คำเมืองมีคำจากภาษาอื่นปนด้วยใช่ไหมครับ

ภาษาล้านนารวมถึงภาษาของชาติพันธุ์ตระกูลไทอื่น ๆ รวมทั้งภาษาไทยกลางมีคำยืมเยอะมากครับ ตั้งแต่สมัยโบราณมีคำยืมภาษาจีนยุคกลางจำนวนมาก (โดยเฉพาะตั้งแต่ประมาณยุคราชวงศ์ถังเป็นต้นมา) เช่น
ดินสอ “ปิ๊ด” (筆)
กระดาษ “เจี้ย” (紙)
หนังสือ, อักษร “สือ” (書)
สะพาน “ขัว” (橋)
เดือนอ้าย “เดือนเกี๋ยง” (正月)
สีชมพู “สีข่อง” (紅色)
ทอง “คำ” (金)
ราบ “เพียง” (平)
เลขร้อยไทใหญ่และล้านนาโบราณเรียกว่า “ปาก” (百)

ส่วนมากคำยืมจากภาษาจีนโบราณในภาษาตระกูลไทจะแยกได้ยากเพราะมีพยางค์เดียวเหมือนกัน แต่คำยืมจีนถิ่นใต้ในยุคหลัง ๆ เช่น ภาษาจีนแต้จิ๋วยังจะพอแยกออกได้

ยุคที่รับวัฒนธรรมอินเดียมากขึ้นก็มีคำภาษาบาลี สันสกฤต มอญ เขมร พม่า ชวา มลายู เปอร์เซีย เข้ามาปะปนในภาษาไทมาก จึงไม่แปลกที่จะพบคำยืมจากภาษาเหล่านี้

บางคำไม่ใช่คำยืมแต่เป็นการคล้ายกันโดยบังเอิญ เช่น มีเรื่องโจ๊กในหมู่คนเหนือว่า “ฮ่อน” (สำเนียงแพร่-น่าน) มาจาก hot ในภาษาอังกฤษ คนแพร่ก็มีโจ๊กว่า “พระธาตุช่อแฮ” บรรจุเส้นพระเกศา (เส้นผม) ของพระพุทธเข้า จึงเรียกว่า “ช่อhair” จริง ๆ แล้ว “แฮ” หมายถึงผ้าแพรไม่ใช่เส้นผม