ชีวิตเหมือนอยู่คนเดียวในโลก เหงามากจนนอนไม่ค่อยหลับ

เป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ พ่อตายแต่เด็ก แม่ก็เป็นคนคิดมากจนเสียสติ ตายายเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กจนโต ปมด้อยทำให้คบแต่ผู้หญิงจนกลายเป็นเกย์แต่ไม่แสดงออกมาก ไม่เคยสมหวังในความรัก ถูกทอดทิ้งมาตลอดล่าสุดเด็กรุ่นน้องที่คบมา1ปีก็ทิ้ง แถมยังเป็นเพื่อนกันในเฟส เพือนสนิทที่บ้านเกิดก็ไม่มี เพื่อนที่ทำงานก็มีครอบครัวกันหมด(หน่วยงานราชการมีบ้านพักติดๆกัน) แต่ก็พอไปนั่งดื่มกินได้ แต่หลังจากกลับมาที่ห้องนอนบ้านพักตัวเองเหมือนมันนอนไม่ค่อยหลับ รู้สึกหดหู่ เคว้งคว้างเหมือนอบู่คนเดียวในโลกเท่านั้น กลัวจะเป็นโรคประสาทจังเลยครับ อ๋อลืมบอกตอนนี้อายุ40ปีแล้ว ใครมีวิธีแนะนำบ้างครับ