลกได้แล้ว เพื่อนร่วมทีมที่เค้าเต็มที่เค้าก็เหนื่อย ท้อ อย่างบีมนี่ทุ่มเทมากนะ แต่ปังเสาเดียวมันก็สู้ไม่ไหว🥺

จำเป็นต้องเป๊ะแกรมมาร์ไหม? ถ้าอยากพูดให้ฝรั่งเข้าใจ? “The man is waiting at the door.” ประโยคนี้ถ้าพูดแค่ Man… Waiting… Door. มันก็พอสื่อสารได้ครับ “I left my wallet

คือไม่ว่าจะเรื่องใหญ่หรือเล็กก็บ่น บ่นๆๆๆ บ่นจนเรารู้สึกเครียด บางครั้งเราจากอารมณ์ดีๆกลายเป็นโมโห เช่น แค่เรื่องซักผ้า ปกติจะซักเครื่องที่บ้านแต่วันนี้เอามาซัก ร้านซักที่เป็นร้านตู้อบ เราก็บอกว่าให

รู้สึกเหนื่อย กับชีวิตตัวเอง กับเรื่องงาน ตำแหน่งผู้จัดการที่แสนน่าเบื่อ ต้องรับผิดชอบแทบทุกอย่าง เราที่เป็นผู้ผิดและโดนบ่น และเพื่อนร่วมงาน ที่เป็นผู้ผิดแต่ไม่ค่อยโดนบ่น เราก็พยายามทำทุกอย่างให้พลาด