เคยรู้สึกไหมกับคำว่า"พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน"

จริงๆก็ไม่อยากคิดแบบนั้นหรอกแต่มันมีบางเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้น

อย่างเช่นเมื่อวานพ่อถูกหวย..พ่อก็ให้เงินแต่พี่หลายพัน แต่กับเราไม่ให้เลยเราก็เลยพูดแบบน้ำเสียงขี้เล่นว่า "รักลูกไม่เท่ากันเลยยย"
แต่จริงๆเราก็ไม่อยากได้เงินหรอก แต่ที่ผ่านมาไม่ว่าพ่อจะถูกหวยหรือขายข้าว ทำไร่ทำนาได้กำไรก็มักจะเป็นพี่เสมอที่ได้เงินหรืออะไรจากพ่อมาตลอด

ซึ่งพ่อให้เหตุผลว่า"ก็พี่มันไม่มี"

เหตุผลที่พ่อพูดแบบนี้เพราะว่า..พี่อายุ30กว่าแล้วแต่ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน หนี้สินเยอะ ไม่มีเงินเก็บ ใช้เงินแบบเข้ามาเท่าไหร่ออกเท่านั้น
แต่เรา..เรามีกิจการที่พอจะประดับประคองตัวเองได้ มีหนี้คือรถและผ่อนพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าเล็กน้อย และเราเป็นพวกขี้งกง่ายๆคือเค็ม
มีเงินในบัญชี6หลัก พ่อเลยรู้สึกว่าควรให้ความสำคัญกับพี่มากกว่าเราหรือเปล่าเนาะ ^^

แต่บางครั้งเรากลับรู้สึกว่าพ่อให้พี่มากกว่าทั้งสิ่งของหรือเงินทอง..ถึงเราจะไม่ได้อยากได้ก็ตามและไม่เคยขออะไรพ่อเลย
แต่บางครั้งการเป็นเราลึกๆก็รู้สึกร้อยใจเหมือนกัน

เลยอยากจะถามว่าเรารู้สึกแบบนี้ถูกต้องมั้ย หรือ เราคิดมากเกินไปหรือแปล่า