ส้มตำแบบดั้งเดิมจะโดดเด่นที่ร้านริมทางหรือใต้เพิงหมาแหงน 

ร้าน “เก้าอี้ขาว” กำลังทำหน้าที่นั้น เสียงสากกระแทกครกดังต่อเนื่องเหมือนไม่ได้ตำกันมาเป็นปี จนเสียงขูดครกดังขึ้นเป็นสัญญาณว่า “ส้มตำปู” ใกล้คลอด


ส้มตำร้านนี้เลือดอีสานขึ้นหน้าไม่หน่อมแน้ม กินไม่กี่คำก็หน้าแดงจนเหงื่อเหม่งแตกไม่รู้ตัว แต่ความแซบนี้ก็ไม่ได้หายากเท่ากับรสชาติที่หาที่ไหนไม่ได้ของ “ยำขนมจีน” ไม้ตายของทางร้าน

เส้นขนมจีนมันขลับไปด้วยน้ำปลาร้ากลิ่นหอม คลุกกับปลาดุกฟูและถั่วฝักยาวชิ้นน้อยใหญ่จนนัวเนียเป็นเนื้อเดียว เครื่องปรุงต่างๆ ถูกเหยาะลงไปด้วยรสมือของหนุ่มอีสานสายเลือดบริสุทธิ์ 


รสเปรี้ยวจากมะนาวช่วยตัดเค็มจากน้ำปลาร้า พริกป่นช่วยขับสีและแทรกความเผ็ดไว้ในระดับที่พอดี เนื้อปลาดุกฟูกระจายตัวจนเหลืองกรอบไปทั่วจาน กระทั่งเครื่องทุกอย่างเกาะเส้นขนมจีนเข้มข้น ก็ได้เวลายกเสิร์ฟคู่กับยอดผักกระเฉดใบอ่อน


ไม้เด็ดถูกงัดมาอีกจานกับ “คอหมูทอด” ที่ภายนอกดูแห้งแข็งจนคิดว่าเอาหินไปทอด แต่หลังจากที่กัดไปคำเดียว มันคอหมูที่ฝังอยู่ใต้ผิวแห้งกรอบนั้นก็เริ่มทะลักออกมาเหมือนแผ่นดินที่แห้งแล้งกลับมาชุ่มชื้นจากน้ำท่วมฉับพลัน ยิ่งกินคู่กับน้ำจิ้มแจ่วจะช่วยชูรสเนื้อหมูจนร้องอู๊ด


ร้านเก้าอี้ขาวอยู่แถวประชาชื่น ใกล้วัดเสมียนฯ ทุกอย่างเกินคาดฝัน ยกเว้นเก้าอี้สีขาว


ฝากติดตามกันได้ที่นี่อีกช่องทางนะครับ https://www.facebook.com/aahaankon/